του Θόδωρου Κουτσουμπού
Ύστερα από 68 ημέρες (από τις 23/5/2022), ο φυλακισμένος απεργός πείνας Γιάννης Μιχαηλίδης αναγκάστηκε να αναστείλει την απεργία πείνας. Έχοντας χάσει πάνω από το 28% του σωματικού του βάρους, με μεγάλο κίνδυνο ανεπίστρεπτης βλάβης ζωτικών οργάνων ή και του μοιραίου, ανακοίνωσε το μεσημέρι της Παρασκευής 29 Ιουλίου την αναστολή της απεργίας πείνας αλλά όχι του αγώνα.

Η ανακοίνωση:
“Βρίσκομαι στην δυσάρεστη θέση να ανακοινώσω ότι διακόπτω αυτόν τον δύσκολο αγώνα, χωρίς να έχω κερδίσει κάτι ουσιαστικό. Ωστόσο δεν ολοκληρώθηκε αυτός ο αγώνας και δεν σκοπεύω να τον αφήσω ανολοκλήρωτο. Η διακοπή είναι προσωρινή.
Κάποιοι απ’ τους λόγους είναι οι προφανείς. Κάποιοι δεν είναι. Ζητώ συγγνώμη από όσους με στήριξαν που δεν μπορώ να μοιραστώ τους λόγους δημόσια αυτή τη στιγμή. Σε περίπτωση που χρειαστεί θα επανέλθω, θα εξηγήσω αναλυτικά δημοσίως τους λόγους που επέλεξα την προσωρινή διακοπή.
Θα συνεχίσω να διεκδικώ αυτό που δικαιούμαι και ευελπιστώ να μη χρειαστεί να επανέλθω.
Το σύστημα δικαιοσύνης έχει εξευτελιστεί. Μοναδική επιτυχία της απεργίας πείνας μέχρι στιγμής ότι ανέδειξε τις αντιφάσεις του. Όσον αφορά το ανάχωμα που επιχείρησα να βάλω, υπήρξαν οι τοποθετήσεις των νομικών, που μεταβάλλουν το κλίμα που έπαιζε, της λογικής «πέτα τους μέσα και πέτα τα κλειδιά». Το προσωπικό μου αίτημα όμως παραμένει στον αέρα. Και η δέσμευσή μου ότι δεν θα σταματούσα, αυτή τη στιγμή φαντάζει προδομένη. Αυτό με βαραίνει φυσικά, και ας γνωρίζω ότι η πρόθεσή μου είναι -αν χρειαστεί- να συνεχίσω σε πιο γόνιμο χρόνο στο άμεσο μέλλον.
Αλλά όπως είπα και πριν, αυτή τη στιγμή δεν μπορούν να ειπωθούν όλα και ελπίζω να μην χρειαστεί να ειπωθούν.
Κλείνοντας αυτή την ανακοίνωση, θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς όσους με στήριξαν με οποιοδήποτε τρόπο. Όσους πήραν θέση, όσους τοποθετήθηκαν, όσους υπερέβησαν τους κοινωνικούς τους ρόλους επειδή κυριάρχησε η ενσυναίσθηση. Αλλά κυρίως όσους πάλεψαν με νύχια και με δόντια να σπάσουν την επιβεβλημένη σιωπή, όσους ξυλοκοπήθηκαν στους δρόμους για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους, όσους ρίσκαραν και όσους πείνασαν στις φυλακές. Στους τελευταίους οφείλω τη ζωή μου. Αν δεν είχαν συμβεί όλα αυτά, αυτή τη στιγμή δεν θα υπήρχαν οι προϋποθέσεις να αναστείλω.
Αυτά προς το παρόν. Εξακολουθώ να προσβλέπω στην άμεση απελευθέρωσή μου.
Όλα συνεχίζονται…
Γ.Μ.”

Την προηγούμενη ημέρα, 28 Ιουλίου, το δικαστικό συμβούλιο εφετών Λαμίας απέρριψε το αίτημά του για υφ’ όρον αποφυλάκιση, που θεμελιώνεται στο γεγονός ότι είχε εκτίσει τα 3/5 της ποινής του συν 7 μήνες. Ήταν μια απάνθρωπη απόφαση που ισοδυναμούσε με θανατική ποινή του σχεδόν ημιθανούς απεργού πείνας.
