του Γιώργου Χλωρού
Στην μνήμη του Νίκου Σπυρόπουλου (1957-2020). Κιθαρίστα, τραγουδιστή, συνθέτη και στιχουργού των Σπυριδούλα και άλλων πολλών σχημάτων, μουσικού παραγωγού και δάσκαλου μουσικής. Συντρόφου καλλιτέχνη που στράτευσε την ζωή του για την επανάσταση και την τέχνη.
Η πολιτική του κηδεία θα γίνει την Δευτέρα 22 Ιουνίου στις 2μμ στο Α’ νεκροταφείο Αθηνών.
Κάτσε ρε Νίκο να βάλω ένα παγάκι στο ποτήρι μου και ένα στο δικό σου… Ή μήπως δύο θες; Δεν το θυμάμαι ρε φίλε πως το προτιμάς.
Το κερνάω εγώ αυτό το ουίσκι, καθώς με κέρασες την τελευταία φορά που τα ‘παμε. Στην ErtOpen, πρέπει να ήταν το καλοκαίρι του 2016, όταν κάναμε μια από τις εκπομπές του Κόκκινου Ορίζοντα. Και μας τιμήσατε με τον Πουλικάκο και ήρθατε να παίξετε στο στούντιο και να μιλήσουμε. Περί ανέμων και υδάτων. Και προφίλ και ανφάς….
Στο χρωστάω λοιπόν το κέρασμα, δεν μου το χρωστάς.
Λοιπόν Νίκο, να ξέρεις, πολλοί σου χρωστάμε. Πολλοί.
Κάποιοι, αρκετοί στο είπανε και στο δείξανε. Ξέρεις ποιοι είναι και αυτοί το ξέρουν. Πολλοί θέλαν να στο πουν και δεν πρόλαβαν. Αυτοί μόνο το ξέρουν. Υπάρχουν και κάποιοι που ενώ στο χρωστάνε δεν το έκαναν. Δεν το ζήτησες. Όχι γιατί δεν ήθελες την δικαίωση και την αναγνώριση. Ποιος δεν θα τα ήθελε άλλωστε; Αλλά γιατί ήσουν πάντα υπερήφανος και αξιοπρεπής. Κάποιοι δεν το έκαναν λοιπόν. Και όπως θα έλεγες και στον Σωτήρη «Λυπάμαι»….
Σου χρωστάμε λοιπόν, να το ξέρεις. Το ξέρεις άλλωστε…
Και όταν μάζεψες όλη την ροκ σκηνή που ακολούθησε τα βήματά σας με τον Βασίλη, τον Πουλικάκο και όλους τους άλλους του… Απάνω αλλά και του Κάτω κόσμου, σε εκείνες τις αξέχαστες γιορτές στο Κύτταρο και το Gagarin, ήταν για να θυμηθούμε. Να θυμηθούμε ότι οι περισσότεροι που διαβάσαμε και μεταφράσαμε το βιβλίο του Rock ‘n’ Roll στην Ελλάδα, διαβάζαμε και μεταφράζαμε ο καθένας στη γλώσσα και στην αντίληψή του, ένα βιβλίο που βασικά εσύ και η παρέα σου είχατε γράψει στην αρχική του εκδοχή.
Σου χρωστάμε λοιπόν, διότι μας ενέπνευσες.
Σε μια εποχή, στην μεταπολίτευση, που ο κόσμος διψούσε για ελεύθερη και ανεμπόδιστη καλλιτεχνική έκφραση αλλά έπρεπε να αποφύγει και την τανάλια του τότε political correct που επέβαλε μια στενά μυωπική αντίληψη στρατευμένης τέχνης της καθεστωτικής αριστεράς, ήρθε η δική σου παρέα να μας πει ότι αυτό που θαυμάζουμε ως ροκ ήχο από το εξωτερικό, μπορεί να παιχτεί, να γραφτεί, να ηχογραφηθεί και εδώ.
Το ήπιες; Κάτσε να σου βάλω άλλη μια γουλιά. Εξάλλου σου χρωστάμε το κέρασμα.
Έλεγα λοιπόν, ότι αυτό που κάνατε ήταν ο ορισμός της ανεξάρτητης επαναστατικής τέχνης. Όχι γιατί όταν μαζί με τον Πρίγκηπα τραγουδάγατε τον Μπάμπη τον Φλου θα έπεφτε ο καπιταλισμός, ή γιατί τα Νάιλον ντέφια θα τον έκαναν να πεθάνει από βαρεμάρα για τα ψόφια κέφια του. Δεν ήταν αυτό το ζητούμενο, ποτέ! Και το ξέρατε άλλωστε. Αλλά γιατί όταν λέγατε πως Είμαι ελεύθερος βάζατε το ελευθεριακό πρόταγμα που έπρεπε να έχει ο κάθε καλλιτέχνης. Ή τουλάχιστον αυτός που δεν ήθελε να βγάλει στον πάγκο της λαϊκής την συνείδησή του και να πει «πωλείται».
