του Νίκου Λέκκα
Το τι είναι το τραγούδι του σήμερα και πώς μπορεί να κατανοηθεί, για καταγραφή εντός μας ούτε λόγος, και πως αυτό μπορεί να σταθεί αρωγός με ένα βήμα ζωής που όσο πάει φέρνει σ’ όλα τα υποκοσμικά εξάρια, χωρίς τις κάποτε γνώσεις και χωρίς αξίες και πόνους. Και που μπορεί να ωφελήσει; Και τι να βγάλουν αυτές οι έρημες δισκογραφικές; Ποιο πόνο να καταγράφουν. Και δεν μιλάω για τους παλιούς. Ούτε για τους παλιούς που ακόμα επιμένουν. Ομιλώ για τα ξεπεταρούδια.
Στα παιδικά μας χρόνια το τραγούδι ήταν αλλιώς. Από πού να αρχίσεις; Από τον Νίκο Καρβέλα που εκτός από τα δικά του, και βλέπε τους δίσκους Όλα ή τίποτα, και τους δύο τρεις μεταγενέστερους, έως τα τραγούδια που έγραφε στην Κατερίνα Στανίση. Από την Πωλίνα, που από την Μέδουσα ξεκίνησε η κοπέλα, έως να φτάσει στην μπιρίμπα και το πάμε για τρέλες, έως τον Δάκη και το τσάι του, χρόνια μετά, ολόκληρες δεκαετίες μετά την Κηφισιά.
Που μεταξύ μας μια πάστα από τον Βάρσο, τονώνει την θύμησή μας για μετεφηβικά ποιήματα, και τις μνήμες τους. Οι αστέρες που μας τα πρόσφεραν, κάπου υπογείως βόσκουν όλοι, κυρίως στο Α’ νεκροταφείο. Για αποτέφρωση στην Ριτσώνα ούτε λόγος. Όχι από τον φόβο για επαφή με τους χωριάτες, αλλά τότε αποτεφρωτήριο δεν υπήρχε. Αλλά ουδείς λόγος ανησυχίας. Το αποτεφρωτήριο, οι εγκαταστάσεις του, βρίσκονται εκτός χωρίου, και ο καφές της παρηγοριάς, προσφέρεται στους αίθριους χώρους, πάντα σε πορσελάνινα φλιτζάνια. Το κονιάκ σε τυπικά σφηνοπότηρα.
Αλλά και τα μετά ακούσματα. Που γύρω στο 4 τουλάχιστον στους ηθοποιούς, το Α’ νεκροταφείο το είχα μάθει σχεδόν απέξω. Λέω σχεδόν γιατί όλες τις αρτίστες στο ίδιο διάζωμα τις θάψαν. Να τρέχω ντάλα καλοκαίρι στα μαύρα, κάθε τρεις και λίγο. Ευτυχώς ήταν κοντά. Τότε έγραφα στην εφημερίδα Απόφαση. Αλλά και από θύμηση αυτό το νεκροταφείο άλλο τίποτα. Ξέρετε τι είναι να πέφτεις μετά από κονιάκ και άλλα προϊόντα εφάμιλλης αρρενωπότητας και γούστου, πάνω σε τάφους όπως του Στράτου Διονυσίου και της Σωτήριας Μπέλλου; Που οι φίλοι των καφενείων στο άκουσμα αυτής της είδησης, το ποτό μού το κερνούσαν αβέρτα… Αλλά και συγγραφέων. Του Τσίρκα, του Ταχτσή… Που οι συγγραφείς φίλοι μου καθότι με καβούρια σπάνια ένα. Μεγάλο Πράγμα. Σαν την σωτηρία της ψυχής, του 85, από το Κυκλοφορώ και Οπλοφορώ. Για μένα η Σωτηρία της Ψυχής.
Αλλά όπως λέω επανειλημμένα και θα το λέω ώσπου να πεθάνω, και σας παρακαλώ πολύ να με πιστέψετε γιατί ξέρω πολλά και μέσα με αυτά που έπαθα, έμαθα να παρατηρώ τον κόσμο, τους σημερινούς δεν είναι να τους πάρει κανείς στα σοβαρά.
