[Το κείμενο γράφτηκε από τον Λέοντα Tρότσκυ λίγο μετά τη δολοφονία των Λήμπκνεχτ και Λούξεμπουργκ και δημοσιεύτηκε στο σοβιετικό τύπο της εποχής. Oι Kαρλ Λήμπκνεχτ και Pόζα Λούξεμπουργκ δολοφονήθηκαν στις 15 Iανουαρίου 1919 στη διάρκεια της εξέγερσης των Σπαρτακιστών στη Γερμανία. Oι φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας ήταν οι αντιδραστικοί γιούνκερς, όμως οι πολιτικοί και ηθικοί αυτουργοί ήταν οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας, οι Σάιντεμαν, Έμπερτ και Nόσκε.
H Kομιντέρν, πριν σταλινοποιηθεί τιμούσε μαζί με τα Λ των γερμανών κομμουνιστών και τον Bλαδίμηρο Ίλιτς Λένιν που πέθανε στις 21 Γενάρη του 1924.]
Λέον Tρότσκυ
Μέρος δεύτερο
Με τη δύναμη της θεωρητικής της σκέψης και την ικανότητά της να γενικεύει, η Ρόζα Λούξεμπουργκ βρίσκονταν πολύ πιο πάνω όχι μόνο από τους εχθρούς της αλλά επίσης και από τους συντρόφους της. Ήταν ιδιοφυΐα. Το στυλ της, έντονο, ακριβές, θαυμάσιο και αμείλικτο, θα παραμείνει για πάντα ο πραγματικός καθρέφτης της σκέψης της.
Ο Λήμπκνεχτ δεν ήταν θεωρητικός. Ήταν άνθρωπος της άμεσης δράσης. Παρορμητικός και εκ φύσεως παθιασμένος, κατείχε μια εξαιρετική πολιτική διαίσθηση, μια εκπληκτική γνώση των μαζών και της κατάστασης και εν τέλει ένα απαράμιλλο θάρρος επαναστατικής πρωτοβουλίας. Η ανάλυση της εσωτερικής και της διεθνούς κατάστασης στην οποία βρέθηκε η Γερμανία μετά τις 9 Νοέμβρη του 1918 καθώς και μια επαναστατική πρόγνωση μπορούσε και έπρεπε να ακουστεί πρώτα απ’ όλα από τη Ρόζα Λούξεμπουργκ. Ένα κάλεσμα σε άμεση δράση και σε κάποια δεδομένη στιγμή σε ένοπλη εξέγερση θα έπρεπε κατά πάσα πιθανότητα να προέλθει από τον Λήμπκνεχτ. Αυτοί οι δυο αγωνιστές δεν θα μπορούσαν να αλληλοσυμπληρώνουν καλύτερα ο ένας τον άλλο.
Μόλις η Λούξεμπουργκ και ο Λήμπκνεχτ είχαν βγεί από τη φυλακή, βρέθηκαν πλάι – πλάι, αυτός ανεξάντλητος επαναστάτης κι αυτή αδιάλλακτη επαναστάτρια, επικεφαλής των καλύτερων στοιχείων της Γερμανικής εργατικής τάξης για να αντιμετωπίσουν τις νέες μάχες και δοκιμασίες της προλεταριακής επανάστασης. Στα πρώτα όμως βήματα αυτού του δρόμου ένα προδοτικό χτύπημα μέσα σε μια μέρα τούς σκότωσε.
Σίγουρα η αντίδραση δεν θα μπορούσε να είχε διαλέξει πιο επιφανή θύματα. Και ένα σίγουρο χτύπημα! Δεν μας προκαλεί έκπληξη! Αντίδραση και επανάσταση γνώριζαν ο ένας τον άλλο πολύ καλά και σε αυτή την περίπτωση η αντίδραση προσωποποιείται στο πρόσωπο των πρώην ηγετών του πρώην κόμματος της εργατικής τάξης, τους Σάιντεμαν και Έμπερτ, των οποίων τα ονόματα για πάντα θα είναι χαραγμένα στη μαύρη βίβλο της ιστορίας ως τα επαίσχυντα ονόματα των κύριων οργανωτών αυτού του προδοτικού φονικού.
