Εκλογές σε Αυστρία –Νορβηγία
Είναι η ακροδεξιά τόσο δυνατή όσο φαίνεται;
Μέσα σε μια εβδομάδα έγιναν εκλογές σε δύο απ΄ τις χώρες που θεωρούνται απ’ τους πιο σταθερούς καπιταλισμούς της Ευρώπης. Τόσο στην Αυστρία όσο και στη Νορβηγία είναι πλέον αδύνατο να περάσει απαρατήρητο το φαινόμενο, που απασχολεί ευρέως τους επαναστάτες τα τελευταία χρόνια. Η άνοδος της ακροδεξιάς είτε φασιστικοναζιστικής μορφής όπως συμβαίνει στην Ελλάδα ή την Ουγγαρία, είτε μια ριζοσπαστική λαϊκίστικη ακροδεξιά, που σιδερώνει τα ρούχα της για να καθίσει σε υπουργικούς θώκους ήρθε για να μείνει και δεν είναι ένα περαστικό συμβάν.
Στη Νορβηγία η πρόεδρος του συντηρητικού κόμματος HYPERLINK “http://www.hs.fi/paivanlehti/arkisto/?haku=Erna+Solberg” Erna Solberg θα γίνει η νέα πρωθυπουργός. Το κόμμα της δεν έχει απόλυτη πλειοψηφία αφού δεν είναι καν πρώτο κόμμα. Οι σοσιαλδημοκράτες διατήρησαν την πρώτη θέση με 30,8 % των ψήφων. Τέσσερα δεξιά κόμματα μαζί τους και η ακροδεξιά φαίνεται να μπορούν να πάρουν ψήφο εμπιστοσύνης. Το ξενοφοβικό «Κόμμα της προόδου» πήγε στις συνομιλίες για τη νέα κυβέρνηση με ένα μεγάλο κατάλογο αιτημάτων. Είναι η πρώτη φορά που ένα λαϊκίστικο ακροδεξιό κόμμα μπαίνει στην κυβέρνηση σε σκανδιναυική χώρα. Η πρόεδρος του κόμματος αυτού HYPERLINK “http://www.hs.fi/paivanlehti/arkisto/?haku=Siv+Jensen” Siv Jensen είναι οικονομολόγος και απαιτεί για το κόμμα της το υπουργείο των οικονομικών. Μικρότερα κόμματα του κεντροδεξιού χώρου όπως οι χριστιανοί ή οι φιλελεύθεροι του Venstre θα ήθελαν να είναι μέσα σε μια αστική κυβέρνηση χωρίς τους ακροδεξιούς, η Σόλμπεργκ όμως προτιμάει τους φασίστες.
Ο λεγόμενος μεγάλος συνασπισμός σε κυβέρνηση δεξιών και σοσιαλδημοκρατικών φαίνεται πως παίρνει αρκετή πλειοψηφία για να κυβερνήσει την Αυστρία την προσεχή περίοδο παρ’ όλο που έχασαν μαζί εννέα έδρες στο νέο κοινοβούλιο των 183 βουλευτών. Δύο νέα μικρά κόμματα μπόρεσαν να περάσουν το όριο και να βγάλουν βουλευτή. Οι σοσιαλδημοκράτες (SPÖ) λοιπόν έφτασαν με χίλια ζόρια στο 26,8 % και το συντηρητικό λαϊκό κόμμα (ÖVP) στο 24% των ψήφων. Το αποτέλεσμα είναι το χειρότερο γι’ αυτά τα κόμματα για πάρα πολλές δεκαετίες. Το φασιστικό «Κόμμα της ελευθερίας» (FPÖ) αύξησε την επιρροή του κατά 3%. Η συμμετοχή των ψηφοφόρων στις εκλογές αυτές ήταν η πιο χαμηλή μετά το 2ο Παγκόσμιο πόλεμο. Από το φασιστικό FPÖ προηγούμενα είχε αποσχιστεί η «Ένωση για το μέλλον της Αυστρίας» (BZÖ), που όμως έμεινε σε ποσοστά κάτω του 4% και δεν έβγαλε βουλευτή.
