του Bill Hunter
Το ακόλουθο άρθρο γράφτηκε από τον Bill Hunter (1920 – 9 Ιουλίου 2015), μέλος του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος (RCP). Το RCP το 1946 ήταν το επίσημο Βρεταννικό τμήμα της Τέταρτης Διεθνούς – και δεν πρέπει να συγχέεται με κανένα από τα RCP που υπάρχουν σήμερα. Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στην Socialist Appeal τον Οκτώβριο του 1946.
Η δίκη για τα εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν από τη στρατιωτική και πολιτική ηγεσία της ναζιστικής Γερμανίας, ξεκίνησε στις 20 Νοεμβρίου του 1945 και ολοκληρώθηκε με την καταδικαστική απόφαση της 1ης Οκτωβρίου 1946.
Νυρεμβέργη: Θάνατος στους ναζί εγκληματίες
Η δίκη λειτούργησε ως κουκούλωμα της ενοχής των συμμάχων για τον πόλεμο
Η δίκη της Νυρεμβέργης, η οποία ξεκίνησε στις 20 Νοεμβρίου 1945, τελείωσε. Οι Γκέρινγκ, Ρίμπεντροπ, Στράιχερ, και άλλοι -ηγέτες της φασιστικής Γερμανίας, υποστηριγμένοι και ενισχυμένοι από τους πολιτικούς των συμμάχων, άλλοτε- καταδικάστηκαν σε θάνατο ή σε μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης.
Αλλά οι Σαχτ, φον Πάπεν και Φρίτσε αφέθηκαν ελεύθεροι. Η ενοχή τους, όπως και των μεγάλων χρηματιστών της Γερμανίας, δεν είναι μικρότερη των λοιπών ναζί γκάνγκστερ.
Αλλά, όπως και οι ομόλογοί τους σε άλλες χώρες, οι βιομήχανοι και οι μεγάλοι χρηματιστές που επωφελήθηκαν από τον πόλεμο, πρόκειται να γλιτώσουν αυτό που τους αξίζει.
Μάχη εναντίον των Γερμανών εργατών
Ο φασισμός συστηματοποιεί και τονίζει όλες τις καταπιεστικές βιαιότητες και φρίκες του καπιταλισμού σε παρακμή. Μια καταπονημένη και απελπισμένη άρχουσα τάξη, που χρησιμοποιεί τις σαρωτικές ιδιότητες των ανθρώπινων σκουπιδιών, φτάνει σε άθλια επίπεδα κτηνωδίας.
Αυτό ήταν γνωστό σε κάθε σοσιαλιστή εργάτη, πολύ πριν από τη δίκη της Νυρεμβέργης, αλλά ο κατάλογος [που παρουσιάστηκε] εκεί των ναζιστικών φρικαλεοτήτων, των βασανιστηρίων, της συστηματικής έως θανάτου εργασίας των εργατών-δούλων, έχει χρησιμεύσει για να το τονίσει αυτό.
Η παγκόσμια εργατική τάξη και, κυρίως, της Γερμανίας, δεν έχει κανέναν λόγο να δακρύζει για τη μοίρα των Ναζί ηγετών. Η δήλωση του Στρατηγού φον Φριτς1Τόμας Λούντβιχ Βέρνερ Φράιχερ φον Φριτς, Γερμανός Αξιωματικός του Στρατού, μέλος της Ανώτατης Γερμανικής Διοίκησης, Αρχιστράτηγος του Γερμανικού Στρατού την περίοδο 1933-1938 (Σ.τ.Μ.)., που παρατέθηκε στα αποδεικτικά στοιχεία στη Νυρεμβέργη, κατέστησε σαφές ότι ένας από τους σημαντικότερους στόχους των Ναζί ήταν «να κερδίσουν τη μάχη ενάντια στην εργατική τάξη».
Οι Γερμανοί εργάτες βίωσαν στο έπακρο αυτόν τον στόχο, τον βίωσαν με βασανιστήρια και εκτελέσεις, αστυνομική καταστολή και στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Τον βίωσαν σε μια εποχή που μέλη της βρεταννικής και αμερικανικής άρχουσας τάξης, που τώρα επιδεικνύουν μια νεοθεμελιωμένη αγάπη για την δημοκρατία και μια βαθιά αηδία για τις ναζιστικές φρικαλεότητες, συμμετείχαν στα συμπόσια του Χίτλερ χαιρετίζοντας το προπύργιο κατά του Μπολσεβικισμού.
