Τζιν – Τζιγιάν – Αζαντί!
Γυναίκες – Ζωή – Ελευθερία!
Εξέγερση των Γυναικών στο Ιράν
Της Κατερίνας Μάτσα και της Σύλβιας Ιωάννου
Τζιν – Τζιγιάν – Αζαντί! (Γυναίκες – Ζωή – Ελευθερία!)
Με αυτό το σύνθημα διαδηλώνουν δυναμικά χιλιάδες γυναίκες στην Τεχεράνη και σε 38 ακόμα πόλεις του Ιράν. Καίνε τις μαντήλες τους, κόβουν τα μαλλιά τους, προκαλούν το θεοκρατικό καθεστώς. Όλα ξεκίνησαν στις 13 Σεπτέμβρη, όταν η Αστυνομία Ηθών της Τεχεράνης δολοφόνησε τη νεαρή Μαχσά Αμινί, Ιρανή Κούρδισσα 22 χρόνων, επειδή δεν φόραγε σφικτά τη μαντήλα αφήνοντας λίγο τα μαλλιά της να ανεμίζουν.
“Το ζήτημα της μαντήλας είναι ταξικό ζήτημα στο Ιράν. H Αστυνομία Ηθών περιπολεί στις νότιες και κεντρικές περιοχές της Τεχεράνης, με το φτωχό πληθυσμό, όπου ζουν οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των φτωχών μικροαστικών στρωμάτων, προσπαθώντας να επιβάλει τη σφικτή μαντήλα (full hijab). Σπάνια πηγαίνει στη Βόρεια Τεχεράνη ή σε πλούσια προάστια. Αλλά και αν επισημάνει κάτι σε αυτές τις περιοχές, σε αυτές τις γυναίκες, αρκεί ένα τηλεφώνημα από κάποιο ανώτερο κληρικό ή άλλο πρόσωπο της εξουσίας και το ζήτημα θεωρείται λήξαν. Άλλωστε πόσες φορές δεν έχουν φωτογραφηθεί γυναίκες ή κόρες κληρικών ή υπουργών χωρίς τη μαντήλα και ντυμένες πολύ προκλητικά;” (Yassamine Mather, The Killing of Mahsa, Weekly Worker, 22/9/2022)
Στην περίπτωση της Μαχσά η αστυνομία τη συνέλαβε, τη μετέφερε στο αστυνομικό τμήμα, όπου χτυπήθηκε άγρια και αναίσθητη μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου πέθανε δύο μέρες αργότερα. Οι Αρχές ισχυρίστηκαν ότι είχε πρόβλημα καρδιάς και επιληψίας, κάτι που διαψεύδουν κατηγορηματικά οι γονείς της.
Αμέσως μετά την ανακοίνωση του θανάτου της, εκατοντάδες συγκεντρώθηκαν έξω από το νοσοκομείο και στη συνέχεια γέμισαν τους δρόμους της Τεχεράνης, φωνάζοντας ¨Θάνατος στο δικτάτορα¨.
Η εξέγερση πήρε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις στις κουρδικές περιοχές, όπου μάλιστα κηρύχτηκε γενική απεργία και έγινε δυνατό το να μην λειτουργήσει τίποτα.
Η δολοφονία της νεαρής γυναίκας ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής της ιρανικής κοινωνίας, που μαστίζεται από την ανέχεια και την καταπίεση. Το αμερικάνικο εμπάργκο έχει καταβαραθρώσει την ιρανική οικονομία. Το ένα τρίτο του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, σε αντίθεση με το ιερατείο και όσους κατέχουν θέσεις εξουσίας που ζουν μέσα στον πλούτο και τη διαφθορά. Οι Φρουροί της Επανάστασης και οι πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών βρίσκονται στα υπουργεία και στα πόστα εξουσίας. Η καταπίεση του λαού έχει πάρει ασύλληπτες διαστάσεις, ιδιαίτερα μετά την άνοδο στην προεδρία του υπερσυντηρητικού Ραΐσι. Ειδικότερα, οι γυναίκες στερούνται όλα τους τα δικαιώματα. Δεν είναι «απλά» πολίτες Β’ κατηγορίας, ούτε «απλά» παιδιά ενός κατώτερου θεού. Είναι ανύπαρκτες ως προς τα δικαιώματά τους και υπαρκτές μόνο για αναπαραγωγή, για την παροχή κάθε είδους υπηρεσιών στους πατριάρχες της οικογένειας, όργανα στις επιθυμίες του κάθε αρσενικού και του κρατικού μηχανισμού. Δεν έχουν δικαίωμα για διαζύγιο, ο παππούς και ο πατέρας αποφασίζει για το γάμο τους, ακόμα και αν είναι ανήλικες και ο γαμπρός υπερήλικας, δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση, δεν μπορούν να εργασθούν χωρίς τη συγκατάθεση του συζύγου, κακοποιούνται άγρια από τα αρσενικά μέλη της οικογένειας, τιμωρούνται παραδειγματικά από τα αστυνομικά όργανα εάν κατηγορηθούν ότι παραβαίνουν τους νόμους του ισλαμικού καθεστώτος. Ο αριθμός των εκτελεσμένων ή απαγχονισμένων γυναικών μεγαλώνει διαρκώς.
