της Ιωάννας (Γιολάντας) Παπαθεοδώρου
Γιατί να μιλάμε μόνο για τα μαγαζιά; Με τα φανταχτερά τους φώτα και ταμπέλες και τα φθηνά ποτά; Υπάρχουν και αλλού πιο φθηνά ποτά και συζητήσεις για τα πολιτικά κυρίως, δράσεις και οργανωμένες κινήσεις! Δεν είναι μόνο η διασκέδαση στη ζωή, που σημαίνει και διασκορπίζομαι σαν λέξη (διαφέρει από τη ψυχαγωγία…), αν και για εκεί που θα μιλήσουμε δεν λείπει ούτε αυτή, δεν λείπει τίποτα!
Γιατί να μιλάμε μόνο για τα μαγαζιά λοιπόν; Και όχι για τις καταλήψεις, τα στέκια ή έστω τα συνεργατικά μαγαζιά, που λειτουργούν με συνέλευση, που είναι όλοι ίσοι, δεν υπάρχουν αφεντικά και μπορεί να είναι και βιβλιοκαφέ…
Επέλεξα να γράψω για τα διαφορετικά πολιτικοποιημένα στέκια της αγαπημένης μας γειτονιάς.
Θα μιλήσω για την Υπόγα στην Καλλιδρομίου, για το Νοσότρος, για το Βοξ, για το Στέκι Μεταναστών, για την Ζαΐμη, για τη Λοκομοτίβα…
Το υπόγειο αρχικά, παλαιότερα, είχε την ονομασία Λέσχη Υπογείως στην Καλλιδρομίου, έπειτα έμεινε σαν Κ94, και τώρα λέγεται Yπόγα. Έχει περάσει από διάφορα «χέρια», προσωπικά το είχα προλάβει κάπου στη μέση, δεν είχα πάει από την αρχή, όταν στα πρώτα χρόνια ζωγράφιζαν στους τοίχους τον μαύρο γάτο, τον Φέλιξ, βρήκα εκεί τις ζωγραφιές. Δρώντες μέσα σε αυτή τη λέσχη ήταν Τροτσκιστές αλλά και Αναρχικοί όπως και κάπου αλλού που θα πούμε στη συνέχεια, δείγμα ότι μπορείς να συνεργάζεσαι… Τα χρόνια που πήγαινα εγώ, το βάρος του στεκιού είχε πέσει στη μουσική κυρίως… Post punk, darkwave καφενεία, μέταλ καφενεία, καθώς και συναυλίες οικονομικής ενίσχυσης με εγχώριες μπάντες και άτομα που ήταν και μέλη της συνέλευσης ή επισκέπτες. Τα λάιβ ξεκινούσαν νωρίς για να μην ενοχλείται η γειτονιά. Κατέβαινες τη σκάλα τη γεμάτη με ζωγραφιές κατσαρίδων άνοιγες την βαριά πόρτα και να σου! Βρισκόσουν στο χώρο όπου η μουσική περνούσε μέχρι μέσα σου, διαπερνούσε το είναι σου, από την ένταση, σαν να ανοίγει μια πόρτα σε έναν άλλο κόσμο… Ποτά υπήρχαν όπως είπαμε στην αρχή με χαμηλό αντίτιμο, μπύρες ή τζιν, ή κρασί, είτε είχε φέρει κάποιος από το χωριό του ρακί… όλα τα έσοδα στο κουτί για το ενοίκιο του χώρου -γιατί δεν ήταν κατάληψη- ή για δράσεις για την υγεία συντρόφων, για τα δικαστικά τους έξοδα, κλπ.
Ακόμη κρατά επαφή κυρίως με την τέχνη, συνεχίζοντας τις συναυλίες αλλά και με μαθήματα από ό,τι έχω δει, ζωγραφικής, αλλά και ξένων γλωσσών, εγώ ας πούμε παρακολούθησα για ένα διάστημα μαθήματα ισπανικών στη νέα Υπόγα…!
Και πάμε στο Νοσότρος, αφού ξεκινήσαμε με τις τέχνες και τα μαθήματα, δεν είναι άλλο από αυτό το στέκι με την ιστορία σε αυτοοργανωμένα μαθήματα διαφόρων πεδίων αλλά και με την τέχνη αφού το έχει σαν στέγη το Κενό Δίκτυο, που οργανώνει δράσεις καλλιτεχνικού περιεχομένου, ποίησης, video art, κλπ.