Ο πραγματικός σκοπός της δίκης
Για πάνω από δέκα μήνες, η δίκη της Νυρεμβέργης έχει κάνει τον κύκλο της. Έχει εστιάσει την προσοχή μιας μικτής σειράς διεθνών ενόρκων και το σταδιακά εξασθενημένο ενδιαφέρον της εργατικής τάξης.
Ο δηλωμένος σκοπός της επίδειξης νομικού ταλέντου, της συσσώρευσης αποδεικτικών στοιχείων, του κατηγορητηρίου και της υπεράσπισης, της δημοσιότητας του φωτογραφικού φιλμ, του ραδιοφώνου και του Τύπου ήταν η τιμωρία των εγκληματιών που είναι υπεύθυνοι για την τελευταία παγκόσμια σφαγή.
Ωστόσο, είναι σαφές, ότι ο πραγματικός λόγος της δίκης δεν βρίσκεται στον δηλωμένο σκοπό της. Είναι σαφές ότι τα γεγονότα στην αίθουσα της Νυρεμβέργης κατά τη διάρκεια των 300 ημερών ήταν μια παράσταση που πραγματοποιήθηκε από εκείνους που ήταν εξίσου ένοχοι με τους Ναζί, αλλά προσπάθησαν να κρύψουν την ενοχή τους με υποκριτικές καταγγελίες για τους συν-ληστές τους.
Ο ισολογισμός των έξι ετών δείχνει μια τεράστια δαπάνη. Εκατομμύρια χαμένες και κατεστραμμένες ζωές, διαλυμένα σώματα και μυαλά· και τώρα, εν μέσω της καταστροφής των οικονομιών, λοιμός και πείνα.
Η Νυρεμβέργη ήταν μια προσπάθεια από την πλευρά των Συμμάχων να πείσουν την παγκόσμια εργατική τάξη ότι μόλις οι ηγέτες των Ναζί πληρώσουν το λογαριασμό τους, η υπόθεση έκλεισε.
Πρόκειται για μια προσπάθεια να μετατεθεί η συν-ευθύνη τους, στους ώμους των Ναζί.
Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος για τη Νυρεμβέργη, που μας δίνει την δικαιολογία να ανακηρύξουμε ολόκληρη την δίκη ως φάρσα, εκατό φορές πιο φάρσα απ’ ό,τι ο Αλ Καπόνε, που κατηγόρησε και οδήγησε σε δίκη τον Ντίλλινγκερ για… γκανγκστερισμό2Τζον Χέρμπερτ Ντίλλινγκερ, Αμερικανός γκάνγκστερ κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης στις ΗΠΑ. Λειτουργούσε με την συμμορία του, την επονομαζόμενη κι ως “The Terror Gang”, με την οποία λήστεψαν συνολικά 24 τράπεζες και τέσσερα αστυνομικά τμήματα, έχοντας παράλληλα κι άλλες δραστηριότητες στο χώρο του εγκλήματος (Σ.τ.Μ.)..
Η υποκρισία των Συμμάχων
Κατά την διάρκεια αυτών των δέκα μηνών, ενώ οι εισαγγελείς της Βρεταννίας, της Γαλλίας, της Αμερικής και της Σοβιετικής Ένωσης απαριθμούσαν τα αποκρουστικά εγκλήματα του ναζισμού, τα παγκόσμια γεγονότα έδειξαν την υποκρισία των κατηγόρων Συμμάχων. Ακόμα και όταν καταμετρούνταν οι επιθέσεις των Ναζί.
Ο βρεταννικός ιμπεριαλισμός διατηρούσε ένα καθεστώς τρόμου και καταπίεσης στην Ελλάδα, καταπίεζε τους αποικιακούς λαούς που αγωνίζονται για την ελευθερία, και βομβάρδιζε χωριά της Ινδονησίας.
Ο Βρεταννός εισαγγελέας φλυαρούσε για την δικαιοσύνη. Στο μεταξύ, ο Δρ. Κίσσελμπαχ, σύμφωνα με την Tribune της 6ης Σεπτεμβρίου διακηρυγμένος αντίπαλος της αποναζιστικοποίησης, τοποθετήθηκε από τον βρεταννικό ιμπεριαλισμό επικεφαλής του Γερμανικού «Κεντρικού Γραφείου Δικαιοσύνης».
