Oι διαδηλώσεις εκατομμυρίων -δύο χρόνια μετά το έγκλημα στα Τέμπη- ενεργοποιούν τεκτονικές σεισμικές ακολουθίες
του Θόδωρου Κουτσουμπού
Οι διαδηλώσεις εκατομμυρίων, στις 28 Φεβρουαρίου 2025, με πάνω από ένα εκατομμύριο στην Αθήνα και πάνω από δύο εκατομμύρια σε όλη τη χώρα και στο εξωτερικό, σε 300 πόλεις και χωριά, από τη Θράκη και τη Μακεδονία ως τη Λακωνία, την Κρήτη και τα νησιά, σε 100 πόλεις του εξωτερικού σε 45 διαφορετικές χώρες, έχουν χαράξει βαθειά το αποτύπωμά τους στο κοινωνικό, πολιτικό σώμα, στο λαό που συνειδητοποιεί τη δύναμή του, στο πολιτικό σύστημα, την κυβέρνηση και την άρχουσα τάξη.
Συνδυασμένες με τη γενική πανεργατική απεργία, στην οποία εξαναγκάστηκαν να συμμετάσχουν και οι γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ, οι διαδηλώσεις στη δεύτερη επέτειο του σιδηροδρομικού δυστυχήματος – εγκλήματος, ενεργοποιούν και προκαλούν τεκτονικές σεισμικές ακολουθίες. Τίποτα δεν μπορεί να είναι όπως παλιά, τίποτα δεν μπορεί πλέον να είναι ίδιο. Ανεξάρτητα πόσο γρήγορα ή αργά θα σχηματοποιηθούν οι αλλαγές και οι ανατροπές, κι ανεξάρτητα απ’ τις ωδίνες της γέννεσης του καινούργιου, το σίγουρο είναι πως κάτι καινούργιο γεννιέται στην Ελλάδα. Εκρηκτικό και επαναστατικό.
Σαφώς, οι κυοφορούμενες αλλαγές και ανατροπές στην Ελλάδα, είναι μέρος, με όλες τις ιδιαιτερότητες και ιδιομορφίες του μερικού, των διεθνών τρομερών και χαοτικών ανατροπών (θερμών και γενοκτονικών πολέμων, εμπορικών και δασμολογικών πολέμων, πολιτικών κρίσεων κι ωρίμανσης των όρων αναμέτρησης επαναστάσεων και αντεπαναστάσεων) που συντελούνται σε παγκόσμια κλίμακα.
Μισό και πάνω αιώνα μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την ανατροπή της στρατιωτικο-αστυνομικής δικτατορίας, η Ελλάδα βρίσκεται σε μια ιστορική καμπή, σε ανοικτή κρίση εξουσίας, που πρέπει να βρει τη λύση της μέσα από την ασυμβίβαστη ταξική πάλη, την πάλη του λαού και της εργατικής τάξης για τη συντριβή όλων των μηχανισμών υποτίμησης των ζωών, αναξιοπρέπειας, εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Κανένας συμβιβασμός δεν μπορεί να υπάρξει με τους μηχανισμούς της κυβέρνησης και της αστικής εξουσίας, που για χάρη του κέρδους των ολίγων, υλοποιούν θανατοπολιτικές που οδηγούν στο θάνατο – και στη σκοτεινή επιχείρηση συγκάλυψης των ευθυνών. Ούτε με τους επαγγελματίες συμβιβαστές μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός.
Το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα, με 57 νεκρούς και 180 τραυματίες, στην πλειοψηφία νέων, με την αδιανόητη σύγκρουση δύο τρένων που κινούνταν στις ίδιες ράγες σε αντίθετη πορεία, και μετά, η τεράστια πυρόσφαιρα που κατέκαψε πολλούς επιβάτες (5-7 υπολογίζει ο ΕΟΔΑΣΑΑΜ με ελλιπή στοιχεία – αλλά μπορεί να είναι έως και 30), κι αμέσως μετά η συστηματική εξαφάνιση στοιχείων και η απόπειρα συγκάλυψης του εγκλήματος, συμπυκνώνουν “σαν σε κύτταρο” όλα τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, της κυβερνητικής και κρατικής εξουσίας. Όπως στο άπειρα μικρό αντανακλάται το άπειρα μεγάλο, στην εγκληματική σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη, συμπυκνώνονται όλες οι παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας:
● Οι καταστροφικές επιπτώσεις του νεοφιλελευθερισμού που θεωρεί οικονομικό “βάρος” κάθε κοινωνικό αγαθό, εν προκειμένω τα τρένα, τη δημόσια συγκοινωνία, που έσπευσε να ιδιωτικοποιήσει και να τεμαχίσει ένα λειτουργικό όλο, για να προσφέρει τα τρένα στην ιδιωτική εκμετάλλευση, στην ιταλικών συμφερόντων Hellenic Train.
