Δεν αρκεί η “επίδειξη δύναμης” – χρειάζεται η άσκηση της δύναμης – Γενική Απεργία Διαρκείας για την ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη, από τα κάτω και από αριστερά!
της Μαργαρίτας Κουτσανέλλου
[Όλη η χώρα παρέλυσε από την γενική απεργία της 20ής Νοέμβρη που είχαν κηρύξει οι δύο μεγάλες συνομοσπονδίες, το ΠΑΜΕ και εκατοντάδες πρωτοβάθμια σωματεία. Στην Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη και όλες τις πόλεις της Ελλάδας υπήρξαν μαζικές απεργιακές συγκεντρώσεις. Στην Αθήνα πραγματοποιήθηκαν τρεις απεργιακές συγκεντρώσεις, στα Προπύλαια του ΠΑΜΕ, με πολλές χιλιάδες εργαζομένων, αλλά και μικροεπαγγελματιών. Στα Χαυτεία των Πρωτοβάθμιων σωματείων, μικρότερη μεν, αλλά και αυτή με πολλές χιλιάδες εργαζομένων, εκπαιδευτικών, και αριστερών συνδικαλιστικών και πολιτικών οργανώσεων (εδώ και η Μαχόμενη Εργατική Κίνηση, και μέλη του ΕΕΚ].
Η μεγάλη συμμετοχή στην πανεργατική απεργία σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα την Τετάρτη 20 Νοέμβρη και οι εντυπωσιακές μαζικές απεργιακές συγκεντρώσεις στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη και σε όλη τη χώρα, έδειξαν με βεβαιότητα ότι πρέπει να θεωρείται πρόσφορο το έδαφος για διεύρυνση και κλιμάκωση των εργατικών αγώνων, κάτι το οποίο είναι αναγκαίο για να αποδώσουν καρπούς αυτοί. Χρειάζεται βέβαια να πληρωθούν μία σειρά και άλλων αναγκαίων προϋποθέσεων, όπως να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, κάτι το οποίο δυστυχώς δεν συμβαίνει σε επίπεδο ανώτατων οργανώσεων (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ), οι οποίες όχι μόνο έχουν προ πολλού παραιτηθεί, αλλά έχουν ακόμα και προδώσει την ιστορική αποστολή τους, να προασπίζονται τα εργατικά συμφέροντα.
Εν τούτοις, η γενικευμένη κοινωνική κρίση, η οποία συνθλίβει την εργατική τάξη, δεν αφήνει περιθώρια για επιβολή αγωνιστικού σιωπητηρίου, όπως επιθυμεί η κυβέρνηση και οι αντιδραστικοί συνέταιροι και σύμμαχοί της, ΣΕΒ και λοιπές εργοδοτικές οργανώσεις και συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Τα συσσωρευμένα ανεπίλυτα προβλήματα σε όλες τις πτυχές της ζωής καθενός δημιουργούν κλίμα γενικευμένης κρίσης, η οποία μεταφέρεται και σε πολιτικό επίπεδο. Αυτός είναι ο λόγος που βλέπουμε όχι μόνο την αντιπολίτευση να προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί από τις στάχτες της (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.), αλλά ακόμα και την κυβερνητική παράταξη, να σπαράσσεται στο εσωτερικό της.
Οι απλοί εργαζόμενοι, τα μαχητικά εργατικά σχήματα και τα ταξικά σωματεία που αντιστέκονται στο ξεπούλημα των εργατικών δικαίων αγωνίζονται να κρατήσουν ψηλά τη σημαία του αγώνα και δείχνουν ότι μπορούν να επιτύχουν σημαντικά πράγματα, με τον κατάλληλο σχεδιασμό στη στρατηγική και την τακτική τους.
Η επιτυχία της Γενικής Απεργίας στις 20 Νοέμβρη δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να εκληφθεί ως επιστέγασμα του πανεργατικού αγώνα, ο οποίος δεν μπορεί να είναι ούτε επετειακός, ούτε «άλλοθι αγωνιστικότητας» όπως επιθυμεί η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Η Γενική Απεργία στις 20 Νοέμβρη μπορεί να θεωρηθεί ως απόλυτα επιτυχής, ως «επίδειξη δύναμης» της εργατικής τάξης. Ως προς την ουσία της ικανοποίησης των εργατικών διεκδικήσεων όμως, ο αγώνας διαρκείας είναι μονόδρομος και δεν μπορεί παρά να έχει ως κατάληξη τη Γενική Απεργία Διαρκείας για την ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη, από τα κάτω και από αριστερά!
