Ο υπουργός Οικονομικών Τσακαλώτος, εδώ και κάποιες εβδομάδες, έχει ετοιμάσει ανεπισήμως την λεγόμενη “δεύτερη γραμμή” διαπραγμάτευσης με την τρόικα.
Ο στόχος του είναι να φτάσει πάση θυσία σε συμφωνία για την Β’ αξιολόγηση και τα αποκαλούμενα “μεσοπρόθεσμα” μέτρα για το χρέος. Και τα δύο αυτά στοιχεία είναι η προϋπόθεση που -πέραν των απαιτήσεων του ΔΝΤ- έχει θέσει η ΕΚΤ για να αρχίσει να συζητά το ενδεχόμενο ένταξης της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης.
Αυτή η “δευτερη γραμμή” διαπραγμάτευσης έχει τεθεί ανεπισήμως σε γνώση της Κομισιόν και του Eurogroup από το έλληνα Υπ. Οικονομικών.
Το πλαίσιο αυτής της “δεύτερης γραμμής” αντίθετα από τις διακηρύξεις που βεβαιώνουν ότι δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα, είναι ότι… τα δίνει κυριλεκτικά όλα.
Προβλέπει την αποδοχή της ευρωπαϊκής απαίτησης για 3,5% πρωτογενή πλεονάσματα μετά το 2018 για 4 ή ακόμα και 5 έτη. Η μόνη προσαρμογή που κάνει σ’ αυτό είναι ότι “ζητά” το πλεόνασμα αυτό να διαχωρισθεί σε αναλογία 2,5% για την εξασφάλιση της αποπληρωμής του χρέους και 1% για την ανάπτυξη της οικονομίας.
Ταυτόχρονα ικανοποιεί και την απαίτηση του ΔΝΤ για προσδιορισμό των μέτρων που θα πρέπει να υποστηρίξουν την εξασφάλιση της επίτευξης των στόχων αυτών, μέσω του φορολογικού σκέλους και ειδικά με την μείωση του αφορολόγητου από τα ήδη χαμηλά σημερινά επιπεδα σε χαμηλότερα και πολύ κοντά στα 5000 ευρώ που είχε δεχτεί η κυβέρνηση Σαμαρά.
Επιπλέον, συμπληρωματικά σ’ αυτό το πακέτο, επισυνάπτεται το σκέλος που αφορά την διαδικασία προσαρμογής της αποκαλούμενης “προσωπικής διαφοράς” η οποία θα αρχίσει να δίνει δημοσιονομικά αποτελέσματα από το 2019 και μετά… Δηλαδή αφορά το ήδη προβλεπόμενο “κόψιμο” των προσωπικών διαφορών που σήμερα αποτελούν το μεγαλύτερο κομμάτι των συντάξεων μετά τον εκ νέου υπολογισμό τους.
Όλα αυτά θα ενταχθούν σε ένα πλαίσιο το οποίο θα εγγυάται η επέκταση, για τα χρόνια αυτά, του μηχανισμού εποπτείας, που έχει ονομασθεί “κόφτης”. Το πιλιτικό – οικονομικό επιχείρημα του επιτελείου του Τσακαλώτου είναι ότι ο κόφτης και όλα όσα προβλέπει δεν θα χρειασθεί να ενεργοποιηθεί ποτέ γιατί με την επανένταξη της Ελλάδας στις αγορές θα… εκτιναχθεί το ΑΕΠ.
Η κυβέρνηση και ειδικά το επιτελείο του κ. Τσακαλώτου εκτιμούν ότι η “λύση” αυτή εφ’ όσον γίνει αποδεκτή… τετραγωνίζει το κύκλο των απαιτήσεων, που μέχρι στιγμής αποτελούν το “μέτωπο” ασυμφωνίας μεταξύ ΔΝΤ και Ευρωζώνης.
Ο Έλληνας υπουργός θεωρεί ότι ο κύκλος των επαφών του στο Παρίσι θα επιτρέψει να κινηθούν έτσι οι απαραίτητες δυνάμεις που θα κάνουν δυνατή μία συμφωνία πριν από τις κυβερνητικές αλλαγές στη Γαλλία…
Η μεγάλη του ανησυχία βέβαια -και όχι άδικα- είναι το αν ο Σόιμπλε θα απορρίψει και αυτήν την δυνατότητα στο πλαίσιο της ενίσχυσης του προεκλογικού του προφίλ εν όψει των εκλογών του φθινοπώρου.
Ο χρόνος τρέχει
‘Ολοι γνωρίζουν, βέβαια, ότι ο χρόνος μετράει πλέον αντίστροφα όσον αφορά στη δυνατότητα εξεύρεσης συμβιβαστικής -ήτοι πολιτικής- λύσης στα ζητήματα που συνδέουν την β’ αξιολόγηση και το επόμενο βήμα για την αναδιάρθρωση του χρέους, που θα καθορίσει και την στάση της ΕΚΤ.
Η κυβέρνηση έχει ενημερωθεί από την πλευρά της ΕΚΤ ότι η ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης συνδέεται άμεσα και χωρίς “εναλλακτικές” με την ολοκλήρωση της β’ αξιολόγησης και με τα μεσοπρόθεσμα μέτρα παρέμβασης στο χρέος.
Εκείνο που δεν έχει ξεκαθαρισθεί και παραμένει σε μια γκρίζα διαπραγματευτική περιοχή είναι το αν, στο πλαίσιο αυτό, τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος θα πρέπει να έχουν προσδιορισθεί και συμφωνηθεί ή θα πρέπει να έχει δρομολογηθεί και η υλοποίησή τους.
Όμως έτσι κι αλλιώς η υλοποίηση του πρώτου πακέτου των μέτρων αυτών, που έχουν χαρακτηρισθεί “βραχυπρόθεσμα” θα χρειασθεί τουλάχιστον ένα εξάμηνο για να υλοποιηθεί, γεγονός που σε κάθε περίπτωση μεταθέτει τα “μεσοπρόθεσμα” τουλάχιστον για το τέλος του 2017, δηλ. μετά τις γερμανικές εκλογές…
Τα μεν “βραχυπρόθεσμα” έχουν σαν κορμό τους την σταθεροποίηση των επιτοκίων των δανείων από τον ESM/EFSF σε μακροπρόθεσμη βάση, ήτοι μέχρι τουλάχιστον το 2040. Τα δε “μεσοπρόθεσμα” έχουν σαν βάση τους την διαχείριση των “κερδών” από τα ομόλογα που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους οι κεντρικές τράπεζες. Και μία από τις “ιδέες” είναι αυτά τα κέρδη να χρησιμοποιηθούν σαν “εγγύηση” για την αποπληρωμή των δανείων του ΔΝΤ.
Το κωμικοτραγικό και ταυτόχρονα… τραγελαφικό είναι ότι από την πλευρά της Κυβέρνησης η επίσημη “θέση” που προβάλεται, είναι πως ό,τι ήταν δυνατό να γίνει στα όρια των πολιτικών αντοχών της έχει γίνει. Όλα εκτός από την “δεύτερη γραμμή”…
Γ. Aγγ.