● Η διαφθορά του πολιτικού συστήματος πελατειακών σχέσεων αναπαραγωγής της αστικής εξουσίας, η διαφθορά των δήθεν αρίστων (στην αχρηστία τους), υπέρμαχων της αξιολόγησης, όχι της εκπαίδευσης σε νέες γνώσεις και καινοτομίες, αλλά της αξιολόγησης ως δαμόκλειας σπάθης πάνω από τους εργαζόμενους, ιδίως τους απεργούς, για να προωθηθούν οι δικοί τους, ελεγχόμενοι και πειθήνιοι ελεγκτές. Ο διορισμός ενός νεοδημοκράτη στον απαιτητικό σιδηροδρομικό σταθμό Λάρισας, με μετάταξη από τη θέση του σχολικού φύλακα σε σταθμάρχη τρένων για να εξασφαλίσει αυτός καλύτερη σύνταξη(!) και το πελατειακό κράτος ψήφους, το κράτος και η κυβέρνηση / οι κυβερνήσεις που απέλυσαν όλο το έμπειρο προσωπικό, και αφήσανε την κίνηση των τρένων χωρίς ηλεκτρονικά συστήματα τηλεδιοίκησης και ελέγχου, με προσωπικό χωρίς εκπαίδευση και εργασιακή γνώση, ελλιπές και υπερεργαζόμενο, είναι αποκαλυπτικό της διαφθοράς ενός χρεοκοπημένου συστήματος βασισμένου στο κέρδος και στο χρήμα και όχι στις κοινωνικές ανάγκες.
● Και μετά τη μοιραία, αλλά προδιαγεγραμένη σύγκρουση των τρένων, η ανάπτυξη της τεράστιας φλόγας – προφανώς από εύφλεκτα υλικά που μεταφέρονταν παράνομα. Στα πρώτα ερωτήματα και καταγγελίες, η κυβέρνηση αντέδρασε έντονα με κατηγορίες για συνωμοσιολογίες – όποιος μιλάει για το μπάζωμα είναι για τα μπάζα, έφη ο υπαγόμενος στο Προστασίας υπουργός Δικαιοσύνης Φλωρίδης. Τώρα όμως ακόμη και ο ΕΟΔΑΣΑΑΜ [Εθνικός Οργανισμός Διερεύνησης Αεροπορικών και Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων και Ασφάλειας Μεταφορών] διαψεύδει το κυβερνητικό και φιλο-κυβερνητικό αφήγημα των ελαίων σιλικόνης από τις μηχανές κ.λπ. Ούτε υλικά για νόθευση καυσίμων μπορεί να εξηγήσουν την κυβερνητική “πρεμούρα” για τη συγκάλυψη της αιτίας τής γιγάντιας πυρόσφαιρας. Το ξεμπάζωμα, η μεταφορά άνω των 300 τόνων χωμάτων από τον τόπο της σύγκρουσης των τρένων, που περιείχαν ακόμη και ανθρώπινα μέλη(!), μια κραυγαλέα παρανομία που ακόμη και ο διοικητής της τροχαίας Λάρισας επισήμανε αρνούμενος να συναινέσει στην αλλοίωση του χώρου του δυστυχήματος χωρίς εισαγγελική άδεια, και μετά το μπάζωμα, το τσιμεντωμα του εδάφους, σε μια σκόπιμη καταστροφή στοιχείων από τον τόπο του εγκλήματος – πράξη για την οποία βρέθηκαν πάραυτα χρήματα από το Ταμείο Ανάκαμψης! Είναι η επιτομή ενός διεφθαρμένου και ελεγχόμενου από συμφέροντα και υπερεθνικούς μηχανισμούς κράτους.