Στα εφηβικά μας χρόνια, γιατί αυτά είναι που σηματοδοτούν περισσότερο από τα παιδικά, γιατί στα παιδικά είσαι ένα άβουλο πλάσμα, ενώ στην εφηβεία έχεις κάποια πυγμή χωρίς όμως να την αναγνωρίζεις, το να διαμορφωθείς από τον λόγο των ομοφυλόφιλων και των ναρκομανών ποιητών του τραγουδιού, δεν ξέρω αν ήταν επιβεβλημένο στην περίπτωση μου ήταν μονόδρομος. Από το άκουσμα της Λήδας ακόμα. Που αυτή η κοπέλα όλα τα λούστηκε από μωρό. Και να εκφέρει το διαχρονικό λόγο του Ανδρέα Αγγελάκη, ήταν και έχω δεν ξέρω τι. Σίγουρα όμως δεν ήταν τυχαίο. Τίποτα στη ζωή δεν είναι τυχαίο. Πόσο μάλλον η Λήδα και με αρωγό τους γονιούς που είχε. Την Δανάη και τον Νίκο. Αν και τον Νίκο σιγά να μην το θυμάται. Αλλά αν έχει τέτοιους γονείς, σου προσφέρουν το συμπυκνωμένο. Αλλιώς το αναζητάς. Και πάντα το βρίσκεις. Κυρίως με κόστος στην υγεία σου.
Αλλά καλά στερνά και όλα καλά δεν λένε. Και τα δικά μας θα είναι καλά για κάθε λόγο εκτός από το οικονομικό. Δες από την Αρώνη από ηθοποιούς, τη μοναχικότητά τους, τον Γιώργο Ζωγράφο, την Σωτήρια Μπέλλου, τους τενόρους της παλιάς λυρικής, που κατοικούσαν κατά κόρον στα Εξάρχεια, πάντα στο τραγούδι και τις όποιες εκφράσεις του… έως την Ζωζώ Νταλμάς, που η Ζαζά Μπριλλάντη την θεωρούσε του σχοινιού και του παλουκιού, χορεύτριες αμφότερες. Πόσα έζησαν και πόσα χάρηκαν και χάρισαν τον έρωτα. Μέχρι και τεκνά από το περιθώριο έβγαλαν, ως όφειλαν;;;; Και πόσοι άντρες της οικοδομής άναψαν το πολλοστό Santé τους, το τελευταίο χωρίς να τσαλακώσουν την κασετίνα. Γιατί για να τσαλακώσεις μια Ζωζώ Νταλμάς, αυτή ήταν η κοπέλα στο πακέτο, πρέπει να είσαι τσόλι και ιερόσυλος, εν αντιθέσει με τα σημερινά τσόλια και τους ιερόσυλους που πατάνε κάτω τα ιερά. Και δεν εννοώ την αρχαιότητα. Παντογνώστες γαρ, που ράβουν κουστούμια στους μέντορές τους. Δες την περίπτωση του κυρίου Λιγνάδη.
Το τραγούδι μας το δίδαξε αυτό.
Όλα μας τα δίδαξε το τραγούδι. Από την Νύχτα θέλει, της Λίνας Νικολακοπούλου με την φωνή της Χριστιάνας, με το απαραίτητο Santé, μέχρι το χωρίς Καφέ χωρίς τσιγάρο και ψυχή του Παύλου Σιδηρόπουλου. Έως το Μυρίζει σπέρμα και αμμωνία, του Παυριανού με την φωνή του Γιώργου Μαρίνου.
Τώρα δεν ακούμε πια τραγούδια. Μόνο επαναλαμβανόμενα μοτίβα, από ομοφυλόφιλους και ναρκομανείς παραγωγούς, αν και της ελαφριάς ντρόγκας της Κρατικής Ραδιοφωνίας. Τα παιδιά του Χατζιδάκι και της Μιχαλίτση, φτάσαμε να τα χώνουμε στις φυλακές.
Κορωπί
01/09/2021
