Σε μια κατάμεστη από κοινό όλων των ηλικιών Λοκομοτίβα, στα Eξάρχεια, πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση για τον Πόλεμο και την Επανάσταση στη Μέση Ανατολή, την Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2020.
Ένα ενδιαφέρον δεκάλεπτο βίντεο για την Χιλή άνοιξε την εκδήλωση. Στο βίντεο γίνεται μια επισκόπηση της πορείας από το πραξικόπημα του 1973 στα επαναστατικά γεγονότα που έχουν συνταράξει όλο τον κόσμο τους τελευταίους μήνες και συνεχίζονται.
Ομιλητής στην εκδήλωση ήταν ο σ. Σάββας Μιχαήλ, ο οποίος ανέλυσε την παγκόσμια κατάσταση επικεντρώνοντας στη Μέση Ανατολή. Ταυτόχρονα με την Χιλή και την Λατινική Αμερική, ο πόλεμος και η επανάσταση αναμετρούνται στη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, τον Λίβανο, το Ιράκ, την Αλγερία, το Σουδάν, την Υεμένη. “Η επανάσταση είναι παρούσα στην Μέση Ανατολή και χτυπάει την πόρτα της Ευρώπης”, είπε. Απέτισε φόρο τιμής στους τραυματισμένους εξεγερμένους των νέων πορειών που έγιναν στη Βηρυτό του Λιβάνου, το Σάββατο 18 Ιανουαρίου, και κατήγγειλε την “Διάσκεψη του Βερολίνου” που γίνονταν την ίδια μέρα, ως διάσκεψη ληστών όχι για την ειρήνη αλλά για την λεία του πολέμου.
Οι εξελίξεις αφορούν άμεσα το εργατικό-λαϊκό κίνημα και στην Ελλάδα, όπως κατέστησε σαφές ο Σάββας Μιχαήλ, καυτηριάζοντας κυβέρνηση κι αντιπολιτευση:”Ο Μητσοτάκης διαμαρτύρεται γιατί οι μπότες των ιμπεριαλιστών τον πέταξαν έξω από την Διάσκεψη. Ο Τσίπρας τον εγκαλεί γιατί δεν κατάφερε να πάει στο Βερολίνο να φιλήσει τις μπότες των ιμπεριαλιστών”.
Στη συνέχεια ανέλυσε την εξέλιξη-τομή που συνιστά η άνανδρη δολοφονία του Ιρανού στρατηγού Κασέμ Σουλεϊμανί στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης από τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Ο Κασέμ Σουλεϊμανί προέρχονταν από φτωχή οικογένεια Εβραίου αγρότη και μουσουλμάνας μάνας, ήταν οικοδόμος και διακρίθηκε για τη στρατιωτική του ικανότητα στον πόλεμο Ιράν-Ιράκ του 1980-1988. Ο επονομαζόμενος από εχθρούς και φίλους “στρατηγός Γκιάπ της Μέσης Ανατολής” (αναφορά στον Βιετναμέζο στρατηγό Γκιάπ που νίκησε το 1953 τα στρατεύματα του γαλλικού ιμπεριαλισμού στην Ινδοκίνα), έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ενοποίηση της πάλης του λαού στο Ιράκ και το Ιράν αλλά και την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον ISIS, γινόμενος έτσι επίλεκτος στόχος του ιμπεριαλισμού.
Ο ομιλητής αναφέρθηκε στα γεγονότα που άμεσα συνδέθηκαν με την δολοφονία του Σουλεϊμανί και προπαντός την κατάληψη της αμερικάνικης πρεσβείας στην Βαγδάτη, για πρώτη φορά μετά την ιστορική κατάληψη της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Τεχεράνη το 1979. Ο επικεφαλής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού Τραμπ δρα σαν γκάνγκστερ, ενόψει μάλιστα της δίκης καθαίρεσής και των εκλογών του Νοεμβρίου 2020, χωρίς να έχει συγκροτημένο σχέδιο στρατηγικής, σε αντίθεση με το Ιράν. Η διαμάχη ανάμεσα στα αντιμαχόμενα κέντρα στην περιοχή, της Σαουδικής Αραβίας (σε συμμαχία όχι μόνο με τα άλλα αντιδραστικά σουνιτικά κράτη αλλά και με το ακροδεξιό σιωνιστικό Ισραήλ) και του Ιράν (σε συμαχαία με τους Σιΐτες του Λιβάνου, του Ιράκ και της Υεμένης) δεν αφορά ουσιαστικά τις θρησκευτικές διαφορές Σιιτών και Σουνιτών. Αυτές χρησιμοποιούνται σαν κάλυμμα και μηχανισμός χειραγώγησης του λαού.
«Δεν μπορείς να κρατάς ίσες αποστάσεις στη διαμάχη του Ιράν με τον ιμπεριαλισμό και την Σαουδική Αραβία” είπε ο Σάββας Μιχαήλ “κι ούτε να συμβάλεις στην ιμπεριαλιστική προπαγάνδα αποκαλώντας αποκαλώντας “σφάχτη” τον δολοφονημένο Κασέμ Σουλεϊμανί. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να δίνεις πολιτική εμπιστοσύνη κι άκριτη υποστήριξη στο καθεστώς του Ιράν και σε κανένα εθνικισμό, με όποιον μανδύα, θεοκρατικό ή μη, κι αν ενδύεται».
