Η 24η Ιουλίου 1974, η μέρα της πτώσης της χούντας, είναι ένα μείζονος σημασίας γεγονός της σύγχρονης ιστορίας.
Η δικτατορία κατέρρευσε μετά το Πολυτεχνείο και την τραγωδία της Κύπρου, την κατάληψη του 40% του εδάφους του νησιού, το πιο «μεγαλειώδες εθνικό έργο» της αμερικανοκίνητης χούντας. Προηγήθηκε το υποκινούμενο πραξικόπημα του Σαμψών για την ανατροπή του Μακαρίου, πρόσχημα για την εισβολή του τουρκικού Αττίλα και για ό,τι ακολούθησε.
Οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης συνηθίζεται να γιορτάζουν αυτό το γεγονός με μία δεξίωση στο προεδρικό μέγαρο. Τα τελευταία όμως χρόνια οι «οψίμως δημοκρατίσαντες» πρώην χουντικοί γεύονται τα εδέσματα μαζί με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία και οικονομικούς μεγαλοπαράγοντες προκαλώντας το κοινό αίσθημα αλλά και τους αντιδικτατορικούς αγωνιστές.
Εφέτος η πρόεδρος της Δημοκρατίας κυρία Σακελλαροπούλου απηύθυνε πρόσκληση να παρευρεθούν, σε μαχόμενα τμήματα αυτής της κοινωνίας όπως οι διευθυντές μονάδων εντατικής θεραπείας στα νοσοκομεία, κοινωνικά ενεργούς εκπροσώπους όπως το Σύλλογο Φυλακισθέντων στη διάρκεια της δικτατορίας, την εμβληματική Μάγδα Φύσσα κ.ά.
Το τραγικό της υπόθεσης είναι πως στο προεδρικό μέγαρο καλούνται όλοι αυτοί να συμφάγουν και να εορτάσουν μαζί με τους υμνητές της χούντας, ακροδεξιούς υπουργούς όπως τον τσεκουροφόρο Βορίδη, αρχηγό της νεολαίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου, τον Άδωνι Γεωργιάδη – που διέψευδε ότι υπάρχουν νεκροί στο Πολυτεχνείο και βέβαια τον ακροδεξιό υιό του φασίστα και αντισημίτη Πλεύρη μαζί με άλλα μπουμπούκια του ακροδεξιού περιβολιού που επιζητούν μια πιο σοβαρή Χρυσή Αυγή. Κάποιοι βέβαια φίλοι της κυβέρνησης Μητσοτάκη που παρευρέθηκαν σε προηγούμενες επετείους αδυνατούν εφέτος να παραστούν λόγω σκανδάλων και εκκρεμοτήτων με την δικαιοσύνη.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν ξέρουμε ποιοι και πόσοι θα ανταποκριθούν εφέτος στη δεξίωση προσβλέποντας σε μια μελλοντική θέση σε αυτό που λέγεται κεντρική πολιτική σκηνή. Αντιθέτως ο λαός μας θα γιορτάσει την ιστορική αυτή μέρα συνεχίζοντας τους αγώνες για «ψωμί, παιδεία, υγεία, ελευθερία», στο δρόμο και σε κάθε χώρο δουλειάς, μέχρι τελικής δικαίωσης. Σε κάποιους «αριστερούς» που θα παρευρεθούν στην δεξίωση θα θυμίσουμε τους στοίχους του Χιλιανού ποιητή Pablo Neruda τραγουδημένους από τον αξέχαστο Νίκο Ξυλούρη.
Του προδότη που προχώρησε ως ετούτο το έγκλημα ζήτω την τιμωρία
εκείνου που ‘δωκε το σύνθημα του θάνατου ζητώ την τιμωρία
εκείνων που προστατέψανε αυτό το έγκλημα ζητώ την τιμωρία
δε θέλω να μου δίνουνε το χέρι, το μουλιασμένο από το δικό μας αίμα
δεν τους θέλω για πρεσβευτές, ούτε ήσυχους μέσα στα σπίτια τους
θέλω να τους δω να δικάζονται,
σε τούτο δω το μέρος, σε τούτη την πλατεία
Γ.Μ
