Σάββατο πρωί, μέσα Φλεβάρη, ο ήλιος βγήκε ξανά στην Αθήνα μετά από μια ολόκληρη εβδομάδα βροχής και κρύου. Υπέροχη μέρα, και τι οξύμωρο πράγματι, μια τέτοια μέρα να κατευθύνεσαι προς το πιο σκοτεινό, το πιο κρύο μέρος, τη φυλακή.
Φτάσαμε έξω από τις φυλακές ανηλίκων Αυλώνα, εμείς και πολύς άλλος κόσμος. Η φυλακή άνοιγε τις πόρτες της στο κοινό για να παρουσιάσει θέατρο. Αυτός ο κλειστός και ανελεύθερος χώρος έγινε πυρήνας πολιτισμού και έκφρασης και μας υποδεχόταν σήμερα.
Το εγχείρημα ήταν δύσκολο, ένα υπουργείο δύσπιστο, πολλά γραφειοκρατικά προβλήματα, πολύς κόπος και χρόνος, κυρίως από τον σκηνοθέτη του έργου, ο οποίος ανέλαβε αυτήν την πρωτοβουλία και εργάστηκε αφιλοκερδώς.
Στην σκηνή εμφανίζονται τα παιδιά, οι ανήλικοι «εγκληματίες». Μας κοιτούν στα μάτια και συστήνονται: «Αχμέτ, 20 χρόνων, από Σενεγάλη»… Δηλώνουν: «Δεν είμαστε αριθμοί, είμαστε άνθρωποι».
Έχουν ονόματα, πατρίδες, οικογένειες, παρελθόν, μα κυρίως ζητάνε το μέλλον. Έχουν ανάγκες. Ο καθένας βγάζει την αλήθεια του πάνω στην σκηνή, υποδυόμενος τον εαυτό του. Ωστόσο, αυτό που βγαίνει περισσότερο είναι η δύναμη, η αλληλεγγύη του ενός προς τον άλλον.
«Αυτός που δεν έχει τίποτα, μπορεί να δώσει τα πάντα», σκέφτηκα.
Οι εντός των τειχών συγκινούν τους εκτός των τειχών. Κλαίνε και χειροκροτούν. Συνειδητοποιούν πως όλοι είμαστε τόσο ίδιοι, τόσο φυλακισμένοι, τόσο ελεύθεροι.
Κανένα παιδί σε κελί.
Εύη
*Πληροφορίες για την επόμενη παράσταση:
Φυλακές Αυλώνας, τηλ. Διεύθυνσης : 22950 42772
Τηλ. Γραμματείας : 22950 42771