Η κρίση της ηγεμονίας του ιμπεριαλισμού του Τραμπ συνδέεται με την εσωτερική καθεστωτική κρίση στις ΗΠΑ και το πολιτικό-στρατιωτικό αδιέξοδο του ιμπεριαλισμού. Από την άλλη, η ΕΕ και ιδιαίτερα η Γαλλία, κάνουν θηριώδη εγκλήματα πολέμου στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Η “Διάσκεψη του Βερολίνου” επιχειρεί να διασφαλίσει τα ανταγωνιστικά συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, στην διαλυμένη από τους ίδιους Λιβύη, ιδιαίτερα σε σχέση με τέσσερα ζητήματα : το πετρέλαιο της χώρας, το ρόλο της στις μεταναστευτικές ροές από την Αφρική και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο της Γαλλίας στο Σαχέλ (Μπουρκίνα Φάσο, Μάλι, Νίγηρας, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Ακτή Ελεφαντοστού).
Η διαμάχη Ελλάδας-Τουρκίας για συμμετοχή στη μοιρασιά της πίτας των φυσικών αποθεμάτων της Ανατολικής Μεσογείου, είναι αντιδραστική και από τις δύο πλευρές. Οι αστικές κυβερνήσεις οδηγούν σε αιματοκύλισμα τους λαούς της περιοχής, με την Ελλάδα να έχει εμπλακεί στην Ανατολική Μεσόγειο (με την συμμαχία με την Κύπρο, την Αίγυπτο και το Ισραήλ), στη Λιβύη σε υποστήριξη του εκπαιδευμένου από την CIA Χαφτάρ και στέλνοντας πυραύλους PATRIOT στη Σαουδική Αραβία ενάντια στο Ιράν.
“Η κατάσταση είναι φοβερά απειλητική για γενικευμένη διεθνή ανάφλεξη πολέμου. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχει μια άλλη δύναμη που μπορεί να σταματήσει τον πόλεμο. Αναπτύσσεται από το 2019 ένα δεύτερο κύμα της Αραβικής Επανάστασης, στο Σουδάν με την ανατροπή του δικτάτορα Μπασίρ και στην Αλγερία του Μπουτεφλίκα. Κι από τον Οκτώβρη του 2019 στο Ιράκ και τον Λίβανο”.
Το σύνθημα που κυριαρχεί στο δρόμους των επαναστατημένων μαζών, είναι το “Θάουρα” δηλαδή επανάσταση. Η άνεργη νεολαία, με τις γυναίκες στην πρώτη γραμμή, είναι επικεφαλής των συγκλονιστικών γεγονότων εκδηλώνοντας με φαντασία την οργή τους για τα διεφθαρμένα αστικά καθεστώτα.
«Η Γαλλία είναι το κλειδί για τις εξελίξεις στην Ευρώπη καθώς στην πόρτα της γηραιάς ηπείρου φλέγεται η Μέση Ανατολή κι η Βόρεια Αφρική. Η απεργία που γίνεται ενάντια στο αντι-συνταξιοδοτικό νομοσχέδιο του Μακρόν είναι μεγαλύτερη σε διάρκεια από τον Μάη του 1968. Η ηγεσία των ρεφορμιστικών γραφειοκρατικών συνδικάτων παζαρεύει το ξεπούλημα της απεργίας με τον Μακρόν (τον ίδιο εκείνο Μακρόν που φυγαδεύτηκε από θέατρο του Παρισιού αντιμέτωπος με οργισμένους διαδηλωτές). Η μάχη, όμως, δεν είναι απλά συνδικαλιστική αλλά πολιτική. Και στο επίεπδο αυτό εκδηλώνεται η πιο βαθιά κρίση ηγεσίας, ηκρίση της Αριστεράς, τόσο της καθεστωτικής όσο και της λεγόμενης ριζοσπαστικής ή και “επαναστατικής”.
Η σύγκρουση επανάστασης και πολέμου αφορά όλους, την Ελλάδα, την Γαλλία, την Ευρώπη, τον κόσμο. Ή η επανάσταση θα σταματήσει τον πόλεμο, ή ο πόλεμος θα ρίξει περισσότερη φωτιά στην επανάσταση.
Το κύριο κι επείγον καθήκον των πρωτοπόρων επαναστατών είναι η πάλη για να ξεπεράσουν οι μάζες τους φραγμούς που βάζουν οι θρησκευτικές διαιρέσεις, κι όλες οι ποικίλες μορφές του αστικού και μικροαστικού εθνικισμού. Σήμερα περισσότερο από ποτέ χρειάζεται επαναστατική πολιτική οργάνωση και η Διεθνής.
Οι μπολσεβίκοι, ήταν οι μόνοι ικανοί να μάθουνε από τις μάζες, εξηγούσε ο Τρότσκυ, από τις ανάγκες τους, και πιο ήταν το Νέο κάθε φορά στην μεταβαλλόμενη κατάσταση.
Χρειάζεται να γίνει άλμα στην θεωρία, επαναστατική οργάνωση με ρίζες στις μάζες κι εμπιστοσύνη στη μαχητική ικανότητα των κολασμένων της γης. Την ιστορική δύναμη την έχει η επανάσταση”, κατέληξε ο Σάββας Μιχαήλ, υπενθυμίζοντας συνάμα ότι «η σοσιαλιστική επανάσταση είναι εκείνο το ιστορικό σημείο όπου η υψηλότερη θεωρητική συνείδηση της εποχής, ο μαρξισμός, έρχεται να συναντηθεί με τις πιο απομακρυσμένες από κάθε θεωρία μάζες».
H επιτυχημένη αυτή εκδήλωση, έκλεισε με την κοπή της πίτας του ΕΕΚ για το 2020 και την κλήρωση δώρων με στόχο την ενίσχυση της εφημερίδας μας της “Νέας Προοπτικής” .
Α.Ε.
