της Κατερίνας Μάτσα

H γαλλική κοινωνία βουλιάζει στην κρίση. Ο πληθωρισμός καλπάζει, οι τιμές βασικών αγαθών -ζυμαρικά, φρούτα και λαχανικά, γάλα και γαλακτοκομικά- έχουν ανέβει στα ύψη. Η τιμή του γκαζιού αυξήθηκε κατά 75% μέσα σε ένα χρόνο. Αυξήθηκε επίσης η τιμή του ηλεκτρικού, των καυσίμων, των ενοικίων. Η ζωή έχει γίνει πολύ δύσκολη.

Υπολογίζεται ότι περί τα 8 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν ανάγκη βοήθειας για να εξασφαλίσουν τη διατροφή τους.

Emmanuel Macron, President of France capture during the Session: Special Address by Emmanuel Macron, President of France at the Annual Meeting 2018 of the World Economic Forum in Davos, January 24, 2018..Copyright by World Economic Forum / Sikarin Thanachaiary

Εφαρμόζοντας μια σκληρή, νεοφιλελεύθερη πολιτική, την πιο αντιδραστική, την πιο αντικοινωνική, την πιο αντεργατική, που έχει εφαρμοστεί μεταπολεμικά, ο Μακρόν επέβαλε πολύ σκληρά μέτρα σε βάρος, ιδιαίτερα, των πιο ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. Χαρακτηριστικά, μείωσε δραστικά τα στεγαστικά βοηθήματα, ένα μέτρο που θίγει κυρίως τους ηλικιωμένους και τους σπουδαστές που προέρχονται από λαϊκά στρώματα. Μείωσε, επίσης, τους φόρους ακίνητης περιουσίας, δώρο στους πλούσιους.

Σύμφωνα με την οργάνωση Oxfam, έχουν αυξηθεί τρομακτικά οι κοινωνικές ανισότητες. Μέσα στο 2021, εν μέσω πανδημίας, οι 500 μεγαλύτερες περιουσίες της Γαλλίας αυξήθηκαν κατά 300 δισεκατομμύρια ευρώ -μια αύξηση της τάξης του 30%- , ανεβάζοντας τη συνολική περιουσία τους στα 1.000 δισεκατομμύρια ευρώ (σύμφωνα με τα στοιχεία σε άρθρο του σ. Guy Hesser, της τροτσκιστικής ομάδας ROR, η οποία συμμετέχει στο Κέντρο “Κριστιάν Ρακόφσκι”).

Κατά τη διάρκεια της θητείας του Μακρόν οι αγορές όπλων και εξοπλισμού για τις «δυνάμεις του νόμου και της τάξης» έφτασαν το 22 εκατ. ευρώ.

Σε ό,τι αφορά την υγειονομική κρίση, η διαχείριση της πανδημίας ήταν εγκληματική. Τα δημόσια νοσοκομεία είναι υπό κατάρρευση, με τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό και οι νεκροί της πανδημίας ξεπερνούν ήδη τις 100.000. Το σχέδιο Μακρόν «Μεγάλη Ασφάλιση» (Grande Secu- PLFSS) έχει σαν στόχο την εξοικονόμηση 19 δισεκατομμυρίων ευρώ, όχι  όμως προς όφελος των ασφαλισμένων αλλά του μεγάλου κεφαλαίου στο χώρο της Υγείας.

Πάνω από όλα, όμως, αυτό που σφράγισε τη θητεία του Μακρόν στην προεδρία ήταν η υπέρμετρη κρατική καταστολή σε βάρος του συνδικαλιστικού και λαϊκού κινήματος με αποκορύφωμα το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων», όπου τα όργανα του νόμου έκαναν κυριολεκτικά θηριωδίες: έβγαλαν μάτια, έκοψαν χέρια, ακρωτηρίασαν αγωνιστές, που διαδήλωναν ειρηνικά.

Η κρατική βία φανερώνει την αστάθεια του ίδιου του καθεστώτος του Βοναπαρτίσκου Μακρόν. Στο εσωτερικό απέτυχε οικτρά να αντιμετωπίσει την κρίση και την λαϊκή δυσαρέσκεια ενώ το εξωτερικό, στην Αφρική, οι στρατιωτικές επιχειρήσεις του γαλλικού ιμπεριαλισμού στο Μαλί, τον Νίγηρα, την Μπουρκίνα Φάσο, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, απέτυχαν οικτρά, ενώ μια νέα αφρικανική γενιά αντιαποικιακού αγώνα έχει έρθει στο προσκήνιο με συνεχείς κινητοποιήσεις.

“Τα όπλα σας ενάντια στις κάμερες μας” – διαδηλώτρια με πλακάτ σε διαδήλωση στο Παρίσι ενάντια στο νόμο της “καθολικής ασφάλειας” Copyright : Photothèque Rouge /Martin Noda / Hans Lucas.