Μια ημέρα πριν (την Τετάρτη 27/7), η κατάσταση της υγείας του κρατούμενου παρουσίαζε ραγδαία επιδείνωση, σύμφωνα με γνωμάτευση της προσωπικής του γιατρού Παντελίας Βεργοπούλου: «Ανά πάσα ώρα και στιγμή ενδέχεται να πέσει σε υπογλυκαιμικό κώμα, το οποίο βέβαια (από τη στιγμή που είναι απομονωμένος εκτός κλινικής στον ειδικό χώρο κράτησης) μπορεί να μη γίνει έγκαιρα αντιληπτό και να μην προλάβουν να τον ανατάξουν. Ο Γιάννης πλέον -αν και έχει έντονο το αίσθημα της δίψας- δεν μπορεί να πιεί επαρκή ποσότητα νερού καθώς από τη γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση ακόμα και δυο γουλιές νερό του δημιουργούν αναγωγή». Η απώλεια βάρους 20,6 κιλών, πάνω από το 28% του αρχικού σωματικού βάρους, οι πόνοι στη σπλήνα, στο αριστερό νεφρό και το στήθος δημιουργούσαν μια κατάσταση όπου το μοιραίο μπορούσε να συμβεί ανά πάσα στιγμή.
Αλλά για τους δικαστές αυτό, η ζωή ενός ανθρώπου, δεν μετρούσε. Για την εισαγγελέα η απεργία πείνας και η διακινδύνευση της ζωής του Γιάννη Μιχαηλίδη ήταν ένας… εκβιασμός, ενώ για το δικαστήριο η καλή του διαγωγή στις φυλακές ήταν… προσχηματική. Σύμφωνα με το σκεπτικό της απορριπτικής απόφασης η “καλή” (τα εισαγωγικά είναι της δικαστικής απόφασης) διαγωγή του “δεν κρίνονται ικανά να οδηγήσουν σε ασφαλές συμπέρασμα περί ελλείψεως επικινδυνότητάς του για τέλεση και νέων αξιόποινων πράξεων, αν αφεθεί ελεύθερος”… Επιπλέον, «Η διαγωγή του λοιπόν κατά τον πρόσφατο χρόνο είναι προσχηματικά καλή και η απόλυτη αναγκαιότητα της συνέχισης της κράτησής του για την αποτροπή τέλεσης άλλων αδικημάτων παραμένει […] Στο παρόν χρονικό σημείο, δηλαδή μετά την πάροδο 9 μηνών από τη συμπλήρωση των τυπικών προϋποθέσεων της υπό όρους απολύσεως, η πραγματικά πολύ καλή πορεία του καταδίκου στις σπουδές του στο Τμήμα Επιστήμης Φυτικής Παραγωγής της Σχολής Επιστημών των Φυτών του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, του οποίου είναι φοιτητής (όπως ήταν και προ της απόδρασής του), δεν μπορεί να ανατρέπει το προαναφερθέν συμπέρασμα».
Οι συνήγοροι υπεράσπισης του Γιάννη Μιχαηλίδη (Θεόδωρος Μαντάς και Γεώργιος Κακαρνιάς) σχολίασαν την απόφαση: «Η απόφαση του Συμβουλίου Εφετών Λαμίας αποτελεί για όλους μας δυσάρεστη έκπληξη. Οι αντοχές του κράτους δικαίου κατέρρευσαν εκκωφαντικά.
Η ανθρωπιά και η ευαισθησία απέδρασαν από την ελληνική Δικαιοσύνη. Το διακύβευμα της απόφασης αυτής, η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής.
Δεν εγκαταλείπουμε την προσπάθεια, θα εξαντλήσουμε σε κάθε επίπεδο τη θεσμική λειτουργία της Δικαιοσύνης με την προσδοκία ότι θα πρυτανεύσει η αναγκαία λογική, αφού για εμάς το διακύβευμα είναι να μην χαθεί η ανθρώπινη ζωή.»
