Ενάντια στην περίφραξη της Πνύκας και την Αστυνομοκρατία, O Λόφος Φιλοπάππου θα παραμείνει ανοιχτός και ζωντανός για όλους και όλες

Οι σχεδιασμοί της Κυβέρνησης, του YΠ.ΠO. και των Ιδιωτικών συμφερόντων για εμπορευματοποίηση και ξεπούλημα του μεγαλύτερου ελεύθερου χώρου της Αθήνας, του λόφου Φιλοπάππου, άρχισαν να υλοποιούνται. Η Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Πετραλώνων – Θησείου – Κουκακίου είχε ενημερώσει για την επερχόμενες εξελίξεις με την Συγκέντρωση – Ξενάγηση που είχε γίνει στην πλατεία Βουτιέ (περιφερειακός Φιλοπάππου) στις 14 Οκτώβρη ’18 και είχαμε γράψει στο φ. 676 της “Νέας Προοπτικής” με τίτλο: Τα “νέα” σχέδια “αξιοποίησης” δεν θα περάσουν. Φυσικά η περίφραξη και η αστυνομοκρατία δεν είναι για την ασφάλεια σε ένα λόφο απροσπέλαστο και επικίνδυνο, όπως ενημέρωναν τα ΜΜΕ.
Την Τρίτη 20/11/18 από διερχόμενους περιπατητές κάτοικοι ενημερώθηκαν ότι ξεκίνησαν τα έργα με την τοποθέτηση σιδεροδοκών – στηρίξεων καγκέλων περιμετρικά της Πνύκας. Τα τετελεσμένα γεγονότα θα έχουν σαν συνέπεια πιθανότατα στο μέλλον να κλείσει ξανά με εξωτερικές περιφράξεις όλος ο λόφος. Η περίφραξη διασπά βίαια την φυσική και ιστορική ενότητα του χώρου και απαιτεί κοπή δένδρων για να στηθεί. Οι εργασίες κλεισίματος ξεκίνησαν χωρίς πολεοδομική άδεια και βρίσκονται δίπλα στο προστατευόμενο έργο του Πικιώνη. Το κίνημα κατοίκων σε 24ωρη καθημερινή ετοιμότητα θεσμικά και κινηματικά κατάφερε, να σταματήσει το έργο παρ’ όλη την αστυνομοκρατία. Εξ άλλου υπάρχει απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας (2034/2015) που ορίζει ελεύθερη 24ωρη πρόσβαση και στους τρεις λόφους (Φιλοπάππου, Πνύκας, Νυμφών).
Με πρωτοβουλία της Ανοικτής Συνέλευσης Κατοίκων καλέστηκε Λαϊκή Συνέλευση για την Κυριακή 2/12/18 στο λιθόστρωτο. Καλέσματα επίσης έβγαλαν και η κίνηση Φιλοπάππου καθώς και οι Περιπατητές με την Πανσέληνο. Παρ’ όλη την εσκεμένη παραπληροφόρηση από τα ΜΜΕ και την έντονη και προκλητική παρουσία της Αστυνομίας πάνω από 200 κάτοικοι παραβρέθηκαν στο λιθόστρωτο. Συζητήθηκε η ιστορία των 16 χρόνων κινήματος, οι κατακτήσεις του αγώνα, με ιδιαίτερη αναφορά στη μνήμη τριών συντρόφων που δεν είναι πια κοντά μας. Τον σύντροφο και στέλεχος του ΕΕΚ Γιάννη Γιαννατσή, εμπνευστή και διοργανωτή της πρώτης λαϊκής συνέλευσης για τον Λόφο που έγινε στις 2/11/2002, τον Γιώργη Κονδύλη με μεγάλη συμβολή στον αγώνα μας και στον εικοσιδιάχρονο αναρχικό Δημήτρη Αρμακόλα, που έφυγε πριν ένα μήνα από κοντά μας μετά από ένα κινηματικό ατύχημα, υπερασπιστή του λόφου ενάντια στην κρατική καταστολή και τους φράκτες. Εγινε ενημέρωση για τα νέα σχέδια του ΥΠ.ΠΟ. πέριξ του χώρου της Πνύκας τα οποία στρέφονται ενάντια σε φυσικό περιβάλλον, ζώα, μνημεία και ανθρώπους. Εγινε αναφορά στο χαρακτήρα του λόφου, ένα ευαίσθητο οικοσύστημα, μια όαση στο κέντρο της τσιμεντούπολης όπου συνυπάρχουν ερείπια αρχαίας κληρονομιάς με πανίδα που αποτελείται κυρίως από χελώνες, ενδημικά, αποδημητικά πουλιά και πλούσια χλωρίδα.
Η διαδικασία κράτησε περισσότερο από 2 ώρες. Στο τέλος βγήκε ψήφισμα της Λαϊκής Συνέλευσης για λόφους Φιλοπάππου (Μουσών, Πνύκας, Νυμφών) Ανοιχτούς και προσβάσιμους σε όλους. Δημιουργήθηκε Ανοικτή Συντονιστική Επιτροπή που θα εφαρμόσει τις αποφάσεις της, μέχρι την επόμενη Λαϊκή Συνέλευση. Οι κάτοικοι συζήτησαν, αποφάσισαν και έδρασαν όπως γίνεται όλα τα χρόνια των Λαϊκών Συνελεύσεων. Παρά το δυνατό κρύο ο κόσμος παρέμεινε και ακολούθησε την περιήγηση στην Πνύκα με δράσεις ενάντια στην επιχειρούμενη περίφραξη και τις αυθαίρετες κατασκευές πίσω από τον Λουμπαρδιάρη.
Σήμερα έχουν περάσει 10 χρόνια με τα μέτρα των μνημονίων από κυβερνήσεις και θεσμούς, συνοδευόμενα -για το κέρδος των καπιταλιστών- από αιολικά πάρκα με τοποθετήσεις ανεμογεννητριών που ξεφυτρώνουν παντού, εξορύξεις χρυσού και υδρογονανθράκων, φορμόλες σε ιχθυοκαλλιέργειες, καταπατήσεις ελεύθερων χώρων για εκμετάλλευση και εμπορευματοποίηση, ξεπούλημα των πάντων και της ίδιας της ζωής μας.
“ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! Όλοι οι κάτοικοι πρέπει να εξ-ΕΓΕΡΘΟΥΜΕ” έλεγε η πρώτη αφίσα πριν 16 χρόνια, επίκαιρη και στις μέρες μας. Ο αγώνας για τον Λόφο Φιλοπάππου όπως και πολλοί άλλοι αγώνες (Κερατέα, Λευκίμμη, Σκουριές, Βόλος κ.λπ.) δείχνουν ξανά και ξανά ότι ο κόσμος του αγώνα τσακίζοντας τον φόβο, μπορεί να βγεί στο δρόμο να διεκδικεί τα αυτονόητα για τη ζωή και να ανατρέψει τα σχέδιά τους.
Τρ. Β.