Aν κάποιο κόμμα έχει να διδάξει, πρώτο και …καλύτερο, πολιτικές κωλοτούμπες στο χώρο της διεθνούς “ιστορικής αριστεράς” σε βάρος του εργατικού κινήματος, αυτό δεν είναι άλλο από το γερμανικό SPD.
Ο λόγος για το παλιότερο εργατικό κόμμα στον κόσμο, καθώς ιδρύθηκε το 1863, και το δεύτερο παλιότερο κόμμα γενικώς μετά το Συντηρητικό Κόμμα της Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο ιδρύθηκε το 1834.
Το SPD, γνωστό για το “διδακτορικό” που έχει πάρει στις προδοσίες του εργατικού κινήματος, όπως πχ εκείνη της ψήφισης του πολεμικού προϋπολογισμού του Κάιζερ τέτοιες μέρες πριν 106 χρόνια (δηλαδή τον Αύγουστο του 1914), δεν έχει πάψει να μας εκπλήσσει αρνητικά έκτοτε.
Το ίδιο συνέβη και στις 10 Αυγούστου του τρέχοντος χρόνου, όταν η πρόσφατα εκλεγείσα “αριστερή” ηγεσία του SPD υπό τους Μπόργιανς-Έσκεν επέλεξε για υποψήφιο Καγκελάριο ένα δεξιό, τον νυν Ομοσπονδιακό Υπουργό Οικονομικών, Όλαφ Σολτς.
Και αυτό παρά το γεγονός ότι ο Σολτς έχασε την κούρσα της προεδρίας από τους…Μπόργιανς- Έσκεν μόλις 9 μήνες πριν, (δηλαδή από εκείνους που τώρα τον βάζουν υποψήφιο Καγκελάριο ! ) δηλαδή το Δεκέμβριο του 2019.
Μ΄άλλα λόγια, οι κατακτητές της προεδρίας, χάρη στους ψήφους της αριστερής πτέρυγας του κόμματος και ιδίως των νέων, έδωσαν το χρίσμα για την υποψηφιότητα της καγκελαρίας στις προσεχείς ομοσπονδιακές εκλογές του 2021, στον ηττημένο, ο οποίος στηρίχτηκε από τις κεντρώες και δεξιές πτέρυγες του κόμματος.
Γιατί αυτό; Η απάντηση πρέπει, μάλλον, να αναζητηθεί στο κόμμα της Καγκελαρίου, της Άνγκελα Μέρκελ, το CDU.
Αν και αυτό λειτουργεί από το Φεβρουάριο του 2020 με υπηρεσιακό πρόεδρο μετά την παραίτηση της Κραμπ -Κάρενμπάουερ (η οποία όμως θα ενεργοποιηθεί μετά την εκλογή νέου προέδρου) έχει ανακάμψει δημοσκοπικά, φτάνοντας στο 38% , δηλαδή έχει κερδίσει 12 μονάδες από το ναδίρ που είχε φτάσει λίγο πριν ξεσπάσει η κορονοκρίση και, κυρίως 6 μονάδες σε σχέση με το ποσοστό που είχε κερδίσει στις ομοσπονδιακές εκλογές του 2017!
To ποσοστό του 38% απέχει μόλις 3 μονάδες από το 41% που είχε κερδίσει το 2013 το CDU. Την ίδια ώρα, το SPD, παρά την αλλαγή ηγεσίας τον περασμένο Δεκέμβριο, είναι κολλημένο στο 15% (σ.σ. συνεπώς ο Σολτς δεν έχει και πολλές ελπίδες για καγκελάριος…) έναντι 20% που έλαβε στις εκλογές του 2017 και 25% που έλαβε. Και οι Πράσινοι έχουν πέσει δημοσκοπικά, φτάνοντας πλέον κοντά στο 18%, το οποίο όμως είναι υπερδιπλάσιο από το 8% που έλαβαν το 2017 και έτσι, για την ώρα, φαίνεται να διασφαλίζουν την 2η θέση στις προσεχείς ομοσπονδιακές εκλογές και ένα βαρύνοντα ρόλο στην επόμενη κυβέρνηση,στην οποία όλα δείχνουν πως θα συμμετάσχουν, χωρίς μάλιστα να χρειάζονται το SPD ή το FDP.