Στην αρχή για να πω την αλήθεια, δεν οργανώθηκα εκεί γιατί υπήρχε η φήμη των ουσιών, ωστόσο ούτε αυτό ήταν μόνο εκεί, ούτε εμένα μάλλον δε θα με πείραζε στη συνέχεια, αφού ούτως ή άλλως τις δοκίμασα… Μια μαυροκόκκινη σημαία, ανεμίζει από το μπαλκόνι του Νοσότρος, που την κοιτάς καθώς περνάς τη Θεμιστοκλέους και νιώθεις μια πηγαία περηφάνεια αλλά και δύναμη να συνεχίσεις… Εκεί είχα δοκιμάσει να κάνω διαλογισμό σε ένα από τα δωμάτια με μια γυναίκα που έδινε το ρυθμό, γιατί η Αναρχία δεν είναι μόνο βία, αν και πολλές φορές χρειάζεται και αυτή με όλα αυτά που γίνονται, αλλά ας μην κάνω ανάλυση τώρα… Αφού όμως περάσαμε σε τέτοιες μορφές δράσης νομίζω ότι στις πορείες η ομάδα που στεγαζόταν στο Νοσότρος ήταν η Αντιεξουσιαστική Κίνηση. Και επειδή έρχεται και καλοκαίρι, πληροφοριακά, αυτούς τους μήνες, το συγκεκριμένο στέκι ανοίγει στην ταράτσα μπαρ καλοκαιρινό για τα ποτά και τις συζητήσεις με θέα τα φώτα της πλατείας, τα δέντρα και άλλες ταράτσες…
Το Βοξ τώρα… Φαίνεται το πιο σκληροπυρηνικό, είναι και κατάληψη μπορεί γι’ αυτό… εμένα όμως δεν μου φαινόταν έτσι, ήταν σαν σπίτι και αυτό… Έπινα την πορτοκαλάδα μου σε περίοδο απεξάρτησης και διάβαζα τα της σχολής για τις εξεταστικές, με ηρεμία. Κάνει και αυτό βραδιές με μόνο και κύριο κίνητρο να μαζευτούν τα έσοδα για πολιτικούς κρατουμένους, προβλήματα υγείας, κλπ. Αλλά και για να είμαστε καλά και να περνάμε καλά κάπου που να νιώθουμε οικεία. Κάνει πολλές φορές ρεμπέτικες βραδιές ας πούμε, δε χρειάζεται να πας να πληρώσεις τα μαλλιοκέφαλά σου για να ακούσεις ρεμπέτικα, «γνωστούς» κλπ. και να ανοίξεις μπουκάλια, μπορείς να αράξεις με τους «γνωστούς-αγνώστους» και να πετάξεις μπουκάλια! Αχ, αυτά τα λογοπαίγνια… Κάποιοι παίζουν σκάκι, έχει μια μικρή βιβλιοθήκη, τάβλι, κλπ. Επίσης τα τελευταία χρόνια για να περάσουμε στα πιο σημαντικά, λειτουργεί και αυτόνομη μονάδα υγείας, με δωρεάν παροχές ιατρών, μέχρι και ψυχολόγους έχει! Εκεί έχει τη βάση του πλέον ο Ρουβίκωνας, νομίζω εκεί μπορείς να βρεις αυτή την ομάδα που τόσο φοβούνται οι κρατιστές και τα κανάλια και να γίνεις μέλος εάν το θες! Στην τουαλέτα της κατάληψης είχα διαβάσει το εξαιρετικό – που αργότερα το έβαλα και στο βιβλίο μου:
– Γιατρέ μου δεν είμαι καλά, νομίζω ότι αγαπώ όλο τον κόσμο…
– Μίσα τους φασίστες και είσαι καλά!
Γενικά έχει ωραία πανό και αφίσες από κινήματα ανά τον κόσμο… και το κυνηγάνε οι μπάτσοι να μας το κλείσουν, γι’ αυτό στηρίξτε!
Πηγαίνοντας στο Στέκι Μεταναστών, στον αγαπημένο πεζόδρομο της Τσαμαδού, είναι από αυτά που δεν ήταν και τελείως στέκι μου αλλά νομίζω ότι όπως λέει και το όνομα πραγματοποιούνται εκεί μαθήματα σε μετανάστες από εθελοντές για να μάθουν ας πούμε τη γλώσσα. Τα βράδια ξέρω ότι γίνονται όμορφα πάρτυ στον εσωτερικό τους χώρο με διάφορες μουσικές, που κρατάνε και αργά και μπορείς να πας πρώτα κάπου αλλού και μετά να έρθεις εκεί, να γίνεις ένα με την ατμόσφαιρα και να ακούσεις κατά πάσα πιθανότητα και τον ύμνο του ΕΑΜ και να τον τραγουδήσεις και εσύ! Υπάρχει ακριβώς απέναντι και το κηπάκι της Τσαμαδού για τώρα το καλοκαίρι, όπου σίγουρα παλαιότερα, δε ξέρω για τώρα, γίνονταν και οι συνελεύσεις των κατοίκων των Εξαρχείων. Άλλη ομάδα που στεγαζόταν για καφενεία χιπχοπ εκεί ήταν η αγαπημένη μας, Hit ‘n’ Rap, νομίζω και στο κηπάκι αλλά και στον εσωτερικό χώρο. Βλέπεις πρόσωπα που μπορεί να είχατε χαθεί, ακούς μουσικές, μιλάς!