● Είναι τραγικό, να αναλογίζεται κανείς ότι όλα τα στοιχεία γύρω από τις συνθήκες και τις ευθύνες για τη σύγκρουση των τρένων έχουν έλθει στο φως ως αποτέλεσμα του αγώνα των οικογενειών των θυμάτων και του συλλόγου τους. Αντίθετα, οι κυβερνητικοί και κρατικοί θεσμοί, σε κάθε βήμα παρενέβαλαν εμπόδια και σκόπιμη συσκότιση.
H κυβέρνηση και το κράτος, σε όλες τις πλευρές του, αποκαλύπτονται ένοχοι και συνένοχοι:
● Η εκτελετική εξουσία, η κυβέρνηση, οι κεντρικοί και περιφερειακοί μηχανισμοί και οι υπηρεσίες – όργανά τους, η διοίκηση της αστυνομίας και της πυροσβεστικής. Υπουργοί, περιφερειάρχης και τοπικές αρχές “παρίσταντο” στην αλλοίωση του χώρου του δυστυχήματος-εγκλήματος και στην καταστροφή στοιχείων, όμως δεν… κατηύθυναν τις εργασίες, δεν ήταν υπεύθυνοι – μόνο κανόνιζαν τη χρηματοδότηση του κόστους ξεμπαζώματος – μπαζώματος από το Ταμείο Ανάκαμψης – οι απατεώνες.
● Η δικαστική εξουσία, ανακριτές και εισαγγελείς, λειτούργησαν ως μηχανισμοί συγκάλυψης. Στοιχεία που έπρεπε να διερευνηθούν καταχωνιάστηκαν στα συρτάρια ή αγνοήθηκαν, ενώ ένα βίντεο που δεν είχε παραδοθεί όταν ζητήθηκε και παραδόθηκε δύο σχεδόν χρόνια αργότερα από την εταιρεία σεκιούριτι, ανακαλύφθηκε στον… κάδο ανακύκλωσης ενός κομπιούτερ της εταιρείας. Η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της, στο ΣΚΑΪ δοκίμασαν να αντεπιτεθούν στην αποκάλυψη των ηχητικών ντοκουμέντων -που επίσης υπήρχαν από τη μοιραία νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου 2023 από την ενεργοποίηση του 112 “δεν έχω αέρα να αναπνεύσω”, “έχω ελάχιστο οξυγόνο”,“βοήθεια, βοήθεια”, “Μάρθη σε αγαπώ” και χρειάστηκαν δύο χρόνια παρά ένα μήνα να δοθούν στις ανακριτικές αρχές. Τελικά η ίδια η Εισαγγελία αναγκάστηκε να μη δεχθεί τα αναξιόπιστα βίντεο και η κυβέρνηση ανέκρουσε πρύμνα.
Και μόνο ότι το στικάκι με τα βίντεο πήγε πρώτα στον… Πορτοσάλτε του ΣΚΑΪ και μετά στον ανακριτή, τον ίδιο ανακριτή που κρατάει 649.000 αρχεία, ηχητικά και βίντεο -από την 28η Φεβρουαρίου και 1η Μαρτίου του 2023- που κατασχέθηκαν, παραδόθηκαν στον ανακριτή, αλλά δεν περιλαμβάνονται στην δικογραφία, δείχνει το είδος της δικαιοσύνης και των ταγών της.
● Η νομοθετική εξουσία, επίσης υπήρξε μέρος της συγκάλυψης, καθώς ο πρόεδρος της Βουλής Κ. Τασούλας κατακρατούσε τις δικογραφίες στο συρτάρι του γραφείου του – γεγονός για το οποίο ανταμείφθηκε με την εκλογή του στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Μια βουλή θερμοκήπιο αντιδραστικών, που κατηγορούν την Ζωή Κωνσταντοπούλου γιατί δεν κάνει παιδιά, έως τους “Σπαρτιάτες” καταστροφείς έργων τέχνης, με μια άνευρη, υποταγμένη και συμβιβασμένη αντιπολίτευση, τίποτα δεν μπορεί να δώσει για την αποκάλυψη της αλήθειας. Η προανακριτική επιτροπή για τον Τριαντόπουλο είναι μια παρωδία.