Είναι αλήθεια ότι λάβαμε την επίσημη Γερμανική αναφορά, που περιγράφει τη δολοφονία του Λήμπκνεχτ και της Λούξεμπουργκ ως μια «παρεξήγηση» του δρόμου, που προκλήθηκε από την ανεπαρκή ετοιμότητα του φρουρού μπροστά σε ένα εξοργισμένο πλήθος. Μια δικαστική έρευνα οργανώθηκε γι’ αυτό τον σκοπό. Εσείς κι εγώ όμως γνωρίζουμε πολύ καλά πού βρίσκεται η αντίδραση σε αυτού του είδους την «αυθόρμητη οργή» κατά των επαναστατών ηγετών. Θυμόμαστε καλά τα Ιουλιανά που ζήσαμε εδώ μέσα στα τείχη της Πετρούπολης, θυμόμαστε πολύ καλά πως οι συμμορίες των Μαύρων Εκατονταρχιών, που μάζεψαν οι Κερένσκι και Τσερετέλι στην πάλη κατά των Μπολσεβίκων τρομοκρατούσαν συστηματικά τους εργάτες, δολοφονούσαν τους ηγέτες τους και επιτίθονταν με βιαιότητα κατά των εργατών στο δρόμο. Οι περισσότεροι θα θυμούνται το όνομα του εργάτη Βοϊνόφ, που σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια μιας «παρεξήγησης». Αν καταφέραμε να σώσουμε τον Λένιν εκείνη την εποχή αυτό οφείλονταν μόνο στο ότι δεν έπεσε στα χέρια των φρενιασμένων συμμοριών των Μαύρων Εκατονταρχιών. Εκείνη την εποχή υπήρχαν καλοπροαίρετοι άνθρωποι μέσα στους Μενσεβίκους και τους Σοσιαλεπαναστάτες που ενοχλήθηκαν από το γεγονός ότι ο Λένιν και ο Ζηνόβιεφ, που είχαν κατηγορηθεί ως Γερμανοί κατάσκοποι, δεν εμφανίστηκαν στο δικαστήριο για να αντικρούσουν τις συκοφαντίες. Μάλιστα κατηγορήθηκαν ακριβώς γι’ αυτό το γεγονός. Σε ποιό δικαστήριο όμως; Σε αυτό το δικαστήριο στο οποίο ο Λένιν θα αναγκάζονταν να «δραπετεύσει», όπως συνέβη με τον Λήμπκνεχτ, και αν ο Λένιν πυροβολείτο ή μαχαιρωνόταν, η επίσημη αναφορά των Κερένσκι και Τσερετέλι θα ανέφερε ότι ο ηγέτης των Μπολσεβίκων σκοτώθηκε από την φρουρά ενώ προσπαθούσε να δραπετεύσει. Όχι, μετά την τρομερή εμπειρία του Βερολίνου έχουμε δέκα φορές περισσότερους λόγους να είμαστε ικανοποιημένοι που ο Λένιν δεν παρουσιάστηκε στην ψεύτικη δίκη και ακόμη περισσότερο στη βία χωρίς δίκη.
H Ρόζα όμως κι ο Καρλ δεν κρύφτηκαν. Το χέρι της αντίδρασης τους είχε αδράξει σφιχτά και αυτό το χέρι τους έπνιξε. Τί χτύπημα! Τί θλίψη! Kαι τί προδοσία. Οι καλύτεροι ηγέτες του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος δεν υπάρχουν – οι μεγάλοι σύντροφοί μας δεν βρίσκονται πια ανάμεσα στους ζωντανούς. Kαι οι δολοφόνοι τους στέκονται κάτω από το λάβαρο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος έχοντας το θράσος να αναφέρονται στη δημιουργία του κόμματός τους από τον ίδιο τον Καρλ Μαρξ! Τί διαστροφή! Τι εμπαιγμός! Απλά σκεφτείτε, σύντροφοι, ότι η ‘Μαρξιστική’ Γερμανική Σοσιαλδημοκρατία, μητέρα της εργατικής τάξης, που από τις πρώτες μέρες του πολέμου υποστήριξε τον αχαλίνωτο γερμανικό μιλιταρισμό τις ημέρες της καταστροφής του Βελγίου και της κατάληψης των βόρειων επαρχιών της Γαλλίας, αυτό το κόμμα που πρόδωσε την Οκτωβριανή Επανάσταση στο γερμανικό μιλιταρισμό κατά τη διάρκεια της ειρήνης στο Μπρεστ, αυτό είναι το κόμμα του οποίου οι ηγέτες Σάιντεμαν και Έμπερτ τώρα οργανώνουν τις μαύρες συμμορίες για να δολοφονήσουν τους ήρωες της Διεθνούς, τον Καρλ Λήμπκνεχτ και τη Ρόζα Λούξεμπουργκ!
