Μαζική η παρουσία συντρόφων και φίλων σε μια συγκινητική βραδιά στη Λοκομοτίβα
Η ομιλία της σ. Τρισεύγενης Βαρελά–Γιαννατσή
[ Μια συγκινητική και πολιτικά ισχυρή βραδιά ζήσαμε στη Λοκομοτίβα το βράδυ του Σαββάτου 11 Οκτωβρίου – 10 χρόνια μετά τον πρόωρο θάνατο -από καρδιά-, του συντρόφου Γιάννη Γιαννατσή.
Πλήθος σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλοι και φίλες από το ΕΕΚ και την περιοχή των Πετραλώνων και ευρύτερα πήραν μέρος στην εκδήλωση. «Δέκα Χρόνια χωρίς τον σύντροφο Γιάννη Γιαννατσή, αλλά πάντα παρόντα!» σημείωνε η αφίσα της εκδήλωσης.
Για το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα και την εφημερίδα του, τη Νέα Προοπτική, η εκδήλωση μνήμης και τιμής στον σ. Γιάννη εντάσσεται στις εκδηλώσεις για τα 40 χρόνια από την ίδρυση του ΕΕΚ – στην ίδρυση του οποίου ο σύντροφος Γιάννης, νεαρός τότε συνέβαλε σημαντικά, ιδίως με τη δουλειά στη νεολαία. Συνέβαλε επίσης στην έκδοση της εφημερίδας Νέα Προοπτική.
Στην εκδήλωση, στην κατάμεστη μέσα και έξω Λοκομοτίβα, μίλησαν η συντρόφισσα τού Γιάννη στη ζωή και στο κόμμα Τρισεύγενη Βαρελά–Γιαννατσή, ο γραμματέας του ΕΕΚ Σάββας Μιχαήλ, η Κατερίνα Μάτσα και ο υπεύθυνος της εφημερίδας Θόδωρος Κουτσουμπός, ενώ συντόνιζε ο Γρηγόρης Δαφνής. Nα σημειώσουμε την παρουσία στην εκδήλωση συντρόφων/σών από την Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Πετραλωνων, από την επανάσταση του λαού της Μπουρκίνα Φάσο, του γνωστού δικηγόρου σε πάμπολλες δίκες, και στη διεξαγόμενη στο δευτεροβάθμιο εφετείο δίκη της Χρυσής Αυγής, Κώστα Παπαδάκη, διατελέσαντος συμβούλου στον ΔΣΑ και στο Δήμο Αθήνας, και των συντρόφων από την αποστολή Global Sumud Flotilla, του στολίσκου γενναίων αγωνιστών που προσπάθησαν να σπάσουν την γενοκτονική ισραηλινή πολιορκία στη Γάζα, του Μπάμπη Μπίκα και της Μαρίνας Μεϊντάνη του Infolibre Θεσσαλονίκης.
Μετά τις κεντρικές ομιλίες, έγιναν σύντομες παρεμβάσεις συντρόφων από την περιοχή των Πετραλώνων και ακολούθησε η προβολή του σημαντικού για τους αγώνες της γειτονιάς των Πετραλώνων ντοκιμαντέρ “Γιάννης Γιαννατσής Μια ζωή Αγωνιστής”. Ύστερα, ακολούθησε λαχειοφόρος αγορά για την ενίσχυση της Νέας Προοπτικής που απέφερε 445,00 ευρώ. Επιπλέον, συντρόφισσες και σύντροφοι είχαν φροντίσει για έναν μπουφέ καλομαγειρεμένων φαγητών…
Η Νέα Προοπτική θα δημοσιεύσει τα κείμενα των ομιλιών στην ηλεκτρονική έκδοση και κάτι σχετικό στην προσεχή έντυπη έκδοση.
Εδώ δημοσιεύουμε το κείμενο της συντρόφισσας Τρισεύγενης Βαρελά–Γιαννατσή.
