Μια δασκάλα αλλάζει τον τρόπο εξέτασης και τα αποτελέσματα είναι εκπληκτικά!

Το κορίτσι εμφανίστηκε χωρίς να έχει προετοιμαστεί για τις εξετάσεις σε ένα σχολείο στη Mar del Plata της Αργεντινής και η δασκάλα αποφάσισε να αλλάξει τον τρόπο αξιολόγησης

Η ιστορία είναι παλιότερη, του 2016 και συνέβη σε ένα σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της Αργεντινής. Θα μπορούσε όμως να συμβεί και στις φετεινές εξετάσεις. Η περίπτωση ενός εντελώς αδιάβαστου μαθητή θα μπορούσε να συμβεί επίσης στην Ελλάδα. Και επειδή το θέμα των εξετάσεων και της αξιολόγησης στα σχολεία, στις σχολές και τα πανεπιστήμια βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας -και σε αυτό εξαντλείται όλη η εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση» της κυρίας Κεραμέως, του Μητσοτάκη και των λοιπών κολεγιόπαιδων του Αμερικανικού- θεωρούμε ότι η διδακτική εμπειρία μιας λατινοαμερικανίδας καθηγήτριας δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με μια μαθήτρια που δήλωσε ότι «δεν ξέρει τίποτα», θα μπορούσε να μιλάει και για εμάς, στην Ελλάδα.

Προφανώς το εκπαιδευτικό σύστημα διαφέρει από χώρα σε χώρα. Στα σχολεία της Αργεντινής στην αρχή κάθε εκπαιδευτικής χρονιάς οι δάσκαλοι συζητούν μεθόδους για το πώς θα βελτιώσουν την απόδοση των μαθητών τους. Στην πόλη Μαρ ντελ Πλάτα, έξω από το Μπουένος Άιρες, μια δασκάλα αποφάσισε να αλλάξει το σύστημα αξιολόγησης στις εξετάσεις όταν βρέθηκε μπροστά σε μια μαθήτρια που δήλωσε, με ειλικρίνεια, ότι «δεν ξέρει τίποτα». Ήταν εντελώς αδιάβαστη. Τι κάνεις όταν ο μαθητής/μαθήτριά σου δηλώνει ότι «δεν ξέρει τίποτα»; Προφανώς η εύκολη και κατά τις αντιλήψεις περί «αριστείας» λύση θα ήταν η μαθήτρια να κοπεί…

Συνέβη όμως κάτι άλλο. Που δείχνει ότι υπάρχουν και άλλοι δρόμοι για την εκπαίδευση. Η profesora Lucía Gorricho περιέγραψε την ιστορία των εξετάσεων με τη μαθήτρια που της δήλωσε ότι «δεν ξέρει τίποτα». Αποφάσισε να αλλάξει τον τρόπο εξέτασης και το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό. Η ιστορία πέρασε στο διαδίκτυο και έγινε viral το 2016. Προ ημερών, η ιστορία που αφηγείται η Lucia Gorricho ξαναδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Nacion.

Είπε ότι δεν ξέρει τίποτα!

Ας διαβάσουμε την περιγραφή της δασκάλας:

Η profesora Lucía Gorricho

Φέτος, πήρα ώρες διδασκαλίας σε ένα σχολείο στη Σιέρα ντε Λος Πάντρες, μια πόλη στο Διαμέρισμα General Pueyrredón με σταθερό πληθυσμό περίπου 4.000 κατοίκους. Είναι μέρος του ορεινού συστήματος Tandilia και αποτελείται από λόφους ύψους περίπου 150 μέτρων. Η βλάστηση είναι πολύ διαφορετική και μπορείτε να δείτε λιβάδια, βουνά και δάση.

Στην περιοχή συνυπάρχει η πόλη με τις κατοικίες της και τους δρόμους που σέβονται την τοπογραφία, και η αγροτική παραγωγή με κύριο προϊόν την καλλιέργεια φράουλας. Υπάρχουν αρκετές αγροτικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην περιοχή και όλες προσλαμβάνουν εργατικό δυναμικό από τη Βολιβία, κακοπληρωμένο, σε κατάσταση ημιδουλείας, όπως καταγγέλλουν κοινωνικές και περιβαλλοντικές οργανώσεις που επισημαίνουν επίσης τις επιπτώσεις από την χρήση αγροχημικών φαρμάκων ως μέρος του πακέτου της εκσυγχρονισμένης τεχνολογικής παραγωγής.

Κάποια στιγμή κλήθηκα να αξιολογήσω μια μαθήτρια που χρωστούσε ένα μάθημα. Αν το περνούσε, θα περνούσε και την τάξη. Ο διευθυντής μου είπε ότι το ακαδημαϊκό επίπεδό της δεν ήταν καλό, αλλά ότι ήταν μια μαθήτρια που έκανε πολλές προσπάθειες να παραμείνει στο σχολείο.

