Η Μέρα της Γυναίκας, η νύχτα του Τραμπ
[Σημειώσεις από την ομιλία του Σάββα Μιχαήλ, την
Μέρα της Γυναίκας, στις 8 Μαρτίου 2017,
στο Ελεύθερο Αυτοδιαχεριζόμενο Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ]
Αν οι λέξεις καταπίεση και ταπείνωση είναι λέξεις γένους θηλυκού, η εξέγερση κι η Επανάσταση έχουν όνομα γυναίκας.
Έτσι ήταν πριν 100 χρόνια, όταν την Διεθνή Μέρα της Γυναίκας άρχιζε η Ρωσική Επανάσταση με τις εργάτριες μπροστά, έτσι είναι και τώρα με την Πορεία των Γυναικών στην Ουάσιγκτον αλλά και σ’ όλο τον κόσμο, όταν ένα τέρας ενθρονίζονταν ως Πρόεδρος στον Λευκό Οίκο, ο Ντόναλντ Τραμπ.
Ενσωματώνοντας και ξεπερνώντας όλη την βαρβαρότητα των προηγούμενων μορφών της πατραρχίας, ο καπιταλισμός, στην άνοδό του έστηνε πυρές κι έκαιγε τις γυναίκες σαν “μάγισσες”, για να επιβάλει την δικιά του πατριαρχική τρομοκρατία, τον πειθαναγκασμό, τον αποκλεισμό, την ανισότητα των γυναικών και συνάμα την πειθάρχηση όλης της κοινωνίας στην απομύζηση της υπερεργασίας με την μορφή υπεραξίας. Τώρα, στην προχωρημένη παρακμή του, τα αποκρουστικά χαρακτηριστικά του ίδιου του συστήματος κι όχι μόνον ενός ατόμου, κάποιου χυδαίου δισεκατομμυριούχου, είναι αυτά ενός αλαζονικού και κραγμένου μισογύνη που θεωρεί τις γυναίκες υποχείρια του σεξισμού και κυνηγετικά τρόπαια κρεμασμένα στους τοίχους του κιτς σαλονιού του.
Ο μισογυνισμός του Τραμπ δεν είναι μια πλευρά αλλά η πεμπτουσία της πολιτικής μιας τάξης που σαπίζει. Μιας πολιτικής μίσους για την Άλλη ύπαρξη. Εκδηλώνεται σαν ξενοφοβία, ομοφοβία, τρανσφοβία, ισλαμοφοβία, αντισημιτισμός, κάθε είδους ρατσισμός, πόλεμος εναντίον όλων των άλλων όπου γης, πόλεμος ενάντια στην ίδια την Γη και την Φύση, μίσος για το ανθρώπινο μέσα στον άνθρωπο.
Μα κι η αντίσταση ενάντια σ’ αυτήν την βαρβαρότητα και τους όρους που την γεννούν ξεκίνησε – με την εξέγερση των γυναικών στην Αμερική και παντού: από την απεργία και “μαύρη διαμαρτυρία” των γυναικών στην Πολωνία, που σταμάτησε τον υπεραντιδραστικό νόμο επέκτασης της απαγόρευσης των αμβλώσεων, στην απεργία των γυναικών για αναπαραγωγικά δικαιώματα στη Νότια Κορέα και την Ιρλανδία κι ως τη μαζική πάλη ενάντια στην γυναικοκτονία στη Λατινική Αμερική και το κίνημα Ni Una Menos (Ούτε μία Λιγότερο) στην Αργεντινή.
Ήδη στις πρωτοφανείς διαδηλώσεις της 21ης Ιανουαρίου στις HΠΑ ήταν φανερό ότι ένα νέο φεμινιστικό κίνημα γεννιέται. Πλάι στις βετεράνες των αγώνων του “δεύτερου κύματος”, η μαζική πελιοψηφία των διαδηλωτριών ήταν οι αναρίθμητες νέες κοπέλες με το pussyhat -ιδέα μιας Εβραίας ΑΜΕΑ- που για πρώτη φορά κινητοποιούνταν κι αποκτούσαν τις πρώτες πολιτικές τους εμπειρίες. Ξεπερνώντας όρια και φραγμούς και προκαταλήψεις βρέθηκαν πλάι – πλάι Mουσουλμάνες και Εβραίες και Λατίνες και Ασιάτισες και Αφροαμερικάνες και ΑΜΕΑ και λεσβίες και τρανς γυναίκες.
Η ριζοσπαστικοποίηση ξεπερνάει την απλή απέχθεια απέναντι στον μισογυνισμό του Τραμπ και στρέφεται ενάντια στους κοινωνικούς όρους που δημιούργησαν και τρέφουν το τέρας που επιχειρεί να σώσει το σύστημα στην κρίση του.