● Ας επιμείνουμε λίγο περισσότερο στο τμήμα της εκτελεστικής εξουσίας, στην αστυνομία, που τόσες “επιτυχίες” λέγεται πως έχουν οι μηχανισμοί της. Στην περίπτωση του νεαρού αντιεξουσιαστή Νίκου Ρωμανού κατάφερε να βρει μισό δακτυλικό αποτύπωμα σε μια πλαστική σακούλα ύστερα από έκρηξη βόμβας σε διαμέρισμα των Αμπελοκήπων, μέσα στα μπάζα, αλλά στα Τέμπη δεν μπορεί να βρει υπολείμματα από το εύφλεκτο υλικό. Και τι να πούμε για τους ανώτατους αξιωματικούς της πολεμικής αεροπορίας (και του ΝΑΤΟ;) που έσπευσαν στα Τέμπη αμέσως μετά τη σύγκρουση και την επίσης φονική έκρηξη; Πήγαν, είδαν και απήλθαν…
Όλοι οι θεσμοί του αστικού κράτους, η κυβέρνηση Μητσοτάκη και οι προηγούμενες, είναι ένοχοι και συνένοχοι και στη διαμόρφωση των όρων, την απαξίωση του σιδηροδρόμου, την ιδιωτικοποίηση, τις μαζικές απολύσεις έμπειρου προσωπικού, τη μη υλοποίηση προγραμμάτων τηλεδιοίκησης που θα μπορούσαν να αποτρέψουν τη σύγκρουση των τρένων ακόμη και στην περίπτωση ανθρώπινου λάθους. Ένοχοι και συνένοχοι είναι και για την συγκάλυψη των όρων που οδήγησαν στην πυρόσφαιρα που κατέκαψε ανθρώπινα σώματα δεκάδων θυμάτων και παρεμπόδισαν την αποκάλυψη της αλήθεια.
Δικαιοσύνη
Το αίτημα δικαιοσύνη, δικαιοσύνη για τα θύματα του εγκλήματος στα Τέμπη, για τις εγκληματικές παραλείψεις της διοίκησης, των κρατικών και κυβερνητικών αρχών, ενάντια στη συγκάλυψη του εγκλήματος, είναι κεντρικό και συσπειρώνει τον εξεγερμένο λαό όλης της χώρας. Όλος ο λαός, από τους συγγενείς των 57 νεκρών της σύγκρουσης των τρένων, έως τους μαθητές των σχολείων, τις γιαγιάδες και παπούδες και τους συνταξιούχους, τα εργατικά συνδικάτα, ζητούν δικαιοσύνη διαδηλώνοντας κατά εκατομμύρια. Και αντί δικαιοσύνης σκοντάφτουν σε ένα θεσμό μιας τύποις Δικαιοσύνης, σε ένα δικαστικό συμπλήρωμα της αστυνομικής-κρατικής καταστολής. Μια δικαιοσύνη ελεγχόμενη από την διοίκηση, με τους ανώτατους δικαστές και εισαγγελείς διορισμένους από την κυβέρνηση όπου το καθεστώς Μητσοτάκη, ήδη από το 2019, έχει καταστήσει δισδιάκριτη τη τυπική διάκριση μεταξύ δικαιοσύνης και σωμάτων καταστολής, ενσωματώνοντας τις σωφρονιστικές και άλλες υπηρεσίες του υπουργείου Δικαιοσύνης στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης και κατ’ όνομα Προστασίας του Πολίτη! Αλλά δεν είναι μόνο η πρόσφατη λειτουργία τους. Η δικαιοσύνη ως θεσμός, και ιδίως το εισαγγελικό σώμα, είναι εκείνη που πρόσφερε νομιμοποίηση στο αστικό καθεστώς αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους φασίστες κατακτητές, καταδικάζοντας και οδηγώντας στο εκτελεστικό απόσπασμα τους αντάρτες κομμουνιστές, και αθωώνοντας τους δωσίλογους συνεργάτες των ναζί.
Απέναντι στην οργανωμένη συστημική αδικία ορθώνονται τώρα εκατομμύρια λαού. Κι όπως λέει ένα σύνθημα των διαδηλωτών, δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη. Ο κοινωνικός πόλεμος είναι μπροστά μας, ανοικτός, και στη βία της εξουσίας ο μαχόμενος λαός και οι εργάτες πρέπει να υπερασπίσουν τα πολιτικά, κοινωνικά και συνδικαλιστικά τους δικαιώματα.
