H ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 20 ΙΟΥΛΙΟΥ ΣΤΟΝ ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟ-ΤΟΥΡΙΣΜΟ
Σε απεργία προχώρησε την Πέμπτη 20/7 το Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού Τουρισμού Ξενοδοχείων και συναφών επαγγελμάτων του Νομού Αττικής, ύστερα από απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του Συνδικάτου που πραγματοποιήθηκε στις 3/7.
Aρχικά, η απεργία είχε αποφασιστεί από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργατών Επισιτισμού και Τουριστικών Επαγγελμάτων, η οποία έχει εξαφανίσει κάθε αγώνα εδώ και 5 χρόνια, κινούμενη από τις υποταγμένες ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ.
Η πανελλαδική απεργία πραγματοποιήθηκε εν μέσω της τουριστικής σεζόν, εκεί όπου βρίσκεται σε έξαρση η βάρβαρη αρένα ελαστικής κι απλήρωτης εργασίας. Η ΣΣΕ των ξενοδοχοϋπάλληλων εφαρμόζεται σε απειροελάχιστα ξενοδοχεία, ενώ έχει υποστεί σοβαρά πλήγματα στις ώρες εργασίας και στον βασικό μισθό.
Αυτή η κατάσταση είναι που δυσκόλεψε τη συμμετοχή και στην απεργία. Με μεγάλη βέβαια συμμετοχή νέων ανθρώπων, που η συμμετοχή τους ήταν το χαρακτηριστικό στοιχείο για όλα τα μπλοκ της απεργίας. Την απεργιακή πορεία στήριξαν το ΠΑΜΕ (που ηγείται στο Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού – Τουρισμού Αττικής), η Λάντζα (στην οποία συμμετέχουν και οι δυνάμεις του Ε.Ε.Κ.), το σχήμα παρέμβασης στα ξενοδοχεία «Καμαριέρα», και η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπόσχεται ‘ανάπτυξη’, ενώ τα ΜΜΕ πλέκουν εγκώμια για την ‘βαριά βιομηχανία της χώρας’ που τάχα θα μας βγάλει από την κρίση. Οι εργοδοτικοί φορείς, διαπλεκόμενοι με την πολιτική εξουσία και τα ΜΜΕ, προσπαθούν να πείσουν την κυβέρνηση για τη ‘συμβολή του τουρισμού στην οικονομία’, πιέζοντας για μεγαλύτερη κρατική χρηματοδότηση των χρεών τους, περισσότερες νόμιμες… αυθαιρεσίες στις χρήσεις γης, περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις και αντεργατικές μεταρρυθμίσεις. Κανείς τους δεν ομολογεί πως και ο τουριστικός τομέας βρίσκεται σε αναπόφευκτη κατάρρευση, πως παρά τα επιμέρους φαινόμενα, η γενική τάση ακολουθεί όλες τις συνέπειες της κρίσης. Δεν μπορούμε να παραβλέπουμε τις σχετικές μελέτες και τα στατιστικά στοιχεία, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι ο κύκλος εργασιών μειώνεται κατά 18% αθροιστικά από το 2009 (Στατιστικό Δελτίο Τράπεζας της Ελλάδας, 2016). Οι αυξήσεις τουριστών, διανυκτερεύσεων και εισπράξεων είναι οριακές, αφορούν μόνο ταξίδια καλοκαιρινής αναψυχής και καθόλου λόγους επαγγελματικούς, ιατρικούς ή σπουδών. Οι μέσες δαπάνες των τουριστών μειώνονται. Είναι αποπροσανατολιστικό να κοιτάει κανείς μόνο την πληρότητα στις κλίνες. Επιπλέον, η τουριστική κίνηση αφορά κυρίως 2 μόνο περιφέρειες (Κρήτη, Ν. Αιγαίο) και έχει ουσιαστικά πατήσει στην γεωπολιτική κρίση και τις κοινωνικές αναταράξεις στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Μετατρέποντας σε εμπόρευμα το δικαίωμα αναψυχής της εργατικής τάξης, την ίδια στιγμή τζογάρουν σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους, τζογάρουν στην πείνα και την προσφυγιά ολόκληρων λαών για να γαντζωθούν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι σε πρόσκαιρα μεγαλύτερα μερίδια αγοράς. Πάνω απ’ όλα εκείνο που προσπαθούν να περάσουν στα ψιλά είναι το γεγονός πως σχεδόν τα μισά δάνεια που έχουν δοθεί σε τουριστικά καταλύματα, είναι μη εξυπηρετούμενα. Κι αυτό τη στιγμή που ο τουρισμός βρίσκεται στους δέκα κλάδους με τα μεγαλύτερα μερίδια στην τραπεζική χρηματοδότηση.
Είναι αναγκαία μια εκτίμηση και ανάλυση της κατάστασης στο χώρο του επισιτισμού και του τουρισμού. Όχι από κάποια μανία στατιστικής παρακολούθησης, αλλά γιατί συνδέεται άμεσα με το χαρακτήρα του αναγκαίου Μεταβατικού Προγράμματος στον κλάδο, και τα συνακόλουθα αποτελέσματα στον τρόπο δράσης του εργατικού κινήματος.
Στις επιπτώσεις της συνολικής κρίσης στον τουριστικό κλάδο είναι που εμφανίζεται το άγριο πρόσωπο εκμετάλλευσης που περιγράφτηκε παραπάνω και που συμπυκνώνεται στο τρίπτυχο που αφορά κάθε εργαζόμενο, κάθε κλάδου στο μνημονιακό περιβάλλον: μείωση μισθών, εντατικοποίηση της εργασίας, διαρκής απειλή ανεργίας.