Ενώ η αίθουσα των δικαστηρίων ηχούσε με επικρίσεις για τη ναζιστική καταπίεση και τις φυλετικές διακρίσεις, η αμερικανική ιμπεριαλιστική καταστολή ήταν ενεργή στις Φιλιππίνες και ο “νόμος του Λυντς” ήταν ανεξέλεγκτος στις Πολιτείες του Νότου.
Οι εισαγγελείς κατήγγειλαν τις μεθόδους κατοχής των Ναζί. Ωστόσο, ακόμη και όταν ο Γάλλος εισαγγελέας ξεστόμιζε φράσεις αγανάκτησης, οι πράκτορες του γαλλικού ιμπεριαλισμού βασάνιζαν τους ιθαγενείς της Ινδοκίνας και έκαιγαν τα χωριά τους.
Οι αθλιότητες της καταναγκαστικής εργασίας των Ναζί αναφέρθηκαν στο δικαστήριο, την ίδια στιγμή που 10 εκατομμύρια Γερμανοί ξεριζώθηκαν και περιπλανιόντουσαν άστεγοι ως αποτέλεσμα της ευρείας πολιτικής απελάσεων της σοβιετικής γραφειοκρατίας. Αντιμέτωπος με τα παγκόσμια γεγονότα κατά τη διάρκεια της δίκης, ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι στη Νυρεμβέργη, το «είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα», γινόταν ακόμη πιο εμφανές ενώ οι διαδικασίες προχωρούσαν;
Οι ηγέτες μας βοήθησαν τους Ναζί
Καθώς η δίκη προχωρούσε, τα εγκλήματα των Ναζί από το 1933 καταγράφονταν απ’ την εισαγγελία. Το γεγονός ότι η βρεταννική, γαλλική και η αμερικανική άρχουσα τάξη σήκωσαν τα χέρια τους ψηλά με τρόμο μπροστά στις πολεμικές προετοιμασίες των Ναζί, ήταν μια κραυγαλέα υποκρισία που πρέπει να ήταν εμφανής σε κάθε πολιτικά συνειδητό εργάτη.
Είναι κοινή γνώση του εργατικού κινήματος -τα γεγονότα έχουν επαναληφθεί σε χίλια πολιτικά προγράμματα- ότι οι Βρεταννοί, Αμερικανοί και Γάλλοι ηγέτες έδωσαν πολιτική, οικονομική και ηθική υποστήριξη στο Χίτλερ, θεωρώντας τους βάρβαρους Ναζί ως σωτήρες του πολιτισμού έναντι της απειλής του Μπολσεβικισμού.
Βοήθησαν τον Χίτλερ να ενισχυθεί με την κατάληψη της Αυστρίας και της Τσεχοσλοβακίας, με σκοπό τον πόλεμο εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Γκέρινγκ τους χλεύασε για το ρόλο τους στη διάρκεια αυτής της περιόδου όταν δήλωσε «όλες οι ξένες κυβερνήσεις είχαν αναγνωρίσει το καθεστώς του Χίτλερ και όλο το διπλωματικό σώμα ερχόταν στις συγκεντρώσεις της Νυρεμβέργης».
Πριν από τον πόλεμο, τα μονοπώλια χημικών, πλαστικών, πετρελαίου και καουτσούκ της Αμερικής βοήθησαν τους Γερμανούς ομολόγους τους και μοίρασαν τον κόσμο μεταξύ τους. Αυτό αποδείχθηκε σε μια πρόσφατη έρευνα κατά των τραστ στην Αμερική. Ο Γκούντερ Ράιμαν3Γκούντερ Ράιμαν, Γερμανός οικονομολόγος και συγγραφέας. Ήταν γνωστός ως ο συγγραφέας του Η Οικονομία Βαμπίρ (1939), όπου περιέγραψε την επαχθή επιχειρηματική πολιτική του Εθνικοσοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος της Γερμανίας και τις καταστροφικές επιπτώσεις της στη γερμανική οικονομία. Πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ράιμαν ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας και στην πρώτη γραμμή της αντίστασης στον Αδόλφο Χίτλερ στη ναζιστική Γερμανία (Σ.τ.Μ.)., στο έργο του Ευρεσιτεχνίες για τον Χίτλερ, αποκαλύπτοντας ότι ο Σερ Χένρι Ντέιτερντινγκ4Ο Χένρι Βίλχελμ Άουχουστ Ντέιτερντινγκ, ήταν ένα από τα πρώτα στελέχη της Royal Dutch Petroleum Company και γενικός διευθυντής της για 36 χρόνια, από το 1900 έως το 1936, και ήταν επίσης πρόεδρος της συνδυασμένης εταιρείας Royal Dutch/Shell.