Και δεν είναι μόνο το έγκλημα στα Τέμπη. Μικρά και μεγάλα “Τέμπη”, κρατικές αδικίες και δολοφονίες υπάρχουν αναρίθμητες. Από τους Τσιγγάνους και τις κοινωνικές μειονότητες που τσακίζονται από την αστυνομική βία και τις “τυχαίες” εκπυρσοκροτήσεις των όπλων, τους νεαρούς που αντιδρούν στην αστυνομική βία, τις κυβερνητικές πολιτικές και διαδηλώνουν και αντιμετωπίζονται από σιδηρόφρακτες στρατιές αστυνομικών ως εχθρός – λαός, τους απεργούς που υπερασπίζονται τα εργατικά δικαιώματα και χτυπιούνται βάναυσα από την αστυνομία, έως τους αντιφασίστες που βλέπουν απέναντί τους όχι μόνο τους φασίστες αλλά και τους ομογάλακτους της αστυνομίας. Όχι τυχαία, μαζί με τις μάνες (και τους πατεράδες) των θυμάτων των Τεμπών, βρίσκεται η Μάγδα Φύσσα, ο Γιάννης Μάγγος και τόσοι άλλοι και άλλες που νιώσανε βαριά την αδικία και την έλλειψη δικαιοσύνης.
Η τραγωδία των Τεμπών φαίνεται να συμπυκνώνει όλες τις μικρές και μεγάλες τραγωδίες, τα αιτήματα και ανεκπλήρωτα όνειρα των απλών ανθρώπων – που βλέπουν ότι κι ίδιοι και τα παιδιά τους κινδυνεύουν να έχουν το ίδιο τραγικό τέλος με τους 57 ανύποπτους ανθρώπους, νέους στην πλειοψηφία, που ταξίδευαν με το μοιραίο εκείνο τρένο πριν δύο χρόνια.
Στο αίτημα για δικαιοσύνη και αλήθεια συστρατεύεται όλος ο ελληνικός λαός, ενώ η οδύνη των θυμάτων του σιδηροδρομικού εγκλήματος των Τεμπών γίνεται συλλογική οδύνη, και συλλογική δράση για κάθαρση.
Κυβερνητική κρίση
Αντιμέτωπη με τις κινητοποιήσεις γιγάντιων μαζών, η κυβέρνηση Μητσοτάκη αντέδρασε κινούμενη από το φάσμα μιας υποκριτικά μειλίχιας θλίψης έως τις άναρθρες κραυγές, ύβρεις και συκοφαντίες και ωμή αστυνομική βία. Αμέσως μετά τη διαδήλωση εκατοντάδων χιλιάδων στις 26 Ιανουαρίου 2025, ο δήθεν τεθλιμμένος Μητσοτάκης έσπευσε, την επομένη ημέρα, να δώσει συνέντευξη επιχειρώντας να αντιστρέψει το κλίμα. Προανήγγειλε την παραίτηση του υφυπουργού “παρά τω πρωθυπουργώ” Τριαντόπουλου, άμεσα εμπλεκόμενου στην εξαφάνιση ενοχοποιητικών στοιχείων στον τόπο του εγκλήματος, χωρίς όμως να πετύχει κάτι. Και καθώς τα μηνύματα για την επόμενη μεγάλη δράση έρχονταν, και οι αποφάσεις πρωτοβάθμιων σωματείων, εργατικών κέντρων και ομοσπονδιών για γενική απεργία στις 28 Φεβρουαρίου έδιναν ισχυρή δυναμική στη διεκδίκηση δικαιοσύνης για τα 57 θύματα των Τεμπών, επέτρεψε στα φασιστομανδρόσκυλα Γεωργιάδη, τον γραμματέα της “νεολαίας” του δικτάτορα Παπαδόπουλου Βορίδη, και στον εκ του ΠΑΣΟΚ προερχόμενο Φλωρίδη και άλλους να δοκιμάσουν με τη βία και την τρομοκρατία. Δοκίμασαν να σπείρουν τον φόβο, αλλά πέτυχαν τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις στην ιστορία της Ελλάδας. Οι συνέπειες δεν θα αργήσουν να φανούν.
