Ένα νέο μνημόνιο για… μετά το μνημόνιο!
Ο περιβόητος συμβιβασμός που ζητάει η κυβέρνηση από ό,τι φαίνεται είναι στα σκαριά μετά την συνάντηση του EWG την Πέμπτη το βράδυ (9/2). Και το περιεχόμενό του είναι ένα νέο μνημόνιο που θα πρέπει να εφαρμοσθεί μόλις ολοκληρωθεί η εφαρμογή του ισχύοντος !
Χαρακτηριστικό της επικείμενης στάσης της κυβέρνησης είναι η δήλωση Χουλιαράκη ότι μία άμεση «κακή συμφωνία» είναι καλύτερη από μία «καλή συμφωνία» που θα μπορούσε να περιμένει κανείς αργότερα…
Το περιεχόμενο αυτού του «συμβιβασμού» είναι η αποδοχή από κυβερνητικής πλευράς ενός πακέτου επιπλέον μέτρων που -προς το παρόν- κινείται μεταξύ των 2,5 και των 4,2 δις ευρώ.
Τα μέτρα αυτά πρέπει να νομοθετηθούν «τώρα» και να δεσμεύσουν τη χώρα ότι μετά το 2018 (έτος ολοκλήρωσης του τρέχοντος προγράμματος) θα εφαρμοσθούν αν δεν επιτυγχάνεται ο εφιαλτικός στόχος 3,5% του ΑΕΠ πρωτογενές πλεόνασμα.
Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός του πρωτογενούς πλεονάσματος πρέπει να αυξηθούν οι φόροι και να μειωθούν οι συντάξεις.
Πόσο; Όσο θα λείπει από το πρωτογενές πλεόνασμα. Με άλλα λόγια, μέχρι τουλάχιστον το 2023 όταν εξοφληθεί και το τελευταίο δολάριο από το δάνειο που έχει δώσει το ΔΝΤ, οι δαπάνες και τα έσοδα του δημοσίου θα πρέπει να καλύπτουν αυτό τον στόχο των τερατωδών πρωτογενών πλεονασμάτων και στο βαθμό που αυτό δεν επιτυγχάνεται θα πρέπει να κόβονται οι ισχύουσες συντάξεις και να αυξάνεται η φορολογία ακόμα και για εισοδήματα της τάξης των 600 ευρώ τον μήνα!
Το σκηνικό που έχει στηθεί για να δοθεί το πολιτικό πρόσχημα στην κυβέρνηση να υπογράψει είναι ίδιο με εκείνο του Οκτωβρίου 2012, του τέλους του 2013, του 2015 και του Μαίου του 2016.
Από τη μια μεριά ο Σόιμπλε να κραυγάζει για grexit και από την άλλη το ΔΝΤ να απειλεί με τις Εκθέσεις για την μη βιωσιμότητα του χρέους…
Πράγματι υπάρχει διαφορά μεταξύ ΔΝΤ και Ευρωζώνης αλλά και οι δύο μαζί συμφωνούν για το τι πρέπει να κάνει η κυβέρνηση στην Αθήνα. Διαφωνούν στο αν τα μέτρα που έχουν παρθεί είναι επαρκή για να χαρακτηρισθεί το ελληνικό χρέος «βιώσιμο».
Το ΔΝΤ λέει ότι δεν είναι επαρκή και ότι έτσι κι αλλιώς η Ελλάδα δεν μπορεί να πετύχει πρωτογενή πλεονάσματα τόσο ψηλά για τόσο χρονικό διάστημα (θα είναι ρεκόρ για την ιστορία του καπιταλισμού…) και προτείνει μικρότερα πλεονάσματα, μεγαλύτερη ελάφρυνση του χρέους και επιπλέον μέτρα σε φόρους και συντάξεις.
Ο Σόιμπλε ζητάει ψηλά και για καιρό (10 χρόνια) μεγάλα πλεονάσματα και απαιτεί να ψηφισθεί «κόφτης» για να εξασφαλισθεί η επίτευξή τους. Ο «κόφτης» θα αφορά δαπάνες συντάξεων και αύξηση εσόδων από φόρους.
Στο τέλος αφήνουν για αργότερα τις διαφορές τους για την εκτίμηση όσον αφορά την μελλοντική δυνατότητα του καπιταλισμού στην Ελλάδα και συμφωνούν για τα μέτρα σε φόρους και συντάξεις εδώ και τώρα…
Αυτή την συμφωνία ετοιμάζουν με την κυβέρνηση για μετά το 2018, με την προϋπόθεση ότι μέχρι τότε το ισχύον μνημόνιο θα συνεχίσει να εφαρμόζεται κανονικά.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα εμφανίζεται ως μεσάζων ο Γιουνκέρ και ο Ντάισελμπλουμ να «πείσουν» την κυβέρνηση να υπογράψει.
Το αντάλλαγμα θα είναι εφ’ όσον δεν υπάρξουν «ατυχήματα» μία διατύπωση για το χρέος που θα λέει ότι η Ευρωζώνη δεσμεύεται από τώρα για την προώθηση των μεσοπρόθεσμων μέτρων για την ελάφρυνση του χρέους.
Όμως αυτά είναι ήδη συμφωνημένα από τον περασμένο Μάϊο, όπως ήταν και τα βραχυπρόθεσμα που άρχισαν ήδη να εφαρμόζονται.
Και σε εκείνη την συμφωνία το ΔΝΤ ήταν παρόν.
Ποιόν κοροϊδεύουν τελικά;
Τα επιπλέον μέτρα για το χρέος θα είναι το πρόσχημα για να συζητήσει το ΔΝΤ την επιστροφή του στο ελληνικό πρόγραμμα και στην ΕΚΤ να αρχίσει την συζήτηση για την ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης. Και για την κυβέρνηση θα είναι πρόσχημα για να υπογράψει υπό την απειλή του grexit…
Αυτή είναι η τελευταία σκηνή στο σήριαλ της φαρσοκομωδίας που παίζεται μεταξύ κυβέρνησης – Σόιμπλε – ΔΝΤ και που εξελίσσεται σε ένα νέο εφιάλτη για τους εργαζόμενους, τους άνεργους, την νεολαία και τους συνταξιούχους σ’ αυτή την χώρα.
Γ. Αγγ.