Θόδωρος Κουτσουμπός ]
10 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΓΙΑΝΝΑΤΣΗ
Τρισεύγενη Βαρελά–Γιαννατσή
Σύντροφοι και Συντρόφισσες, φίλοι και φίλες,
Σας Ευχαριστώ από καρδιάς για την τιμή που μου κάνετε με την παρουσία σας! Ευχαριστώ ιδιαίτερα την ηγεσία του ΕΕΚ , τον Γεν. Γραμματέα σ. Σάββα Μιχαήλ που ενσωμάτωσε την εκδήλωση αυτή στην επέτειο των 40 χρόνων από την ίδρυση του ΕΕΚ, τους ομιλητές, τον σ. Θοδωρή Κουτσουμπό, την σ. Κατερίνα Μάτσα, το σ. Γρηγόρη Δαφνή που θα συντονίσει, την Λοκομοτίβα που μας φιλοξενεί, όλους και όλες που βοήθησαν για την υλοποίηση της εκδήλωσης!
Πριν ξεκινήσω οφείλω να ευχαριστήσω επίσης όσους από την πρώτη στιγμή της μεγάλης απώλειας του Γιάννη, μου έχετε συμπαρασταθεί και με στηρίξατε. Χωρίς αυτή την στήριξη σήμερα δεν θα μπορούσα να σας μιλώ μετά από 10 χρόνια απουσίας του. Την κόρη μας Γιάννα, σύντροφους και συντρόφισσες από το ΕΕΚ, την “Ανοιχτή Συνέλευση των Πετραλώνων”, την συλλογικότητα που δημιουργήθηκε το 2014 σαν τη συνέχεια των λαϊκών συνελεύσεων των γειτονιών μας, το πολιτιστικό στέκι “Ταξίδι χωρίς χάρτη” που εν μέσω πανδημίας λόγω δυσβάστακτων οικονομικών έκλεισε, όσους αλληλέγγυους/ες ενεργοποιήθηκαν από τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα γειτονιάς στα Πετράλωνα, τον “Κοινωνικό Χώρο για την Υγεία” και “Συλλογικό χώρο για την τροφή”, συντρόφια από τον αναρχικό χώρο, φίλους, φίλες, συγγενείς, γείτονες και γειτόνισσες !
Μακάρι να μπορούσα να χάριζα σήμερα κάποιο δώρο από την ψυχή του Γιάννη σε όλους και όλες σας! Αυτό πρακτικά είναι αδύνατο. Γι’ αυτό κάνουμε τη μικρή λαχειοφόρο ώστε κάποιοι τυχεροί να πάρουν συμβολικά – σαν ανάμνηση– κάτι από αυτά με τα οποία ασχολήθηκε και αγάπησε στη ζωή του! Ό,τι ποσό συγκεντρωθεί από την λαχειοφόρο θα διατεθεί για τις ανάγκες της “Νέας Προοπτικής”.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΑΤΣΗΣ γεννήθηκε τον Νοέμβρη του 1959 στη Χίο από γονείς με καταγωγή από το Πλωμάρι της Λέσβου. Ήταν ο δεύτερος γιος της οικογένειας. Μετά από κάποια χρόνια η οικογένεια βρέθηκε στη Σάμο λόγω μετακίνησης του πατέρα Στρατή που ήταν δημόσιος υπάλληλος. Όταν ο Γιάννης βρέθηκε στο Δημοτικό, εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα στην περιοχή της Κυψέλης. Από μικρό παιδάκι ήταν πολύ αγαπητός σε όλους αλλά και ο ίδιος με παιδική τρυφερότητα εξ ίσου αγαπούσε όλη την οικογένειά του και τους φίλους του. Του άρεσε να ψαρεύει στο λιμάνι του Πλωμαριού. Αγαπούσε πολύ την θάλασσα με