H ιστορία μιας απόλυσης…
Η «κρίση» ξέσπασε «ξαφνικά» και «απροειδοποίητα». Και ο ερχομός της παρείχε το τέλειο άλλοθι στα αφεντικά να «εξυγιάνουν» τις επιχειρήσεις τους, να τις κάνουν βιώσιμες και κερδοφόρες, μέσω, φυσικά, της καταστρατήγησης των εργασιακών δικαιωμάτων και των απολύσεων. Θυσίες εργαζομένων για τη διατήρηση της «μαρκίζας» κάθε επιχείρησης, όπως το βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης, εταιρίας ορόσημο του ελληνικού, αστικού, αναπτυξιακού ονείρου, οικογενειακή επιχείρηση από τα τέλη του 19ου αιώνα, με μεγάλη ιστορία στο χώρο του βιβλίου. Αγαστές οι σχέσεις της διαχρονικά, με κάθε κυβέρνηση της χώρας, με οφέλη, όπως οι επιχορηγήσεις και η διαφύλαξη των συμφερόντων της. Μεγαλεπήβολα σχέδια, ανάπτυξη και επέκταση των δραστηριοτήτων της. Η εμφάνιση της κρίσης έδωσε το τέλειο άλλοθι, δεν χρειάστηκαν περαιτέρω εξηγήσεις και δικαιολογίες για την κακή έκβαση των εργοδοτικών σχεδίων. Η λύση για εκείνους ήταν ξεκάθαρη και προφανής. Η αρχή έγινε με το κόψιμο επιδομάτων, για να ακολουθήσει σειρά απολύσεων εκείνων που αρνήθηκαν να υποκύψουν κι εκείνων που πάλεψαν για τα αυτονόητα: το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα στη ζωή. Πάγια τακτική τους το να φορτώνουν τα βάρη της δικής τους κρίσης στις πλάτες και τις ζωές των εργαζομένων.
Επικράτησε κλίμα εκφοβισμού, μιζέριας και εργοδοτικής τρομοκρατίας, απαραίτητο για την εξασφάλιση της σιωπής και της σύμπλευσης, τελικά, ορισμένων εργαζόμενων με τα αφεντικά. Αλληλοσυγκρουόμενες και αντιφατικές συμπεριφορές μεταξύ των εργαζομένων, που θεώρησαν ότι η στιγμιαία υποχώρηση θα έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, αρνούμενοι να δεχτούν ότι οι απολύσεις, οι αλλαγές στις συμβάσεις και η καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων γίνονται πλέον κανόνας.
Εκείνοι που αντέδρασαν πυροδότησαν μια ακόμα πιο σκληρή στάση των εργοδοτών. Οι απολύσεις έγιναν πια στοχευμένες: Αντιδράς; Απολύεσαι. Εκδικητική υπήρξε και η απόλυση εργαζόμενου, ενεργού μέλους του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής και της πρωτοβουλίας εργαζομένων που συγκροτήθηκε στον «Ελευθερουδάκη», ακριβώς μετά τη συμμετοχή του στην πρώτη κινητοποίηση ενάντια στις απολύσεις έξω από το κεντρικό κατάστημα. Η στάση του να μη αποδεχτεί την απόλυσή του μοιρολατρικά ήταν μια φυσική επιλογή, που μπορεί να γίνει οικειοποιήσιμη από κόσμο που βιώνει παρόμοιες εργασιακές καταστάσεις.
Ξεκίνησε ένας αγώνας για την επαναπρόσληψή του, αγώνας που οδήγησε στη δικαστική νίκη του απολυμένου έναντι του αφεντικού. Φευ, η εργοδοσία αρνείται να καταβάλει τα ορισμένα από το δικαστήριο χρήματα στον απολυμένο εργαζόμενό της. Πριν από λίγο καιρό μάλιστα, άσκησε έφεση κατά της πρωτόδικης απόφασης. Το εφετείο πραγματοποιήθηκε πριν από μερικές βδομάδες και η απόφαση αναμένεται να βγει σε μερικούς μήνες, ενώ εκκρεμούν τα δικαστικά έξοδα του απολυμένου.
Κανένας αγώνας δεν είναι ατομικός, κανένας εργαζόμενος δεν είναι μόνος. Οι αγώνες είναι συλλογικοί και ταξικοί. Καμία σύμπλευση με τα αφεντικά. Η εργατική τάξη έχει τη δύναμη, όλο το δυναμικό να δώσει τη μάχη. Να κερδίσει τη διαρκή μάχη για μόνιμη και σταθερή δουλειά, ενάντια στην ανεργία, τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, την ελαστική δουλειά, την καταστρατήγηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Σ.Ι
