[Σε μια κατάσταση που αλλάζει δραματικά όχι από μέρα σε μέρα αλλά και από ώρα σε ώρα είναι δύσκολο να κάνεις ρεπορτάζ σε μια 15θήμερη εφημερίδα. Όμως, τα ρεπορτάζ, από Πειραιά, Αλμυρό Βόλου και Ειδομένη είναι ενδεικτικά της κατάστασης.]
Πειραιάς
Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016.
Είκοσι πέντε χιλιάδες πρόσφυγες, είναι εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα, ύστερα από το κλείσιμο των συνόρων της Μακεδονίας, που μαζί με τις άλλες βαλκανικές χώρες, Σερβία, Κροατία, Σλοβενία, έχει συνταχθεί με την Αυστρία και τις χώρες του Βίζεγκραντ.
Στα νησιά τα hotspots ασφυκτιούν. Τα στρατόπεδα εγκλεισμού ή μετεγκατάστασης (relocation camps) σε Σχιστό και Διαβατά είναι ασφυκτικά γεμάτα. Με μια κίνηση χρονοκαθυστέρησης, για να μην ξεφύγει ο αστυνομικός έλεγχος στην Ειδομένη, η κυβέρνηση Τσίπρα, αποφάσισε να παρεμποδίζει τα πούλμαν να φθάνουν μέχρι την Ειδομένη. Εκατοντάδες πρόσφυγες, έχουν μείνει στο δρόμο. Κι από τη Λαμία, τον Αλμυρό, τα Τέμπη, τα Διαβατά και άλλα μέρη της Ελλάδας, έχουν ξεκινήσει ένα ταξίδι εκατοντάδων χιλιομέτρων, με τα πόδια, για να φθάσουν στα σύνορα.
Φύγανε απ’ τις πατρίδες τους γιατί στη ζώνη του πολέμου δεν υπάρχει ζωή. Φύγανε για να ξεφύγουν από το θάνατο. Το ταξίδι στην Ευρώπη έχει κινδύνους, γι’ αυτούς, για τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Κάποια παιδάκια, κάποιες μανάδες και πατεράδες θα μείνουν για πάντα στο βυθό του Αιγαίου ή σε κάποιο πρόχειρο τάφο με την ένδειξη άγνωστος. Αλλά σ’ αυτό το μακρύ και δύσκολο ταξίδι υπάρχει ελπίδα. Πίσω υπάρχει ο προαναγγελθείς θάνατος.
Oι πρόσφυγες που εμείς συναντήσαμε στην πύλη Ε1 στο λιμάνι του Πειραιά στη συντριπτική πλειοψηφία ήταν Σύριοι και Γεζίντι Ιρακινοί. Όνειρό τους, να φθάσουν στη Γερμανία.
Ακόμη κι αν αύριο δεν τους βρούμε στο λιμάνι, θα βρούμε άλλους, σ’ αυτή τη σκυταλοδρομία ανάμεσα στο θάνατο και τη ζωή. Χρειάζονται κυρίως: πάμπερς για τα παιδιά, υγρά μωρομάντηλα, είδη υγιεινής, οδοντόβουρτσες, οδοντόκρεμες, παπούτσια, όχι βαριά πράγματα, όχι πολλά φαγητά που θα χαλάσουν. Χρειάζονται και γιατροί, και φάρμακα.
Και ένα χαμόγελο.
Θόδωρος Κουτσουμπός