Το Ιρανικό καθεστώς συμπεριφέρεται κατά τον ίδιον καταπιεστικό και κακοποιητικό τρόπο και σε ανθρώπους που μεταναστεύουν στη χώρα προσπαθώντας να σωθούν από την εμπόλεμη κατάσταση στο Αφγανιστάν ή και άλλες κοντινές χώρες. Η άρνηση παροχής οποιουδήποτε νομιμοποιητικού εγγράφου οδηγεί αυτόματα στην αναγκαστική «παράνομη» διαβίωση σε μια απόλυτα εχθρική χώρα, τους καθιστά ομήρους, έγκλειστους στο σπίτι, χωρίς πρόσβαση στην εκπαίδευση και την υγεία, χωρίς δικαίωμα να κυκλοφορούν στους δρόμους της χώρας γιατί αν συλληφθούν από τα καθεστωτικά όργανα κινδυνεύουν στην καλύτερη περίπτωση με απέλαση και στην χειρότερη με θάνατο. Οι γυναίκες ειδικότερα υφίστανται την καταπίεση, ζουν υπό το καθεστώς του φόβου τόσο της απέλασης όσο και του θανάτου. Η πολυετής αυτή συνθήκη υποδηλώνει τις προθέσεις του καθεστώτος απέναντι σε κάθε τι διαφορετικό, σε οτιδήποτε αντιδρά και αντιστέκεται στο σκοταδισμό και την καταπίεση.
Αναμενόμενα λοιπόν, η δολοφονία της Μαχσά άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου. Οι γυναίκες βγήκαν στους δρόμους και μαζί τους και πολλοί άντρες. Έκαναν σημαία τις μαντήλες τους, υψώνοντάς τες ενάντια στο θεοκρατικό καθεστώς και διεκδικώντας την ελευθερία τους. Οι διαδηλώσεις συνεχίζονται στη μια πόλη του Ιράν μετά την άλλη. Οι αλυσίδες της καταπίεσης, της κακοποίησης, της ανελευθερίας έσπασαν.
Γυναίκες – Ζωή – Ελευθερία
Ο πρόεδρος Ραΐσι απειλεί ότι θα βγάλει το στρατό στους δρόμους και θα χτυπήσει στο ψαχνό, όπως έκανε το 2019, όταν ο κόσμος βγήκε στους δρόμους επειδή αυξήθηκε η τιμή του ψωμιού και τα σώματα ασφαλείας μαζί με τους παρακρατικούς δολοφόνησαν εν ψυχρώ πάνω από 1.500 διαδηλωτές. Ο πρόεδρος και τα όργανά του καταγγέλλουν τους εξεγερμένους ως «στρατιώτες του Ισραήλ και των ΗΠΑ»!
Στην πραγματικότητα, όμως, είναι ο θεοκρατικός σκοταδισμός και μισογυνισμός που δίνει πολύτιμα χαρτιά και όπλα στους πιο επιθετικούς κύκλους του Ισραήλ και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ενάντια στο Ιράν και τον λαό του και μάλιστα την ώρα που αρχίζουν ξανά οι διαπραγματεύσεις για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, τις οποίες είχαν διακόψει ο Τραμπ και ο Νετανιάχου.
Παρά την καταστολή η φωτιά δεν σβήνει, αντίθετα εξαπλώνεται, ιδιαίτερα στις πιο φτωχές περιοχές. Και το ερώτημα είναι, θα καταφέρει αυτή η μεγαλειώδης εξέγερση των καταπιεσμένων γυναικών να αγκαλιάσει τα πιο φτωχά προλεταριακά και μικροαστικά στρώματα, ζωντανεύοντας ξανά τις καλύτερες παραδόσεις της Ιρανικής Επανάστασης ενάντια στον Σάχη και τον ιμπεριαλισμό, δίνοντάς της έναν διεθνιστικό σοσιαλιστικό προσανατολισμό και πυροδοτώντας μια επαναστατική διαδικασία σε ολόκληρη την περιοχή;
Τα ερωτήματα παραμένουν ανοιχτά και όλες οι δυνατότητες παρούσες όσο οι Ιρανές γυναίκες παραμένουν στους δρόμους και αγωνίζονται.
Τζιν – Τζιγιάν – Αζαντί…