Την ίδια ημέρα, το βράδυ της Πέμπτης 28/7 υπήρξε το αποκορύφωμα της αστυνομικής βίας κατά της διαδήλωσης αλληλεγγύης στον Γιάννη Μιχαηλίδη στην Αθήνα, με τα ΜΑΤ απρόκλητα να επιτίθενται με χημικά, χειροβομβίδες κρότου λάμψης και χρήση ροπάλων και κανονιού νερού, με αρκετούς τραυματίες και 17 προσαχθέντες.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο Γιάννης Μιχαηλίδης πήρε μια δύσκολη απόφαση να σταματήσει την απεργία πείνας. Με την προσωπική διακινδύνευση της ζωής του πήρε και αυτός θέση δίπλα σε αυτούς τους χιλιάδες και εκατοντάδες χιλιάδες του ταξικού αγώνα, στους νικημένους που ποτέ δεν νικήθηκαν. Που με τον αγώνα τους βάζουν πετραδάκι, λιθαράκι, αγκωνάρι στο χτίσιμο του κινήματος της κοινωνικής απελευθέρωσης του προλεταριάτου και όλης της κοινωνίας από τα δεσμά της κεφαλαιοκρατικής σκλαβιάς – για κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία από κάθε ταξική σκλαβιά και αναξιοπρέπεια.
Σωστά, ο Γιάννης Μιχαηλίδης τονίζει ότι η επιτυχία της απεργίας πείνας ανέδειξε όλες τις αντιφάσεις του συστήματος δικαιοσύνης που “έχει εξευτελιστεί”.
Στην ανακοίνωσή του, το ΕΕΚ τονίζει αυτό το σημείο, τον ρόλο της ταξικής δικαιοσύνης ως συμπληρωματικού μηχανισμού του συστήματος καταστολής, όσο και αν επαίρονται οι δικαστικοί ταγοί για τον ανεξάρτητο και διακριτό ρόλο της δικαιοσύνης στο αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα.

«ΕΕΚ: Θέλουν νεκρό απεργό πείνας!
Ο δικαστής πρέπει να είναι αδέκαστος. Είναι δικαστής ακόμη κι αν δικάζει με ταξικά διαμορφωμένους, άδικους νόμους. Ο ρόλος του Δήμιου επαφίεται συνήθως σε άλλους, κατώτερους. Όμως οι δικαστές της Λαμίας και η κυβέρνηση Μητσοτάκη πίσω τους, συγχωνεύουν τους ρόλους. Και από τη στιγμή που στην Ελλάδα -και σε όλη την Ευρώπη δεν ισχύει η θανατική ποινή- αποφάσισαν να επιβάλουν την ρομφαία του νόμου τους. Παραβιάζοντας οι ίδιοι τους δικούς τους νόμους. Γιατί αυτό που ζητάει ο Γιάννης Μιχαηλίδης, την υφ’ όρον αποφυλάκιση είναι κανόνας του δικού τους δικαιϊκού συστήματος. Αφού έχει συμπληρώσει τα 3/5 της επιβληθείσας φυλάκισης δικαιούται ό,τι ισχύει και για τους υπόλοιπους φυλακισμένους, ακόμα και για τους δολοφόνους, βιαστές και παιδοβιαστές φίλους του Μητσοτάκη και της κυβερνώσας κλίκας.
Με την απορριπτική απόφαση της 28/7 οι δικαστές και η κυβέρνηση αποφασίζουν να δείξουν πυγμή απέναντι σε έναν ημιθανή φυλακισμένο απεργό πείνας, ως αντίδωρο στο ακροδεξιό τους ακροατήριο που, όπως η πλειοψηφία του λαού αγανακτεί με την ακρίβεια, τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, την ανεργία και την πολιτική και ηθική σήψη.