Σε αυτές τις συνθήκες είναι επόμενο να μαστίζεται ο κλάδος από αύξηση των ατυχημάτων. Είναι εργοδοτικά εγκλήματα που γίνονται λόγω έλλειψης μέτρων ασφάλειας και ταυτόχρονης φοβερής πίεσης στην ώρα δουλειάς. Υπερκοπώσεις και μυοσκελετικές ασθένειες είναι στην καθημερινή ατζέντα του μάγειρα, της σερβιτόρας, του λαντζιέρη, της καμαριέρας, του διανομέα και όλων των ειδικοτήτων στον κλάδο του επισιτισμού-τουρισμού.
Την ίδια στιγμή, οι αστικοποιημένοι γραφειοκράτες, υποστηρίζουν πως θα πρέπει η τουριστική βιομηχανία να ευδοκιμήσει, γιατί υποτίθεται πως συμβάλει στην οικονομία της χώρας, να κάνουμε υπομονή και να βάλουμε οι εργαζόμενοι πλάτη. Ο ρόλος της ίδιας της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας της ΓΣΕΕ, πλέον είναι να μπλοκάρει αγώνες και να ρίχνει στάχτη στα μάτια όταν χτυπιούνται όποια εργατικά δικαιώματα έχουν απομείνει στον κλάδο.
Ο αγώνας των εργαζόμενων στον επισιτισμό -τουρισμό, μπορεί και πρέπει να θέσει όλα τα βασικά αιτήματα της εργατικής τάξης, τόσο αναγκαία σε αυτή την ιστορική περίοδο της καπιταλιστικής παρακμής. Η ανάγκη για μόνιμη και σταθερή δουλειά, για τη διεύρυνση του ελεύθερου χρόνου, για τη δυνατότητα βίωσης μιας συλλογικής κοινωνικής ζωής. Με μισθούς που θα δίνουν τη δυνατότητα να σχεδιάσουμε τη ζωή μας. Για τη συνολική μας πάλη για μια άλλη κοινωνία σε κάθε επίπεδο.
Αυτές οι ανάγκες είναι ανάγκες όλης της εργατικής τάξης. Οι εργαζόμενοι στον επισιτισμό-τουρισμό έχουμε τη δυνατότητα διατύπωσης διεκδικήσεων που θα συγκροτούν ευρύτατες εργατικές και λαϊκές συμμαχίες. Για το δικαίωμα στην αναψυχή, για τη δυνατότητα γνωριμίας με άλλους τόπους, τη βίωση παραστάσεων έξω από την καθημερινή ρουτίνα. Η συστημική παρακμή, που σκοτώνει καθημερινά κάθε ανθρώπινο μέσα στον άνθρωπο, δε μπορεί να αντιμετωπιστεί με μπαλώματα διεκδικήσεων άλλων εποχών. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να μοιάζει με επαιτεία να πάρουμε κάτι περισσότερο από τον πλούτο τους. Σε αυτή τη μοιρασιά τα αφεντικά ποτέ δεν ήθελαν και δε θέλουν μοιρασιές. Πολύ περισσότερο τώρα, που η κρίση καταστρέφει μεγάλο τμήμα των ίδιων των αφεντικών και συγκεντρώνει τον πλούτο σε ακόμη λιγότερα χέρια, καταστρέφει μαζί και παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας και πρώτη από όλες την ίδια την εργατική μας δύναμη. Αυτό σημαίνει πως θα υπερασπιστούν με λύσσα το τελευταίο ευρώ που μπορεί να βγει από τον ιδρώτα μας. Κι ακόμη περισσότερο, τώρα που από τη βιωσιμότητα των τουριστικών μεγαθηρίων συναρτούν την ύπαρξή τους οι βασικές τράπεζες στη χώρα. Κινδυνεύουν με χρεοκοπία όλοι μαζί. Για αυτό και γίνονται περισσότερο αδίστακτοι όλοι μαζί. Δεν έχουμε καλύτερη απάντηση από την σύγκρουση και την επίθεσή μας. Με προγραμματικές διεκδικήσεις και δράση βγαλμένες από την αντικειμενική κατάσταση και τη φύση της εποχής.
Πρέπει να παλέψουμε για μια εθνικοποιημένη, συγκεντρωτικά και δημοκρατικά σχεδιασμένη πολιτική στον τουριστικό τομέα. Να οργανώσουμε τη δική μας εξουσία, όπου η αναψυχή και ο τουρισμός δε θα είναι προνόμιο ή πολυτέλεια, αλλά μια εκδήλωση των αναγκών και των επιθυμιών του λαού. Ένας εθνικοποιημένος τουριστικός τομέας, περνά μέσα από εθνικοποιημένες τράπεζες κι ανοίγει όλη την βεντάλια των καθηκόντων μας σε αυτή την ιστορική εποχή.
Με ανεξαρτησία της εργατικής τάξης από το κράτος, τα αφεντικά, τις κυβερνήσεις τους και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Με εκλεγμένες απεργιακές επιτροπές σε κάθε χώρο δουλειάς, μπορούμε να φτιάξουμε το πρόπλασμα ενός πραγματικού ανεξάρτητου πολιτικού αγώνα της εργατικής τάξης και να κερδίσουμε την ίδια μας την ζωή.
Αναστασία Δεληκάρη