Ο κυβερνητικός ανασχηματισμός, υπήρξε μια γελοία κοινοβουλευτική μανούβρα που δεν πέτυχε τίποτα*. Ο Μητσοτάκης γίνεται όλο και πιο ανίσχυρος να κυβερνάει, ενώ “οι από κάτω”, τα εκατομμύρια, ζητάνε την ανατροπή του, με στεντόρεια συνθήματα “δολοφόνοι” και “κάτω η κυβέρνηση”. Όλο αυτό μέσα σε μια φορτισμένη εσωτερική πολιτική κατάσταση, και μια φλεγόμενη και χαοτική διεθνή κατάσταση, όπου ο ίδιος είναι “καμένο χαρτί”. Στην Ουκρανία είναι ο μόνος εκ των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που διακήρυξε ότι “βρισκόμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία”, ενώ στη διαμάχη του με τον Σαμαρά κατηγόρησε τον τελευταίο για… Τραμπισμό μη υπολογίζοντας ότι σύντομα θα χρειαστεί να γλύφει τον Τραμπ. Το ότι εξασφάλισε 157 “κουκιά” στην πρόταση μομφής στη βουλή, δεν δείχνει καμμία δύναμη. Τα 157 “κουκιά” αντανακλούν μια ανεπιστρεπτί παρελθούσα κατάσταση που και τότε ήταν πλαστή, όμως είχε τη νομιμοποίηση του εκλογικού συστήματος. Η πρόταση μομφής δεν πέρασε, και όλοι γνώριζαν ότι δεν θα περάσει, καθώς ήταν απλώς μια κίνηση της ανίσχυρης αστικής κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης για να δείξει ότι κάτι κι αυτή κάνει.
Ο Μητσοτάκης, μπορεί μεν να κυβερνά τη χώρα, όμως έχει εντελώς απονομιμοποιηθεί στις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων. Όσους ανασχηματισμούς κι αν κάνει, δεν μπορεί πλέον να κυβερνά – ο τρόπος διακυβέρνησης της πρώτης τετραετίας του δεν μπορεί τώρα να επαναληφθεί. Πολιτικά, η κυβέρνησή του αποτελείται από έναν συνασπισμό νεοφιλελεύθερων, με φασίστες – χουντικούς και αποσκιρτήσαντες Πασόκους του “ακραίου κέντρου”. Ο πρόσφατος ανασχηματισμός κράτησε τους φασίστες στις ίδιες ή παραπλήσιες θέσεις, με τον Βορίδη να μετατίθεται στο υπουργείο Μετανάστευσης για να εντείνει το κυνήγι και τους πνιγμούς των προσφύγων και μεταναστών όπως στην Πύλο και στις πάμπολλες επαναπροωθήσεις στα νησιά του Αιγαίου. Αμετακίνητο έμεινε και το ακραίο κέντρο, που υποτίθεται ότι εξασφαλίζει στην κυβέρνηση τον κεντρο-δεξιό χαρακτήρα. Οι μόνες πολιτικές κινήσεις που μπορεί να κάνει ο Μητσοτάκης είναι οι αλλαγές, μετακινήσεις και ανακύκλωση ολίγων από το δικό του στρατόπεδο. Κοινωνικά είναι απομονωμένος και μισητός από τα ευρύτατα λαϊκά και εργατικά στρώματα και ιδίως τα μικροαστικά που αποτελούσαν την κύρια δεξαμενή ψηφοφόρων του, που όμως τα έχει τσακίσει με την πολιτική της ακρίβειας και της υπερφορολόγησης. Τα συνθήματα “Δολοφόνοι” και “Κάτω η κυβέρνηση Μητσοτάκη” δονούν τον αέρα στις διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών. Κι αν ο Μητσοτάκης το μόνο συμπέρασμα που έβγαλε από τις μαζικές διαμαρτυρίες για φόνο των 57 ανθρώπων, είναι να προχωρήσει σε αναθεώρηση του Συντάγματος για την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, το μόνο που μπορούμε να του πούμε είναι: “μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι”…
Η Ελλάδα βρίσκεται πλέον σε μια νέα καμπή της ιστορίας. 50 +1 χρόνια μετά την ανατροπή της δικτατορίας, ο κύκλος της λεγόμενης Μεταπολίτευσης έχει φτάσει στα ακραία όριά του. Ο ρους του χρόνου και της ιστορίας έχει ήδη αλλάξει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ιστορία κινείται ευθύγραμμα και ομαλά. Διατηρώντας την σπασμωδική, απότομη και απροσδιόριστη πορεία της, με τα στάσιμα σημεία, τα άλματα και συχνά τις οπισθοδρομήσεις, η ιστορία βρίσκεται σε κίνηση αλματική, ενώ ο χρόνος έχει επιταχυνθεί. Η Ελλάδα, ο “σπασμένος κρίκος” της χρεοκοπημένης και υπό αμερικανική πίεση Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι στο σημείο του άλματος προς τον ουρανό. Ή, αν η εργατική τάξη και η επαναστατική της πρωτοπορία, ο μαχόμενος λαός αποτύχουν, στο σημείο καταβύθισης στη βαρβαρότητα. Κανείς δεν μπορεί εκ των προτέρων να προδικάσει το αποτέλεσμα, αλλά είμαστε εδώ για να δώσουμε τις μάχες και τον κοινωνικό πόλεμο με τα πιο αντικοινωνικά αντιδραστικά στοιχεία της ιστορίας. Βγάζοντας τα μαθήματα από την ιστορία, από τις νίκες και κυρίως από τις ήττες, μπορούμε τώρα να κάνουμε το μεγάλο άλμα στον ουρανό.