Αλλά θα έχουν στα χέρια τους το αίμα ενός ανθρώπου, του 34χρονου Γιάννη Μιχαηλίδη – που πριν από μια δεκαετία, μέσα στην κρίση και τη χρεοκοπία της χώρας, στον απόηχο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, αμφισβήτησε το σύμβολο της νόμιμης ληστείας, και αποπειράθηκε, με τρεις άλλους νεαρούς, να ληστέψει τράπεζα στο Βελβεντό. Γι’ αυτήν την πράξη και για ό,τι άλλο αδίκημα κατηγορήθηκε, σύμφωνα με τον νόμο δικάστηκε, καταδικάστηκε και εξέτισε την ποινή του. Η αναρχική του ιδεολογία δεν τον καθιστά ένοχο, τουλάχιστον εδώ και 48 χρόνια από την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας.
Το ΕΕΚ καταγγέλλει την ακροδεξιών αντιλήψεων υπαγορευμένη απόφαση του δικαστηρίου, ως άδικη, ανάλγητη και φονική. Το υπουργείο Δικαιοσύνης (δυστυχώς παράρτημα του Δημόσιας Τάξης), η Κυβέρνηση συνολικά και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πρέπει τώρα να πάρουν απόφαση και να δώσουν πολιτική λύση. Η ζωή του Γιάννη Μιχαηλίδη μετράει. Και κάθε λεπτό, κάθε ώρα και μέρα είναι κρίσιμη για τη ζωή του. »
Το ΕΕΚ εξ αρχής υποστήριξε τον αγώνα του Γιάννη Μιχαηλίδη και την ανάγκη να παλευτεί η ανάλγητη θέση της κυβέρνησης και του συστήματος δικαιοσύνης και του κρατικού-κατασταλτικού μηχανισμού. Δραστηριοποιήθηκε με κάθε μέσο και σε συντονισμό με τη Συνέλευση αλληλεγγύης στον Γιάννη Μιχαηλίδη. Στη συνέχεια, με καθυστέρηση, προστέθηκαν και άλλεςοργανώσεις τής λεγόμενης ριζοσπαστικής ή αντικαπιταλιστικής αριστεράς, συγκεκριμένα το ΝΑΡ και η νΚΑ, συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η Αναμέτρηση, η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος και το ΕΚΚΕ. Μαζί δώσαμε τη μάχη να μην έχουμε νεκρό από την απεργία πείνας, για να νικήσει και να ελευθερωθεί ο Γιάννης Μιχαηλίδης. Με δικά τους πλαίσια, συμμετείχαν το ΚΚΕ(μ-λ), η Λαϊκή Δράση, το ΜΕΡΑ25, η ΑΡΑΝ, η ΑΡΑΣ.
Φυσικά, μένει ένα ερώτημα, οι υπόλοιπες οργανώσεις και συλλογικότητες της αριστεράς και της αναρχίας που στη διάρκεια ενός αγώνα δύο και παραπάνω μηνών, αγώνα ζωής και θανάτου ενός αγωνιστή, πώς μπόρεσαν να μένουν στην άκρη; Το ΚΚΕ χρειάστηκε 68 ημέρες, όταν ο Μιχαηλίδης σταματούσε την απεργία, για να βάλει στον Ριζοσπάστη ένα μονοστηλάκι στην πρώτη σελίδα του Ριζοσπάστη. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ πλην κάποιων ολίγων εξαιρέσεων ανέδειξε το ζήτημα. Και κάποιες οργανώσεις (π.χ. Μ-Λ ΚΚΕ, ΟΚΔΕ κ.ά) φρόντισαν να λάμψουν δια της απουσίας τους…
Καλό είναι να βγάζει κανείς τα συμπεράσματά του. Για το κίνημα, για το αλληλέγγυο κίνημα που δέχθηκε τις απειλές και την αγριότητα της αστυνομικής βίας, για όλο το λαϊκό και εργατικό κίνημα, είναι σημαντικό να βγουν τα μαθήματα από αυτή τη μάχη – μια μάχη του διαρκούς ταξικού πολέμου που ποτέ δεν σταμάτησε και δεν θα σταματήσει μέχρι την νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης και την απελευθέρωση από την ταξική καπιταλιστική σκλαβιά σε παγκόσμια κλίμακα.