Δεδομένου ότι δεν ήταν μαθήτριά μου, αποφάσισα να τη ρωτήσω σε θέματα γεωγραφίας που είχαν διδαχθεί το προηγούμενο έτος. Αλλά δεν θυμόταν τίποτα. Το κορίτσι με το καφέ δέρμα και την πολύ χαμηλή φωνή, μου είπε ότι δεν μπόρεσε να μελετήσει γιατί δεν είχε ούτε βιβλίο ούτε φάκελο.

Της είπα ότι είχα κάθε θέληση να την προβιβάσω, αλλά ήταν απαραίτητο να γράψει κάτι για να δικαιολογήσω το βαθμό.

Παρά την επιμονή μου, δεν μπορούσε να πει τίποτα σε σχέση με ό,τι διδάχθηκε την προηγούμενη χρονιά και έτσι ρώτησα:

– Γνωρίζετε κάτι για τις φράουλες

Τα μάτια της έλαμψαν.

-Ναι, μου είπε.

Στη συνέχεια, στο τετράδιο εξετάσεων, έγραψα:

Αξιολόγηση Γεωγραφίας / Ημερομηνία: 04/07/16 / Έτος: 2ο / Μαθητής: GC

1) Περιγράψτε μια οικονομική δραστηριότητα

Με ρώτησε:

-Μπορώ να γράψω και για τη Βολιβία; Επειδή είμαι Βολιβιάνα.

– Ναι, φυσικά, είπα. Και πρόσθεσα στο τετράδιο:

2) Αναφέρετε τις πιο σημαντικές πτυχές μιας Λατινοαμερικάνικης χώρας.

Δύο ώρες αργότερα μου έδωσε 3 φύλλα γραμμένα και στις δύο πλευρές με καθαρό και προσεγμένο γραφικό χαρακτήρα.

Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που διόρθωσα μια αξιολόγηση με τέτοιο ενθουσιασμό. Η όλη ιστορία αυτού του 14χρονου κοριτσιού συνέβαλε αναμφίβολα στην εκπαίδευσή μου ως γεωγράφου και ως δασκάλας. Θέλω να μοιραστώ την ιστορία επειδή πιστεύω ότι αυτή δεν μπορεί να μείνει μόνο σε μένα.

Διόρθωσα τα ορθογραφικά λάθη και πρόσθεσα κάποια σημεία στίξης για να διευκολύνω την ανάγνωση. Ιδού:

  1. Περίπου 200 άτομα εργάζονται στις φράουλες που συλλέγουν τα φρούτα, καθαρίζουν το χωράφι, αφαιρούν τα φύλλα, αφαιρούν τα ζιζάνια και περιμένουν  την καρποφορία. Τώρα [τα αφεντικά] πληρώνουν περισσότερα κι ακόμα καλύτερα από πριν, πληρώνουν για ό,τι γίνεται, αν καθαρίσουν το χώρο κ.λπ. Μερικά παιδιά εργάζονται εκεί από την ηλικία των 13 ετών και πάνω, και μερικές έγκυες γυναίκες επίσης, αλλά δεν χρειάζεται να καταβάλλουν τόσο μεγάλη προσπάθεια ή σχεδόν δεν εργάζονται. Αυτό εξαρτάται από αυτές. Μερικές φορές το κάνουν για να βοηθήσουν τους συζύγους τους. Μερικοί από αυτούς, σχεδόν όλοι, είναι μαζί.

    Σχεδόν όλοι οι Βολιβιανοί εργάζονται στα χωράφια και γυρίζουν πάντα κουρασμένοι και δεν νοιάζονται για τα παιδιά τους, δεν ρωτούν ποτέ πώς περνούν ή αν έχουν κάποιο πρόβλημα στο σχολείο.

    Η συγκομιδή των φραουλών γίνεται σε καλάθια, σε καρότσι  και κάδους. Ο κάδος είναι μίας χρήσης και η βάση για τη συναρμολόγηση ενός κουτιού. Αυτό ονομάζεται συσκευασία. Μου αρέσει να συσκευάζω και να συναρμολογώ κουτιά και φυσικά γίνεται στη φράουλα κάτι περίεργο για τα φυτά. Τα ποτίζουν με ένα σωλήνα που βρίσκεται κάτω από το πλαστικό. Το έβαλαν με τρακτέρ. Τα κουτιά με τις φράουλες παραλαμβάνονται από ένα τρακτέρ που έρχεται περίπου στις 12:15 το μεσημέρι και το απόγευμα επίσης.

