των Σύλβιας Ι. και Θάνου Θ.
Η Δήμητρα. Ο Δημήτρης. Στο ντοκιμαντέρ της Τζέλης Χατζηδημητρίου σε σχετική ερώτηση για το πώς θέλει να τον αποκαλούν απάντησε «Δημήτρης, γιατί τί να πω, Δήμητρα; Δεν αλλάζει τίποτα, το ρόδο όπως και να το πεις ρόδο είναι, δεν αλλάζει τίποτα». Το τί αναγραφόταν στην ταυτότητά της δεν προσδιόρισε ποτέ αυτό που ήταν. Κανένα ληξιαρχείο, καμία γραφειοκρατία δεν μπορεί να μας υποδείξει ποιο πραγματικά είμαστε. Εκείνη ήξερε τί είναι.
Η Δήμητρα, ο Δημήτρης, ήταν άνθρωπος. Ένας δοτικός άνθρωπος. Που η οικογένειά της, οι γονείς της και τα αδέλφια της, δεν την αποδέχτηκαν, την απέρριψαν, ακριβώς επειδή ένιωθε και ήταν Δήμητρα και όχι Δημήτρης, όπως ήθελαν εκείνοι να είναι. Δεν δέχτηκαν να κάνει φυλομετάβαση, όπως κάποτε θέλησε να κάνει και για να «τον» επαναφέρουν στη σωστή στερεοτυπικά αρσενική του εικόνα «τον» έστειλαν στο ψυχιατρείο για να γίνει καλά, να επανέλθει στο σωστό δρόμο ως άντρας και όχι ως γυναίκα. Ήταν ασύμβατη η εικόνα της και η ύπαρξή της με την κλειστή κοινωνία στην οποία έζησε. Ασυμβατότητα που την οδήγησε στην απόπειρα αυτοκτονίας, στην αστεγία για μια 5ετία στην Αθήνα, στην απόλυση από το στρατό γιατί κρίθηκε «ακατάλληλος για στράτευση» (έχοντας σωματική ικανότητα στρατεύσιμου στην 5η κατηγορία, το Ι–5 δηλαδή) ως τρανς γυναίκα.
Η ίδια δεν κατηγόρησε ποτέ κανέναν. Ανέφερε μάλιστα, ότι δεν έχει υποστεί ποτέ bullying. Ανέφερε ότι το δυσκολότερο ήταν να αποδεχτεί η ίδια τον εαυτό της ως αυτό που ήταν, γιατί δεν την ένοιαξε ποτέ τί ένιωθαν και τί πίστευαν οι γύρω της. Σε ένα τόσο βαθιά πατριαρχικό κοινωνικό σύστημα η ευθύνη μετατοπίζεται στο ίδιο το άτομο, η κοινωνία δεν αποδέχεται τη διαφορετικότητα και το ίδιο το άτομο καλείται να «διορθώσει» το «λάθος» που διαπράττει. Η ανοχή της όποιας διαφορετικότητας είναι μηδενική, η κοινωνία δεν επιδέχεται κριτική ότι ενδέχεται να επέδειξε λάθος στους τρόπους αντιμετώπισης του διαφορετικού. Η κοινωνία θεωρείται αλάνθαστη! Τα στερεότυπα πρέπει να συνεχίσουν να υφίστανται, για να μην υπάρξει καμία διαφοροποίηση που θα οδηγήσει σε απελευθέρωση, ελεύθερη βούληση και χειραφέτηση κάθε ανθρώπινου όντος.
