της Χριστίνας Λυκοτσέτα
Διάλογος για τις τέχνες
Στους ηθοποιούς δόθηκε η τέλεια αφορμή να βγουν και να πουν την αλήθεια. Έστω και τώρα, ποτέ δεν είναι αργά. Όμως όταν ζητάς την υποστήριξη του κόσμου, ο κόσμος πρέπει να έχει μία εικόνα πραγματική. Και αυτή η εικόνα δεν πρέπει να είναι θολή, δεν πρέπει να είναι ψευδής.
Θα πρέπει να ξέρει πως λίγοι ηθοποιοί ζουν από αυτό. Πως η πλειοψηφία κάνει παράλληλα πολλά άλλα πράγματα. Άλλο που δεν το ομολογούν. Δεν το ομολογούν, γιατί κάνει κακό στην εικόνα.
– Ο κόσμος πρέπει να ξέρει πως κάποιες φορές οι αμοιβές των ηθοποιών ήταν ένα σάντουϊτς (όταν το άκουσα σοκαρίστηκα).
– Ο κόσμος πρέπει να ξέρει πως ο κλάδος είχε 90% ανεργία και προ κρίσης. Αυτό δε σημαίνει πως οι ηθοποιοί δε δουλεύουν Όχι, όλοι δουλεύουν, άπαντες. Αλλά μαύρα και δίχως αμοιβή. Εκτός και αν εννοούμε αμοιβή το χαρτζιλίκι.
– Ο κόσμος πρέπει να ξέρει πως κάποιες φορές οι ηθοποιοί πληρώνουν για να παίξουν και αυτό είναι κυριολεκτικό.
– Ο κόσμος πρέπει να ξέρει για τα υπέρογκα ενοίκια που ζητούν τα θέατρα. Γιατί δε μιλάτε για την απίστευτη εκμετάλλευση που υφίστανται όλες οι ομάδες από τους ιδιοκτήτες θεάτρων; Ακόμα και όταν μιλάμε για εναλλακτικούς χώρους και σκηνές που σε τίποτα ΔΕ θυμίζουν θέατρο.
– Τέλος, ο κόσμος πρέπει να ξέρει πως ενώ οι ηθοποιοί θα μπορούσαν να διεκδικήσουν την ισοτιμία των πτυχίων τους (αυτή που ξεκίνησε το 2016 και σταμάτησε) δεν διεκδικήθηκε ποτέ.
Αυτό αυτόματα θα μείωνε την ανεργία μιας και θα έδινε τη δυνατότητα σε πολλούς ηθοποιούς να δουλέψουν στην εκπαίδευση, όπως οι θεατρολόγοι (μεγάλη κουβέντα, αλλά ας κρατήσουμε την ουσία δεν ακούστηκε ψίθυρος, δεν απασχόλησε κανέναν). Τότε ποια είναι η χρησιμότητα των εξετάσεων του περιβόητου Υπουργείου Πολιτισμού. Γιατί τρέχαμε και δίναμε; Και γιατί τόσο άγχος να δώσουμε σε μία ”καλή δραματική σχολή” αφού τελικά όλες είναι το ίδιο; Αφού επικρατεί χάος και ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και ό,τι του γουστάρει; Γιατί τρέχαμε και στηνόμασταν ώρες ολόκληρες και αγχωνόμασταν;
Οι ηθοποιοί πρέπει να μιλήσουν με ειλικρίνεια και να οργανωθούν. Κάποιοι επιλέξαμε να οργανωθούμε στα σωματεία της λεγόμενης ”κανονικής” μας δουλειάς.
Αυτής που γεμίζει το ψυγείο μας και πληρώνει το ενοίκιό μας
Κάποιοι είμαστε τυχεροί, καθώς αυτή την ”κανονική”δουλειά τυγχάνει να την αγαπάμε πολύ.
Κάποιοι άλλοι όχι – κάνουν χαμαλοδουλειές (κι εγώ κάποτε πολλές και για πολλά χρόνια).
Και αρκετοί βέβαια έχουν τον τρόπο τους, έχουν εισοδήματα και έτσι μπορούν άνετα να ασχοληθούν με την τέχνη τους.
Γιατί για να ασχοληθείς με την τέχνη σου, δεν μπορείς να πας στην πρόβα με τα πόδια πρησμένα, από την ορθοστασία
Και αυτό όσοι το έχουμε ζήσει το ξέρουμε.
Ξέρουμε πως θέατρο δεν κάνεις όταν έχεις σακατευτεί από την 8ωρη και 10ωρη ορθοστασία.
Με λίγα λόγια, κάποιοι ηθοποιοί με διπλή ιδιότητα, η πλειοψηφία δηλαδή, κάπου είμαστε, κάτι διεκδικούμε, με τις δυνάμεις που έχουμε.
Το χύμα διαδικτυακό ξέσπασμα μόνο θλίψη φέρνει.