ατελείωτες ώρες να κολυμπά στις παραλίες του. Σε όλη τη ζωή του τον διέκρινε ευαισθησία και αγάπη για το φυσικό περιβάλλον, τα λουλούδια, τα γεράνια, τα πεντάφυλλα, το χιώτικο γιασεμί, τα νυχτολούλουδα και τα ζωάκια. Στα παιδικά του χρόνια, το σπίτι στην Κυψέλη είχε γίνει ζωολογικός κήπος, με τον πολύ ζωηρό κόκορα Πεπίτο που ο ίδιος μεγάλωσε, καναρίνια και την πολυαγαπημένη του γάτα, τη Μπιζού, που κατοικοέδρευε με τα γατάκια της. Στο Γυμνάσιο του άρεσε να ζωγραφίζει και άρχισε να διαβάζει πολιτικά βιβλία επηρεασμένος και από τον μεγάλο κατά 4 χρόνια αδελφό του που ήταν πολιτικοποιημένος. Του άρεσαν τα γλέντια όπου και να ήταν και ιδιαίτερα τα αυτοοργανώμενα από τις συλλογικότητες της γειτονιάς μας. Έφηβος στην εξέγερση του Πολυτεχνείου είχε πάρει μέρος μαζί συμμαθητές του, κατεβαίνοντας και διαδηλώνοντας στο κέντρο της Αθήνας.
Πριν περάσει στη σχολή του διάβαζε για να δώσει Ιατρική αλλά τον κέρδισαν οι Γραφικές Τέχνες. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 φοιτητής στα ΚΑΤΕΕ Αθήνας στο τμήμα τεχνολογίας εκτυπώσεων ενεργοποιήθηκε στο φοιτητικό σύλλογο της σχολής του, όπου εκλέχτηκε αρχικά ως ανεξάρτητος, μέλος του Δ. Σ. της Ανωτέρας Σχ. Γραφικών & Διακοσμητικών Τεχνών του ΚΑΤΕΕ Αθηνών (ΑΣΓΤΚΣ ) (πρόγονος των ΤΕΙ), εξ ου και το υποκοριστικό του Γιάννης ΚΑΤΕΕ. Ήδη είχε αρχίσει να μελετά Μάρξ, Λένιν, Τρότσκι και να διαβάζει την “Σοσιαλιστική Αλλαγή”, έκδοση της ΕΔΕ τότε, καθώς και τον “Νέο Σοσιαλιστή”, το έντυπο της νεολαίας. Πριν τελειώσει τη σχολή ήλθε σε επαφή με την σ. Άρτεμη και εντάχθηκε στις γραμμές της οργάνωσης. Αγωνίστηκε με την Σοσιαλιστική Φοιτητική Παράταξη (ΣΦΠ) και το κίνημα της νεολαίας. Στις συνελεύσεις της σχολής ξεχώριζε η ικανότητά του να αναλύει την παγκόσμια πολιτική κατάσταση και να συνδέει τα όποια προβλήματα της εποχής εκείνης στο φοιτητικό κίνημα με την οικονομική κρίση και τον καπιταλισμό. Πριν τελειώσει την σχολή είχε ανοίξει στη Κυψέλη το δικό του μικρό εργαστήρι Μεταξοτυπίας όπου εκεί έφτιαξε την πτυχιακή του εργασία.
Συνδεθήκαμε τον Μάη του 1981 σε εκδρομή της σχολής μας στην Ευρώπη. Η πρώτη κουβέντα που μου είπε ήταν: “Να ξέρεις ότι είμαι πολιτικοποιημένος και αγωνίζομαι να αλλάξω τον κόσμο”. Τον θυμάμαι να διοργανώνει με τους “Νέους Σοσιαλιστές” σε συνοικίες της Αθήνας ροκ συναυλίες με εκατοντάδες νεολαίους.
Αυτό που τον διέκρινε από πολύ νέο, παράλληλα με την πολιτική του δράση, ήταν η δυνατή προσφορά στον συνάνθρωπο. Θα σας αναφέρω μία περίπτωση.
