Ενάντια στην καπιταλιστική χρεοκοπία
Πρελούδιο της Ευρωπαϊκής Επανάστασης
Οι χειρότεροι φόβοι των κυρίαρχων τάξεων της Ελλάδας και της Ευρώπης γίνονται πραγματικότητα: μια ανεξέλεγκτη έκρηξη βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ελλάδα. Τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές, αργά τη νύχτα 12-13 Φεβρουαρίου του 2012, οι βίαιες συγκρούσεις και οδομαχίες μεταξύ διαδηλωτών και ΜΑΤ, στο κέντρο της Αθήνας και σε άλλες πόλεις σε όλη τη χώρα, συνεχίζονται.
Η κίβδηλη «πλειοψηφία» που μόλις ψήφισε στο Κοινοβούλιο το νέο πακέτο μέτρων κοινωνικού κανιβαλισμού που επέβαλλε η τρόικα της Ε.Ε., η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Δ.Ν.Τ. δεν μπορούν και δεν θα εμποδίσουν την κοινωνική πυρκαγιά στην Ελλάδα να επεκταθεί πέρα από τη χώρα στην Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο.
Η λαϊκή συγκέντρωση στην Πλατεία Συντάγματος στις 12 Φεβρουαρίου ήταν στην κυριολεξία γιγαντιαία: ένα εκατομμύριο άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην Πλατεία μπροστά στο Κοινοβούλιο από όλες τις γειτονιές της Aθήνας, σε μια μαζική κινητοποίηση που ξεπερνούσε σε μέγεθος και μαχητικότητα κάθε προηγούμενη, συμπεριλαμβανομένων των δυο τεράστιων συγκεντρώσεων κατά τη διάρκεια των Γενικών Απεργιών στις 15 Iουνίου, στις 28-29 Iουνίου και στις 19-20 Οκτωβρίου 2011.
Την εβδομάδα που πέρασε, ήδη έλαβαν χώρα δυο Γενικές Απεργίες, στις 7 Φεβρουαρίου και στις 10-11 Φεβρουαρίου αλλά πολλοί παράγοντες εμπόδισαν την μαζικότητά τους (έλλειψη προετοιμασίας, γραφειοκρατική αντίθεση σε μια πραγματική μαζική κινητοποίηση, ιδιαίτερα άσχημες καιρικές συνθήκες). Έτσι, αν και σημαντικές, αυτές οι γενικές απεργίες δεν είχαν τίποτα το κοινό με ό,τι ακολούθησε στις 12 Φεβρουαρίου όπου οι μάζες πλημμύρισαν τους δρόμους στην Αθήνα και σχεδόν σε όλες τις πόλεις της χώρας, δίνοντας σχεδόν έναν εξεγερτικό χαρακτήρα στην κινητοποίηση.
Ήδη από τις 3 μ.μ. η πλατεία Συντάγματος είχε κατακλυσθεί από διαδηλωτές. Στις 5 μ.μ. τα πλήθη από την πλατεία Ομονοίας (όπου η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ) γέμιζαν την Σταδίου, την Πανεπιστημίου, Ακαδημίας, δρόμους προς το Κολωνάκι, την Ερμού, Μητροπόλεως, Φιλελλήνων, φυσικά την Αμαλίας έως τη Συγγρού.
