ΔΙΚΤΥΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΙΑΤΡΕΙΩΝ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΤΟΥ 18 ΑΝΩ
Εκδήλωση ενάντια στη διάλυση της δημόσιας απεξάρτησης
ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ – Σπάρτης 14, Πλατεία Αμερικής
Κυριακή 2 Νοεμβρίου, 18:30
Οι αόρατοι αντιστέκονται στη διάλυση των Στεγνών Προγραμμάτων Απεξάρτησης – Να ενώσουμε τη φωνή μας μαζί τους
Σήμερα, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ακόμη βήμα της κυβέρνησης προς την πλήρη εμπορευματοποίηση της υγείας και της ανθρώπινης ζωής. Το νέο νομοσχέδιο για την απεξάρτηση που προωθεί η δεξιά κυβέρνηση, μέσα από τον ΕΟΠΑΕ, επιχειρεί να ομογενοποιήσει, να «εξορθολογίσει» όπως λένε, τα προγράμματα απεξάρτησης, διαλύοντας στην πράξη το πολύτιμο έργο που εδώ και δεκαετίες προσφέρουν τα δημόσια θεραπευτικά προγράμματα όπως το 18 Άνω, ή το ΚΕΘΕΑ.
Πίσω από τις ωραίες λέξεις, κρύβεται μια σκληρή πραγματικότητα: η κατάργηση της αυτονομίας των προγραμμάτων, η απαξίωση των θεραπευτικών φιλοσοφιών, η διάλυση της θεραπευτικής κοινότητας, η μετατροπή της απεξάρτησης σε μια αποστειρωμένη «υπηρεσία» που θα μετριέται με δείκτες αποδοτικότητας και «κόστους – οφέλους».
Η απεξάρτηση δεν είναι μια μηχανική διαδικασία. Είναι μια βαθιά ανθρώπινη, κοινωνική και ψυχολογική πορεία. Ο άνθρωπος που μπαίνει σε ένα πρόγραμμα δεν είναι «πελάτης» που ζητά ένα προϊόν, ούτε «ασθενής» που απλώς παίρνει ένα φάρμακο. Είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να ξαναβρεί τη θέση του στη ζωή, που αγωνίζεται να σταθεί στα πόδια του, να ξαναφτιάξει σχέσεις, να ονειρευτεί, να δημιουργήσει.
Κάθε πρόγραμμα απεξάρτησης έχει τη δική του ψυχή, τη δική του φιλοσοφία, τη δική του θεραπευτική προσέγγιση. Αυτή η ποικιλία είναι πλούτος — όχι εμπόδιο. Το 18 Άνω, για παράδειγμα, έχει οικοδομήσει εδώ και δεκαετίες ένα πρότυπο δημόσιο, δωρεάν, ψυχοθεραπευτικό πρόγραμμα, χωρίς υποκατάστατα, που στέκεται στο πλευρό του ανθρώπου με βάση την εμπιστοσύνη, τη συλλογικότητα και την πίστη στη δυνατότητά του να αλλάξει. Αυτή η προσέγγιση δεν μπορεί να «χωρέσει» σε κανένα ενιαίο, ομογενοποιημένο πλαίσιο που ορίζει η γραφειοκρατία ή η αγορά.
Το νομοσχέδιο επιχειρεί να επιβάλει ένα ενιαίο μοντέλο λειτουργίας, μια «ενιαία ταυτότητα» για όλα τα προγράμματα. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που επιδιώκει είναι να τα απονευρώσει, να τα καταστήσει εύκολα διαχειρίσιμα και, στο μέλλον, πιο εύκολα ιδιωτικοποιήσιμα. Θέλουν να εξαφανίσουν την κριτική φωνή που αυτά τα προγράμματα ενσάρκωσαν όλα αυτά τα χρόνια — τη φωνή που έλεγε ότι η χρήση δεν είναι ατομική ευθύνη, αλλά κοινωνικό σύμπτωμα. Ότι η απεξάρτηση δεν μπορεί να είναι υπόθεση της αγοράς, αλλά του κοινωνικού κράτους και της αλληλεγγύης.