Το 1920 έγινε Ιππότης επί τιμή του Τάγματος της Βρεταννικής Αυτοκρατορίας για τις υπηρεσίες στις αγγλο-ολλανδικές σχέσεις και για το έργο του στην προμήθεια των Συμμάχων με πετρέλαιο κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Άσπονδος εχθρός της Σοβιετικής Ένωσης, βοήθησε χιλιάδες Λευκούς εξόριστους (Σ.τ.Μ.). της Royal Dutch Shell [η γνωστή σε όλους μας σήμερα πετρελαϊκή εταιρεία Shell] ήταν ένας από τους πρώτους χρηματοοικονομικούς υποστηρικτές των Ναζί, δηλώνει ότι «[ο Ντέιτερντινγκ]ενδιαφερόταν να ανακαλύψει εκείνες τις δυνάμεις που θα εξαλείψουν μια για πάντα τους κινδύνους των κοινωνικών ή αποικιακών επαναστάσεων».
Αυτό συνοψίζει τη στάση της βρεταννικής άρχουσας τάξης. Μέρος των κερδών της Royal Dutch Shell, μαζί με μια ροή πολιτικής και οικονομικής βοήθειας, προοριζόταν να ενισχύσει τον Χίτλερ ως εμπόδιο ενάντια στην επανάσταση και στον πόλεμο κατά της Σοβιετικής Ένωσης.
Μόνο όταν έγινε φανερό στους κυβερνήτες της Βρεταννίας και της Αμερικής ότι ο Γερμανικός ιμπεριαλισμός αποφάσισε να μετρήσει πρώτα τη δύναμή του εναντίον τους, η πολιτική αυτή έληξε. Το σοβαρότερο έγκλημα του Χίτλερ στα μάτια τους ήταν ότι τους πρόδωσε.
Οι σταλινικοί είναι επίσης ένοχοι
Η σοβιετική γραφειοκρατία είναι επίσης ένοχη για υποβοήθηση των Ναζί. Η κυνική αδιαφορία του Στάλιν για την παγκόσμια εργατική τάξη τον οδήγησε στο σύμφωνο με τον Χίτλερ.
Παραβιάζοντας τη λενινιστική αρχή της αυτοδιάθεσης των εθνών και την ανοιχτή διπλωματία, έκανε μια μυστική συμφωνία για το μοίρασμα της Ανατολικής Ευρώπης.
Αποκαλύφθηκε στην δίκη ότι, σε αυτό το σύμφωνο, ο Χίτλερ και ο Στάλιν καθόρισαν τις σφαίρες επιρροής τους στην Πολωνία, τη Φιλλανδία, τις χώρες της Βαλτικής και την Βεσσαραβία.
Ο Στάλιν συμφώνησε να μην επιτρέψει στην Τουρκία μια ενεργή εχθρική θέση, ούτε να επιτρέψει την διέλευση βρεταννικών ή γαλλικών πολεμικών πλοίων μέσω των Δαρδανελλίων.
Μπορούμε, εν πάση περιπτώσει, να σχολιάσουμε ότι πρόσφατα η σοβιετική προπαγάνδα επιτέθηκε εναντίον της Τουρκίας για το ότι παρέμεινε ουδέτερη κατά τη διάρκεια του πολέμου και ότι πήρε ακριβώς την ίδια θέση που ο Στάλιν το 1939 εγγυήθηκε στον Χίτλερ πως θα εξασφαλίσει.
Κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Λένιν ήταν συνεπής και άσπονδος αντίπαλος της μυστικής διπλωματίας. Όταν οι Ρώσοι εργάτες και αγρότες έκαναν την επανάστασή τους, οι Μπολσεβίκοι άνοιξαν αμέσως τα τσαρικά αρχεία και δημοσίευσαν τις διεθνείς μυστικές συμφωνίες προς κατάπληξη του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού.