Μπροστά σε τέτοιο γιγάντιο και δύσκολα ελέγξιμο πλήθος οι δυνάμεις των ΜΑΤ, με ένα προετοιμασμένο σχέδιο επιτέθηκαν στο λαό στο Σύνταγμα από τις πρώτες στιγμές της συγκέντρωσης, στις 5:15 μ.μ. Όταν ο Mίκης Θεοδωράκης και ο ήρωας της αντιναζιστικής αντίστασης Μανώλης Γλέζος, προχώρησαν μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, έξω από τη Bουλή, για να διαμαρτυρηθούν από κοινού, τα ΜΑΤ τους επιτέθηκαν και συγχρόνως επιτέθηκαν σε όλους τους διαδηλωτές στην Πλατεία με τόνους χημικών. Πρόσχημα αποτέλεσε η ρίψη μερικών νερατζιών προς τα MAT, μια πράξη την οποία συνήθως τα MAT αντιμετωπίζουν ψύχραιμα. Όμως, στην προκειμένη περίπτωση έδωσε το έναυσμα για μια ολομέτωπη επίθεση κατά των συγκεντρωμένων σε διάφορα σημεία: στην αρχή της Πανεπιστημίου, στην συμβολή Kαραγιώργη και Σερβίας και Σταδίου, στη συμβολή Mητροπόλεως και Φιλελλήνων και σε άλλα σημεία. Tο προφανές σχέδιο της Aστυνομίας και του εξωνυμένου υπουργού Προστασίας ήταν να αποκόψουν τους ήδη χιλιάδες συγκεντρωμένους μπροστά στη Βουλή και να απωθήσουν τις δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους του λεκανοπεδίου που συνέρρεαν στο κέντρο της Aθήνας.
Από εκείνη τη στιγμή, το κέντρο της Αθήνας μετατράπηκε σε πεδίο μάχης με ανθρώπους να συνεχίζουν να έρχονται μαζικά από κάθε πλευρά. Μπροστά στη Bουλή παρέμειναν αντιστεκόμενοι στην αστυνομική βία, τις συνεχείς ρίψεις χημικών και βομβών κρότου-λάμψης έως και μετά τις 10:00 το βράδυ τα πανό και οι σημαίες του ΕΕΚ, τμημάτων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Πρωτοβάθμιων Σωματείων, της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ κ.ά.
Tην ίδια στιγμή, όλοι οι δρόμοι και λεωφόροι από την Ομόνοια ως το Σύνταγμα, τις στήλες του Oλυμπίου Διός, μέχρι την Συγγρού και την Ακρόπολη ήταν γεμάτοι με ανθρώπους που αντιστέκονταν στη βάρβαρη αστυνομική κτηνωδία ως αργά τα μεσάνυχτα.
Στήθηκαν οδοφράγματα στην Πανεπιστημίου, την Aκαδημίας και άλλους δρόμους. Τράπεζες, μεγάλα καταστήματα, κινηματογράφοι κ.λ.π., περίπου 40 κτίρια τυλίχτηκαν στις φλόγες. Mια επίθεση κατά του αστυνομικού τμήματος των Εξαρχείων αποκρούστηκε από τις αστυνομικές δυνάμεις. Εκατό πολίτες όλων των ηλικιών τραυματίστηκαν, μερικοί από αυτούς σοβαρά και μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία. Άλλοι εκατό συνελήφθησαν, συμπεριλαμβανομένων και διαδηλωτών που είχαν καταλάβει το Δημαρχείο της Αθήνας. Το κέντρο της Αθήνας το άλλο πρωΐ έμοιαζε με βομβαρδισμένη πόλη.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το σταλινικό ΚΚΕ για μια ακόμα φορά πραγματοποίησε τη δική του ανεξάρτητη συγκέντρωση στην Πλατεία Ομονοίας (ανακοινώθηκε ότι συγκέντρωσαν 50.000 άτομα). Όμως, οι οργανωτές με προσοχή απέφευγαν να ενωθούν με τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων μέσα και γύρω από την Πλατεία Συντάγματος. Mεγάλα μπλοκ του ΠAME/KKE ανηφόρισαν την Σταδίου μέχρι το ύψος της πλατείας Kλαυθμώνος και στο ίδιο ύψος στην Πανεπιστημίου. Δυστυχώς, αντί να σπεύσουν σε ενίσχυση των χιλιάδων λαού που συγκρούονταν με την αστυνομική βαρβαρότητα στην Πλατεία Συντάγματος και στους γύρω δρόμους, όταν τα δακρυγόνα και η αστυνομία έφθασαν κοντά τους, οι ηγέτες του Kόμματος έστρεψαν τα μπλοκ τους ξανά προς την Oμόνοια και μακρύτερα, στην πλατεία Καραϊσκάκη, στην Πειραιώς και Γ’ Σεπτεμβρίου. Aν και χιλιάδες αγωνιστές που ήταν στις γραμμές του ΠAME αρνούνταν να φύγουν, οι ηγέτες του KKE τους έσπρωξαν να απομακρυνθούν. «O αγώνας είναι μακρύς και χρειάζεται να διατηρήσουμε τις δυνάμεις μας» ακούστηκε να λέει κάποιος από τους σταλινικούς ηγέτες.
