Στο προηγούμενο φύλλο της ΝΠ (11 Ιανουαρίου 2014) δημοσιεύσαμε εννιά ερωταπαντήσεις που σχετίζονται με το οικονομικό υπόβαθρο που οδήγησε στην προσφυγή στις πρόωρες εθνικές κάλπες στις 25 Ιανουαρίου. Στο τρέχον φύλλο θα επικεντρωθούμε στις πολιτικές προοπτικές τους.
1) Γιατί να μην καλέσει κανείς το λαό να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ για να φύγει -έστω και με εκλογές- η κυβέρνηση των μνημονίων στις 26 Ιανουαρίου;
Καταρχάς, ένα επαναστατικό κόμμα δεν μπορεί να “σνομπάρει” τις κοινοβουλευτικές εκλογές από τη στιγμή που η μεγάλη πλειοψηφία του λαού αυτής της χώρας (60 -65% των εκλογέων) αναμένεται να συμμετέχει σ’ αυτές, πολλώ δε μάλλον που το 30 -35% αυτού υποστηρίζει το σχηματισμό μιας κυβέρνησης της αριστεράς υπό το ΣΥΡΙΖΑ στα ερείπια των αστικών μνημονιακών κομμάτων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Αν, όμως, είναι επιβεβλημένη η συμμετοχή ενός επαναστατικού κόμματος στη διαδικασία των εκλογών για να προπαγανδίσει ένα επαναστατικό πολιτικό πρόγραμμα, δεν είναι επιβεβλημένη η εκλογική υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Το επαναστατικό κόμμα συμφωνεί στην ανάγκη ανατροπής της κυβέρνησης των τροϊκανών -ακόμα και μέσω των εκλογών- και στην ανάγκη μιας κυβέρνησης της αριστεράς, αλλά διαφωνεί με τον χαρακτήρα της κυβέρνησης που θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Γι’ αυτό είναι επιβεβλημένη η αυτόνομη κάθοδος του επαναστατικού κόμματος στις εκλογές, με την οποία επιδιώκει όχι μόνο να προπαγανδίσει ένα επαναστατικό πρόγραμμα και μία επαναστατική δράση, αλλά και την έμπρακτη υποστήριξη των εργατών σ’ αυτό.
2) Μπορεί αυτή τη στιγμή το επαναστατικό κόμμα να κερδίσει σημαντική υποστήριξη της εργατικής τάξης;
Ο ΣΥΡΙΖΑ από ένα μικρό μετωπικό αριστερό ρεφορμιστικό σχήμα εκτινάχτηκε στις εθνικές εκλογές του 2012 σε ένα βασικό διεκδικητή της κυβερνητικής εξουσίας με κεντρικό πολιτικό στόχο την κατάργηση των Μνημονίων, χωρίς ρήξη με την ΕΕ και το ΔΝΤ που τα επέβαλαν με τη συνέργεια της ελληνικής αστικής τάξης από το 2010 μέχρι σήμερα.
Στις Ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014, ο ΣΥΡΙΖΑ κατέλαβε την πρώτη θέση, ενώ στις μέρες μας διεκδικεί την ίδια την κυβέρνηση της χώρας ακόμα και με αυτοδυναμία.
Αυτό θα ήταν αδύνατο χωρίς την ύπαρξη δύο συνθηκών: Την παρατεταμένη χρεοκοπία του ελληνικού και ευρωπαϊκού καπιταλισμού και τη στόχευση του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση της αριστεράς.
Το ιστορικό οικονομικό και πολιτικό έδαφος της μέχρι τώρα ανοδικής πορείας του ΣΥΡΙΖΑ είναι δυνάμει ικανό να επιτρέψει στην επόμενη φάση της κρίσης (που θα χαρακτηριστεί από μία νέα έκρηξη της κρίσης κρατικού και ιδιωτικού χρέους, αλλά και την παραπέρα αποσύνθεση του αστικού πολιτικού συστήματος διακυβέρνησης, μαζί και του ΣΥΡΙΖΑ) την μαζικότερη ενίσχυση του επαναστατικού κόμματος στην πάλη του για την εργατική εξουσία.
3) Γιατί η τρέχουσα οικονομική κρίση αποσυνθέτει την αστική εξουσία;
Η πάλη για μία εργατική κυβέρνηση με εργατική εξουσία δεν είναι πρόωρη.