Αυτό σας χρωστάμε. Μας μάθατε ότι αυτό το πράγμα μπορεί να παιχθεί χωρίς συμβιβασμό. Χωρίς να πωληθεί. Χωρίς να γίνει γλυκανάλατο για να χαϊδέψει τα αυτιά των Αυτιάδων της ελληνικής μηντιοκρατίας. Σηκώσατε το φορτίο της αξιοπρέπειας του μουσικού που θα προτιμήσει να βγάλει τα προς το ζην κάνοντας μια άλλη, «κανονική», δουλειά, 9 με 5 για να έχει τον χρόνο, και τα μέσα να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του.
Δεν έχει σημασία, αν όλοι όσοι ήρθαμε «μετά», πάνκηδες, νιουγεϊβάδες, μεταλλάδες, γκοθάδες, κλπ, σας βλέπαμε αρχικά σαν τα «παλαιοφρικιά». Όταν λίγο ωριμάσαμε και είδαμε τον σεβασμό που δείξατε σε όλα τα μουσικά μας παιδιαρίσματα σας εκτιμήσαμε πολύ περισσότερο από πολλούς «όμοιούς» μας. Ξέρουν αυτοί…
Εξάλλου «μας» αντιμετωπίσατε με την χαρά και την προσήλωση που ένας δάσκαλος που αγαπάει την υπόθεση που υπηρετεί, δείχνει στους μαθητές τους.
Ξέρεις Νίκο, σου χρωστάω που όταν ήρθαμε με τους NoMind σε εσένα το 2012 να διορθώσεις τις γκάφες που είχαμε κάνει στην ηχογράφησή μας, είχες την υπομονή και την επιμονή να με βάλεις να φτιάξουμε το ακατόρθωτο. Να ηχογραφήσουμε με οδηγό την κιθάρα και να ξαναγράψω τα τύμπανα πάνω σε αυτήν. Θα μπορούσες να εκμεταλλευτείς οικονομικά την κατάσταση και να μας βάλεις να πληρώσουμε την ηχογράφηση από την αρχή. Δεν το έκανες. Με έβαλες να γράψω με «το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω». Εγελιανά θα το έλεγε κάποιος…
Σου χρωστάμε λοιπόν. Κάποια στιγμή θα το κυκλοφορήσουμε κανονικά αυτό το υλικό στην μνήμη σου. Να το ξέρεις. Άντε να πιούμε άλλο ένα ποτήρι. Παγάκι θες, δεν μου πες, να βάλω;
Και γιατί μας πίστεψες και ήρθες να παίξουμε live μαζί τζαμάροντας στην πλατεία στην μεγάλη συναυλία αλληλεγγύης για το Κ★ΒΟΞ.
Και όταν τις δύσκολες μέρες του 2012-2013 η γειτονιά σου ήταν υπό την στενή πολιορκία από τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής, μας έδινες πληροφορίες για την πορεία τους για να αποφύγουμε τις κακοτοπιές. Σου χρωστάνε και οι σύντροφοί μας που έδιναν μάχες.
Όπως και όλοι εκείνοι οι χώροι που σε κάλεσαν να παίξεις. Με τους Σπυριδούλα ή με τον Θείο Νώντα ή με άλλους.
Και γιατί όταν ανεβαίναμε μαζί σε εκείνη την επαρχιακή πόλη, καλεσμένοι σε εκείνο το live αλληλεγγύης, και όταν μας είπαν ότι «δεν βγήκε το κουτί ενίσχυσης και δεν μπορούμε να σας πληρώσουμε», δεν βγήκες να δείξεις την πίκρα σου. Αντίθετα μας συγκράτησες και εμάς να μην το κάνουμε. Και γυρίσαμε με δικά μας έξοδα. «Δεν βαριέσαι», έλεγες, «πες πως πήγαμε εκδρομή το Σαββατοκύριακο και τους δώσαμε χρήματα για τον αγώνα της αλληλεγγύης.» Και δεν ήταν ότι σου περίσσευαν τα χρήματα. Αλλά ήξερες που να σταθείς κοινωνικά και πολιτικά. Και με ποιους να θυμώσεις όταν έπρεπε.
Και, μιας και τό φερε η κουβέντα, σου χρωστάν και άλλοι, επ’ ευκαιρία… ξέρουν ποιοι. Εκείνοι που οργάνωναν τα άλλα τα φεστιβάλ, στο όνομα σας, για εσάς χωρίς εσάς. Για να βγάλουν πολιτική (ή και πραγματική) υπεραξία. Σε αυτούς δεν χαρίστηκες. Και σωστά.
Σου χρωστάμε τέλος Νίκο, γιατί εσύ ήσουν από τους πρώτους που ανέβηκες στον λόφο στην κορυφή του και είδε από την άλλη μεριά. Τρόμαξες. Απογοητεύτηκες. Άρχισες να τα βλέπεις με ένα κυνικό χιούμορ όλα και να μας τα λες. Αλλά χωρίς να μας αποθαρρύνεις να ανέβουμε και εμείς.
Σε ευχαριστούμε για όλα λοιπόν. Κυρίως γιατί μας έκανες κοινωνούς στην οπτική σου.
Θα σου χρωστάμε άλλο ένα ποτήρι όταν τα ξαναπούμε. Καλό ταξίδι…