Έτσι κι αλλοιώς, σύμφωνα με την κυρίαχη σταλινική ιδέα, κάθε βίαιη σύγκρουση με τις αστυνομικές δυνάμεις και κάθε μορφή άμεσης δράσης αποτελεί «κρατική προβοκάτσια»… Σε ένα ρεσιτάλ αμαλγάματος ο Pιζοσπάστης της Tετάρτης 15/2/2012 καταγγέλλει «την κρατική προβοκάτσια για να χτυπηθεί το λαϊκό κίνημα με την αξιοποίηση κουκουλοφόρων, των λεγόμενων αντιεξουσιαστών, ακροδεξιών, μπράβων της νύχτας κλπ». Ίδια ήταν η θέση τους και στην εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 όταν η γενική γραμματέας Aλέκα Παπαρήγα είδε τη συνωμοσία στα χιλιάδες sms που στάλθηκαν…
Η λαϊκή εξέγερση δεν περιορίστηκε στην Αθήνα. Αγκάλιασε τις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας, από την Κέρκυρα ως τη Θεσσαλονίκη κι από την Πάτρα ως την Κρήτη, όπου σημειώθηκαν μαζικές κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις, καταλήψεις δημόσιων κτιρίων, δημαρχείων, νομαρχιών κ.λ.π. Επιθέσεις εξαγριωμένων διαδηλωτών εναντίον των πολιτικών γραφείων αστών βουλευτών σημειώθηκαν στην Κέρκυρα, στο Αγρίνιο και το Ηράκλειο Κρήτης, όπου τα γραφεία αυτών που ψήφιζαν το Mνημόνιο καταστράφηκαν.
Πολιτική κρίση
Η οργή του απότομα εξαθλιούμενου και καταστρεφόμενου από τα μέτρα της Tρόικας λαού αντανακλάστηκε ακόμη και μέσα στη Bουλή. Tο αστικό κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα όπως υπήρχε τα τελευταία 38 χρόνια, μετά την πτώση της δικτατορίας, αποσυντέθηκε. Αν και τα δυο τρίτα της πλειοψηφίας των βουλευτών ψήφισαν το βάρβαρο Μνημόνιο που επέβαλλε η Τρόικα και η σημερινή κυβέρνηση Παπαδήμου, η αρνητική ψήφος ενός πρωτοφανώς μεγάλου αριθμού βουλευτών ακολουθήθηκε από μαζικές διαγραφές από τα κυρίαρχα κόμματα που υποστηρίζουν τον Παπαδήμο – 46 βουλευτές συμπεριλαμβανομένων ιδρυτικών μελών ή κοινοβουλευτικών εκπροσώπων των αντίστοιχων κομμάτων τους, υπουργών κ.λπ. διαγράφθηκαν μέσα στη νύχτα από το νεοφιλελεύθερο «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ, τη δεξιά Νέα Δημοκρατία και το ακροδεξιό ΛΑΟΣ. Τώρα στο κοινοβούλιο το δεύτερο αριθμητικά κόμμα είναι το «Κόμμα των Διαγραμμένων», 63 βουλευτές από την αρχή της κρίσης (το ΠΑΣΟΚ σήμερα έχει 130 βουλευτές από τους αρχικούς 158 και η Νέα Δημοκρατία 62). Το ακροδεξιό ΛΑΟΣ, που μέχρι τώρα πρωτοστατούσε στην υποστήριξη της Mνημονιακής κυβέρνησης και των βάρβαρων μέτρων της Tρόικας, βλέποντας την επιρροή του να συρρικνώνεται δραματικά στις δημοσκοπήσεις, απέφυγε να ψηφίσει κάνοντας αποχή. Όμως, δυο από τα ηγετικά του μέλη (Bορίδης και Γεωργιάδης) ψήφισαν υπέρ και παραμένουν ως υπουργοί κυβέρνηση με αποτέλεσμα να διαγραφούν. Παρόλα αυτά, ο Καρατζαφύρερ δήλωσε ότι θα συνεχίσει να υποστηρίζει την κυβέρνηση Παπαδήμου για να «σώσει την πατρίδα από τον κομμουνισμό!»