Για αυτό και οδήγησε τον Δημήτρη/Δήμητρα στο ψυχιατρικό ίδρυμα και αντιμετώπισε τη φύση της σαν ασθένεια. Γι’ αυτό και απομόνωσε το άτομο αυτό ως ιδιαίτερο, ως διαφορετικό, ως γραφικό, ως τον τρελό του χωριού. Ως έναν «άντρα που ντύνεται με γυναικεία φορέματα και ρούχα, φορώντας κολιέ με πέρλες, δαχτυλίδια και αξεσουάρ γυναικεία». Η ίδια ένιωσε απόλυτα ελεύθερο άτομο μετά το θάνατο της μητέρας της. Η πατριαρχία δεν θέλησε ποτέ να δει το εύρος της ευγενικής της ψυχής, της αγάπης που είχε μέσα της για τον άνθρωπο, όποιος και αν είναι αυτός. Αντιμετώπισε τους πρόσφυγες με αγάπη και κατανόηση. Ήξερε τί χρειάζονται άλλωστε: αγάπη, κατανόηση και μια ζωή με αξιοπρέπεια, εμπειρίες για μια όμορφη ζωή.
Η δομιστική ανάλυση περί των ανθρωπίνων σωμάτων που επιβάλλει το σύστημα της πατριαρχίας, οι συμπληρωματικοί ρόλοι άντρα-γυναίκας, η άρνηση των φύλων/σεξουαλικότητας-φάσματος και η επιβολή των φύλων/σεξουαλικότητας-δίπολο, η κανονικοποίηση μιας μορφής συνεχούς ελέγχου της κοινωνίας περί του πώς κάποιο επιλέγει να εκφράσει την ταυτότητα φύλου του· όλα αυτά αποτελούν την εργαλειοθήκη της καταπίεσης στη λογική ότι «αν δεν εφάπτεται με το σύστημα (εδώ, της αναπαραγωγής της εργατικής τάξης και της σύστασης “κανονικών” οικογενειών) και δεν εξυπηρετεί το σύστημα, δεν έχει χρησιμότητα».
Η υπόθεση της συστημικής εξόντωσης των ΛΟΑΤΚΙ+ και των μη-προσαρμοσμένων ατόμων συνοδεύεται από τη συνεχή προσπάθεια ελέγχου του γυναικείου σώματος. Τα ζητήματα αυτά είναι άμεσα συνυφασμένα το ένα με το άλλο και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εξετάζονται υπό διαφορετικά πλαίσια. Η προσπάθεια «ανακοπής της φόρας» της γυναίκας στο δρόμο της για απελευθέρωση από τον έμφυλο καταμερισμό εργασίας και τα στεγανά στα οποία προσπαθεί να την κλείσει η κοινωνία, είναι συνεχής και αδιάκοπη, όπως φάνηκε και πριν ένα χρόνο με τις αφίσσες του «αγέννητου μωρού» στους χώρους του Μετρό, όπως φάνηκε και φέτος με την Λατινοπούλου και τα αυτοακυρούμενα συνέδρια γονιμότητας.
Ο κόσμος αυτός δεν θα πάψει να δολοφονεί ό,τι τολμάει να αντιστέκεται στη σαπίλα του. Καθεμιά γυναίκα και θηλυκότητα δολοφονημένη μας δείχνει τον δρόμο που πρέπει να βαδίσουμε για να ανατρέψουμε αυτό που της στέρησε την ζωτικότητα. Φτάνει πια! Εχθρός δεν είναι αυτή που διάλεξε να φοράει τις πέρλες και να ταΐζει τα γατάκια. Εχθρός είναι το σαπισμένο κράτος που τρέμει ένα κολιέ και ένα χαμόγελο. Πρέπει να ανατραπεί για να μην μας οδηγήσει στον αγριανθρωπισμό και τον κανιβαλισμό.
Δήμητρα, ευχαριστούμε που μας έδειξες τί σημαίνει άνθρωπος, τί σημαίνει αγάπη και τί σημαίνει ανιδιοτέλεια.
Δήμητρα, συγγνώμη που δεν σου επιτρέψαμε να ζήσεις όπως ήθελες.
Δήμητρα, συγγνώμη που δεν σε αφήσαμε να μας γεμίσεις τις ζωές μας με αγάπη και δοτικότητα, που δεν σε αφήσαμε να μας δείξεις το θησαυρό σου, τον πλούσιο ψυχικό σου κόσμο.
Υ.Γ.: Το ντοκυμαντέρ της Τζέλης Χατζηδημητρίου στο οποίο η ίδια η Δήμητρα μιλά για την ζωή της:
