EΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ - ΑΝΕΡΓΟΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

 

 

«Το μεροκάματο να βγαίνει και όλα τα άλλα….». «Εκείνο που χρειάζεσαι είναι μια δουλειά». «Πήγαινε να δουλέψεις και μην ασχολείσαι με τα’ άλλα. Δεν αξίζει»…

Εκφράσεις που τις ακούς καθημερινά, σχεδόν παντού. Από τα καφενεία αν έχεις βέβαια τη δυνατότητα να πάρεις έναν καφέ για να πας ή αν κάποιος φίλος σου έχει τη δυνατότητα να σε κεράσει, μέχρι και σε χώρους εργασίας που μπορεί να περάσεις να δεις ένα γνωστό σου, και φυσικά σε στέκια ανέργων που είναι και το βασικό τους πρόβλημα.

 

Οι άνεργοι όμως με την απομάκρυνσή τους από την αγορά εργασίας, με την έλλειψη οικονομικής ενίσχυσης, με τις τουλάχιστον απαίσιες συνθήκες εργασίας που υπάρχουν, σκέφτονται απλώς να πάνε να δουλέψουν; Σίγουρα οι περισσότεροι ναι, και σε ό,τι νάναι. Η ανάγκη δυστυχώς που έχει δημιουργήσει αυτό το σύστημα δεν αφήνει και πολλά περιθώρια.

Βέβαια, η «αριστερο – ακροδεξιά» κυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει εδώ και καιρό ότι την ανεργία την έχει… καταπολεμήσει.

Πώς; Με τις οχτάμηνες συμβάσεις που με το που λήγουν παίρνουν τους επόμενους. Έτσι όλοι θα κάνουμε το κύκλο μας και θα δουλέψουμε κάποια στιγμή.

Αυτοί που εργάζονται, από την άλλη πλευρά, έχοντας τη  «σιγουριά» της δουλειάς υπομένουν κάθε αδικία. Το να μην έχεις πληρωθεί για καιρό δε μπαίνει σα ζήτημα να τα βροντήξεις όλα και να ξεσηκωθείς. Αντίθετα κάποιοι «εργαζόμενοι» τη θεωρούν απαραίτητη για να στηριχτεί η εταιρεία. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του MEGA που οι εργαζόμενοι έβγαλαν και ανακοίνωση ακόμα για να δείξουν τη στήριξή τους στο κανάλι αλλά τα λεφτά τους ακόμα δε τα πήραν.

Το να μη σε πληρώνουν ή να σου δίνουν έναντι, βέβαια, είναι και ένας τρόπος για να σε κρατήσουν στη δουλειά «γιατί πάντα θα έχεις να λαβαίνεις». Το βασικό όπλο όμως ενάντια στην εργασία είναι η ανεργία. Αυτό το όπλο οι καπιταλιστές το χρησιμοποιούν καλά.

Χρησιμοποιώντας την απειλή της ανεργίας και υπενθυμίζοντας τους όρους που υπάρχουν στην αγορά εργασίας- όροι οι οποίοι τους δίνονται από το κράτος που οι ίδιοι έχουν φτιάξει-κρατούν τους εργαζόμενους σε καταστολή. Συγχρόνως τους στρέφουν και ενάντια στην άλλη πλευρά της τάξης τους που είναι οι άνεργοι.

Οι άνεργοι τους οποίους ουσιαστικά δημιούργησε το σύστημα ώστε να είναι το αντίπαλο δέος των εργαζομένων.

Τους δημιούργησε καθώς τα προηγούμενα χρόνια στο όνομα της αποπληρωμής ενός χρέους που η εργατική τάξη φυσικά δεν ευθύνεται χρειάστηκε να πάρει κάποια μέτρα. Χρειάστηκε να υπάρχουν 5 αποχωρήσεις στο δημόσιο τομέα έναντι 1 πρόσληψης. Χρειάστηκε να κλείσουν πολλά μαγαζιά και εταιρείες αφήνοντας εργαζόμενους στο δρόμο. Χρειάστηκε να χαθούν εργατικά δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί με αγώνες για να μην υπάρχουν αντιδράσεις. Τελευταία μας αφαιρούν και το δικαίωμα στην απεργία.

Και το ερώτημα που μπαίνει είναι: τι είναι καλύτερο να είσαι άνεργος ή να δουλεύεις με όρους δουλείας;

Ειδικά το τελευταίο αυτοί που το έχουν βιώσει πιο αληθινά είναι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που δε μπορούμε να τους δούμε αλλιώς παρά μόνο σα ταξικά μας αδέλφια. Αλλιώς δε μπορείς να λογίζεσαι σα μέρος της εργατικής τάξης αν δε το συνειδητοποιήσεις αυτό και αν δε παλέψεις για αυτό.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη περίπτωση της Μανωλάδας που οι άνθρωποι διεκδίκησαν τα χρήματα που δούλεψαν και τους πυροβόλησαν. Η δικαιοσύνη εδώ βεβαία ήταν τυφλή. Πόσα εργοστάσια παίρνουν μετανάστες για δουλειά και τους δυο πρώτους μήνες δε τους πληρώνουν και αρχίζουν να τους πληρώνουν από τον τρίτο κρατώντας τούς δυο μήνες μέσα; Και ένα σορό άλλες περιπτώσεις στις οποίες ως εργατική τάξη δεν έχει υπάρξει αντίδραση παρά μόνο σε συλλογικό επίπεδο από κάποιες αριστερές – αναρχικές οργανώσεις.

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες έχουν δικαίωμα να πάνε όπου θέλουν και να διεκδικήσουν καλύτερη ζωή. Εμείς σαν εργατική τάξη έχουμε υποχρέωση να σταθούμε δίπλα τους. Χτυπώντας αυτούς το κεφάλαιο είναι σα να κτυπάει όλους μας. Κανονικά αυτό το ζήτημα πρέπει να αφορά όλες τις χώρες -στην περίπτωσή μας- της ΕΕ πάντα από τη μεριά του εργατικού κινήματος.

Φυσικά το θέμα του εργατικού κινήματος πρέπει να το δούμε και από τη διεθνιστική του πλευρά. Στο κείμενο βέβαια αυτό δεν υπάρχει χώρος για να γίνει ολοκληρωμένη ανάλυση. Παρ’ όλα αυτά θα πρέπει να τονιστεί ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν αντιδράσεις στη Γαλλία ενάντια στον αντεργατικό νόμο, στην Ιταλία βγαίνει μια ακροδεξιά κυβέρνηση και η Τουρκία είναι με το ένα πόδι στο ΔΝΤ.

Όλα αυτά έχουν ένα κοινό παρονομαστή. ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ. Και είναι διεθνής. 

Ο μοναδικός εχθρός του είναι η εργατική τάξη η οποία χρειάζεται να ενωθεί διεθνώς και να μην έχει το μυαλό της μόνο στο μεροκάματο.

Και αυτό το λέω γιατί η εργασία δε γίνεται για να επιβιώσουμε εμείς αλλά για να επιβιώσει το κεφάλαιο. Που όταν δε βρίσκει διέξοδο σε μια χώρα πάει αλλού. 

Και μετά έχουμε τις λίστες με τα ονόματα αυτών που έβγαλαν τα λεφτά στο εξωτερικό αλλά δε τους πειράζει κανείς. 

Και εμείς εδώ, εργαζόμενοι και άνεργοι τρωγόμαστε για ένα κομμάτι ψωμί ή για μια θέση εργασίας (δουλείας).

Σίγουρα χρειάζεται το μεροκάματο αλλά δε πρέπει να συμβιβαστούμε σα να είναι η τελευταία λύση. 

Σε μια κοινωνία που δεν θα υπάρχουν φτωχοί και πλούσιοι δεν θα υπάρχουν όροι ότι αν δουλέψεις θα φας. Ούτε και θα πετάμε ανθρώπους στον Καιάδα με τη δικαιολογία ότι είναι τεμπέληδες. 

Νίκος Παρ.