Έτσι λοιπόν στην Νορβηγία του Μπρέιβικ έχουμε φαινόμενα όπως αυτό, όπου το ακροδεξιό «Κόμμα της προόδου» χάνει φανερά δυνάμεις αλλά μπαίνει στην αστική κυβέρνηση της δεξιάς και το φαινόμενο της Αυστρίας, όπου οι φασίστες αυξάνουν τα ποσοστά τους σημαντικά αλλά μένουν εκτός κυβέρνησης. Τα αστικά κόμματα της Νορβηγίας χρειάζονται τους φασίστες για να αφήσουν τους σοσιαλδημοκράτες στην αντιπολίτευση, παρ΄ όλο που οι τελευταίοι είναι το πρώτο κόμμα με 30,8% των ψήφων. Στην Αυστρία το FPÖ του (μακαρίτη) Jörg Haider αύξησε τις ψήφους του και σκαρφάλωσε στο 21,4%. Ανάλογες εξελίξεις στην ακροδεξιά για «σοβαροποίηση» προκειμένου να μπει στα κυβερνητικά σαλόνια μπορούμε να δούμε επίσης στη Φινλανδία αλλά και αλλού.
Επειδή όμως η ταξική πάλη δεν είναι αριθμητική, μπορούμε να βγάζουμε πολιτικά συμπεράσματα. Εκ πρώτοις είναι πλέον ολοφάνερη η ανικανότητα της σοσιαλδημοκρατίας. Ανικανότητα που έγκειται και στο αδύνατο να διαχειριστεί την κρίση ενός καπιταλισμού σε επιθανάτια αγωνία, αλλά και ανικανότητα να εξασφαλίσει στοιχειώδεις ισορροπίες στο πολιτικό επίπεδο π.χ. χρησιμοποιώντας τις απεργοσπαστικές μεθόδους της εργατικής αριστοκρατίας. Πάει καιρός πια από τότε που δε ζούμε εποχές των παχιών αγελάδων. Δε ζούμε ούτε μία περίοδο περικοπών, αλλά την περίοδο περικοπών των πάντων.
Το δεύτερο μάθημα είναι η διαπίστωση της πλήρους αδυναμίας διαχείρησης του καπιταλισμού και απ’ τα αστικοφιλελεύθερα κόμματα. Εκεί οφείλεται η μετάλλαξη των τελευταίων σε ημι–ακροδεξιά, όπως και η φανερή πια προσπάθεια ενός μεγάλου μέρους των καπιταλιστών να ενισχύσουν τους φασίστες.
Το τρίτο μάθημα είναι η αδυναμία της εργατικής τάξης να βγάλει μπροστά μια αξιόλογη επαναστατική εναλλακτική λύση. Όσο οι σοσιαλδημοκράτες και οι φιλελεύθεροι φαίνονται να είναι όλο και περισσότερο καμένο χαρτί, οι φασίστες αρχίζουν να είναι η μόνη λύση για τους καπιταλιστές.
H ακροδεξιά στην Ευρώπη δεν είναι ομοιογενής. Συγχρόνως η κάθε τάση της αλλάζει συνεχώς ένδυση προσπαθώντας να συγχύσει τις μάζες. Όταν το 1999 το FPÖ έμπαινε στην κυβέρνηση, οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες μποϋκοτάρανε την Αυστρία. Στη Νορβηγία, στη Φινλανδία όπως και αλλού επιχειρούν τώρα να δοκιμάσουν το φάρμακο του Haider για κοινοβουλευτικό φασισμό. Γι’ αυτό προσπαθούν συνεχώς να λιμάρουν τις γωνίες των ακροδεξιών κομμάτων για να τους βάλουν μετά στην κυβέρνηση.
Πριν να χτυπήσουν την εργατική τάξη με αυτό που ελπίζουν να είναι το τελειωτικό χτύπημα, πρέπει να την συγχύσουν. Αυτό που πρέπει να γίνει σήμερα είναι ένα πλατύ αποφασιστικό, αποφασισμένο και μάχιμο ενιαίο κίνημα ενάντια στους φασίστες. Αυτή θα είναι μια πάλη μέσα απ’ την οποία θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε την εναλλακτική επαναστατική προλεταριακή λύση. Αυτό είναι το τέταρτο μάθημα. Όλα θα κριθούν στους δρόμους, τίποτε δεν έχει κριθεί ακόμη. Η πράξη δείχνει ότι είναι οι φασίστες που φοβούνται τις μάζες και όχι το αντίθετο.
Δημήτρης Μιζάρας
