Το G-20 είχε συγκροτηθεί σαν “σώμα” των 20 ισχυρότερων οικονομιών του πλανήτη με αφορμή την κρίση του 2008, μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers. Έκτοτε έχει λειτουργήσει σαν το forum των ισχυρών για να “διαχειρίζονται” τα απόνερα της κρίσης.
Η Σύνοδος του G-20 στην Οσάκα, Παρασκευή 28/7 ενδέχεται να αποτελέσει την επίσημη “εξαγγελία” της αδυναμίας του πλέον να αντιμετωπίσει το νέο τσουνάμι που ήδη από το 2018 έχει φανεί στον ορίζοντα, ακόμα και αν στο τέλος οι 20 καπιταλιστές ηγέτες που θα συμμετέχουν καταφέρουν να συμφωνήσουν σε μία “κοινή ανακοίνωση”.
Το χαρακτηριστικό αυτής της Συνόδου είναι ότι το σημαντικότερο σημείο της θεωρείται ότι θα είναι η διμερής συνάντηση του Τράμπ με το Ξι – Σινπίγκ και όχι η συνάντηση των 20 ηγετών…
Ήδη όταν θα έχει κυκλοφορήσει η Νέα Προοπτική θα είναι γωνστό ποιό θα είναι το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης, αν δηλαδή οι δύο θα έχουν συμφωνήσει για … περαιτέρω διαπραγματεύσεις, αν θα έχουν συμφωνήσει, ή θα έχουν διαρραγεί οι συζητήσεις και θα έχει εξαγγελθεί ο νέος γύρος σκληρών εμπορικών συγκρούσεων με ανεξέλεγκτες συνέπειες σε παγκόσμια κλίμακα, καθώς μια τέτοια εξέλιξη θα επισπεύσει την ρήξη με την Ευρωζώνη κ.λπ.
Ανάλογες είναι οι εκδοχές και για την συνάντηση Τραμπ – Ερντογάν.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, όλα τα “ερωτηματικά” αυτής της Συνόδου έχουν πίσω τους ένα “γεγονός” : η κρίση για την οποία το G-20 συγκροτήθηκε είναι πάλι εδώ, με νέες διαστάσεις, διαφορετική “ποιότητα” χαρακτηριστικών και τους “εταίρους” του G-20 έτοιμους αυτή την φορά όχι να συνεργαστούν για να την αντιμετωπίσουν αλλά αντίθετα να ξεκινήσουν “πόλεμο” ο ένας στον άλλον για να του φορτώσουν τις συνέπειες αυτής της κρίσης.
Αυτό είναι ήδη αποτυπωμένο στις “εχθροπραξίες” Τραμπ – Fed και Τραμπ – ΕΚΤ, που απείλησαν πριν λίγες ημέρες να αντινάξουν τις συναλλαγματικές ισοτιμίες δολαρίου – ευρώ και χρειάσθηκε να ξαναβγεί ο Μάριο Ντράγκι να δηλώσει το περιβόητο “whatever it takes” για να αποσοβίσει μια απότομη αναταραχή στις χρηματαγορές πριν από το G-20. Με μία διαφορά όμως. Το 2012 όταν καθησύχαζε ο Ντράγκι τις αγορές κεφαλαίου λέγοντας ότι θα κάνει ό,τι χρειασθεί για να στηρίξει το ευρώ απέναντι στον κίνδυνο χρεοστασίου, είχε πίσω του την Μέρκελ, τον Σαρκοζί και τους καπιταλιστές ηγέτες της Ευρωζώνης. Τώρα η δήλωση του Ντράγκι, όπως όλες οι πληροφορίες αναφέρουν, ήταν μία πρωτοβουλία δική του – και σε συμφωνία με τους μεγάλους τραπεζίτες – λόγω της έκρυθμης κατάστασης, αλλά με το μισό και πάνω Συμβούλιο της ΕΚΤ απέναντί του και τους ηγέτες της Ευρωζώνης να ασχολούνται με την εσωτερική τους πολιτική αβεβαιότητα…
Με άλλα λόγια αν το 2009 η παρέμβαση του G-20 βασιζόταν σε μια συνεργασία και συμφωνία των “20” για να αντιμετωπίσουν την κρίση, σήμερα πίσω από τις “κλειστές πόρτες” των διμερών συναντήσεων στην Οσάκα, η σύγκρουση και η διάσπαση μεταξύ τους αποτελεί το βασικό σενάριο του τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Γ. Aγγ.
