Στον ίδιο το λαό επιχειρεί να ρίξει την ευθύνη ο Πρωθυπουργός της χώρας, Κυριάκος Μητσοτάκης για οικονομικά δεινά που θα έλθουν σε περίπτωση δεύτερης καραντίνας.
Αυτό είναι το βασικό μήνυμα του διαγγέλματός του την Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου. Συγκεκριμένα, ο Μητσοτάκης είπε ότι «το δίλημμα είναι: Αυτοπροστασία ή Καραντίνα».
Σε προηγούμενο σημείο του διαγγέλματός του σημείωνε πως «τα καθολικά μέτρα (σ.σ. καραντίνα – lockdown) μπορεί να φαίνονται απλά. Και, όντως, ήταν εξαιρετικά αποτελεσματικά στην πρώτη φάση της πανδημίας. Μεσοπρόθεσμα, όμως, φέρνουν τραγικές επιπτώσεις στην οικονομία και μεγάλες αδικίες στην κοινωνία. Ξέρουμε ότι παγώνοντας όλες τις δραστηριότητες η μετάδοση του ιού περιορίζεται. Ήταν το δίδαγμα της Άνοιξης, μας κόστισε όμως πάρα πολύ. Lockdown σημαίνει κλειστές επιχειρήσεις και ανεργία. Λιγότερα δημόσια έσοδα και μεγάλη ύφεση».
Με εύσχημο τρόπο, δηλαδή ο Μητσοτάκης μας λέει : Είτε «αυτοπροστατεύεται» ο λαός (ακολουθώντας πιστά τις εκάστοτε υγειονομικές οδηγίες της κυβέρνησης), είτε η κυβέρνηση του φέρνει lock down, το οποίο θα οδηγήσει σε «κλειστές επιχειρήσεις», «λιγότερα έσοδα» και «ανεργία».
Συνεπώς, με βάση όσα προκύπτουν από τα λεγόμενα του Πρωθυπουργού, αν δεν «αυτοπροστατευτεί» ο λαός, θα ευθύνεται για το κυβερνητικό lock down και για τις δραματικές συνέπειές του στην ίδια του τη ζωή.
Τρία ζητήματα τίθενται σε σχέση με το δίλημμα Μητσοτάκη:
1. Το πρώτο ζήτημα είναι αν η «αυτοπροστασία» του λαού είναι υπόθεση κυρίως του ιδίου (όπως προκύπτει από τα λεγόμενα του Πρωθυπουργού) και όχι και του κράτους.
Για παράδειγμα, την Άνοιξη, η κυβέρνηση μάς έλεγε πως η μάσκα ελάχιστα προστάτευε, ενώ πρόσφατα ο Χαρδαλιάς δήλωσε δημοσίως πως αν όλοι φορούσαμε μάσκα όπου έπρεπε (π.χ. σε κλειστούς χώρους), σε 15 (!) μέρες θα εξαφανιζόταν ο ιός. Τόσο απλά… Προφανώς η υγειονομική πολιτική έχει υποταχθεί στην εκάστοτε (καπιταλιστική) οικονομική πολιτική. Όταν η αγορά δεν είχε ούτε ίχνος μάσκας ή κόστιζε 3 ευρώ η υφασμάτινη, η κυβέρνηση έλεγε πως δεν προστατεύει η μάσκα.
Όταν η αγορά κατακλύστηκε από μάσκες των 1,10 ευρώ (υφασμάτινες) με τους Έλληνες εισαγωγείς να έχουν θησαυρίσει, ενώ το κράτος δεν αντέχει ένα δεύτερο κύμα αποζημιώσεων, η μάσκα -κατά την κυβέρνηση- μπορεί, λίγο -πολύ, να σώσει ζωές…
Επίσης τον Ιούνιο, ενώ είχαν μειωθεί δραματικά τα κρούσματα, τα σχολεία λειτούργησαν με εκ περιτροπής πρόγραμμα διδασκαλίας. Το Σεπτέμβριο, όμως, με τα κρούσματα να έχουν εκτιναχθεί, τα σχολεία λειτουργούν με φουλ πρόγραμμα, με μάσκα σε ρόλο «φύλλου συκής» της πολιτικής απόφασης της κυβέρνησης να μη προσλάβει μαζικά νέους εκπαιδευτικούς, αλλά και της έλλειψης υποδομών…
Αυτά είναι δύο μόνο παραδείγματα, με τα οποία γίνεται σαφές πως η κύρια ευθύνη για την προστασία του λαού από την πανδημία είναι της κυβέρνησης και του κράτους στο οποίο είναι επικεφαλής και όχι του ίδιου του λαού.