Ας ξεκινήσουμε, πρώτα απ’ όλα από το ότι δεν είναι δυνατή μία αστική, έστω και τύποις, δημοκρατική κυβέρνηση στα πλαίσια μίας αστικής εξουσίας εν μέσω μίας παρατεταμένης συστημικής χρεοκοπίας.
Βρισκόμαστε πιθανότατα στις παραμονές πτώσης της τελευταίας από τις πέντε αστικές κυβερνήσεις που ανάλαβαν να διαχειριστούν την χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού τα τελευταία χρόνια.
Η επιδεινούμενη αδυναμία της κυρίαρχης τάξης να σχηματίσει μία κυβέρνηση με την οποία θα διαχειριστεί τις υποθέσεις αποτελεί κορυφαία εκδήλωση της επιδεινούμενης αδυναμίας να συνεχίζει να κυριαρχεί σε όλο το εύρος της κοινωνίας.
Η καταστροφή που έχουν επιφέρει οι καπιταλιστές στις παραγωγικές δυνάμεις της ελληνικής οικονομίας, με τις μαζικές απολύσεις, το πάγωμα των προσλήψεων και τη δραματική μείωση των επενδύσεων από το 2007-8 μέχρι και σήμερα είναι ένδειξη απώλειας του ελέγχου της διαδικασίας αναπαραγωγής της καπιταλιστικής κοινωνίας από την πλευρά της αστικής τάξης και όχι ένδειξη δύναμης.
Εκείνο που πάνω απ’ όλα «πέτυχε» η διεθνής και ελληνική αστική τάξη μέσω των Μνημονίων ήταν η σωρευτική ύφεση 25%, ο τετραπλασιασμός του ποσοστού της ανεργίας, η μείωση 30% των εισοδημάτων και η πρωτοφανής μείωση των κρατικών δαπανών αλλά σε καμία –μα καμία – περίπτωση οποιαδήποτε αλλαγή του «παραγωγικού» προτύπου της οικονομίας (σ.σ. στροφή στη βιομηχανικό και αγροτο-κτηνοτροφικό τομέα) και της σχέσης δημόσιου – ιδιωτικού τομέα (σ.σ. μαζικές ιδιωτικοποιήσεις), οι οποίοι ήταν και είναι οι στρατηγικοί μνημονιακοί στόχοι.
Έτσι –για παράδειγμα:
4) Έχει ηττηθεί η εργατική τάξη πολιτικά ή έστω «οικονομικά»;
Όλες οι παραπάνω ανολοκλήρωτες «μεταρρυθμίσεις αποτελούν “νίκες” του λαού, (αν και μερικές απ’ αυτές είναι “ακούσιες”) της Ελλάδας αλλά όχι μόνο…
Ποια είναι “ακούσια” νίκη ; Για παράδειγμα, τα κρατικά έσοδα δεν αυξήθηκαν, γιατί απλά ο λαός «προτίμησε» να… φάει παρά να πληρώσει δυσβάσταχτους φόρους στο κράτος, ανεδαφικά τοκοχρεολύσια στις τράπεζες και ασφαλιστικές εισφορές (σ.σ. αυτό αφορά τους μικρομεσαίους οφειλέτες του ΟΑΕΕ).
Ποια “νίκη” οφείλεται περισσότερο στους εργάτες άλλων χωρών και όχι της Ελλάδας; Για να γίνει υποκατάσταση των εισαγωγών απαιτούνταν, αν μη τι άλλο, μία παραπέρα μείωση των εργατικών μισθών στο επίπεδο των άμεσων ανταγωνιστών του ελληνικού καπιταλισμού, όπως του βουλγάρικου και του τουρκικού. Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Και αυτό γιατί αυξημένες λαϊκές αντιστάσεις στην Τουρκία και τη Βουλγαρία (λόγω της επιβράδυνσης αυτών των “αναδυόμενων” οικονομιών) απέτρεψαν νέες μειώσεις στους μισθούς των εργατών και, έτσι, παραπέρα πιέσεις για μείωση των μισθών στην Ελλάδα.
