[Δήλωση της Διεθνούς Συνδιάσκεψης που οργάνωσαν στο Mπουένος Άιρες, στις 2 και 3 Aπριλίου 2018, το the Partido Obrero Aργεντινής, το Partido de los Trabajadores (Kόμμα Eργαζομένων) της Oυρουγουάης, το Eργατικό Eπαναστατικό Kόμμα (EEK – Eλλάδα), το DIP (Eπαναστατικό Eργατικό Kόμμα – Tουρκία). H παρούσα Δήλωση αφορά στο ζήτημα της Pωσίας. H Διακήρυξη της Συνδιάσκεψης κυκλοφορεί ήδη στα ισπανικά και αγγλικά και μεταφράζεται στα ελληνικά.]
Η παγκόσμια κρίση του Καπιταλισμού, ιδιαίτερα μετά την ιστορική ενδόρρηξη του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος το 2007/2008, οδήγησε στην δραματική μεταστροφή της ιμπεριαλιστικής Δύσης ως προς την μετασοβιετική Ρωσία υπό τον Πούτιν (και την Κίνα υπό τον Ξι). Από μια κατεστραμμένη και ταπεινωμένη χώρα που βγήκε από τα ερείπια της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, στο έλεος των ιμπεριαλιστών και του ΔΝΤ υπό τον Γιέλτσιν, η Ρωσία και η Κίνα παρουσιάζονται από τη Kυβέρνηση Τραμπ ως «οι μείζονες στρατηγικές απειλές».
Η καπιταλιστική παλινόρθωση αποδείχθηκε ότι δεν είναι ολοκληρωμένο γεγονός αλλά μια διαδικασία που προσκρούει στις διάφορες φάσεις της με τις οξυνόμενες εσωτερικές και εξωτερικές αντιφάσεις, σε συνεχή αλληλεπίδραση με τις παγκόσμιες εξελίξεις. Την πρώτη δεκαετία μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, η επιβολή από το ΔΝΤ της θεραπείας σοκ και μαζικής λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας από τους ολιγάρχες που προέκυψαν από την κρατική γραφειοκρατία και τα δίκτυα της μαφίας κατέληξε σε κρατική παύση πληρωμών το 1998 υπό την επίδραση της παγκόσμιας κρίσης του 1997, σε επανεθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας υπό τον Πριμακόφ και στη μετάβαση στο βοναπαρτιστικό καθεστώς του Πούτιν.
Η σχετική σταθεροποίηση βασίστηκε στη συγκυριακή άνοδο της τιμής του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, κύριες εξαγωγές της ρωσικής οικονομίας στην παγκόσμια αγορά. Η μετά την Lehman Brothers δίνη και η παγκόσμια ύφεση γκρέμισαν τη βάση αυτής της σχετικής σταθεροποίησης, την ίδια στιγμή που οι ΗΠΑ και οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ κλιμάκωναν την επίθεσή τους για το στρατηγικό τους στόχο, από τις πρώτες ώρες του πολέμου κατά της Γιουγκοσλαβίας, τον αποικισμό του πρώην σοβιετικού χώρου. Μια σημαντική καμπή σ’ αυτήν την κλιμάκωση είναι το πραξικόπημα στην Ουκρανία και ο πόλεμος που ξεκίνησε στο Ντονμπάς από τις φασιστικές μισθοφορικές δυνάμεις υπό την πολιτική, στρατιωτική και οικονομική βοήθεια από τις ΗΠΑ/ΝΑΤΟ.
Το βοναπαρτιστικό καθεστώς του Πούτιν επιδιώκει πάντα να βρει ένα συμβιβασμό με τον ιμπεριαλισμό για να σωθεί, όπως φαίνεται στις προσωρινές συμφωνίες Μινσκ Ι και Μινσκ ΙΙ. Στο εσωτερικό, το σημερινό ρωσικό καθεστώς, το οποίο εξακολουθεί να έχει μια γραμμή καπιταλιστικής παλινόρθωσης υπό την αιγίδα του κράτους, βασίζει τη λαϊκή συναίνεση σε τρεις κύριους παράγοντες 1. Στο φόβο των μαζών για επιστροφή στα χαοτικά χρόνια της δεκαετίας του Γιέλτσιν 2. Στη λαϊκή αντίθεση στην απειλή ενός διαμελισμού της χώρας και αποικισμού από τη Δύση, και 3. Σε μια σχετική σταθεροποίηση του βιοτικού επιπέδου.
Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση υπονομεύει όλα τα μέσα στα οποία βασίστηκε η κυριαρχία του καθεστώτος του Πούτιν. Η οικονομία μιας τεράστιας αποβιομηχανοποιημένης χώρας δεν είναι πλέον βιώσιμη, βασιζόμενη κυρίως στις εξαγωγές πρώτων υλών υπό συνθήκες παγκόσμιας ύφεσης και εμπορικών πολέμων, καθώς και στο έλεος συγκρουόμενων ολιγαρχικών συμφερόντων. Οι ολιγάρχες είναι η οικονομική και πολιτική πέμπτη φάλαγγα του παγκόσμιου κεφαλαίου.
H εθνικιστική φρενίτιδα και οι αυτοκρατορικές φαντασιώσεις δεν μπορούν να σώσουν τους λαούς της Ρωσίας, όπως δεν έσωσαν τη Γιουγκοσλαβία, αλλά επιτάχυναν την κονιορτοποίησή της σε μια σειρά αδύναμων προτεκτοράτων της ΕΕ και των ΗΠΑ. Ο σοβιετικός λαός νίκησε τον Ναζισμό, υπερασπιζόμενος όχι την αιώνια Pώσικη ιδέα αλλά την κληρονομιά της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Ενάντια στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα από το εξωτερικό κι ενάντια τόσο στο Βοναπαρτισμό, όσο και στη φιλελεύθερη φιλοκαπιταλιστική αντιπολίτευση στο εσωτερικό, οι εργάτες της Ρωσίας, με την τεράστια επαναστατική κληρονομιά τους, πρέπει να αναπτύξουν μια επαναστατική εναλλακτική προοπτική κι ένα αγωνιστικό πρόγραμμα σωτηρίας.
– Απαλλοτρίωση όλων των ολιγαρχών κάτω από εργατικό έλεγχο.
– Εργατικός έλεγχος και εργατική διαχείριση στον κρατικό τομέα της οικονομίας ενάντια στους διεφθαρμένους γραφειοκράτες και διαχειριστές που συνδέονται με το παγκόσμιο κεφάλαιο και τα τοπικά δίκτυα της μαφίας. Εθνικοποίηση όλων των τραπεζών κάτω από εργατικό έλεγχο. Δημοκρατικός σχεδιασμός με συνεχή αλληλεπίδραση μεταξύ κεντρικού σχεδιασμού και τοπικών παραγωγών.
– Επανεκβιομηχάνιση κάτω πό εργατικό έλεγχο και διαχείριση.
– Κάτω ο βοναπαρτισμός και ο φιλελευθερισμός, όλη η εξουσία στα Σοβιέτ στη Xώρα των Σοβιέτ. Για μια γνήσια, αντιγραφειοκρατική επαναστατική σοσιαλιστική ανανέωση της Xώρας του Οκτώβρη!
Ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, το καθήκον της διεθνούς εργατικής τάξης και όλων των επαναστατικών λαϊκών δυνάμεων είναι να κινητοποιηθούν και να παλέψουν για την ήττα του ιμπεριαλισμού, χωρίς να δίνουν οποιαδήποτε υποστήριξη στην απολυταρχία του Κρεμλίνου ή στις πολιτικές τού συμβιβασμού με τον ιμπεριαλισμό, στις αντιδραστικές ακροδεξιές δυνάμεις στην Ευρώπη και σ’ αυτές της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στο εσωτερικό. Οι μόνοι πραγματικοί σύμμαχοι των λαών στη Ρωσία είναι οι εργαζόμενοι και οι καταπιεσμένοι κινητοποιημένοι σε όλο τον κόσμο ενάντια στην ιστορική χρεοκοπία του παγκόσμιου καπιταλισμού και την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, από το MarchforOurLives [Πορεία για τη Zωή] της νεολαίας στις ΗΠΑ, ως τους εργάτες στη Γαλλία ή στην Ελλάδα και τους καταπιεσμένους στη Μέση Ανατολή, την Ασία και τη Λατινική Αμερική.
Τώρα περισσότερο από ποτέ χρειάζεται μια επαναστατική Διεθνής για να νικήσει τον ιμπεριαλισμό, τον καπιταλισμό, τον πόλεμο και το φασισμό και να οδηγήσει στη νίκη την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση που ξεκίνησε το 1917 στη Ρωσία.
Mπουένος Άιρες,
Aπρίλης 2018
