Τα γεγονότα εντός του Εργατικού Κόμματος φαίνεται να οδηγούν σε άλυτη κρίση και μετωπική ρήξη.
Στα MME και σε επίσημες δηλώσεις στελεχών της δεξιάς πτέρυγας του Kόμματος ο αντιτροτσκισμός παίρνει τη μορφή υστερίας. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στα μέσα Aυγούστου στην εφημερίδα «Guardian», ο αντιπρόεδρος του κόμματος Τομ Γουάτσον ούτε λίγο ούτε πολύ υποστήριξε ότι η εκλογή του Κόρμπιν οφείλεται σε μια καλοστημένη συνωμοσία της «παλιάς τροτσκιστικής πτέρυγας» που εγκατέλειψε τους Εργατικούς πριν από δεκαετίες. Όπως τόνισε, αυτοί οι «σκληροπυρηνικοί τροτσκιστές» ασκούν σήμερα «αφόρητες πιέσεις» στα νέα μέλη με στόχο να εδραιώσουν τον έλεγχο της νέας ηγεσίας στο κόμμα. Kατά τον Γουάτσον οι τροτσκιστές «βλέπουν απλώς το Εργατικό Κόμμα ως όχημα για την υλοποίηση του επαναστατικού σοσιαλισμού».
Η Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή (NEC) του κόμματος, ένα από τα βασικά προπύργια του μπλερικού μηχανισμού, ανέλαβε να αντιμετωπίσει το «πρόβλημα». Στα μέσα Ιουλίου αποφάσισε τον αποκλεισμό από την εσωκομματική εκλογική διαδικασία 130.000 μελών που έχουν εγγραφεί στο Εργατικό Kόμμα μέσα στο 2016. Ήταν μια κίνηση που σαφώς στρεφόταν κατά του Κόρμπιν, αφού το μεγαλύτερο μέλος των νέων μελών είναι υποστηρικτές του.
Όμως η βρετανική δικαιοσύνη έκρινε παράνομη την απόφαση δικαιώνοντας την προσφυγή πέντε νέων μελών. Αυτό βύθισε στην απελπισία τη δεξιά πτέρυγα, που είδε και την τελευταία προσπάθεια «εκπαραθύρωσης» του Κόρμπιν να καταλήγει σε αποτυχία.
Η προσπάθεια «εκθρονισμού» του Κόρμπιν από την ηγεσία ξεκίνησε από την πλειοψηφία των βουλευτών του Εργατικού Κόμματος, αν και είναι σαφές ότι η πλειοψηφία των απλών μελών του Εργατικού Κόμματος στηρίζουν τον Κόρμπιν.
Οι βουλευτές του Εργατικού Κόμματος δεν υποστήριξαν ποτέ τον Κόρμπιν και πάντα ήθελαν να τον ξεφορτωθούν. Μετά το δημοψήφισμα της 28ης Ιουνίου 172 Εργατικοί βουλευτές απέσυραν την εμπιστοσύνη τους από το πρόσωπο του Κόρμπιν, ενώ μόνο 40 βουλευτές θεωρούνται υποστηριχτές του. Νέες εκλογές για την ηγεσία βρίσκονται εν εξελίξει με μόνο αντίπαλο του Κόρμπιν τον Σμιθ, σκιώδη υπουργό εργασίας και συντάξεων.
Ο Κόρμπιν κέρδισε την ηγεσία των Εργατικών το Σεπτέμβριο του 2015 προασπιζόμενος την αντίθεσή του στο πρόγραμμα λιτότητας. Ωστόσο, μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει να μετατρέψει το κόμμα σε δύναμη καταπολέμησης της λιτότητας. Ο λόγος είναι απλός. Το Εργατικό Κόμμα, από κόμμα της εργατικής τάξης και των συνδικάτων, εδώ και δεκαετίες έχει μετατραπεί σε ένα ιμπεριαλιστικό, αντεργατικό κόμμα και ο Κόρμπιν δεν μπορεί να το αλλάξει. Ο σκοπός αυτού του κόμματος είναι η υπεράσπιση της Βρετανικής κυρίαρχης τάξης.