Περνάμε στη Ζαΐμη, όπου από ότι θυμάμαι, λεγόταν στην «ταμπέλα», «Χώρος πολύμορφης δράσης» και όντως ήταν! Εκεί είχε πάει η Metal Attack για ένα διάστημα με καφενεία και πάλι, είχε βιβλιοθήκη, κουδούνι (!) και είχα πετύχει και προβολές ταινιών, πρέπει να είχαμε δει τα Σταφύλια της Οργής… Και αυτήν την κυνηγάνε οι μπάτσοι να την κλείσουν, πρέπει να είχε γίνει κάτι τέτοιο πρόσφατα… Ξαναπήγα μετά από χρόνια αφού χρησιμοποιήθηκε και από τα παιδιά με τα χιπχοπ καφενεία αργότερα και ήταν πάλι πολύ όμορφα!!
Για το τέλος κρατήσαμε τις cooperatives, σαν το Κιούμπρικ και τη Λοκομοτίβα, αφού δεν είναι στέκια αλλά όπως ανέφερα στις πρώτες σειρές θέση εδώ έχουν και τα συνεργατικά καφέ! (θέλω να πάω και στο σχετικά καινούριο, στην γειτονική Κυψέλη, το red ‘n’ noir…)
Το Κιούμπρικ, είναι σχετικά νέο στη γειτονιά και το “τρέχουν” δικά μας παιδιά! Φιλική ατμόσφαιρα, άνεση, ακούνε και χιπχοπ και δε φοβούνται να το βάλουν στα ηχεία…
Το καλοκαίρι, αφού δίνουμε τέτοιες συμβουλές εποχικές σε όλο το άρθρο, βγάζει τραπέζια έξω στο πεζοδρόμιο, στη οδό Αντρέα Μεταξά, μες στο κέντρο… Το χειμώνα έχει ένα ακόμη χαρακτηριστικό, διοργανώνει στο χώρο του ένα φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους, όπου μπορείς να πάρεις μέρος με μια συμμετοχή! Η αγάπη για το χιπχοπ φαίνεται και από τις βραδιές με τους Στίχοιμα, ή από τα γκράφιτι που κοσμούν τα ρολά του μαγαζιού όταν κλείνει…
Η Λόκο μας… στη θρυλική γωνία, Σολωμού και Μπόταση… και εκεί πολύ διάβασμα για εξεταστικές, από αρκετό κόσμο, αφού θα παίζει μια χαλαρή μουσική τις μεσημεριανές ώρες και όλοι θα έχουν φέρει τις σημειώσεις και τους υπολογιστές τους… Το καλό είναι ότι αν κάνεις εργασία με κάποιο τέτοιο θέμα έχει και υλικό στο πατάρι, όπου λειτουργεί και βιβλιοπωλείο, αλλά για τις ώρες που είσαι εκεί, είναι και σαν δανειστική βιβλιοθήκη, μπορείς να ξεφυλλίσεις άνετα… Τα βράδια μπορεί να πετύχεις πάρτυ ή τις Κυριακές προβολή αγώνων της St Pauli αλλά έχουν γίνει και εκεί κατά καιρούς προβολές ταινιών αλλά και βιβλιοπαρουσιάσεις! Και πάλι οι Τροτσκιστές έχουν ενωθεί με άτομα που υπερασπίζονται την Αναρχία και με αυτό θέλω να κλείσω :
Το θέμα δεν είναι να χωριζόμαστε σε μικροομάδες αλλά να βρούμε τι μας ενώνει και με τους απέναντι τι μας χωρίζει!
Το θέμα είναι αφού παλεύουμε για κοινά πράγματα, θέματα, όχι πράγματα, να είμαστε όλοι μαζί σε αυτό, και να αφήσουμε στην άκρη τις διαφωνίες, γιατί αυτές θα είναι μικρές, και μπορούν να λυθούν μεταξύ μας, αυτό μας έχει φάει ανά τα χρόνια, η διάσπαση και τα εσωτερικά προβλήματα, η εσωτερική πάλη, όχι μόνο με τον εαυτό μας, αλλά και με τους συντρόφους μας, που αν ενωθούμε μαζί τους θα βγούμε για μια κανονική πάλη στους δρόμους, στην εργασία, στις σχολές, στα σάιτ αν θέλετε, αφού περνάμε πολύ χρόνο και σε αυτά τώρα, στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας στη ζωή, θα απευθυνθούμε στα «μεγάλα κεφάλια» με ένα «φτάνει» μαζικό!
Να σηκώνετε κεφάλι! (εμένα μου είπαν πρόσφατα «κοίτα και λίγο κάτω, που πατάς, γιατί συνέχεια πέφτεις, είπαμε να περπατάμε με ψηλά το κεφάλι , αλλά όχι και έτσι»… ναι, αν και δεν εννοώ μόνο αυτό…).
Και να πηγαίνετε στα στέκια μας, για να κρατηθούν ζωντανά, αυτά και η φλόγα της εξέγερσης, που μεταλαμπαδεύουν…!!!
Φιλιά !