Το 2010 τους τελευταίους 9 μήνες της ζωής τής μητέρας μου, όταν είχε πλέον επιβαρυνθεί η υγεία της και άρχισε κλινικά να καταρρέει, στάθηκε στο πλάι της σε καθημερινή βάση. Μαζί μου, την στήριξε και την βοήθησε σε ό,τι είχε ανάγκη και την φρόντισε μέχρι να επουλωθεί πληγή που είχε ανοίξει στο σώμα της από εμβόλιο της κατοχής. Με απίστευτη προσήλωση! Το κατάφερε τελικά, σε σημείο που η μητέρα μου έχοντας τα μυαλά της τετρακόσια του έλεγε μεταξύ σοβαρού και αστείου: “Γιάννη, φέρτε κανένα γιατρό επιτέλους, νοσοκομείο το Γοργόνι κάνατε το σπίτι”. Στο Γιάννη δεν έφτανε ποτέ το 24ωρο, η κάθε του μέρα ήταν πλούσια και γεμάτη με τα καλά της και τα δύσκολα, τρέχοντας στην οργάνωση, στις γειτονιές, στα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, στη δουλειά μας και φροντίζοντας όποιον είχε ανάγκη !
Αν ήταν μαζί μας σήμερα στο δυστοπικό τοπίο που βιώνουμε, είμαι σίγουρη ότι θα είχε ξεσηκώσει και θα είχε φέρει τον κόσμο ανάποδα στις γειτονιές μας και όχι μόνο, για τον φασισμό που θέλει να ξανασηκώσει κεφάλι, αλλά και για το έγκλημα της Πύλου, τα δολοφονημένα παιδιά στα Τέμπη, την διάλυση της υγείας, της παιδείας, τον πόλεμο του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, την γενοκτονία στην ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ !
Η ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ
“ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΓΙΑΝΝΗ ΚΙ ΑΕΡΑ ΣΤΑ ΠΑΝΙΑ – ΘΑ ΖΕΙΣ ΜΕΣ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ” σύνθημα που ακούστηκε από συντρόφους/ισες με το κατευόδιό του εκείνον τον Σεπτέμβρη του 2015 στο Γ’ κοιμητήριο. Ο Γιάννης όμως δεν έδινε αέρα μόνο στους αγώνες των γειτονιών μας. Ήταν Διεθνιστής, Τροτσκιστής, γνήσιος ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ παθιασμένος και αφοσιωμένος στην πάλη της εργατικής τάξης για την χειραφέτησή της και την κοινωνική της απελευθέρωση από τα δεινά του καπιταλισμού. Και είναι δύσκολο σε πέντε αράδες να περιγράψεις τη ΖΩΗ ενός αγωνιστή που όραμά του ήταν ΔΙΕΚΔΙΚΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΔΙΕΚΔΙΚΩ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ, από αυτούς που μας κλέβουν καθημερινά τα όνειρα, τις ελπίδες και τη ζωή.
Από την δεκαετία του 1980 στέλεχος της οργάνωσης, συμμετείχε σε καμπάνιες στην Ελλάδα διασχίζοντάς την, με τις εμβληματικές πανελλαδικές πορείες Ελευσίνα – Αθήνα (1982), Θεσσαλονίκη – Αθήνα (1983), την πορεία Ελευσίνα – Αθήνα, το “τρένο των ανέργων” από την Αλεξανδρούπολη μέχρι την Αθήνα (1984), για την ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ τότε, αγωνιζόμενος ενάντια στην ανεργία και τον πόλεμο.
