του Ερνέστο Αγγελή

Το Ενιαίο Συνδικάτο των Εργατών της Αυτοκινητοβιομηχανίας (UAW), την Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου, επέκτεινε την εδώ και μια εβδομάδα πραγματοποιούμενη απεργία, επεκτείνοντας την απεργία σε 38 κέντρα διανομής της General Motors (GM) και της Stellantis, σε 20 πολιτείες των ΗΠΑ. Για την τρίτη και ίσως βασικότερη εταιρεία που είναι στο στόχαστρο της UAW, τη Ford, το συνδικάτο ανακοίνωσε μια προσωρινή αποκλιμάκωση της τακτικής της απεργιακής αναστολής εργασίας των εργατών, μετά από κάποιες πρώτες υπαναχωρήσεις της εταιρείας στα εργατικά αιτήματα. Ωστόσο, ακόμα και αν η κίνηση αυτή φαίνεται σαν μια προσωρινή υποχώρηση της απεργίας, η πραγματικότητα είναι διαφορετική.

Το ωρομίσθιο του εργάτη που εντάσσεται στο μισθολόγιο “δεύτερης κατηγορίας” ενάντια στο οποίο παλεύει η UAW, είναι περίπου 14 δολάρια, ενώ ο παλαιότερος εργάτης, παίρνει μόνο 31 δολάρια την ώρα! Οι μισθοί αυτοί, παγιώθηκαν σε αυτά τα χαμηλά επίπεδα, σαν αποτέλεσμα της απόφασης των καπιταλιστών, στον απόηχο της καπιταλιστικής χρεοκοπίας του 2008. Και από τότε, έχουν παραμείνει εκεί, την ώρα που πλέον, λόγω του πληθωρισμού, καθιστούν την επιβίωση του εργάτη αδύνατη. Συγχρόνως, χιλιάδες εργάτες που δουλεύουν στα τμήματα παραγωγής μπαταριών και ηλεκτρικών μηχανημάτων, είναι αποκλεισμένοι από οποιοδήποτε κατάκτηση έχει το Συνδικάτο, ενώ η κατάσταση αυτή πρόκειται να επιδεινωθεί. Η μεγάλη πλειονότητα των πλέον κακοπληρωμένων εργατών, είναι στις δύο εταιρείες General Motors και Stellantis.

Εκατομμύρια εργάτες και φτωχοί αμερικανοί, υποστηρίζουν την απεργία, ο ιστορικός χαρακτήρας της οποίας, έγκειται πρώτα απ’ όλα, στη μαζικότητα των κινητοποιήσεων και των απεργιακών δράσεων που οργανώνονται από το Συνδικάτο, βγάζοντας σε πικετοφορίες και διαδηλώσεις σε πολλές περιοχές, χιλιάδες εργάτες. Αυτή η απεργιακή πρωτοπορία του συνεχιζόμενου αγώνα, πρωτοστατεί σε μια αναμέτρηση που έχει μεγάλες πολιτικές συνέπειες.

Η UAW, με συνολικά 160.000 μέλη, συγκεντρώνει το 40% των βιομηχανικών εργατών στην αυτοκινητοβιομηχανία, ακολουθώντας μια απεργιακή τακτική κλιμάκωσης η οποία τώρα περνάει στο επίπεδο του πλήγματος των αντιπροσωπειών ανταλλακτικών, μέσα από αποκλεισμούς των καταστημάτων και των αποθηκών, κατορθώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο να απευθυνθεί σε εκατοντάδες χιλιάδες πελάτες.

Μία μόνο από τις εκδηλώσεις της έντασης που έχει πλέον διαχυθεί σε όλη την αμερικανική κοινωνία, είναι το γεγονός, ότι σε πολλά βιομηχανικά κέντρα, οι διευθύνσεις προχώρησαν σε απολύσεις εργατών που προχώρησαν στην ίδρυση σωματείων για την συνέχιση του αγώνα. Για να καταλάβουμε την έκταση του φαινομένου, που δεν είναι παρά εκδήλωση της ρήξης που συντελείται στην σχέση κεφαλαίου-εργασίας, αρκεί να δούμε ότι οι εταιρείες απέλυσαν την τελευταία εβδομάδα, 6000 εργάτες, για να αποφύγουν την εξάπλωση της απεργίας και της οργάνωσης της εργατικής τάξης! Οι “ελπίδες” τώρα των καπιταλιστών και των δημοσιογραφικών πρακτόρων τους, στρέφονται, πέραν των μέτρων καταστολής, προς τη διάσπαση που υποτίθεται ότι θα επιφέρει η διαφορά, ανάμεσα στους απεργούς, που λαμβάνουν από το απεργιακό ταμείο του Συνδικάτου ένα ορισμένο ποσό κάλυψης για τις ανάγκες τους και όσους εργάτες δεν απεργούν. Ωστόσο ένας τέτοιος υπολογισμός δείχνει απλώς τον πανικό και το αδιέξοδο των καπιταλιστών. Το απεργιακό ταμείο του UAW έχει 750 εκατομμύρια δολάρια και κάθε απεργός ενισχύεται με 500 δολάρια εβδομαδιαίως.

