Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ STONEWALL ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙ
ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥ, ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ‘ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ’ ΤΟΥ
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟ PRIDE ΤΩΝ ΤΑΞΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ!
28 Ιουνίου 1969. Greenwich Village, γειτονιά του Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Οι δυνάμεις καταστολής επιτίθενται στο μπαρ Stonewall, όπου σύχναζαν μέλη της κοινότητας που θα ονομαζόταν LGBT (από τα αρχικά των Lesbian, Gay, Bisexual, Transgender). Είναι η πρώτη περήφανη άρνηση υποταγής της τότε κοινότητας των ομοφυλόφιλων, λεσβιών, drag queens και διεμφυλικών (τρανς). Είναι η πρώτη φορά που οι καταπιεσμένοι LGBT δεν ανέχονται τον βίαιο εξευτελισμό και την κρατική καταστολή αλλά αντεπιτίθενται και με σύνθημα “this shit has got to stop!” (που σημαίνει πως “αυτή η σκατίλα πρέπει να σταματήσει!”) προχωρούν σε πολυήμερες συγκρουσιακές κινητοποιήσεις. Η ίδια η δυναμική της εξέγερσης σπάει αποφασιστικά ακόμη και τις διαχωριστικές γραμμές στο εσωτερικό της LGBT κοινότητας, μεταξύ των “καθώς-πρέπει” και των άστεγων εκδιδόμενων. Παρά την απομόνωση που βίωναν ακόμα και από τα υπόλοιπα μέλη της κοινότητας, οι περιθωριακοί LGBT είναι οι πρώτοι που υπερασπίζονται το μπαρ από την επίθεση των μπάτσων. Πρόκειται για την βίαιη εξέγερση του Stonewall ενάντια στον καταναγκασμό της ντροπής και του φόβου για το φύλο.
Την επόμενη χρονιά θα ξεκινούσαν -σε πλήθος ευρωπαϊκών πόλεων- εκδηλώσεις τιμής και μνήμης της εξέγερσης αυτής, που ονομάστηκαν “GayPride”. Οι καταπιεσμένοι της έκφρασης φύλου, της ταυτότητας φύλου, του σεξουαλικού προσανατολισμού θα δήλωναν πλέον περήφανοι, διεκδικώντας και παλεύοντας για δικαιώματα και σεβασμό.
Ο δρόμος έχει ήδη ανοίξει ώστε την άνοιξη του 1984 οι καταπιεσμένοι LGBTQI+ να συνδεθούν με το εργατικό κίνημα στην Μεγάλη Βρετανία, τότε που ομοφυλόφιλοι και λεσβίες συμμετέχουν ενεργότατα στην ιστορική απεργία των ανθρακωρύχων ενάντια στην κυβέρνηση της Θάτσερ. Εδώ είναι που οι πραγματικές δυνατότητες του LGBTQI+ κινήματος εμφανίζονται για δεύτερη φορά: τα αιτήματα δεν περιορίζονται σε άνεργους, άστεγους, εκδιδόμενους ή εκτιθέμενους LGBTQI+ ανθρώπους αλλά ενώνονται αποφασιστικά με την αιχμή της πάλης της βρετανικής εργατικής τάξης. Οι προϋποθέσεις για τη νίκη του LGBTQI+ κινήματος εμφανίζονται ακόμη πιο καθαρά όταν τον επόμενο χρόνο οι ανθρακωρύχοι παίρνουν μέρος -στην κεφαλή της πορείας- στην παρέλαση του βρετανικού Gay Pride.
Λοιπόν, τι σχέση μπορεί να έχει ο αγώνας για την αξιοπρέπεια ανθρώπων που καταπιέζονται -από την εκμετάλλευση, την ανέχεια, το περιθώριο και την αφάνεια- με τις χορηγίες πρεσβειών και προξενείων χωρών που βομβαρδίζουν ολόκληρους λαούς; Τι σχέση μπορεί να έχει ο γκέι άνεργος ή επισφαλώς εργαζόμενος με τα άρματα των πολυεθνικών που συντηρούν την φτώχια του; Τι είδους εκδήλωση περηφάνειας των LGBTQI+ ανθρώπων είναι το Pride όταν μνημονιακοί ουραγοί όπως οι δημοτικές αρχές, καπελώνουν την διοργάνωση αποκλείοντας κινηματικές συλλογικότητες, όπως έγινε στη Θεσσαλονίκη με τον αποκλεισμό της ομάδας Sylvia Rivera;
Το Pride ανήκει και πρέπει να επιστρέψει εδώ και τώρα σε κάθε γκέι, λεσβία, διεμφυλικό, αμφιφυλόφιλο και όλους τους καταπιεσμένους λόγω σεξουαλικής ταυτότητας. Για μας το Pride δεν είναι μασημένος σεξισμός. Αντίθετα, είναι μια πλευρά της επίθεσης ενάντια στην κυρίαρχη κουλτούρα της πατριαρχίας, την κουλτούρα της βίας και του ανταγωνισμού που λανσάρει η ιδεολογία της άρχουσας τάξης και αποτελεί μηχανισμό καταπίεσης και κοινωνικού ελέγχου. Η ομοφοβία, ο σεξισμός και ο ρατσισμός κάθε είδους, λειτουργούν μαζί με στόχο την -χιτλερικής έμπνευσης- ευγονική τακτοποίηση της κοινωνίας, την εξάλειψη κάθε είδους διαφορετικού. Στο βάθος τους όμως είναι πάντα κομμάτια της αστικής ιδεολογίας, που μέσα από το τρίπτυχο «πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια» προσπαθεί να συγκρατεί και να υποτάσσει τις πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες κάθε ανθρώπου. Αυτές οι ανάγκες κι οι επιθυμίες δεν χωράνε μέσα στον καπιταλισμό, γι’ αυτό κι είναι επικίνδυνες για το αστικό σύστημα.