Το 1983 μαζί με Έλληνες και Διεθνείς συντρόφους/σες, πήρε μέρος για 1 μήνα, στην Ευρωπορεία που ξεκίνησε από την πόλη Τριρ της Γερμανίας και κατέληξε στο Λονδίνο, για τα 100 χρόνια από τον θάνατο του Μαρξ παλεύοντας για τον επαναστατικό μαρξισμό στο κέντρο της Ευρώπης. Ο Μάης του ’68, και μετά η ανατροπή των δικτατοριών σε Πορτογαλία, Ελλάδα και Ισπανία, η νίκη της Βιετναμέζικης Επανάστασης το 1975, η πρώτη μεγάλη ήττα του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, διαμόρφωσαν τον σ. Γιάννη που πάλευε κάτω από τη σημαία του Τροτσκισμού για διεθνείς προοπτικές, όντας πάντα εχθρικός στον εθνικισμό. Έδωσε όλες τις δυνάμεις του για το άλμα και την μετατροπή της ΕΔΕ στο ΕΕΚ και ήταν ιδρυτικό μέλος στο συνέδριο στο Σπόρτινγκ τον Νοέμβρη του 1985.
ΠΙΣΤΕΥΕ στη ΖΩΗ, μισούσε τη μιζέρια, την εσωστρέφεια, τη ρουτίνα, την επανάπαυση, τον σκεπτικισμό, την απομόνωση, την απαισιοδοξία. Όλα αυτά τα όπλα της άρχουσας τάξης για να μας αδρανοποιεί και ιδιαίτερα τις μέρες που περνάμε. Για 36 ολόκληρα χρόνια ζούσε και δρούσε σαν το ψάρι στο νερό μέσα στο μαζικό κίνημα χωρίς να κρύψει την κομματική του ταυτότητα και παλεύοντας την γραμμή του ΕΕΚ κατάφερνε να ενθαρρύνει, να μπει χωρίς φόβο στην πρώτη γραμμή, να ηγηθεί και να κερδίσει την εμπιστοσύνη και την υποστήριξη όλων.
Είχε γράψει ΟΥΤΟΠΙΑ δεν είναι να έχουμε οράματα για μια κοινωνική αλλαγή, για να αλλάξουμε την ίδια μας τη ζωή και τον κόσμο, γιατί αυτό σήμερα είναι αναγκαιότητα! ΟΥΤΟΠΙΑ είναι να πιστεύουμε ότι αυτός ο κόσμος, μπορεί να παραμείνει ίδιος έτσι όπως είναι !
Η ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ “ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ” ΚΑΙ ΤΗΝ “ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ”
Ο Γιάννης λόγω επαγγέλματος το 1980 όταν μπήκε στην οργάνωση ασχολήθηκε με την έκδοση της εφημερίδας μας. Φωτογράφιζε σε όλες τις κινητοποιήσεις, έγραφε κείμενα, βοηθούσε στο τυπογραφείο μας. Τότε όλη η διαδικασία από το γράψιμο, το στήσιμο ενός εντύπου και η σελιδοποίησή του ήταν δουλειά επίπονη και χειρονακτική. Ηλεκτρονική διαδικασία δεν υπήρχε και ο Γιάννης παρότι έτρεχε ό,τι ώρα χρειαζόταν, δεν δυσανασχετούσε. Ξεκινούσε πάντα θέτοντας το καθήκον να είναι και εκεί μαζί με τον σ. Θοδωρή αλλά και με άλλους συντρόφους μας. Μετά την εκτύπωση η εφημερίδα έπρεπε να πάει σε περίπτερα και συνδρομητές και σταθερά και μεθοδικά κάλυπτε την προώθησή της. Αργότερα με την έκδοση της “Νέας Προοπτικής” συνέχισε να συνεισφέρει με όλες του τις δυνάμεις!
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΜΕΤΑΞΟΤΥΠΙΕΣ
Όπως προανέφερα πριν τελειώσει την σχολή είχε ανοίξει το πρώτο μικρό εργαστήρι μεταξοτυπίας όπου εκτύπωνε αρχικά μικρά αυτοκόλλητα. Εκτύπωνε επίσης αυτοκόλλητα για την ΕΔΕ και το ΕΕΚ αλλά και μπλούζες για διάφορες παρεμβάσεις και εκδηλώσεις του κόμματος. Όλα τα χρόνια έψαχνε και διερευνούσε νέα μονοπάτια στη δουλειά του! Σε ένα από αυτά και αρκετά νωρίς με βάση την εμπειρία που είχε, τόλμησε να ασχοληθεί με την καλλιτεχνική μεταξοτυπία!