Για να μην παρεξηγούμαστε : Φυσικά, υπάρχει και «ατομική ευθύνη» του καθενός μας για την εξάπλωση ή μη της πανδημίας, αλλά αυτή εντάσσεται, πέραν της συμπεριφοράς καθενός μας, στο πλαίσιο της ασκούμενης κυβερνητικής υγειονομικής – οικονομικής πολιτικής και του υφιστάμενου (καπιταλιστικού) συστήματος. Είναι αυτό το πλαίσιο που μπορεί να υποστηρίξει την καλύτερη δυνατή ατομική εφαρμογή των υγειονομικών μέτρων ή όχι…
Από αυτήν την άποψη το σύνθημα «ο λαός μόνο μπορεί να σώσει το λαό» θα μπορούσε να συμπληρωθεί και από το «καταχτώντας ο ίδιος ο λαός την εξουσία», καθώς όσο η εξουσία μένει στο κεφάλαιο, κανείς δεν μπορεί να σώσει κανέναν, παρά μόνο ίσως οι καπιταλιστές τον εαυτό τους, καταστρέφοντας την υπόλοιπη κοινωνία…
2. Το δεύτερο ζήτημα που τίθεται από το νέο δίλημμα Μητσοτάκη είναι αν ένα lockdown είναι, ας πούμε, φυσικά, αναπόφευκτο να σημαίνει «λιγότερα έσοδα» και «ανεργία».
Η κυβέρνηση της ΝΔ , από την αρχή της πανδημίας, έχει επιλέξει να διασώσει τις επιχειρήσεις και όχι τους εργαζομένους.
Γι’ αυτό, για παράδειγμα, 6 μήνες μετά την εκδήλωσή της, οι άνεργοι έχουν αυξηθεί σχεδόν κατά 200.000, ενώ οι επιχειρήσεις που έκλεισαν είναι μερικές χιλιάδες. Οι 200.000 μείναν χωρίς τους απαραίτητους όρους επιβίωσης, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων επέζησε, μην πληρώντας ούτε φράγκο σε εφορία, ταμεία, τράπεζες κ.λπ. Έτσι είναι κανείς να… χτυπά το κεφάλι του στον τοίχο, όταν ακούει το Μητσοτάκη να λέει (στο ίδιο διάγγελμα) πως «lock – down σημαίνει κοινωνική μεροληψία. Γιατί η ακίνητη οικονομία κινητοποιεί ανισότητες».
Δηλαδή η… «κινούμενη» οικονομία δεν «κινητοποιεί» «ανισότητες»; Μήπως, πριν την πανδημία, κινούταν η οικονομία με τέτοιον τρόπο που εξάλειφε τις κοινωνικές ανισότητες; Μήπως φταίει μόνο η πανδημία και το lockdown για την ύφεση και την ανεργία ; Μήπως για τη βαθιά ύφεση 15% που σημειώθηκε την περασμένη περίοδο ευθύνεται το γεγονός ότι ατομικά δεν τηρήσαμε τις υγειονομικές οδηγίες; Μα, υποτίθεται το αντίθετο έγινε και γι’ αυτό μας εξήρε ο Πρωθυπουργός… Μήπως τότε που τηρήσαμε τις οδηγίες, δεν πληρώσαμε το τίμημα του lock down; Συνεπώς γιατί μας απειλεί ο Πρωθυπουργός «μας» ότι αν δεν τις τηρήσουμε πάλι, θα το πληρώσουμε ακριβά; Ποια η διαφορά ;
Καμία. Αυτό που μας «λέει», είναι ότι είμαστε μονά -ζυγά χαμένοι. Και αυτό όχι λόγω της πανδημίας, αλλά λόγω της κυβέρνησής του, του κράτους και του συστήματός του αλλά και των ιδιαιτεροτήτων του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Ποιος μπορεί, για παράδειγμα, να υποτιμήσει τις δραματικές συνέπειες σε σχέση με την «χωρική» επέκταση των κρουσμάτων που ήδη έχει το γεγονός , ότι, λόγω της στρεβλής (σε σχέση με το τι ισχύει στις συντριπτικά περισσότερες χώρες του κόσμου) ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού, σχεδόν ο μισός πληθυσμός της χώρας διαμένει σε μία και μόνη περιφέρεια της χώρας; Έτσι το σύγχρονο στοιχείο, δηλαδή η παγκόσμια πανδημία και καπιταλιστική χρεοκοπία συμπλέκεται με το μη σύγχρονο, δηλαδή τον διαχρονικά διαμορφωμένο ιδιαίτερο χαρακτήρα του εγχώριου κοινωνικού σχηματισμού με πιθανές εκρηκτικές συνέπειες και για τα δύο στοιχεία…
3. Το τρίτο ερώτημα είναι τι σημαίνει η μετάθεση της ευθύνης σε ατομικό επίπεδο (την οποία επιχειρεί ο Μητσοτάκης) σε περίπτωση ενός νέου lockdown.
