Ιστορικής σημασίας ήττα και πολιτική κρίση της Δεξιάς
Οι φοιτητικές εκλογές που έγιναν στις 18 Μάη του 2022 στην Ελλάδα, είναι εκδήλωση της πολιτικής κρίσης του κυβερνώντος κόμματος της χώρας, αλλά η σημασία τους, ξεπερνάει την τρέχουσα εγχώρια αποπνικτική επικαιρότητα.
Η σοβούσα επί τουλάχιστον ενάμιση χρόνο κρίση της κυβέρνησης, τώρα εκδηλώνεται στον ευαίσθητο χώρο της νεολαίας “με χειροπιαστό τρόπο”, χτυπώντας την κυβερνητική κομματική παράταξη. Και ως γνωστόν, οι εξελίξεις στη νεολαία και κυρίως στο φοιτητικό χώρο, για ιστορικούς λόγους, είναι διαχρονικά προπομπός πολιτικών εξελίξεων σε όλη την κοινωνία σε κρίση.
Για πρώτη φορά μετά το 1987, η παράταξη της Δεξιάς στα πανεπιστήμια, η ΔΑΠ, γνωρίζει μια συντριπτική και εν τω άμα ταπεινωτική ήττα, πέφτοντας στη δεύτερη θέση της σχετικής κατάταξης, χάνοντας τόσο σε ψήφους όσο και σε ποσοστά σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές, που ελέω πανδημίας έγιναν το 2019. Ένας ολόκληρος κύκλος δεμένος με την εκλογική -με κορυφαία διακοπή της συνέχειας τις καταλήψεις του 2006-2007- αν και ουδέποτε ιδεολογική ή κοινωνική κυριαρχία στα πανεπιστήμια της παράταξης του “Ναι” στο δημοψήφισμα του 2015, των κατσαπλιάδων απογόνων των ταγματασφαλιτών και των Καλαμπόκων, των φονιάδων του Νίκου Τεμπονέρα και των συνεργατών των χρυσαυγιτών, κλείνει, έστω και με καθυστέρηση 15 χρόνων από τις καταλήψεις του 2006-7. Και ο κερδισμένος αυτής της ήττας, είναι το φοιτητικό κίνημα και η προλεταριακή φοιτητική νεολαία.
Τόσο η ήττα της δεξιάς, όσο και η συνακόλουθη πρωτιά της ΠΚΣ (ΚΝΕ), είναι από τη μία το προϊόν των δύο χρόνων αγώνων της νεολαίας, παρά τη πανδημία και τις κλειστές σχολές, αλλά και προπομπός της νέας φάσης της ταξικής πάλης, μέσα και κυρίως έξω από τις σχολές. Αγώνες οι οποίοι κράτησαν σταθερά το επίπεδο της αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση, τόσο στις διαδηλώσεις ενάντια στο Νόμο Πλαίσιο και την πανεπιστημιακή αστυνομία, όσο και στις διαδηλώσεις της 6ης του Δεκέμβρη, όλα τα τελευταία χρόνια. Σημαντική αν όχι πρωταγωνιστική συνιστώσα του κινήματος ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία, είναι η μαχητική φοιτητική πρωτοπορία των σχολών της Θεσσαλονίκης. Με επιμονή, συνέχεια και μαζικότητα, στις καταλήψεις και την σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής και τον αγώνα ενάντια στις διώξεις των αγωνιζόμενων φοιτητών, κρατούν ανοικτή και θερμή την σύγκρουση με την κυβερνητική συμμορία και το κράτος της καταστολής, διατηρώντας ανοικτή μια πολιτική πληγή και για τον ΣΥΡΙΖΑ που πρώτος έβαλε την αστυνομία στα πανεπιστήμια.