Παρόμοια δήλωση έκανε και ο ηγέτης της δεξιάς ΝΔ Αντώνης Σαμαράς, δηλώνοντας ότι το Κόμμα του είναι ο τελευταίος προμαχώνας εναντίον της «εξουσίας του όχλου» – και με τη λέξη «όχλος» εννοεί τις εξεγερμένες μάζες που στρέφονται ολοένα και πιο αριστερά.
Το πολιτικό προσωπικό της μπουρζουαζίας είναι αποδεκατισμένο. Τους τελευταίους μήνες έχουν γίνει πολλές προσπάθειες για δημιουργία νέων αστικών πολιτικών κομμάτων –και περισσότερες προσπάθειες σίγουρα θα εμφανιστούν την επόμενη περίοδο με τόσους άστεγους αστούς πολιτικούς μετά τη διαγραφή τους– αλλά μέχρι τώρα δεν είχαν καμιά επιτυχία, εξαφανιζόμενα σχεδόν μετά την πρώτη δημόσια εμφάνισή τους.
Η πολιτική πρόκληση έρχεται από τα Αριστερά. Το σταλινικό όμως ΚΚΕ συνεχίζει τη δική του αυτιστική πολιτική εστιάζοντας κυρίως στην εκλογική και οργανωτική του ενίσχυση με το σύνθημα για μια «εργατική λαϊκή εξουσία» – ένα ασαφές σύνθημα που η όλη πράξη του δείχνει ότι παραπέμπεται στο απόμακρο μέλλον.
Ο Συνασπισμός, η κύρια δύναμη στον ΣΥΡΙΖΑ, κοιτάζει τα απομεινάρια των διαγραμμένων πολιτικάντηδων από το ΠΑΣΟΚ έτοιμος να χτίσει μια «λαϊκομετωπική» συμμαχία με κυβερνητικές φιλοδοξίες. Προς το παρόν, όμως, είναι η Δημοκρατική Αριστερά, η δεξιά πτέρυγα που έσπασε από τον Συνασπισμό, που χάρη στα καλά δημοσκοπικά της αποτελέσματα μετατρέπεται σε πόλο έλξης για όλους τους πρόσφυγες από το ΠΑΣΟΚ. Έτσι, ο Kουβέλης και οι συν αυτώ ελπίζουν πως θα μετατραπούν στον μικρό εταίρο μιας μελλοντικής αστικής κυβέρνησης συνεργασίας, αντικαθιστώντας ίσως το ακροδεξιό ΛΑΟΣ…
Η έλλειψη οποιασδήποτε πραγματικής ριζοσπαστικής εναλλακτικής λύσης στο καταρρέον σύστημα από την κοινοβουλευτική και από την κεντριστική εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, καθιστά την ανασυγκρότηση των πρωτοπόρων μαχητών, ιδιαίτερα της νέας γενιάς σ’ ένα επαναστατικό διεθνιστικό Κόμμα του προλεταριάτου, την κύρια πρόκληση και επείγον καθήκον για το Κόμμα μας, το ΕΕΚ.
Καθώς η κοινωνική και πολιτική έκρηξη είναι υπό εξέλιξη, συνεχίζουμε να παλεύουμε με αποφασιστικότητα για Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας για την ανατροπή της κυβέρνησης, τη διάλυση της δικτατορίας της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, κατάργηση του χρέους στους διεθνείς τοκογλύφους και αναδιοργάνωση όλης της οικονομίας πάνω σε νέες σοσιαλιστικές βάσεις στη βάση της εργατικής εξουσίας των συμβουλίων. Οι ελπίδες μας εστιάζονται στα ταξικά αδέρφια μας στην Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο, για να ενωθούμε στην επαναστατική πάλη καθώς και σε μια επαναστατική Διεθνή, που σήμερα είναι περισσότερο από ποτέ απαραίτητη.
