Το Σάββατο 30 Μαρτίου το κοινωνικό ιατρείο και το φαρμακείο Ναυπάκτου σε συνεργασία με την Α’ ΕΛΜΕ Αιτωλοακαρνανίας οργάνωσαν εκδήλωση με θέμα «κρίση και ναρκωτικά».
Κεντρική ομιλήτρια ήταν η ψυχίατρος και πρώην επιστημονική υπεύθυνη του προγράμματος 18 Ανω Κατερίνα Μάτσα η οποία συνοδευόταν από απεξαρτημένα άτομα και μέλη των Συλλογικών Δράσεων για το 18 Άνω
Το φιλόξενο κοινό της Ναυπάκτου υποδέχτηκε πολύ θερμά τους καλεσμένους και όλοι οι παρευρισκόμενοι έδειξαν ιδιαίτερη ευαισθησία και σεβασμό στα προβλήματα των τοξικοεξαρτημένων.
Από τις εισηγήσεις αλλά και από την συζήτησ έγινε ξεκάθαρο ότι η κρίση διαλύει τις κοινωνικές σχέσεις και τους κοινωνικούς δεσμούς φέρνοντας αποξένωση. Σε αυτές τις συνθήκες έρχονται όλων των ειδών οι εξαρτήσεις και τα ναρκωτικά να αποτελέσουν σύμπτωμα της παθογένειας της κοινωνίας. Οι άνθρωποι δεν παίρνουν ουσίες για να πεθάνουν αλλά αντιθέτως χρησιμοποιούν την εξάρτηση ως μία απέλπιδα προσπάθεια να ανακουφίσουν τον εαυτό τους από το άγχος και τον πόνο που βιώνουν καθημερινά.
Μάλιστα εξαιτίας της οικονομικής – κοινωνικής κρίσης και της ανασφάλειας, οι τοξικοεξαρτημένοι χάνουν όλα τα κίνητρα για θεραπεία. Η ανεργία και η δυσκολία εύρεσης εργασίας γίνονται ολοένα και πιο συχνοί λόγοι υποτροπής για τους απεξαρτημένους. Η οικονομική δυσκολία των χρηστών τους οδηγεί στην αναζήτηση φθηνών συνθετικών ουσιών με ιδιαιτέρως τοξικά συστατικά που πολλαπλασιάζουν τους κινδύνους για την υγεία τους. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι από την περίοδο που έγινε αντιληπτή η οικονομική κρίση τα ποσοστά των τοξικοεξαρτημένων με μεταδοτικές ασθένειες και τα περιστατικά διπλής διάγνωσης αυξήθηκαν ραγδαία.
Στις ίδιες συνθήκες μεγάλωσε και ο αριθμός των χρηστών που είναι άστεγοι. Άτομα αποκομμένα από την οικογένεια τους και με μεγάλη δυσκολία να κοινωνικοποιηθούν αδυνατούν να βρουν το κίνητρο ώστε να ζητήσουν βοήθεια.
Ιδιαίτερη σημασία δόθηκε στην υποστελέχωση των στεγνών προγραμμάτων αλλά και στις μειώσεις στις υπηρεσίες γύρω από την κοινωνική φροντίδα. Το παράδοξο είναι ότι ενώ τα προγράμματα απεξάρτησης υπολειτουργούν το κράτος προσπαθεί να θεσπίσει νόμους για τους «χώρους ελεγχόμενης χρήσης» και να προβάλει ως μονόδρομο τα υποκατάστατα.
Έτσι αντί να δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες ώστε οι άνθρωποι να απεξαρτώνται προσπαθούν να τους «κρύψουν» ώστε να μην ενοχλούν την πόλη ενισχύοντας την ιδέα ότι η τοξικοεξάρτηση είναι αρρώστια και ο τοξικοεξαρτημένος δεν θα γίνει ποτέ καλά.
Αντί για θεραπεία, το κράτος «πρόνοιας» προσφέρει υποκατάστατα και φτιάχνει τις συνθήκες ώστε οι χρήστες να πίνουν με «ασφάλεια».
Αυτό που τονίστηκε στη συζήτηση με το κοινό είναι ο ρόλος της οικογένειας, οι σχέσεις των μελών μέσα σε συνθήκες χρήσης, αλλά και οι άλλες μορφές εξάρτησης όπως το αλκοόλ, το διαδίκτυο, ή ο τζόγος που αυξάνονται καθημερινά σε όλο και πιο μικρές ηλικίες και αναπαράγουν την κουλτούρα της «φυγής από το πόνο»
Σημαντική ήταν και η συζήτηση του κοινού με απεξαρτημένα άτομα από τις Συλλογικές Δράσεις για το 18 Άνω τα οποία αφού μίλησαν βιωματικά, με περήφανο και καθαρό βλέμμα για την απεξάρτησή τους αλλά και για τους λόγους που μπήκαν στην εξάρτηση αποτέλεσαν το αποτελεσματικότερο παράδειγμα ότι η θεραπεία είναι εφικτή. Μάλιστα η εκδήλωση έληξε με το κοινό να λέει ότι «μας ανατρέψατε την εικόνα που είχαμε για τους απεξαρτημένους.» Έτσι δημιουργήθηκε η πιο ισχυρή και ρεαλιστική συνθήκη αποστιγματοποίησης που θα μπορούσε να επιτευχθεί.
B.K.