Τα δημοσκοπικά αυτά ποσοστά για το SPD και τους Πράσινους δεν είναι “πλαστά” καθώς έχουν επαληθευθεί σε γενικές γραμμές σε μπαράζ εκλογών εδώ και 2 χρόνια (ευρωεκλογές, εκλογές σε κρατίδια).
Αντίθετα, το CDU αν και έχει χάσει ακόμα και 10 μονάδες σε κρατιδιακές εκλογές πρόσφατα, κερδίζει και με το παραπάνω, για την ώρα δημοσκοπικά, ο,τι έχασε. Δημοσκοπικές απώλειες μετράνε, όμως, και τα άλλα πιο “ακραία” κόμματα, τόσο το κόμμα της Αριστεράς (Linke), όσο και το ακροδεξιό AfD (το οποίο ήταν ένας εκ των δύο βασικών πολιτικά και εκλογικά κερδισμένων εδώ και τρία χρόνια, μαζί με τους Πράσινους) και το φιλελεύθερο FDP.
Μ΄άλλα λόγια φαίνεται πως η κορονοκρίση έχει ενισχύσει τον πολιτικό χώρο του “κέντρου” και κυρίως όπως αυτός εκφράζεται από το CDU και όχι το SPD (το οποίο έχει ισχυρές κεντρώες τάσεις) αλλά και τους Πράσινους, το οποίο επίσης ανήκει στο χώρο του “προοδευτικού Κέντρου”.
Ενδεχομένως αυτός να ήταν ο λόγος που ηγεσία του SPD, αν και περνιέται για “αριστερή” επέλεξε ένα κεντροδεξιό (με βάση την πολιτική γεωγραφία των Σοσιαλδημοκρατών) για την υποψηφιότητα του για την Καγκελαρία. Βέβαια, η εμπειρία έχει δείξει πως όταν η αριστερά πάει να “μιμηθεί” τη δεξιά, τελικός νικητής είναι και με το παραπάνω η δεξιά, γιατί παίζει ακόμα περισσότερο στο δικό της γήπεδο… Σε κάθε περίπτωση αν επαληθευθούν οι σημερινές δημοσκοπικές προβλέψεις στις ομοσπονδιακές εκλογές σε περίπου ένα χρόνο από σήμερα, τότε πρέπει να θεωρείται βέβαιο πως το CDU θα παραμείνει στην κυβέρνηση.
Ωστόσο, μέχρι τότε πρέπει να έχει βρει…υποψήφιο καγκελάριο, ενώ έως τώρα δεν έχει βρει καν νέο πρόεδρο, καθώς οι εσωκομματικές εκλογές ματαιώθηκαν λόγω πανδημίας, ενώ κανένας από τους “δελφίνους” της Μέρκελ δεν έχει ρεύμα (πχ Μερτς, Λάσετ).
Τι σημαίνει αυτό ; Μπορεί πρόσκαιρα, μετά την ενδυνάμωση πιο περιθωριακών “παιχτών” (δηλαδή των ακροδεξιών του AfD και των προοδευτικών κεντρώων -Πράσινων), να έχει ενδυναμωθεί το κέντρο του δεξιού CDU, αλλά παραμένει η κρίση ηγεσίας στο κόμμα αυτό καθώς τόσο η καγκελάριος Μέρκελ όσο και η υπηρεσιακή πρόεδρος (και μερκελική) του κόμματος της, Κραμπ-Κάρενμπάουερ έχουν ημερομηνία λήξης (τις προσεχείς ομοσπονδιακές εκλογές) και ουδείς φαίνεται “ικανός” να τις αντικαταστήσει. Έτσι την ώρα που ενισχύονται οι… κεντρομόλες τάσεις στο πολιτικό σκηνικό, εξακολουθούν να υπάρχουν …φυγόκεντρες τάσεις στην κορυφή αυτού του σκηνικού.
Δ.Κ.