    Οι Βολιβιάνοι  αντέχουν στη δουλειά στον κάμπο  περισσότερο από τους Αργεντίνους επειδή οι Βολιβιάνοι κάνουν τις βαρύτερες δουλειές και οι Αργεντινοί βρίσκονται στα γραφεία ή είναι επειδή μπορούσαν να σπουδάσουν; Ρωτάω στο σπίτι γιατί δεν διαβάζουν, γιατί δεν υπάρχει χρόνος. Είναι η ίδια απάντηση που μου δίνουν κάθε μέρα. Δεδομένου ότι οι φράουλες ανήκουν σε εταιρεία, μας δίνουν μια στέγη, πόσιμο νερό, ηλεκτρικό ρεύμα, λιγότερο αέριο. Αλλά φυσικά μερικές φορές παίρνουν λίγα χρήματα από εμάς για να κάνουν τις πληρωμές. Για να εργάζονται οι γονείς απερίσπαστοι, υπάρχει ένας παιδικός σταθμός που φροντίζει τα παιδιά. Εκεί τους δίνουν πρωινό, μεσημεριανό και ένα σνακ και μαζεύονται μετά για να μαζέψουν τα σκουπίδια. Διότι εκτός από το να μαζέψουν τα σκουπίδια από το σπίτι τους, πρέπει να πάρουν τα σκουπίδια από την αυλή ή από το μπάνιο και εάν δεν  το κάνουν, πρέπει να πληρώσουν 5 πέσος για κάθε μέρα που απουσιάζουν.

    Υπάρχουν επίσης δωρεές που αποστέλλονται ή μεταφέρονται με φορτηγά και αφήνονται σε μια γυναίκα που τη λένε Graciela και φαίνεται ότι κρατά τα όμορφα ρούχα που φτάνουν, και τα υπόλοιπα αναλώσιμα αφήνονται σε ένα καρότσι για να τα πάρουν οι άνθρωποι. Λατρεύω τη Βολιβία γιατί την πρώτη φορά που πήγα εκεί, την αγάπησα πολύ. Όταν είναι νύχτα όλα τα φώτα ανάβουν, σε όλα τα χρώματα, και ακούω ντραμς και κάτι σαν μπάντα γιατί το σπίτι μου είναι πάνω σε βουνό. Θυμάμαι όταν πήγα στο γήπεδο. Το γήπεδο είναι σχεδόν στο τέρμα. Υπάρχουν καταστήματα τροφίμων, ρούχων, ποτών και εμπορευμάτων. Μου άρεσε που πουλούσαν ζαχαροκάλαμο.
  2. Στη Βολιβία υπάρχουν χαμηλά βουνά και στο σχολείο δίνουν στολές στα παιδιά. Γνωρίζετε ότι στο νηπιαγωγείο μελετούν γραμμές, τετράγωνα, τρίγωνα και αριθμούς;

    Οι κάτοικοι της υπαίθρου ζουν σε σπίτια φτιαγμένα από λάσπη και άχυρο και το μόνο που τρώνε είναι chuño και mate και όταν είναι τα γενέθλια κάποιου στην οικογένεια τρώνε “στεγνά” που σημαίνει ρύζι με πατάτες και σαλάτα και αποξηραμένο κρέας και τυρί αγελάδας και για πρωινό, ρύζι με γάλα και ντόνατς. Τα μαγειρεύουν όλα αυτά στη σχάρα ενός φούρνου, ξέρω το όνομα, αλλά δεν ξέρω πώς να το γράφω.

    Οι άνθρωποι, μάλλον oι γυναίκες, πρέπει να πάνε τα πλυμένα ρούχα από το σπίτι τους με τα πόδια μέχρι το ποτάμι και τα ρούχα τα μεταφέρουν σε ένα μπόγο στην πλάτη τους. Λίγο πολύ αυτό που πρέπει να περπατήσουν είναι από εδώ ως τη Σουλέμα για να ξεβγάλουν τα ρούχα τους.

    Έχετε φάει ποτέ τοστάδο; Γίνεται με φασόλια. Τα βάζετε στον ήλιο μέχρι να στεγνώσουν. Στη συνέχεια, πρέπει να βάλετε αλάτι σε μια κατσαρόλα και στη συνέχεια να βάλετε τα ξερά φασόλια και να τα ψήσετε μέχρι να σκάσουν. Τα έφτιαχνε η γιαγιά μου. Ξέρεις ότι η γιαγιά μου είναι ογδόντα και κάτι και πήγε στον γιατρό και του είπε ότι είναι πολύ δυνατή; Ζει στη χώρα και την είδα μόνο δύο φορές.

Το ενέκρινα. Την αγκάλιασα μόλις έφευγε. Της ζήτησα την άδεια για να μοιραστώ το κείμενό της στο διαδίκτυο και της είπα να γράφει όσο μπορεί γιατί το γράψιμο είναι καλό και επειδή υπάρχουν πάντα σημαντικά πράγματα να πεις. Μετά από το πέρασμα 4 (τεσσάρων) χρόνων δεν θα είναι στην τάξη μου κατά τη διάρκεια αυτής της σχολικής χρονιάς, αλλά ελπίζω να τη συναντήσω στους διαδρόμους ή στο προαύλιο και να την ρωτήσω:

Πως ήταν η μέρα σου χθες; Θέλετε να το πείτε σε χαρτί;

Σχόλια – μετάφραση Θόδωρος Κουτσουμπός
(με τις κρίσιμες διορθώσεις του Σάββα Μιχαήλ)