Το ότι η σταλινική γραφειοκρατία αισθάνθηκε την ίδια ανησυχία όταν επισημάνθηκε το σύμφωνο με τους Ναζί, φάνηκε στη Νυρεμβέργη όταν ο σοβιετικός εισαγγελέας αντιτάχθηκε στο να θεωρηθεί ως απόδειξη καθώς «το δικαστήριο ερευνούσε την υπόθεση των μεγάλων εγκληματιών πολέμου της Γερμανίας και όχι την εξωτερική πολιτική των Συμμάχων».
Η μυστική συμφωνία μοίραζε την Ανατολική Ευρώπη και η σοβιετική γραφειοκρατία συμφώνησε κρυφά στην εισβολή της Πολωνίας από τον ναζιστικό ιμπεριαλισμό. Στη Νυρεμβέργη, οι Ναζί εισήγαγαν ειρωνικά αποδεικτικά στοιχεία για να δικαιολογήσουν αυτήν την εισβολή αναφέροντας το εγκεκριμένο τηλεγράφημα το οποίο έστειλε ο Στάλιν στο Ρίμπεντροπ κατά την υπογραφή του συμφώνου.
«Η φιλία της Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης βασίζεται στο αίμα που έχει χυθεί από κοινού και έχει όλες τις προοπτικές να είναι ανθεκτική και σταθερή». Αργότερα μέσα το 1939, ο Μολότοφ μπορούσε να μιλήσει για τη μόνιμη φιλία με την Γερμανία και να επιτεθεί έντονα στον βρεταννικό αποκλεισμό για παραβίαση του διεθνούς δικαίου.
Χίτλερ: «Θα σφίξω τα χέρια με τον Στάλιν»
Σήμερα, η σοβιετική γραφειοκρατία κατηγορεί τους Ναζί για παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Ωστόσο, ήταν με τους ίδιους Ναζί που οι αντεπαναστάτες του Κρεμλίνου διαπραγματεύτηκαν την μυστική τους συμφωνία στις 22 Αυγούστου 1939.
Ο Χίτλερ μίλησε στους διοικητές του, δηλώνοντας: «Η οικονομική μας θέση είναι τέτοια λόγω των περιορισμών μας, τους οποίους δε μπορούμε να αντέξουμε περισσότερο από λίγα χρόνια.». Στη συνέχεια, δήλωσε θριαμβευτικά: «Μέσα σε λίγες βδομάδες θα σφίξω τα χέρια με το Στάλιν και θα αναλάβω μαζί του μια νέα διανομή του κόσμου.»
Κρυμμένα ενοχλητικά στοιχεία
Αν δικάζονταν όλοι οι εγκληματίες πολέμου στη Νυρεμβέργη, κατήγοροι και κατηγορούμενοι θα ήταν στο εδώλιο του κατηγορουμένου μαζί. Στην τελική του ομιλία, ο Στρατηγός Ρουντένκο5Σέργιυ Γνάτοβιτς Ρουντένκο, σοβιετικός Στρατηγός της Αεροπορίας, τιμημένος με τον τίτλο του Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης για την προσφορά του στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (Σ.τ.Μ.)., με σχεδόν λυρική υποκρισία, δήλωσε ότι στο πεδίο της μάχης οι Σύμμαχοι «είχαν καθορίσει την μεγαλειώδη και ευγενή αρχή της διεθνούς συνεργασίας, την ηθική της ανθρωπότητας και τους ανθρώπινους κανόνες της κοινωνικής συνοχής». Οι λασπολογίες, οι αντεγκλήσεις στο νέο ληστρικό άντρο του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, οι οποίες ήταν μόνιμο παρασκήνιο της δίκης, ξεσκέπαζαν αυτήν τη δήλωση, ακόμη και όταν διατυπωνόταν.
Το δικαστήριο της Νυρεμβέργης διέσχισε τις συμπληγάδες με μια επιφυλακτική θέση, καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια να αποτρέψει οποιαδήποτε ηχώ απ’ τις διαμάχες στον ΟΗΕ να εισέλθει στην αίθουσα. Την ίδια στιγμή τηρούσε άγρυπνο βλέμμα για τυχόν αποκαλύψεις ενοχλητικές για τους υψηλά ιστάμενους στην Βρεταννία, την Αμερική και την Σοβιετική Ένωση.
Το περιεχόμενο του γερμανοσοβιετικού συμφώνου απορρίφθηκε να κατατεθεί ως αποδεικτικό στοιχείο. Ταυτόχρονα, μια δήλωση σχετικά με τις σχέσεις του Ρόζενμπεργκ με τον [παντοκράτορα] Τύπο του Χερστ6Ουίλλιαμ Ράντολφ Χερστ ο Πρεσβύτερος, Αμερικανός επιχειρηματίας, εκδότης εφημερίδων και πολιτικός, γνωστός για την ανάπτυξη της μεγαλύτερης αλυσίδας εφημερίδων και εταιρείας μέσων ενημέρωσης, της Hearst Communications.