Η θεσμοθετημένη πανεπιστημιακή αστυνομία, ο νέος γύρος συγχωνεύσεων των τμημάτων, η μετεκλογική, στο φως της ήττας της παράταξής τους, ανακοίνωση Κούλη-Κεραμέως περί αλλαγής του τρόπου διεξαγωγής των εκλογών, με την χουντική όσο και προκλητικά ηλίθια πρόβλεψη θεσμοθέτησης ενός βοναπαρτιστικού, αντιδραστικού και απροσχημάτιστα ακομμάτιστου “ενιαίου ψηφοδελτίου” στη βάση ονομαστικών υποψηφιοτήτων, αλλά και οι προετοιμασίες της κυβέρνησης για την ιδιωτικοποίηση των φοιτητικών εστιών, είναι συνταγή επιτάχυνσης της κοινωνικής έκρηξης της νεολαίας και συγχρονισμού αυτής, με την κοινωνική έκρηξη ολόκληρης της εργατικής τάξης. Πάνω απ’ όλα είναι εκδηλώσεις τις θανάσιμης αγωνίας της άρχουσας τάξης και των πολιτικών της εκπροσωπήσεων, μέσα σε ένα περιβάλλον μιας -προς ώρας χαοτικής- πολιτικής ρευστότητας με απρόβλεπτη έκβαση για τα αντίπαλα ταξικά στρατόπεδα της μπουρζουαζίας και του προλεταριάτου.
Εκδήλωση αυτής της διαδικασίας, είναι και η άνοδος που είχαν οι δυνάμεις των ΕΑΑΚ, στις τελευταίες εκλογές, παρά το γεγονός της διάσπασής τους, με δύο διαφορετικά ψηφοδέλτια. Η αριστερή στροφή της νεολαίας, οδηγεί σε έναν πολιτικό σεισμό στον φοιτητικό χώρο, αλλά είναι προπομπός του επόμενου πολιτικού σεισμού και στην Ελλάδα. Ενός σεισμού που δεν μπορεί να μετρηθεί με το βαρόμετρο των επερχόμενων κοινοβουλευτικών εκλογών, αλλά να εκφραστεί μέσα από το σεισμογράφο του μαρξισμού, στην επαναστατική πάλη για την εργατική εξουσία.
Είναι γεγονός άλλωστε, ότι η επί πολλά χρόνια εκδηλούμενη, παραδοσιακή αδυναμία των δυνάμεων του Σύριζα, να διαμορφώσουν σχέσεις με τους φοιτητές, όσο και αν από μόνη της δεν αρκεί για να προκαταβάλει το όποιο αποτέλεσμα στις επερχόμενες εθνικές εκλογές, αν μη τι άλλο εκφράζει, στις παρούσες συνθήκες, την υγιή στάση της νεολαίας, η οποία κουβαλώντας στην πλάτη της τις συνέπειες από την προδοσία του Σύριζα και του Τσίπρα, απορρίπτει τους κάλπικους συμβιβασμούς και τους φορείς τους, αναζητώντας μια απάντηση στην κρίση προς τα αριστερά. Το κατά πόσο μια τέτοια απάντηση μπορεί να δοθεί μέσα από την ΕΑΑΚ η οποία, αν και στην πλειοψηφία της ήταν εκείνη που κράτησε τις φοιτητικές διαδηλώσεις σε μια σταθερή πορεία κατά τη διάρκεια των κλειστών σχολών και της πανδημίας, ωστόσο περνάει μια πολιτική κρίση η οποία αυξομειώνεται όλα τα τελευταία χρόνια, είναι άλλο θέμα. Μια ΕΑΑΚ όμως, η οποία, στην πλειονότητα των σχολών και στις δύο της εκδοχές -με την επικρατούσα να είναι εκείνη η οποία συμμάχησε με την ΑΡΕΝ- γίνεται αποδέκτης της αριστερής στροφής των φοιτητικών μαζών, που αναγνωρίζουν σε αυτήν, ένα σταθερό ταξικό πόλο αγώνα, καταβαραθρώνοντας -ευτυχώς!- τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Μια νέα κατάσταση διαμορφώνεται στη νεολαία, εν όψει της νέας πολιτικής κατάστασης και σ’ αυτήν την χώρα. Μιας πολιτικής κατάστασης που δεν θυμίζει τις κοινοβουλευτικές σκιαμαχίες ανάμεσα σε μια λαομίσητη κυβέρνηση και μια συνθηκολογημένη και αδύναμη αντιπολίτευση, αλλά τους σπασμούς της επαναστατικής εισβολής των μαζών στο προσκήνιο της ιστορίας, μέσα σε συνθήκες διεθνούς πολεμικής σύγκρουσης και κρίσης στην Ουκρανία και παγκόσμια καπιταλιστικής έκρηξης. Η λυσσαλέα άρνηση της τρισάθλιας δεξιο-ακροδεξιάς, αποδοχής των αποτελεσμάτων των φοιτητικών εκλογών σε συνδυασμό με τις ανακοινώσεις περί αλλαγών στο εκλογικό σύστημα των πανεπιστημίων, δεν είναι παρά εκδήλωση αποτυχίας του σχεδίου τους και συγχρόνως απόπειρας βίαιης διατήρησής του, μέσα και παρά της ήττα τους σε αυτές τις εκλογές, για την αντιστροφή του ρολογιού της ιστορίας, στην μετεμφυλιοπολεμική κατάσταση της ήττας του αντάρτικου. Η νεολαία, με έναν πρωτόλειο και αντιφατικό τρόπο, αποδεικνύει ότι δεν ζούμε σε καιρούς ήττας των μαζών και της πρωτοπορίας τους. Τα σχέδια της ακροδεξιάς κυβέρνησης των Νενέκων και όλου του αστικού συρφετού του κράτους και του παρακράτους σε κρίση, θα απαντηθούν στις καταλήψεις, τους δρόμους και τις νεολαιίστικες ταξικές διαβουλεύσεις και πρωτοβουλίες. Η πάλη του ΕΕΚ-Τροτσκιστές για την επαναστατική ηγεσία που έχει ανάγκη το φοιτητικό κίνημα και το προλεταριάτο, μπαίνει στην πλέον κρίσιμη φάση της.
Βίκυ Κ. (φοιτήτρια Παντείου, μέλος του ΕΕΚ)
Ερνέστο Αγγελής (μέλος του ΕΕΚ)
Συγκεντρωτικά (2022) σε 177/259 σχολές
| Ψήφισαν | Εγκυρα | Άκυρα | |
| 2022: | 38626 | 37214 | 1412 |
| 2019: | 51421 | 49538 | 1883 |
| 2022 | 2019 | Μεταβολή | ||||
| Παράταξη | Ψήφοι | Ποσοστό | Ψήφοι | Ποσοστό | Ψήφοι | Ποσοστό |
| ΠΚΣ | 12532 | 33,68% | 11428 | 23,07% | +1104 | +10.61% |
| ΔΑΠ | 9785 | 26,29% | 19804 | 39,98% | -10019 | -13.68% |
| ΕΑΑΚ με ΑΡ.ΕΝ. & αγωνιστικές δυνάμεις | 6559 | 17,63% | 5926 | 11,96% | +633 | +5.66% |
| ΠΑΣΠ | 3841 | 10,32% | 6654 | 13,43% | -2813 | -3.11% |
| ΔΙΑΦΟΡΟΙ | 999 | 2,68% | 783 | 1,58% | +216 | +1.10% |
| Bloco | 986 | 2,65% | 657 | 1,33% | +329 | +1.32% |
| Λευκά | 943 | 2,53% | 1190 | 2,40% | -247 | +0.13% |
| ΑΛΛΑ ΔΕΞΙΑ | 681 | 1,83% | 1793 | 3,62% | -1112 | -1.79% |
| ΑΛΛΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ | 524 | 1,41% | 742 | 1,50% | -218 | -0.09% |
| Αγ. Κινήσεις | 299 | 0,80% | 483 | 0,98% | -184 | -0.17% |
| Πορεία | 65 | 0,17% | 78 | 0,16% | -13 | +0.02% |
Πίνακας ΕΑΑΚ