Η απεργία αυτή, έχει ήδη αποκαλύψει την σαθρότητα όλου του αστικού πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ, υποχρεώνοντας τον Μπάιντεν, να δηλώσει την υποστήριξή του, όχι μόνο λόγω των εκλογών του 2024, αλλά και για να αποφύγει μια κατά μέτωπο σύγκρουση με το ακόμα ακέφαλο εργατικό κίνημα, τουλάχιστον προς το παρόν. Ο πολιτικός χαρακτήρας της απεργίας, πηγάζει από το σημείο μηδέν στο οποίο βρίσκεται το κεφάλαιο και η πολυδιασπασμένη αστική κοινωνία των ΗΠΑ, μέσα από τις πληγές της φτώχειας και της αστυνομικής βίας ενάντια στα πιο εκμεταλλευόμενα και καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα.

Την αγωνία στο στρατόπεδο των καπιταλιστών απηχεί και η έρευνα αναλυτών της Deutsche Bank, η οποία υπολογίζει ότι οι απώλειες στην παραγωγή λόγω της απεργίας, φτάνουν στα 16.000 οχήματα, ενώ άλλες λογιστικές έρευνες κάνουν λόγο για ζημιά περίπου 1,6 δισεκατομμυρίων δολαρίων ως τώρα. Η απεργία γίνεται ακριβώς στην αρχή της επιχειρούμενης από τους καπιταλιστές μετάβασης στα ηλεκτροκίνητα οχήματα, η οποία μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο οδηγεί στην ανεργία τουλάχιστον το 40% των εργατών. Και αυτό ακριβώς το πλαίσιο, είναι που εμφανίζεται πλέον να αδυνατεί να συνεχίζεται, οδηγώντας σε μια αναμέτρηση χωρίς προηγούμενο για τις τελευταίες δεκαετίες.

Μια αναμέτρηση η οποία φέρνει επίσης στο προσκήνιο, την ένταση στη σύγκρουση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού με την Κίνα, καθώς η στροφή στην ηλεκτρική αυτοκίνηση, θέτει με ακόμα μεγαλύτερη ένταση για το κεφάλαιο, το οξυνόμενο πρόβλημα της αλληλοσύνδεσης του αμερικάνικου ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού με την Κίνα, που είναι η μόνη δύναμη που ήδη εφοδιάζει την καπιταλιστική βιομηχανία της Ε.Ε. με φθηνά βιομηχανικά προϊόντα αυτού του είδους. Μια καθυστέρηση στη μετάβαση προς αυτόν τον τομέα, είναι καταστροφική για το κεφάλαιο, αλλά δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί στη βάση της οποιασδήποτε παραχώρησης των καπιταλιστών στα βασικά αιτήματα των εργατών, ενώ συγχρόνως προσκρούει στις προτεραιότητες της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της κυβέρνησης Μπάιντεν, ενάντια στη Ρωσία και την Κίνα.

Σε αυτήν την κατεύθυνση της πρόσκρουσης… στον τοίχο, είναι που πλέον κινείται και με εργατική συμβολή, το σαραβαλιασμενο και μπλοκαρισμενο καπιταλιστικό “τρένο”. Από κάθε άποψη, η απεργία των βιομηχανικών εργατών στις ΗΠΑ, είναι μια σημαντική εν εξελίξει διεθνής εμπειρία της μαχόμενης εργατικής τάξης και μπορεί και πρέπει να υποστηριχθεί αλλά και να εμπνεύσει το εργατικό κίνημα και στην Ελλάδα!