Εκλέχθηκε δύο φορές ως Δημοκρατικός στη Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ. Κατέβηκε ανεπιτυχώς για Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών το 1904, για Δήμαρχος της Νέας Υόρκης το 1905 και το 1909 και για Κυβερνήτης της Νέας Υόρκης το 1906. Κατά τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας, υιοθέτησε απόψεις που σχετίζονταν γενικά με την αριστερή πτέρυγα του Προοδευτικού Κινήματος, ισχυριζόμενος ότι μιλάει για λογαριασμό της εργατικής τάξης.
Μετά το 1918 και το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, άρχισε σταδιακά να υιοθετεί πιο συντηρητικές απόψεις και άρχισε να προωθεί μια απομονωτική εξωτερική πολιτική για να αποφευχθεί οποιαδήποτε άλλη εμπλοκή σ’ αυτό που θεωρούσε ως διεφθαρμένα ευρωπαϊκά ζητήματα. Ήταν ταυτόχρονα μαχητικός εθνικιστής, μανιώδης αντικομμουνιστής μετά τη Ρωσσική Επανάσταση, και βαθιά καχύποπτος για την Κοινωνία των Εθνών και τους Βρεταννούς, Γάλλους, Ιάπωνες και Ρώσσους (Σ.τ.Μ.). και τις επικοινωνίες του με την άρχουσα τάξη της Βρεταννίας αποκλείστηκε ως άσχετη.
Σκοπός της Νυρεμβέργης: Να ξεπλύνει τους Σύμμαχους
Είναι προφανές ότι κατά την διάρκεια των δέκα μηνών της Νυρεμβέργης δεν υπήρξε πραγματική προσπάθεια να ξεσκαρταριστούν οι ένοχοι του τερατώδους εγκλήματος κατά της εργατικής τάξης, που εκφράστηκε μέσα από τα τελευταία έξι χρόνια της σφαγής.
Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό, όταν οι υπεύθυνοι για την καταγγελία ήταν το ίδιο ένοχοι όσο και οι κατηγορούμενοι; Οι δίκες της Νυρεμβέργης δεν είχαν σκοπό να δημιουργήσουν μια βάση για μελλοντική ειρήνη, σκοπός τους ήταν να ξεπλύνουν τους συμμάχους εγκληματίες.
Ωστόσο, οι εργάτες μπορούν να μάθουν από τη Νυρεμβέργη. Από το ρεσιτάλ των εγκλημάτων και των ωμοτήτων του φασισμού μπορούν να μάθουν ότι δεν υπάρχει βαρβαρότητα ή τρόμος στην οποία ο καπιταλισμός να μην καταφύγει για να υπερασπιστεί το παρακμάζον σύστημά του.
Και ας μην πιστέψει κανένας εργαζόμενος ότι αυτές οι ωμότητες δε θα μπορούσαν να συμβούν εδώ. Η λεπτή επίστρωση του καπιταλιστικού πολιτισμού εξαφανίζεται σύντομα σε ένα καπιταλιστικό κράτος που απελπίζεται και προσπαθεί να βρει μια διέξοδο συνθλίβοντας την εργατική τάξη.
Πρέπει επίσης να μάθουμε ότι ο πραγματικός αγώνας ενάντια στους εγκληματίες πολέμου είναι ένας αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό σε ολόκληρο τον κόσμο και την αντεπαναστατική σοβιετική γραφειοκρατία.
Ως εγκληματίες πολέμου, υπεύθυνους για τα δεινά εκατομμυρίων εργατών του κόσμου, πρέπει να κατηγορήσουμε όχι μόνο τους Ναζί και την άρχουσα τάξη της Γερμανίας, αλλά και τους επιστάτες-διαχειριστές, τους χρηματιστές, τους κατέχοντες τα μονοπώλια και τους πολιτικούς τους, που κυβερνούν τα συμμαχικά καπιταλιστικά έθνη και μαζί τους την γραφειοκρατία που ελέγχει την Σοβιετική Ένωση.
Μετάφραση: Γιάν. Σιμ.
Υποσημειώσεις