Αναμφίβολα, πρόκειται, για ένα πολιτικό τέχνασμα που «βλέπει» στην επόμενη μέρα της πανδημίας.
Την ίδια ώρα που ρίχνει… προληπτικά την κύρια ευθύνη της μελλοντικής ύφεσης (έπειτα από ένα νέο lock down) στο άτομο, προωθεί και άλλα μέτρα στην κατεύθυνση της εξατομίκευσης, τα οποία, μάλιστα, δεν σχετίζονται, άμεσα τουλάχιστον, με την αντιμετώπιση της πανδημίας αλλά και τη βελτίωση των όρων ζωής μας. Για παράδειγμα, προωθεί τον «ατομικό κουμπαρά» στην επικουρική ασφάλιση, αλλά και την ευελιξία στο ωράριο με ατομική πρωτοβουλία του ίδιου του εργαζομένου.
Με άλλα λόγια, η πολιτική της εξατομίκευσης δεν αποτελεί μόνο μία έκτακτη, λόγω κορονοϊού παρέμβαση, ούτε μόνο μία κίνηση που πηγάζει από τον ίδιο τον καπιταλισμό (ο οποίος βασίζεται στην αλλοτρίωση). Προκύπτει από την ιδεολογική άποψη της κυβέρνησης που δεν είναι άλλη από εκείνη του «νέο-φιλελευθερισμού».
Ο «ατομικός κουμπαράς» που θέλει να φτιάξει ο Μητσοτάκης στην επικουρική ασφάλιση θα επενδυθεί σε χρηματιστηριακούς τίτλους. Φαντάζεται κανείς τι θα σήμαινε κάτι τέτοιο, στις σημερινές συνθήκες του παγκόσμιου κραχ, αν η παρέμβαση αυτή είχε προ πολλού θεσπιστεί και οι εισφορές των ασφαλισμένων είχαν επενδυθεί σε τίτλους;
Και όχι μόνο αυτό αλλά η υποχρεωτική ασφάλιση όλων των νεοεισερχομένων στην αγορά εργασίας, π.χ. από 1/1/2022 θα δημιουργήσει τρύπες στον επικουρικό κλάδο, την ώρα που εδώ και 6 μήνες, όλες οι συντάξεις πληρώνονται με την άντληση αποθεματικών αλλά και τις ενέσεις του κράτους λόγω των μαζικών προγραμμάτων κάλυψης ασφαλιστικών εισφορών. Είναι σ’ αυτές τις συνθήκες που θέλει ο Μητσοτάκης να διευρύνει ακόμα περισσότερο τα ελλείμματα των δημόσιων συνταξιοδοτικών ταμείων ωθώντας τους νέους ασφαλισμένους σε ένα άλλο ταμείο που θα επενδύσει σε τίτλους τις εισφορές τους, αλλά και μειώνοντας τις εισφορές ως ποσοστό επί των μικτών αποδοχών.
Αυτό, όμως, που «ξεχνά» ο Μητσοτάκης είναι πως η «ατομική ευθύνη» δεν αφορά μόνο το λαουτζίκο αλλά και τον ίδιο. Ακόμα και αν σώσει ατομικά την υγεία του, δεν θα σώσει την πολιτική του ύπαρξη. Και το ατομικό πολιτικό τέλος του θα έλθει πιθανόν νωρίτερα από την εφαρμογή των καταστροφικών πολιτικών παραπέρα εξατομίκευσης των εργασιακών -ασφαλιστικών όρων ζωής των εργαζομένων…
Δ.Κ.
