40 Χρόνια από το ιδρυτικό Συνέδριο του ΕΕΚ (1985 – 2025)
του Σάββα Μιχαήλ
[ O Σάββας Μιχαήλ, γενικός γραμματέας του ΕΕΚ ήταν εκ των ομιλητών στην εκδήλωση μνήμης και τιμής στο σύντροφο Γιάννη Γιαννατσή, στη Λοκομοτίβα, το Σάββατο 11 Οκτωβρίου. Οι άλλοι ομιλητές ήταν η σ. Τρισεύγενη Βαρελά-Γιαννατσή, η Κατερίνα Μάτσα (των οποίων τις ομιλίες δημοσιεύσαμε) και ο Θόδωρος Κουτσουμπός.
Παραθέτουμε εδώ τις Σημειώσεις του Σάββα Μιχαήλ, πάνω στις οποίες βασίστηκε η ομιλία του. Η εκδήλωση για τα 10 χρόνια από τον πρόωρο θάνατο του Γιάννη Γιαννατσή ήταν ενταγμένη στα 40χρονα από το ιδρυτικό συνέδριο του ΕΕΚ (Νοέμβρης 1985). ]
1. Τιμούμε σήμερα τον σ. Γιάννη Γιαννατσή που βρίσκεται πάντα παρών. Γιατί η ζωή ενός επαναστάτη είναι αληθινή Ζωή, πέρα από απλή επιβίωση. Είναι διαρκής όπως και η Διαρκής Επανάσταση και οι ορίζοντες ενός Νέου Κόσμου που Έρχεται – του Κόσμου του πανανθρώπινου ελευθεριακού κομμουνισμού. Της πανανθρώπινης Κοινότητας –χωρίς τα κάγκελα της φυλακής μιας Κοινωνίας των ιδιωτών-, δημιουργικής, αγαπητικής συναδέλφωσης του Ανθρώπου και της Φύσης, άνευ ορίων άνευ όρων.
2. Μ’ αυτό και σ’ αυτό το όραμα, την επική και συχνά τραγική μάχη των μαχών για την πραγματοποίησή του, μέσα στους αγώνες για την καθολική χειραφέτηση είναι πάντα παρών και ΖΕΙ ο σύντροφός μας Γιάννης Γιαννατσής. Γιατί η Ζωή δεν είναι Ζωή χωρίς το νόημά της. Η συνειδητή στράτευση στο όραμα της επανάστασης είναι αυθεντική ζωή, δεν είναι “να ζεις μια ζωή άδεια”, “ένα άτοπο παιχνίδι” κουβαλώντας τάχα τα βάρη από τις Πλάτες των Άλλων, όπως έγραφε στο ομότιτλο διήγημά του ο μεγάλος Παλαιστίνιος επαναστάτης και συγγραφέας Γασσάν Καναφάνι. Ζεις αυθεντικά μόνον μένοντας “πιστός στην πατρίδα σου μέσα στον χρόνο”, όπως έγραφε ο Λέων Τρότσκυ, στην εποχή της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης Και ο σ. Γιάννης έζησε και ζει πάντα ως μαχητής της Διαρκούς Επανάστασης, μέσα από τις γραμμές του ΕΕΚ – Τροτσκιστές. Γι’ αυτό και η βραδιά τιμής στον σ. Γιάννη Γιανατσή δεν μπορεί παρά να εντάσσεται στις δράσεις για τα 40 χρόνια από το ιδρυτικό Συνέδριο του ΕΕΚ- Τροτσκιστές, στο οποίο ήταν σύνεδρος και ένα από τα ιδρυτικά μέλη. Η πορεία του σημαδεύεται από την Ιστορία του ΕΕΚ και την σημαδεύει, ως αναπόσπαστο μέρος ενός επίπονου συλλογικού έργου εν προόδω..
3. Η Ιστορία δεν είναι μια μυθική θεότητα πάνω από τους συγκεκριμένους, ζωντανούς ανθρώπους, την μοναδικότητα της ύπαρξής τους, με τις οδύνες, τις χαρές,, τις ελπίδες, τις διαψεύσεις, τα σκαμπανεβάσματα, τις νίκες και τις ήττες, την πορεία που χαράζουν μέσα, μαζί ή και ενάντια στους καιρούς. Η Ιστορία πάλι δεν ταυτίζεται με την επίσημη ιστοριογραφία, όπως την γράφουν οι προσωρινοί “Νικητές”, οι απολογητές τών Κυρίαρχων. Δεν ανήκει στους λίγους και επιφανείς αλλά στους αναρίθμητους γνωστούς κι άγνωστους, προπαντός τους αφανείς που δεν τους νοιάζει η φήμη, τους αγωνιστές που δεν περιμένουν αντάλλαγμα. Αντίθετα με ό,τι νομίζουν οι Νέοι της Σιδώνος, στο ποίημα του Καβάφη, ένας Αισχύλος είναι περήφανος για ένα πράγμα: ότι κι αυτός μέσα στο πλήθος των μαχητών πάλεψε τους χρυσοφόρους Μήδους.