Η χειραφέτηση των LGBTQI+ εργαζόμενων και άνεργων -κομμάτι της χειραφέτησης κάθε πλάσματος- είναι άρρηκτα δεμένη με το φεμινιστικό κίνημα. Οι γυναίκες ήταν πάντα τα πρώτα θύματα κι οι ευκολότεροι στόχοι της εξουσιαστικής κοινωνίας. Διαχρονικά υπέφεραν ό,τι σήμερα υποφέρει κάθε καταπιεσμένος: τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας, πορνείας, βιασμών, ψυχικής ταπείνωσης, σωματικής κακοποίησης, trafficking, κάθε είδους ψυχικής και σωματικής φθοράς.
Βρισκόμαστε στην χειρότερη δίνη του παραλογισμού της ταξικής κοινωνίας κι έτσι ξέρουμε καλά το όνομα του θύτη μας: λέγεται καπιταλισμός και βρίσκεται σε τόσο βαθιά κρίση που ξεδιάντροπα καταπατά κάθε μας δικαίωμα στη ζωή, τις πιο στοιχειώδεις μας ανάγκες και επιθυμίες: Να εργαζόμαστε, να μορφωνόμαστε, να απολαμβάνουμε δημόσια και δωρεάν Υγεία, να επιλέγουμε τις σχέσεις που συνάπτουμε, να ορίζουμε εμείς το κοινωνικό μας φύλο, να μεγαλώνουμε παιδιά.
Είναι οι ίδιες ανάγκες και επιθυμίες που γίνονται σμπαράλια για κάθε μετανάστη και μετανάστρια, κάθε νέα και νέο, κάθε εργάτρια και εργάτη. Τα μέλη της LGBTQI+ κοινότητας πουλάμε την εργατική μας δύναμη -το ίδιο μας το κορμί- στα αφεντικά, όπως ολόκληρο το παγκόσμιο προλεταριάτο. Είμαστε αδιάσπαστη σάρκα της εργατικής τάξης και τον αγώνα μας δεν πρόκειται να τον χαρίσουμε στους υποτιθέμενους δημοκράτες, που η ευαισθησία τους για τη ζωή μας φτάνει ως εκεί που δεν απειλούνται τα συμφέροντά τους. Η ταξική κοινωνία είναι που παράγει τα δεσμά μας, ενοχοποιεί το φύλο, την έκφρασή του και καταπιέζει την σεξουαλικότητά μας. Σπάζοντας τα ταξικά δεσμά, θα σπάσουμε κάθε είδους καταπίεση.
Γι΄αυτό η μόνη μας διέξοδος βρίσκεται στο να συμβάλλουμε αποφασιστικά κι από κοινού στην πάλη της εργατικής τάξης ώστε να πάρει την εξουσία στα χέρια της κι έτσι να καταργήσει κάθε εξουσία ανοίγοντας τον δρόμο της καθολικής πανανθρώπινης χειραφέτησης, της απελευθέρωσης κάθε πλάσματος, με οδηγό την ειρήνη μεταξύ των λαών, την συμφιλίωση με τη φύση και το περιβάλλον.
Παράγουμε τα πάντα, δεν έχουμε τίποτα. Αυτός είναι ο λόγος που θα βρεθούμε στην πρώτη γραμμή του αγώνα για να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό, τις κυβερνήσεις του, τα κράτη του, τους φασίστες.
Δεν ανεχόμαστε τους χορηγούς και τις διαφημιστικές καμπάνιες μιας εναλλακτικής ομοιομορφίας.
Δεν παρελαύνουμε για τους εκμεταλλευτές μας και τα τσιράκια τους αλλά για την ίδια μας τη ζωή.
Θα είμαστε στην πρώτη γραμμή των ταξικών αγώνων, εκεί που ανθίζει η περηφάνεια και η αξιοπρέπεια του κάθε καταπιεσμένου.
Σοφία Χ., Σύλβια Ι., Μάριος V., Αναστασία Δ.
