Στην ΛΟΚΟΜΟΤΙΒΑ, την Παρασκευή 11 Ιούνη, έγινε η παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Γωγώς Λιανού Το Σύνδρομο της Ραγισμένης Καρδιάς & άλλα Κρακς. Η εν λόγω ποιητική συλλογή είναι έκδοση REDn’NOIR, και έρχεται μετά από άλλες τέσσερις(!) ποιητικές συλλογές της συγγραφέως.
Από ό,τι φαίνεται η νεαρή ποιήτρια από το καλό πάει στο καλύτερο. Οι προηγούμενες συλλογές ήταν οι: Όμοιες Λήξεις / Κάτι Κόκκινο / Ακόμη Δυνατότερα / Θλίψη Καιρική, που θα πρέπει να διαβαστούν και αυτές.
Παρά την ισχυρή νεροποντή και το χαλάζι -τόσο ταιριαστό με το θέμα της βραδιάς μας- μαζευτήκαμε και η βραδιά, που ξεκίνησε ακριβώς στην ώρα της, ήταν ομολογουμένως έξοχη! Ας μην φλυαρούμε όμως, ας διαβάσουμε τις λέξεις της ίδιας της ποιήτριας.
Κυρ. Μ.
Η ΓΕΝΙΑ ΜΟΥ
Η γενιά μου μετρά τις μέρες της με χαμένα μεροκάματα.
Όταν οι άλλοι κοιμούνται και ξυπνούν, η γενιά μου ζει και πεθαίνει.
Η γενιά μου ξέρει να λέει «ευχαριστώ», «παρακαλώ» και να προσφέρει.
Ακόμη και σ’ εκείνους που της είπαν: «δεν μπορείς!»
Η γενιά μου παίρνει χάπια
πίνει αλκοόλ
κοιμάται σε βρώμικα στρώματα.
Σπασμένη γενιά.
Για τη γενιά μου, η μέρα δεν έχει μόνο 24 ώρες.
Για τη γενιά μου, η μέρα δεν έχει καν ώρες.
Έχει λεφτά.
2.50 ευρώ την ώρα / 3 ευρώ την ώρα / 1.50 ευρώ την ώρα.
Ζωή κομμένη σε χρήματα.
Η γενιά μου κάνει υπερωρίες και δεν πληρώνεται.
Η γενιά μου ζει με 300 ευρώ το μήνα,
και πληρώνει 220 ευρώ το ενοίκιό της.
Η γενιά μου δεν έχει μάθει να κάθεται.
Έχει μάθει να τρέχει.
Έχει μάτια ορθάνοιχτα με κόκκινες ρυτίδες στον λευκό φλοιό τους.
Κι όταν κοιμάται, κλείνει μόνο το ένα μάτι.
Η γενιά μου μεγαλώνει και ζει με υποκατάστατα.
Παντός τύπου.
Η γενιά μου ακούει στο όνομα Αλέξης, Χρήστος, Τάσος, Σταματίνα, Ιάκωβος, Μιχάλης.
Η γενιά μου ακούει στα ονόματα των πεσόντων.
Ονόματα παιδιών.
Νεκρών παιδιών.
Στη Μεσολογγίου, στη Στουρνάρη, στις καταλήψεις.
Η γενιά μου δεν πιστεύει σε φυλές και θεούς.
Χρώματα και σύνορα.
Η γενιά μου πιστεύει στον Άνθρωπο.
Η γενιά μου κανέναν δε μισεί.
Λάθος!
Μόνο τους άντρες που φοράνε μπλε, κρατούν όπλα, ασπίδες.
Τους άντρες που νομίζουν πως, χάρη σ’ αυτά, είναι 2 μέτρα.
Μα η γενιά μου
-κι ο κόσμος όλος-
Δεν έχει ξαναδεί πιο μικρούς ανθρώπους.
Η γενιά μου δε φοβάται τίποτα πια.
Ούτε απογοητεύεται.
Φαρδαίνει και φαρδαίνει.
Να χωρά μέσα της το πάθος,
κι όλη η ανάγκη για επανάσταση.
Η γενιά μου έχει μεγάλα χέρια.
Να κρατά τις κόκκινες και μαύρες σημαίες στους αγώνες.
Στους δρόμους.
Και τον πόνο της, τον κάνει πανοπλία.
Που κανενός το όπλο δε διαπερνά.
Η γενιά μου ερωτεύτηκε και προδόθηκε.
Η γενιά μου ξέρει πως τίποτα δεν κρατά για πάντα.
Η γενιά μου, όταν βρέχει, κάνει τις πιο ωραίες και πιο μακρινές βόλτες.
Η γενιά μου μετρά τις μέρες της με χαμένα μεροκάματα,
και τις νύχτες με κόμπους στο στομάχι.
Μετρά τα χρόνια με λογαριασμούς που τρέχουν.
Η γενιά μου αγαπάει.
Αγαπάει πολύ η γενιά μου.
Η γενιά μου πηδάει όλα τα εμπόδια, με τρόπο ερωτικό.
Η γενιά μου κρατιέται χέρι-χέρι.
Είναι απροσπέλαστο τείχος η γενιά μου.
Καμία βόμβα
κανένα δακρυγόνο
κανένα όπλο
ποτέ δε θα το ρίξει.
Γιατί αποτελείται από πολεμιστές η γενιά μου,
με μεγάλη καρδιά.
Ποιος θα μπορούσε ποτέ να εναντιωθεί σ’ αυτό;