4. Ο σύντροφος Γιαννατσής μπορεί κι αξίζει να θεωρεί τιμή του ότι μπήκε χωρίς να περιμένει τιμές στην πρώτη γραμμή σημαντικών αγώνων της εργατικής τάξης και των ταπεινών και καταφρονεμένων του φτωχού λαού, κάτω από την κόκκινη σημαία της Τετάρτης Διεθνούς.
Ας μνημονεύσουμε ορισμένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα:
α. Νεαρότατος ο σ. Γιάννης εντάχτηκε στην τροτσκιστική οργάνωσή μας, την τότε Εργατική Διεθνιστική Ένωση (ΕΔΕ). Μαζί με την συντρόφισσα Άρτεμη Καρδουλάκη που τον στρατολόγησε, συμμετείχε ενεργά στην αναδιοργάνωση της νεολαίας μας, ζωτικής σημασίας για να προχωρήσουμε στο μετασχηματισμό της ΕΔΕ στο Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (ΕΕΚ) και το ιδρυτικό Συνέδριο του 1985.
β. Ανέδειξε την ανάγκη και δυνατότητα της συστηματικής δουλειάς των επαναστατών στις εργατικές-λαϊκές γειτονιές, στη λαϊκή κινητοποίηση και αυτο-οργάνωση, αλλά και στην κρίσιμη σημασία οικοδόμησης της επαναστατικής κομματικής οργάνωσης.
γ. Αξίζει, ιδιαίτερα, να προσεχτεί ένα σημαδιακό γεγονός από την πολύπλευρη δράση του και μάλιστα σε ένα προνομιακό χώρο παρέμβασής του που ήταν η λαϊκή γειτονιά των Πετραλώνων. Πρωτοστάτησε στην μαζική πάλη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση-εμπορευματοποίηση του δημόσιου χώρου και του πολιτιστικού αγαθού που είναι ο Λόφος του Φιλοπάππου. Κινητοποίησε τον ίδιο τον λαό της περιοχής, με την διοργάνωση και δράση της λαϊκής συνέλευσης. Πρότεινε και έγινε δεκτό το όνομά της ως “Λαϊκής Συνέλευσης” εμπνεόμενος από την διεθνή αρένα της πάλης στις δύσκολες απαρχές του 21ου αιώνα, και σε μια από τις πρώτες επαναστατικές του εκρήξεις, το περίφημο “Αργεντινάσο”, την εξέγερση του 2001 στην χρεοκοπημένη Αργεντινή και την συγκρότηση στις γειτονιές μορφών αυτοοργάνωσης, τις “λαϊκές συνελεύσεις”. Ένα όνομα που παραμένει στην μνήμη των λατινοαμερικανικών μαζών κι έχει την καταγωγή του στην περίφημη Asamblea Popular της Βολιβιάνικης Επανάστασης του 1971, την θεωρούμενη από πολλούς και σαν του “πρώτου σοβιέτ της Λατινικής Αμερικής”.
5. Η έμπρακτη σύνδεση του διεθνούς και του τοπικού, της πάλης των “από κάτω” σε κάθε γειτονιά και στην κεντρική πολιτική σκηνή, στη χώρα και στην παγκόσμια αρένα, για την ανατροπή των “από πάνω” με διεθνή οπτική, προοπτική κι επαναστατική οργάνωση, δεν παραμένει μόνο παρακαταθήκη του ιστορικού παρελθόντος του 20ου αιώνα. Είναι όσο ποτέ επίκαιρη. Επανέρχεται και τώρα, μετά το τέλος του πρώτου τετάρτου του 21ου αιώνα, στον σημερινό χαοτικό κόσμο της προχωρημένης παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και παρακμής, της κατολίσθησης προς ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο αλλά και της εισβολής μιας νέας γενιάς στις επαναστατικές εξεγέρσεις σε όλο τον πλανήτη από την Ινδονησία ως την Μαδαγασκάρη, το Μαρόκο, την ηρωική Παλαιστίνη, στην ίδια την Ευρώπη με επίκεντρο την εξεγερμένη Γαλλία, στην Ελλάδα με την παλλαϊκή νικηφόρα κινητοποίηση με αιχμή του δόρατος την απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι ενάντια στην συγκάλυψη από όλο το κλονιζόμενο αστικό πολιτικό σύστημα, την κυβερνητική – εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία, του εγκλήματος των Τεμπών.
Ο σ. Γιάννης Γιαννατσής είναι ΠΑΡΩΝ και τώρα και προπαντός στο Μέλλον!
11 Οκτωβρίου 2025