Κανένας συμβιβασμός δεν μπορεί να υπάρξει με τη βαθιά αντικοινωνική, διεφθαρμένη καπιταληστρική κυβέρνηση Μητσοτάκη και τα φασιστοειδή υποστηρίγματά της. Ούτε με τα εκ δεξιών της φασιστοειδή.
Αυτοί που σκοτώσανε και κάψανε 57 ανθρώπους στα Τέμπη, αυτοί που καίνε και καταστρέφουν τις ζωές μας με τις θανατοπολιτικές τους, πρέπει να ανατραπούν. Το έγκλημα στα Τέμπη δεν θα ξεχαστεί. Η δικαιοσύνη πρέπει να αποδοθεί. Η αλήθεια να αποκαλυφθεί. Οι ένοχοι και οι συνένοχοι να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Και τα ταξίδια με τα τρένα -κι όλα τα μαζικά μέσα μεταφοράς- να μπορούν να γίνονται με ασφάλεια.
Tα τρένα, το μετρό, οι μαζικές συγκοινωνίες, είναι κοινωνικά αγαθά και πρέπει να είναι δημόσια. Όπως η υγεία, η παιδεία, η κοινωνική ασφάλεια. Για έναν κόσμο άξιο του ονόματός του, κόσμο-στολίδι και όχι πεδίο εκμετάλλευσης, καταπίεσης, ψεύδους και συγκάλυψης.
Μια νέα μεγάλη γενική απεργία διαρκείας πρέπει τώρα να ετοιμαστεί, να προπαγανδιστεί και να οργανωθεί, μαζί με μεγάλες παλλαϊκές συγκεντρώσεις στις πόλεις και τα χωριά όλης της χώρας και στο εξωτερικό.
Παίρνουμε μέρος στην κηρυγμένη γενική απεργία της 9ης Απρίλη παλεύοντας για τη μετατροπή της σε διαρκείας – μέχρι να πέσει ο Μητσοτάκης. Για την εθνικοποίηση των σιδηροδρόμων χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό – κοινωνικό έλεγχο. Για την εργατική εξουσία και το σοσιαλισμό.
Η εργατική τάξη και ο λαός στο προσκήνιο της ιστορίας μπορούν να αλλάξουν τις ζωές όλων, δημιουργώντας τους όρους για μια αξιοβίωτη, με αξιοπρέπεια ζωή.
* Το κείμενο είχε γραφτεί, όταν ανακοινώθηκε η παραίτηση του μόλις διορισθέντος στη θέση του Υφυπουργού Ανάπτυξης, με αρμοδιότητα στα θέματα Έρευνας και Καινοτομίας, Αρίστου Δοξιάδη, ενός από τους χυδαίους πολέμιους της Μαρίας Καρυστιανού, προέδρου του Συλλόγου Θυμάτων των Τεμπών. Ο άριστος Αρίστος θα μείνει στην ιστορία για την 48ωρη θητεία του ως υπουργός. Ελπίζουμε ότι δεν θα τολμήσουν να του εγκρίνουν και σύνταξη!