Παράλληλα, η «ιδιωτικοποίηση» των εργασιακών όρων του Δημοσίου μπλοκαρίστηκε από μία εξάμηνη αποχή – απεργία των υπαλλήλων (Μάης – Νοέμβρης 2014) τσαλάκωσε δύο καταδικαστικές αποφάσεις και τον νεοφιλελεύθερο κανίβαλο υιό Μητσοτάκη. Το καλοκαίρι του 2013, το “λουκέτο” στην ΕΡΤ αποτέλεσε μία τεράστια εστία αντίστασης του λαού, ενώ αργότερα οι πάνω από 500 απολυμένες καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών κέρδισαν την υποστήριξη πλατιών στρωμάτων του λαού. Εξάλλου, κανείς από το Ταμείο των Αποκρατικοποιήσεων (ΤΑΙΠΕΔ) και την κυβέρνηση δεν τόλμησε να βάλει την υπογραφή στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας ακόμα και σε περιπτώσεις που ψηφίστηκε σχετικός νόμος (πχ ΔΕΗ, Ελληνικό).
Σε ένα άλλο επίπεδο του “δημοσίου”, εκείνο που αφορά τους μηχανισμούς κρατικής καταστολής, η αστική διακυβέρνηση απέτυχε να διαχειριστεί την υπόθεση του Νίκου Ρωμανού με τρόπο νικηφόρο για την ίδια, είτε “σπάζοντας” την απεργία του νεαρού αναρχικού κρατουμένου, είτε κηρύσσοντας κατάστασης πολιορκίας επ’ αφορμή μίας εξέγερσης σε περίπτωση μιας αρνητικής για τη ζωή του Ρωμανού εξέλιξης που, πιθανόν, θα ξεπερνούσε τα όρια εκείνης του Δεκεμβρίου του 2008.
5. Μπορεί να δώσει διέξοδο από την κρίση άλλη τάξη εκτός από την εργατική;
Η μόνη διέξοδος από την καπιταλιστική χρεοκοπία για το λαό μπορεί να είναι όχι μόνο εργατική, αλλά ταυτόχρονα επαναστατική και διεθνιστική.
Η διαγραφή ολόκληρου του (αστικού) κρατικού χρέους προς τους διεθνείς πιστωτές και του ιδιωτικού χρέους των εργατών και των φτωχών μικροαστών προς τις τράπεζες, την εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία (σ.σ. για τους φτωχούς μικροαστούς) είναι το ελάχιστο αναγκαίο αλλά όχι ικανό μέτρο για την επιβίωσή μας. Απαιτείται η απαγόρευση εξόδου κεφαλαίων από την Ελλάδα και το κρατικό μονοπώλιο ολόκληρου του εξωτερικού εμπορίου, έτσι ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι αρνητικές συνέπειες πάνω στην ελληνική οικονομία από το διεθνή οικονομικό αποκλεισμό που θα θελήσουν να επιβάλλουν οι άλλες καπιταλιστικές οικονομίες μετά την έξοδο της χώρας από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΕΕ, ΔΝΤ, ΝΑΤΟ κλπ.).
Ταυτόχρονα πρέπει να εθνικοποιηθούν άμεσα, χωρίς αποζημίωση στους ιδιοκτήτες τους και κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση όλες οι μεγάλες στρατηγικού χαρακτήρα επιχειρήσεις.
Ολόκληρο το εργατικό δυναμικό της χώρας πρέπει να τοποθετηθεί, βάσει ενός δημοκρατικά σχεδιασμένου κρατικού προγράμματος, σε όλο το φάσμα της οικονομίας, εξασφαλίζοντας σε όλο τον πληθυσμό ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης. Τα μέτρα αυτά δεν μπορούν να εφαρμοστούν παρά μόνο εφόσον οι εργάτες πάρουν στα χέρια τους πρώτα την πολιτική εξουσία, τσακίζοντας το αστικό κράτος. Η εργατική εξουσία είναι η αφετηρία και όχι το… τέλος ενός ριζικού κοινωνικού σχηματισμού υπέρ του λαού.
Η οικοδόμηση του σοσιαλισμού δεν μπορεί να ολοκληρωθεί σε ένα επίπεδο… πίσω από εκείνο στο οποίο κυριαρχεί ένα κατώτερο κοινωνικό σύστημα, ο καπιταλισμός. δηλαδή στο εθνικό αντί του διεθνούς επιπέδου. Η πάλη αυτή δεν μπορεί να ξεκινήσει αφού πετύχουμε την εργατική εξουσία στην Ελλάδα, αλλά από σήμερα οικοδομώντας μία εργατική επαναστατική Διεθνή, την Τέταρτη Διεθνή.
Δ.Κ.