Παρά τις συνθήκες βαθειάς παρακμής της ιμπεριαλιστικής Γαλλίας και κοινωνικής καταστροφής του επιπέδου ζωής του γαλλικού λαού, η απογοήτευση από έλλειψη μιας πειστικής αριστερής εναλλακτικής λύσης κυριαρχεί. Το άλλοτε  κραταιό κόμμα της “κυβερνώσας Αριστεράς”(;), το Σοσιαλιστικό Κόμμα, με υποψήφια την πρώην δήμαρχο του Παρισιού Ινταλγκό, έχει πέσει στα δημοσκοπικά Τάρταρα. Δεν είναι καλύτερη και η τύχη του επίσης άλλοτε κραταιού γαλλικού ΚΚ όπου ο γενικός του γραμματέας και προεδρικός υποψήφιος Ρουσέλ διαπρέπει μόνο σε ύμνους προς την… αστυνομία, την “ασφάλεια” και άλλες δεξιές κορώνες.

Έτσι το μεγαλύτερο κόμμα στον ιστορικά πολιτικοποιημένο γαλλικό λαό παραμένει αυτό… της αποχής και της βαθειάς απογοήτευσης από τους πολιτικάντηδες μιας Πέμπτης Δημοκρατίας-ζόμπι.

Καθώς πλησιάζει η ώρα των προεδρικών εκλογών οι δημοσκοπήσεις δίνουν το προβάδισμα στον Μακρόν. Μέσα στο τραγικό τοπίο του πολέμου στην Ουκρανία, εμφανίζεται σαν εκείνος ο Ευρωπαίος ηγέτης που “διαπραγματεύεται” με τον Πούτιν για τα μεγάλα θέματα του πολέμου και της ειρήνης. Η σκιά κι ο φόβος από τον πόλεμο στην Ουκρανία, η πολεμική υστερία και η ρωσοφοβία που καλλιεργούν σε 24ωρη βάση όλα τα συστημικά ΜΜΕ, ο αστικός Τύπος, ο ελεγχόμενος κυβερνοχώρος, η ασφυκτική εκβιαστική πίεση σε πολιτικούς και λαό ενάντια σε κάθε φωνή που παρεκκλίνει από την νατοϊκή προπαγάνδα, έχει δημιουργήσει ένα κλίμα γενικευμένης σύγχυσης που ευνοεί την μετατόπιση προς τα δεξιά.

Προβάλλοντας ο Μακρόν ένα ηγετικό προφίλ στη διεθνή σκηνή και επιβάλλοντας την αντιλαϊκή πολιτική του στο εσωτερικό, με την ανοχή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, γίνεται ο ουσιαστικός πρωταγωνιστής της γαλλικής Δεξιάς κερδίζοντας σαφές προβάδισμα απέναντι στην διασπασμένη Άκρα Δεξιά -Λεπέν και Ζεμούρ- και στην περιθωριοποιημένη παραδοσιακή γκωλική Δεξιά (Πεκρές)

Την έκπληξη πρόσφατα την κάνει ο Ζαν Λυκ Μελανσόν της «Ανυπότακτης Γαλλίας», που προωθήθηκε -κατά τις δημοσκοπήσεις- τρίτος, μετά την Λεπέν, με κάποιες πιθανότητες να μπει στο δεύτερο γύρο. Ενδεικτική είναι η μαζική προεκλογική συγκέντρωση του Μελανσόν στο Παρίσι στις 20 Μαρτίου, με μεγάλο παλμό, αγωνιστικό πνεύμα και πάνω από 100.000 ανθρώπους να πλημμυρίζουν την απέραντη πλατεία République και τα γύρω βουλεβάρτα. Μέσα σε ένα τοπίο κονιορτοποίησης της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μη, ο “αριστερός” ρεφορμιστής δημαγωγός και εθνικιστής Ζαν Λυκ Μελανσόν εμφανίζεται σαν ο εκπρόσωπος των λαϊκών συμφερόντων και το μόνο αντίβαρο στην προελαύνουσα Δεξιά και τους φασίστες.

Μαζί με την Ρεπουμπλικανική Δεξιά, τους Σοσιαλιστές, τους Οικολόγους, το γαλλικό ΚΚ, και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά έχει πέσει στο περιθώριο. Το διασπασμένο NPA που φυλλορροεί, με υποψήφιο τον Φιλίπ Πουτού και η τροτσκιστική Lutte Ouvrière με τη Ναταλί Αρτώ, βρίσκονται -πάντα κατά τις δημοσκοπήσεις- πολύ χαμηλά, γύρω στην μονάδα.

Πάντως, η μαχητική ικανότητα της εργατικής τάξης και της νεολαίας δεν έχει εξαφανιστεί. Το έδειξαν, έστω στρεβλά, η μαζική στήριξη στον Μελανσόν, κι οι αντιφασιστικές κινητοποιήσεις. Την Κυριακή 3 Απριλίου, μια εβδομάδα πριν τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, διοργανώνεται στο Παρίσι μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση ενάντια στην απειλή της Άκρας Δεξιάς και του φασισμού.