
του Ερνέστο Αγγελή
Βαθιά στο πληγωμένο σώμα μιας δημόσιας εκπαίδευσης ήδη χτυπημένης αποφασίζει η κυβέρνηση να μπήξει το μαχαίρι της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής της, με την ψήφιση στη Βουλή του αντιεκπαιδευτικού νομοσχεδίου την Πέμπτη 14 Ιούλη, οδηγώντας πρωτίστως τη νεολαία, αλλά και τους εκπαιδευτικούς, στους δρόμους. Πρόκειται για ένα νόμο που επιστεγάζει τα έργα και τις ημέρες της Κεραμέως και όλης της κυβέρνησης, στον χώρο της Παιδείας, μετά τα μέτρα που πήραν εν μέσω πανδημίας και με κλειστές τις σχολές, πρώτα για το “Νόμο Πλαίσιο” και στη συνέχεια για την “πανεπιστημιακή αστυνομία” και τον αγώνα που γίνεται ενάντιά τους.
Μια νέα κατάσταση όμως διαμορφώνεται εκεί που χτυπάει η καρδιά της πολιτικής κατάστασης: στους δρόμους της ταξικής πάλης. Στη διαδήλωση που έγινε στην Αθήνα, χιλιάδες νεολαίας, κυρίως από τις σχολές της Αθήνας αλλά και από άλλες πόλεις της χώρας, με πρώτους τους συλλόγους της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας, έδωσαν μια πρόγευση του πρόκειται να ακολουθήσει. Με μια πορεία που άρχισε αργά το απόγευμα μπλοκάροντας το κέντρο της πρωτεύουσας επί αρκετή ώρα και έναν δυναμισμό ο οποίος εκδήλωνε εν μέρει την οργή αλλά κυρίως την αποφασιστικότητα για τη συνέχεια του αγώνα.
Στην κεφαλή της πορείας ήταν οι σύλλογοι των εκπαιδευτικών, δασκάλων και καθηγητών, με εκατοντάδες διαδηλωτές. Ακολουθούσαν τα μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, ενώ με μπλοκ ήταν στην διαδήλωση οι σύλλογοι των φοιτητών της Πάτρας. Μαχητική κινητοποίηση πραγματοποίησαν και οι πανεπιστημιακοί υπάλληλοι έχοντας πάρει απόφαση συμμετοχής, όπως και η ομοσπονδία των πανεπιστημιακών (ΠΟΣΔΕΠ), στο πλαίσιο της διήμερης απεργίας που είχε αποφασίσει. Οι δυνάμεις του ΜΑΣ-ΠΑΜΕ ακολούθησαν διαφορετική διαδρομή, “συντομεύοντας” και στην ουσία σπάζοντας από την διαδήλωση, για να βρεθούν πιο μπροστά από αυτήν, στο ύψος της Σταδίου και την κάτω πλευρά του Συντάγματος, την ώρα όμως που η διαδήλωση αλληλεγγύης στον φυλακισμένο απεργό πείνας Γ. Μιχαηλίδη, άρχιζε, χωρίς το κόμμα τους, να έχει βγάλει έστω και την παραμικρή απόφαση υποστήριξής του.
Ωστόσο η διαδήλωση της νεολαίας στην Αθήνα -ενάντια στην πολιτική των σταλινικών και με ευθύνη των πολιτικών δυνάμεων της αριστεράς στο φοιτητικό κίνημα που οδήγησαν στην διάσπασή της από την διαδήλωση αλληλεγγύης στην απεργία πείνας, φτάνοντας στο Σύνταγμα μόνο όταν πλέον εκείνη άρχιζε-, ήταν μια διαδήλωση με έναν σαφή ταξικό πολιτικό χαρακτήρα και προσανατολισμό, με τη νεολαία να φωνάζει συνθήματα ανατροπής της Κυβέρνησης και διάλυσης του κράτους της καταστολής. Μια πορεία φορτισμένη από την σύγκρουση του φοιτητικού κινήματος στη Θεσσαλονίκη με την αστυνομία της Κεραμέως και του “Κούλη”, τις διώξεις των οκτώ φοιτητών στην Κρήτη για την πολιτικοσυνδικαλιστική τους δράση, την μεθοδευμένη από την κυβέρνηση δημιουργία κλίματος αστυνομικής προβοκάτσιας στις φοιτητικές εστίες και τους πανεπιστημιακούς χώρους, που γίνονται ξανά το ορμητήριο της πολιτικής ταξικής πάλης.
Στην διαδήλωση ήταν και μαθητές. Γιατί ο νέος γύρος της κινητοποίησης για την δημόσια και δωρεάν παιδεία, θέτει όλα τα κοινωνικά στρώματα της νεολαίας αλλά και των εργαζομένων, μπροστά σε πρωτοφανείς πολιτικές προκλήσεις που αντανακλούν την οξύτητα της κρίσης και του αδιεξόδου της άρχουσας τάξης. Και ως έκφραση της πολιτικής αδυναμίας της κυβέρνησης, η διαδήλωση των φοιτητών, έγινε, με την αστυνομία, στο μεγαλύτερο μέρος και με την εξαίρεση του Συντάγματος, να μην έχει κινητοποιηθεί ενάντιά της.
Το ΕΕΚ-Τροτσκιστές παλεύει στους δρόμους, τις συνοικίες και τις σχολές, για μια πανελλαδική πανεκπαιδευτική απεργιακή δράση διαρκείας, με καταλήψεις και διαδηλώσεις της νεολαίας, στην πρώτη γραμμή του αγώνα.