Για τους θεραπευόμενους, η «ενοποίηση» αυτή σημαίνει ανασφάλεια, σύγχυση και απώλεια εμπιστοσύνης. Ο άνθρωπος που είναι στη χρήση, όταν κάνει το δύσκολο βήμα να ζητήσει βοήθεια, χρειάζεται να γνωρίζει πού απευθύνεται, ποια φιλοσοφία θα τον στηρίξει, ποιο πλαίσιο θα τον αγκαλιάσει. Δεν μπορεί να εμπιστευτεί ένα απρόσωπο, γενικό και αποστειρωμένο σχήμα που αντιμετωπίζει όλους «το ίδιο». Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του ιστορία, τη δική του ανάγκη, τη δική του διαδρομή προς την ελευθερία. Και κάθε θεραπευτική κοινότητα πρέπει να μπορεί να σταθεί δίπλα του με τον τρόπο που έχει αποδείξει ότι λειτουργεί.
Για τους εργαζόμενους στα προγράμματα, το νέο νομοσχέδιο σημαίνει πίεση, επισφάλεια, απώλεια αυτονομίας. Οι θεραπευτές, οι κοινωνικοί λειτουργοί, οι ψυχολόγοι, οι γιατροί που όλα αυτά τα χρόνια δούλεψαν με αυταπάρνηση, όχι για το χρήμα αλλά για τον άνθρωπο, βλέπουν τώρα το έργο τους να απαξιώνεται. Η δουλειά τους δεν είναι «εκτέλεση πρωτοκόλλων». Είναι μια καθημερινή πράξη αγώνα και αγάπης, μια προσπάθεια να σταθείς δίπλα στον άλλον χωρίς να τον κρίνεις, χωρίς να τον εξαγοράζεις, χωρίς να του πουλάς «θεραπεία».
Η δεξιά κυβέρνηση μιλάει για «σύγχρονες πολιτικές», για «ευελιξία» και «αποτελεσματικότητα». Μα τι πιο σύγχρονο από την πίστη στον άνθρωπο; Τι πιο αποτελεσματικό από το να σώζεις ζωές, να ξαναδίνεις ελπίδα; Η «ευελιξία» τους σημαίνει απολύσεις, συγχωνεύσεις, περικοπές. Η «αποτελεσματικότητά» τους μετριέται με νούμερα, όχι με χαμόγελα, με ποσοστά, όχι με ιστορίες ζωής.
Αυτό το νομοσχέδιο δεν είναι ένα απλό διοικητικό μέτρο. Είναι ιδεολογική επίθεση. Είναι προσπάθεια να υποταχθεί η έννοια της θεραπείας στους νόμους της αγοράς και στους κανόνες της καπιταλιστικής διαχείρισης. Στόχος τους είναι να εξαφανίσουν οτιδήποτε θυμίζει δημόσιο, δωρεάν, συλλογικό, ανθρώπινο.
Γι’ αυτό η υπεράσπιση του 18 Άνω, του ΚΕΘΕΑ και κάθε δημόσιου προγράμματος απεξάρτησης είναι πολιτική πράξη. Είναι πράξη αντίστασης στην εμπορευματοποίηση της υγείας, στην αποξένωση και στη φτώχεια που γεννά τη χρήση.
Εμείς λέμε:
Όχι στη διάλυση των θεραπευτικών προγραμμάτων.
Όχι στην ομογενοποίηση που σκοτώνει τη θεραπευτική ταυτότητα.
Όχι στη μετατροπή της απεξάρτησης σε προϊόν.
Ναι στη δημόσια, δωρεάν, ολιστική, ψυχοθεραπευτική απεξάρτηση χωρίς υποκατάστατα.
Ναι στη στήριξη των εργαζομένων και στην ενίσχυση της αυτονομίας των προγραμμάτων.
Γιατί η απεξάρτηση δεν είναι αριθμός στο προϋπολογισμό. Είναι άνθρωποι. Είναι ιστορίες. Είναι το δικαίωμα να ξαναγεννηθείς.
ΔΙΚΤΥΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΙΑΤΡΕΙΩΝ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΤΟΥ 18 ΑΝΩ