Στο κοινό κείμενο που υπογράψανε οι ακτιβίστριες και διανοούμενες Linda Martin Alcoff, Cinzia Arruzza, Tithi Bhattacharya, Nancy Fraser, Keeanga-Yamahtta, Rasmea Yousef Odeh, Angela Davis, Barbara Ransby μιλούν για ένα φεμινισμό του 99%, πέρα από το Lean-In και τον “corporate feminism” (“φεμινισμό των εταιρειών”) ή τον όψιμο ψευτοφεμινισμό της Χίλαρυ Κλίντον και του Δημοκρατικού Κόμματος.
Δηλώνουν ότι εμπνέονται από το αργεντίνικο κίνημα Ni Una Menos που βλέπει την έμφυλη βία να έχει πολλές όψεις: είναι βία στο σπίτι και στους δρόμους και στους τόπους δουλειάς και στα ΜΜΕ “αλλά είναι, επίσης, βία της αγοράς, του χρέους, των καπιταλιστικών σχέσεων ιδιοκτησίας και του κράτους· η βία της πολιτικής διακρίσεων ενάντια στις λεσβίες, τρανς και queer γυναίκες, η βία της ποινικοποίησης των μεταναστευτικών μετακινήσεων, η βία του μαζικού εγκλεισμού σε φυλακές, η θεσμική βία ενάντια στα γυναικεία σώματα μέσα από τις απαγορεύσεις των αμβλώσεων και την έλλειψη πρόσβασης στη δωρεάν υγεία και δωρεάν άμβλωση.”
Διακηρύσουν την αποφασιστικότητα “να αντιταχτούν στις θεσμικές, πολιτικές, πολιτισμικές και οικονομικές επιθέσεις ενάντια στις μουσουλμάνες και μετανάστριες, στις έγχρωμες, τις εργαζόμενες και άνεργες γυναίκες, τις λεσβίες, ενάντια σε όσες δεν έχουν συμβατικό φύλο και τις τρανς γυναίκες”.
Πάνω σ’ αυτήν την βάση καλούν, με την ευκαιρία της Διεθνούς Απεργίας Γυναικών της 8 Μαρτίου 2017, να ξεμπερδέψουν με τον αστικό ψευτοφεμινισμό και να παλέψουν για έναν “φεμινισμό του 99%, της βάσης, έναν αντικαπιταλιστικό φεμινισμό – έναν φεμινισμό σε αλληλεγγύη με τις εργάτριες, τις οικογένειές τους και τους συμμάχους τους σε ολόκληρο τον κόσμο”.
Στο ίδιο πνεύμα διαμορφώθηκε στις HΠΑ και η Πλατφόρμα για την Διεθνή Απεργία Γυναικών της φετεινής 8ης Μαρτίου: “Η 8η Μαρτίου θα είναι η απαρχή ενός νέου διεθνούς φεμινιστικού κινήματος που οργανώνει την αντίσταση όχι μοναχά εναντίον του Τραμπ και κατά της μισογύνικης πολιτικής του αλλά επίσης εναντίον των συνθηκών που παρήγαγαν τον Τραμπ, δηλαδή τις δεκαετίες οικονομικής ανισότητας, φυλετικής και έμφυλης βίας και των ιμπεριαλιστικών πολέμων στο εξωτερικό.”
Η Πλατφόρμα σκιαγραφεί τις βασικές αρχές της πάλης:
Για να μπει τέλος στην έμφυλη βία
Για Δικαιοσύνη στην αναπαραγωγή για όλους
Για Εργατικά δικαιώματα
Για πλήρεις κοινωνικές παροχές
Για ένα αντιρατσιστικό και αντιιμπεριαλιστικό φεμινισμό.
Και καταλήγει: “Ενάντια στους ανοιχτά υπέρμαχους της υπεροχής της λευκής φυλής της παρούσας κυβέρνησης και τους ακροδεξιούς κι αντισημίτες έμπιστούς της, στεκόμαστε για έναν ασυμβίβαστο αντιρατσιστικό και αντιαποικιοκρατικό φεμινισμό. Τούτο σημαίνει ότι κινήματα όπως το Black Lives Matter, η πάλη ενάντια στις βιαιοπραγίες της αστυνομίας και τον μαζικό εγκλεισμό στις φυλακές, η διεκδίκηση για σύνορα ανοιχτά και για τα δικαιώματα των μεταναστών καθώς και για την αποαποικιοποίηση της Παλαιστίνης αποτελούν για μας την πάλλουσα καρδιά αυτού του νέου φεμινιστικού κινήματος. Θέλουμε να γκρεμίσουμε όλους τους τοίχους, από τους τοίχους των φυλακών μέχρι τους τοίχους των συνόρων, από το Μεξικό μέχρι την Παλαιστίνη”.
Αυτή είναι η φωνή των γυναικών από την άλλη μεριά του Ατλαντικού. Καιρός είναι να γίνει η φωνή και στην εδώ πλευρά του Αιγαίου. Θέλουν να πέσει η νύχτα σε όλη την ανθρωπότητα. Όπως αναγγέλει η φωνή μυριάδων γυναικών είναι η ώρα να ανατείλει μια Νέα Μέρα.
Σάββας Μιχαήλ
8 Μαρτίου 2017
