Η Ελλάδα, το Ισραήλ και η Παλαιστίνη : με αφορμή τους εναγκαλισμούς του κ. Μητσοτάκη με τον αιματοβαμμένο Νετανιάχου
του Σαλάχ Μούσα (πρώην επιτετραμμένου της Πρεσβείας της Παλαιστίνης στην Ελλάδα)
Καθώς ένα έγκλημα συστηματικής γενοκτονίας συντελείται στη Γάζα, από το κράτος του Ισραήλ, με την στρατιωτική, οικονομική και πολιτική ενίσχυση των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ελληνική κυβέρνηση Μητσοτάκη εμφανίζεται “βασιλικότερη του βασιλέως” στην υποστήριξή της στην ισραηλινή κυβέρνηση και στον Νετανιάχου προσωπικά. Η παρούσα ελληνική στάση είναι σε πλήρη ρήξη με την πολιτική που είχαν οι ελληνικές κυβερνήσεις διαχρονικά. Ας θυμηθούμε μερικά στοιχεία από την ιστορία.
Αντιγράφουμε από την εφημερίδα “Καθημερινή” της 21ης Μαΐου 1990.
21 Μαΐου 1990
Η Ελλάδα αναγνωρίζει το Ισραήλ και συνάπτει σχέσεις με την PLO
Η Ελλάδα ήταν η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που το 1947 ψήφισε εναντίον της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ, λόγω των παραδοσιακών δεσμών της με τον αραβικό κόσμο. Παρότι τον Μάρτιο του 1949 η Ελλάδα αναγνώρισε de facto το Ισραήλ, οι διπλωματικές σχέσεις των Αθηνών με την Ιερουσαλήμ δεν αποκαταστάθηκαν πλήρως παρά μόνο το 1990, όταν η ελληνική πλευρά προχώρησε στην de jure αναγνώριση του ισραηλινού κράτους, αναπτύσσοντας παράλληλα διπλωματικές σχέσεις με την PLO και τους Παλαιστίνιους.
«Ο πρωθυπουργός κ. Κ[ωνσταντίνος] Μητσοτάκης σε δηλώσεις του μετά το τέλος του υπουργικού Συμβουλίου επεσήμανε ότι η de jure αναγνώριση του Ισραήλ έγινε διότι η ελληνική κυβέρνηση “επιθυμεί να συμβάλλει στην προώθηση του πνεύματος συνδιαλλαγής, που είναι απαραίτητο για την αποκατάσταση και εδραίωση της ειρήνης στην περιοχή”. Ο κ. Κ. Μητσοτάκης πρόσθεσε ότι η “ελληνική κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει την προσάρτηση ή την κατοχή εκ μέρους του Ισραήλ των αραβικών εδαφών, που κατέλαβε το 1967”.»
ΠΡΙΝ 75 χρόνια η Ελλάδα, χωρίς να κόβει τους δεσμούς της με τη Δύση, είχε μια προσεκτική στάση απέναντι στο Παλαιστινιακό, διατηρώντας τους παραδοσιακούς δεσμούς της με τον αραβικό κόσμο. Σήμερα, ο υιός Μητσοτάκης, ασκεί μια κραυγαλέα φιλο-ισραηλινή πολιτική που ξεπερνά ακόμη και την αμερικανική, που όμως έχει την εξήγησή της στην στρατηγική, οικονομική και πολιτική στήριξη των ΗΠΑ στο κράτος του Ισραήλ, που από πολλούς θεωρείται 51η Πολιτεία της Αμερικής. Προφανώς, ο κ. Μητσοτάκης αγωνιά να συντηρήσει τη θνησιγενή συμμαχία του με το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Κύπρο, μια συμμαχία που μετά την αμερικανική απαξίωση του αγωγού φυσικού αεριου EastMed διατηρεί ελάχιστα ερείσματα…
Βεβαίως, το πρόβλημα δεν είναι μόνο ο κ. Μητσοτάκης και η πολιτική της κυβερνώσας Νέας Δημοκρατίας. Το πρόβλημα είναι ότι τα κυριότερα κόμματα της ελληνικής πολιτικής σκηνής -με εξαίρεση το ΚΚΕ και τα αριστερότερα κόμματα και οργανώσεις- αναφανδόν τάσσονται στο πλευρό της κυβέρνησης Νετανιάχου και των φασιστικών κομμάτων των υπερ-ορθόδοξων συμμάχων του. Είναι η μυωπική έκπτωση των επιγόνων μιας μεγάλης παράδοσης ηγετών με τους οποίους μπορεί να υπήρχαν διαφωνίες σε πολλά ζητήματα, όμως δεν ήταν αθύρματα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ ή της Ευρωπαϊκής Ένωσης με αυτόν τον ντροπιαστικό τρόπο.
Και να σκεφθεί κανείς ότι υπάρχει το πρόβλημα της Κύπρου, το 40% της οποίας είναι κατεχόμενο από το 1974, και τίποτα δεν αποκλείει την μέθοδο του Ισραήλ εξόντωσης και εκτοπισμού των Παλαιστινίων να την εφαρμόσει και η Τουρκία στην Κύπρο…
Οι Παλαιστίνιοι πάντως, με την πρωτοβουλία της PLO και του Γιάσερ Αραφάτ, το 1974, όταν έγινε η εισβολή του “Αττίλα” πήρε την πρωτοβουλία σύγκλησης της συνδιάσκεψης των Αδεσμεύτων, το Αραβικού Συνδέσμου και του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασία για να μην αναγνωριστεί το κράτος των κατεχόμενων στην Κύπρο.
Στην Ελλάδα έμαθα μια παροιμία: όποιος θέλει να πατάει σε δύο βάρκες πέφτει και πνίγεται…
