Πάνος Βλαχάκης
Από τις 19 Μαΐου η Γαλλία άρχισε να βγαίνει σταδιακά από την καραντίνα λόγω πανδημίας. Η καθημερινότητα των ανθρώπων επανήλθε σε προ κορονοϊού επίπεδα, φαινομενικά τουλάχιστον, αλλά με βαρύ τίμημα, με 30.000 νεκρούς και μια κοινωνία βαριά τραυματισμένη. Όμως ξανάρχισαν και οι μαζικές διαδηλώσεις προκαλώντας νέα προβλήματα στον Μακρόν και τους εργοδότες του στην αστική τάξη.
Από τις 30 Μαΐου όταν έλαβε χώρα η πρώτη -μετά κορονοϊό- μαζική διαδήλωση στο Παρίσι, της συλλογικότητας των «Μαύρων Γιλέκων», των μεταναστών χωρίς χαρτιά, έχουν γίνει τουλάχιστον 6 μεγαλειώδεις διαδηλώσεις στο Παρίσι με συμμετοχή που κυμαίνεται από 20.000-70.000 άτομα. Η δολοφονία του George Floyd στις ΗΠΑ ήταν μια ακόμα σπίθα που έβαλε «φωτιά» στη λαϊκή οργή. Και το βασικό χαρακτηριστικό όλων των διαδηλώσεων είναι ότι ενώ καλούνται από συλλογικότητες όπως για παράδειγμα οι απόκληροι μετανάστες sans papiers (χωρίς χαρτιά) ή η επιτροπή για δικαιοσύνη για τον Adama Traore (ο οποίος πέθανε τον Ιούνιο του 2016 κάτω από ύποπτες συνθήκες σε αστυνομικό τμήμα, συνθήκες που παραπέμπουν στη δολοφονία του George Floyd) ή συνδικάτα όπως η συγκρουσιακή πορεία των γιατρών και νοσηλευτών στις 16/6, η συμμετοχή δεν περιορίζεται μόνο στο συνδικαλιστικό χώρο των διοργανωτών και κάποιων αλληλέγγυων αλλά κατεβαίνουν και διαδηλώνουν μαζικά και με συγκρουσιακές διαθέσεις όλο το κομμάτι που χτυπήθηκε άγρια από την πανδημία δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία του φτωχού και απόκληρου λαού. Είναι οι νεολαίοι των φτωχών προαστίων που κατά τη διάρκεια του lockdown γνώριζαν ότι είτε θα σκοτωθούν είτε υποστούν άγριο ξυλοδαρμό από τους αστυνομικούς ο οποίοι έβγαζαν επάνω τους όλο το ρατσιστικό και σοβινιστικό μίσος της 5ης Γαλλικής «Δημοκρατίας». Οι φτωχές γυναίκες και άνδρες που έπρεπε να πηγαίνουν για δουλειά και συνωστίζονταν σε εργασιακούς χώρους και μέσα μεταφοράς και ήταν αναγκασμένοι να διαλέξουν ανάμεσα στο να κολλήσουν και να πεθάνουν από κορονοϊό ή από την πείνα. Οι συνταξιούχοι που γνώριζαν καλά ότι αν αρρώσταιναν, θα πέθαιναν αβοήθητοι και μόνοι σε κάποιο νοσοκομείο ή στο σπίτι. Οι υγειονομικοί όπως γιατροί, νοσηλευτές, νοσοκόμες που δούλευαν σκληρά με κίνδυνο της ζωής τους αλλά έσωσαν και εξακολουθούν να σώζουν όσες ανθρώπινες ζωές μπορούν. Όλοι λοιπόν οι παραπάνω πλέον συναντιούνται στους δρόμους διαδηλώνουν και συγκρούονται με την Αστυνομία. Ή, με άλλα λόγια, η πανδημία λειτουργεί ως επιταχυντής και ρίχνει τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους καταπιεσμένους και εκμεταλλευομένους. Διαχωριστικές γραμμές που είχαν θέσει η αστική τάξη, το κράτος της, οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες ακόμα και η παραδοσιακή ξενοφοβία της πλειοψηφίας της Γαλλικής Αριστεράς.
Παράλληλα με αυτήν την κίνηση των μαζών όμως υπάρχει κίνηση της αντίδρασης και της αντεπανάστασης. Γίνεται προσπάθεια από κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς να στηθούν προβοκάτσιες όπως στην αντιρατσιστική και ενάντια στην αστυνομική βία διαδήλωση στις 13/6, στο Παρίσι, με συμμετοχή πάνω από 50.000 διαδηλωτών όπου συμμορίτες της φασιστικής οργάνωσης Génération Identitaire ύψωσαν πανό με ρατσιστικά συνθήματα. Αν και τράπηκαν σε άτακτη φυγή από διαδηλωτές η αστυνομία τους συνέλαβε και τους άφησε ελεύθερους μετά από… μία ώρα! Επιπλέον τις τελευταίες εβδομάδες τα συνδικάτα των αστυνομικών πραγματοποιούν διαδηλώσεις διαμαρτυρόμενοι για το νέο νομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών που θέλει να αλλάξει τις μεθόδους σύλληψης. Μάλιστα διαδηλώνουν πετώντας τις χειροπέδες τους. Το πραγματικό μήνυμά τους είναι «ότι εμείς θα ξυλοφορτώνουμε και θα δέρνουμε το λαό είτε σας αρέσει είτε όχι». Όμως αυτές οι κινήσεις περισσότερο δείχνουν φόβο παρά αποφασιστικότητα. Και αν αυτά συνδυαστούν με τα σενάρια που διακινούνται ακόμα και σε καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης για πρόωρες εκλογές σίγουρα το πολιτικό σύστημα βρίσκεται διασπασμένο και σε πανικό χωρίς να έχει κάποιο σχέδιο για την επόμενη μέρα.
Μετά τις διαδηλώσεις των κίτρινων γιλέκων και τις άγριες απεργίες το Δεκέμβριο του 2019 και Γενάρη του 2020, οι κινητοποιήσεις μπαίνουν σε μία νέα φάση στην εποχή της πανδημίας. Είναι η στιγμή που οι απόκληροι του 4ου κόσμου δηλαδή οι μετανάστες και πρόσφυγες χωρίς χαρτιά βρίσκουν τους παρίες των φτωχών προαστίων και τον υπόλοιπο φτωχό και εργαζόμενο λαό. Και συνειδητοποιούν πλέον ότι πρέπει να παλέψουν όλοι μαζί για την ίδια τους τη ζωή. Για τη ζωή τους που είναι ασύμβατη με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.