Η πίστη στα συμφέροντα του Βρετανικού ιμπεριαλισμού και καπιταλισμού φέρνει μαζί της και μια δέσμευση στην κοινοβουλευτική δημοκρατία – το επιχείρημα ότι η κοινωνική αλλαγή μπορεί να έλθει μονάχα μέσω του κοινοβουλίου και της εκλογικής διαδικασίας. Μάλιστα ο πρώην ηγέτης του Εργατικού Κόμματος Νιλ Κίνοκ το κατέστησε αυτό σαφές σε μια ομιλία του σε εργατικούς βουλευτές στις 4 Ιούλη όπου δήλωσε για αυτούς που δημιούργησαν το Εργατικό Κόμμα: «Το 1918, υπό τη σκιά της Ρωσικής Επανάστασης, πήραν μια εσκεμμένη, συνειδητή, ιδεολογική απόφαση ότι δεν θα ακολουθήσουν τον συνδικαλιστικό δρόμο, ότι δεν θα ακολουθήσουν τον επαναστατικό δρόμο – ήταν μια πραγματική επιλογή εκείνες τις ημέρες. Θα ακολουθούσαν τον κοινοβουλευτικό δρόμο προς το σοσιαλισμό». Και συνέχισε λέγοντας ότι: «οι άνθρωποι που γίνονται μέλη στο κόμμα συμμετέχουν σ’ ένα κόμμα δεσμευμένο στον κοινοβουλευτικό δρόμο και αυτό καθιστά αναγκαίο ο ηγέτης του κόμματος να απολαμβάνει την υποστήριξη του Κοινοβουλευτικού Εργατικού Κόμματος». Με λίγα λόγια η καθοριστική ψήφος είναι αυτή των βουλευτών και αφού οι τελευταίοι δεν υποστηρίζουν τον Κόρμπιν, ο Κόρμπιν έχει το «καθήκον» να παραιτηθεί. «Προφανώς δεν υπάρχει καμιά βάση πάνω στην οποία ο Τζέρεμι θα μπορούσε να μείνει», δήλωσε ο «αριστερός εργατικός» Κίνοκ, εν όψει των «δημοκρατικών διατάξεων του Εργατικού Κόμματος». Άρα το 59,5 % των απλών μελών που υποστήριξαν τον Κόρμπιν το 2015 δεν έχει καμιά αξία.
Η άποψη του Κίνοκ για την υποτιθέμενη δημοκρατική διαδικασία εντός του Εργατικού Κόμματος, είναι η ίδια με αυτή των 172 βουλευτών που ψήφισαν εναντίον του Κόρμπιν. Το Εργατικό Κόμμα, ως κόμμα αφοσιωμένο στα συμφέροντα του Βρετανικού ιμπεριαλισμού, είναι ανγκασμένο να κυνηγά και να καταστέλλει κάθε είδους προοδευτική ή δημοκρατική άποψη που μπορεί να έχουν τα μέλη του.
Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει περίπτωση το κοινοβουλευτικό Εργατικό Κόμμα να αποδεχθεί τη νίκη του Κόρμπιν, ειδικά μάλιστα όταν η νίκη αυτή προήλθε από την πλειοψηφία των μελών του Εργατικού Κόμματος που στρεφόταν κατά του προγράμματος λιτότητας που πρεσβεύει η κεντρώα και δεξιά πτέρυγα του εν λόγω κόμματος. Από την αρχή της ηγεσίας του Κόρμπιν η συμπεριφορά των βουλευτών των Εργατικών ήταν τουλάχιστον, αντικομματική. Άσκηση κριτικής με κάθε ευκαιρία κατά του Κόρμπιν στα ΜΜΕ και ειδικά στο BBC. Αντιμέτωπος με συνεχείς ανταρσίες, ο Κόρμπιν είχε δυο επιλογές: συμβιβασμό με τους Κοινοβουλευτικούς Εργατικούς ή σύγκρουση μαζί τους και οικοδόμηση ενός κινήματος εναντίον της λιτότητας. Τελικά επιλέγοντας την «ενότητα» του Εργατικού Κόμματος, έκανε ουσιαστικά την πρώτη επιλογή. Ωστόσο, η συμφιλιωτική του πολιτική δεν είχε καμιά πιθανότητα επιτυχίας.
Η αυταπάτη ότι το Εργατικό Κόμμα μπορεί να μεταρρυθμιστεί και να ξαναγίνει εργατικό κόμμα είναι απλά μια αντιδραστική φαντασίωση. Παρά τις προφάσεις της όλη η εκλογική καμπάνια και πρόγραμμα του Κόρμπιν δεν απευθύνεται στη μάζα της εργατικής τάξης αλλά σε μια προνομιούχα μερίδα της και τη διατήρηση των συγκεκριμένων υλικών ακόμα συμφερόντων της.
Το αποτέλεσμα των εκλογών για την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος θα ανακοινωθεί στις 23 Σεπτέμβρη. Ο Κόρμπιν κατά πάσα πιθανότητα θα κερδίσει και η τεράστια πλειοψηφία των βουλευτών των Εργατικών θα απορρίψει το αποτέλεσμα. Ο Κόρμπιν και ένα πραγματικά αριστερό κομμάτι του Εργατικού Κόμματος θα πρέπει τελικά να αποφασίσει αν επιθυμεί να παραμείνει σ’ ένα ιμπεριαλιστικό κόμμα ή να αναζητήσει μια άλλη πιο ριζοσπαστική επιλογή.