Τι τερατώδης ιστορική διαστροφή! Κοιτώντας πίσω στο παρελθόν μπορούμε να κάνουμε σύγκριση με την ιστορική τύχη του Χριστιανισμού. Η ευαγγελική διδασκαλία των σκλάβων, ψαράδων, εργατών, των καταπιεσμένων και όλων αυτών που συντρίφτηκαν από την δουλοκτητική κοινωνία, αυτή η θεωρία του φτωχού λαού που εμφανίστηκε ιστορικά, στη συνέχεια οικειοποιήθηκε από αυτούς που μονοπωλούσαν τον πλούτο, τους βασιλιάδες, αριστοκράτες, αρχιεπίσκοπους, τοκογλύφους, πατριάρχες, τραπεζίτες και τον Πάπα της Ρώμης και μετατράπηκε σε κάλυμμα για τα εγκλήματά τους. Όχι, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία παρ’ όλ’ αυτά ότι μεταξύ της διδασκαλίας του πρωτόγονου Χριστιανισμού όπως αναδύθηκε από την συνείδηση των πληβείων και τον επίσημο καθολικισμό ή την ορθοδοξία, εκεί δεν υπάρχει τόσο μεγάλο χάσμα όπως αυτό που υπάρχει μεταξύ της διδασκαλίας του Μαρξ που αποτελεί την ουσία της επαναστατικής σκέψης και επαναστατικής θέλησης και σ’ αυτά τα τιποτένια απομεινάρια των αστικών ιδεών με τα οποία οι Σάιντεμαν και Έμπερτ όλων των χωρών ζουν και τα πουλούν. Με τη μεσολάβηση των ηγετών της σοσιαλδημοκρατίας η μπουρζουαζία έχει προσπαθήσει να λεηλατήσει την πνευματική περιουσία του προλεταριάτου και να καλύψει τις ληστείες της με τη σημαία του Μαρξισμού. Ωστόσο, πρέπει να ελπίζουμε σύντροφοι, ότι αυτό το αποκρουστικό έγκλημα θα είναι το τελευταίο για το οποίο θα κατηγορηθούν οι Σάιντεμαν και οι Έμπερτ. Το προλεταριάτο της Γερμανίας έχει υποφέρει αρκετά στα χέρια αυτών που έχουν τεθεί επικεφαλής του. Aλλά το γεγονός αυτό δεν θα περάσει χωρίς ν’ αφήσει τα ίχνη του. Το αίμα του Καρλ Λήμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ φωνάζει. Το αίμα αυτό θα αναγκάσει τα πεζοδρόμια του Βερολίνου και τις πέτρες της Πότσνταμεν Πλατς, στην οποία ο Λήμπκνεχτ για πρώτη φορά σήκωσε το λάβαρο της εξέγερσης εναντίον του πολέμου και του κεφαλαίου, να μιλήσουν. Μια μέρα, αργά ή γρήγορα, θα φτιαχτούν οδοφράγματα από αυτές τις πέτρες στους δρόμους του Bερολίνου εναντίον των δουλοπρεπών κυνηγόσκυλων της αστικής κοινωνίας, εναντίον των Σάιντεμαν και Έμπερτ!
Στο Βερολίνο οι σφαγείς έχουνε τώρα συντρίψει το κίνημα των Σπαρτακιστών: των Γερμανών κομμουνιστών. Έχουνε σκοτώσει δύο από τους καλύτερους εμπνευστές αυτού του κινήματος και ίσως σήμερα να γιορτάζουν τη νίκη τους. Δεν είναι όμως πραγματική νίκη επειδή δεν έχει έρθει ακόμα η άμεση, ανοιχτή και ολοκληρωτική μάχη. Δεν έχει έρθει ακόμα η εξέγερση του Γερμανικού προλεταριάτου για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας. Έχει μόνο υπάρξει μια σημαντική αναγνώριση, μια βαθιά ανιχνευτική αποστολή στη διάταξη του εχθρού. Η ανίχνευση προηγείται της σύγκρουσης αλλά ακόμα δεν αποτελεί σύγκρουση. Αυτή η ολοκληρωτική ανίχνευση είναι αναγκαία για το γερμανικό προλεταριάτο όπως ήταν και για μας στα Ιουλιανά.
Η δυστυχία είναι ότι δύο από τους καλύτερους διοικητές έχουν πέσει κατά την αποστολή ανίχνευσης. Αυτό αποτελεί μεγάλη απώλεια αλλά όχι ήττα. Η μάχη βρίσκεται ακόμα μπροστά.
συνεχίζεται
Mετάφραση Aρ. Mα.