Η Μεταξοτυπία ξεκίνησε ως βιομηχανική εφαρμογή και υιοθετήθηκε από Αμερικανούς καλλιτέχνες στις αρχές του 20ού αιώνα. Το κίνημα της ποπ αρτ τη δεκαετία του ΄60 έκανε ευρύτερα γνωστή την τεχνική. Μια μέθοδος εκτύπωσης έργων μεγάλων καλλιτεχνών σε πολλαπλά αντίτυπα που μπορεί κάποιος να αγοράσει με πολύ μικρότερο κόστος από το πρωτότυπο έργο.
Επέλεξε για την πτυχιακή του τον “Γύψινο Κορμό” του Ανρί Ματίς. Ο ζωγραφικός πίνακας δημιουργήθηκε με 21 εκτυπωτικά χρωματικά τελάρα μέχρι το τελικό αποτέλεσμα που δουλέψαμε μαζί στο εργαστήρι του και Τιμής Ένεκεν σήμερα θα προσφέρω ένα αντίτυπο στη λαχειοφόρο που θα γίνει μαζί με μερικά ακόμη δώρα, ένα μικρό τενεκέ λάδι από το κτήμα του στο Πλωμάρι, τρόφιμα της Λέσβου, λουλούδια που αγάπησε, και βότανα. Γιατί ο Γιάννης ασχολήθηκε μελετώντας και εφαρμόζοντας στην πράξη την παραγωγή της τροφής στην πόλη με την δημιουργία ταρατσόκηπων που θα αναφερθώ και πιο κάτω.
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΑΤΣΗΣ έγινε κύρια γνωστός από τον μεγάλο νικηφόρο αγώνα που δόθηκε για να παραμείνει ελεύθερος ο λόφος Φιλοπάππου, ΤΟ ΒΟΥΝΟ όπως το έλεγαν οι ντόπιοι παλιά, και από τον αγώνα με τον οποίο κερδίσαμε το πάρκο απέναντι από την Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, την πρώην Κορεάτικη Αγορά.
Όμως η ενεργοποίηση του Γιάννη στις γειτονιές γύρω από το λόφο Φιλοπάππου και όχι μόνο, ξεκίνησε από το 1987 όταν μείναμε μαζί στα Πετράλωνα.
Από το 1992 και για 15 χρόνια συμμετείχε σε όλα τα Δ.Σ. των συλλόγων γονέων καθώς και στην Ένωση γονέων και κηδεμόνων. Είχε ενεργή δράση σε πολιτιστικούς, χορευτικούς και αθλητικούς συλλόγους και στα λαϊκά αυτοοργανωμένα καρναβάλια των Πετραλώνων και του Θησείου. Το 1994 για πρώτη φορά με όνομα ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ δημιουργήθηκε συνάντηση κατοίκων και φορέων της περιοχής και απετράπη εγκατάσταση κεραίας κινητής τηλεφωνίας στο λόφο της Δεξαμενής στα Άνω Πετράλωνα.
1995 – 2002 Συντόνισε μεγάλες κινητοποιήσεις για κεραίες κινητής τηλεφωνίας στο κεντρικό κτίριο της PANAFON στην οδό Πειραιώς απέναντι από το Σεράφειο κολυμβητήριο. Το 1999 συμμετείχε ενεργά στις κινητοποιήσεις για τα 22 στρέμματα του πάρκου της Λαγουμιτζή στο Νέο Κόσμο.
Παθιαζόταν στον αγώνα, τσάκιζε τον φόβο και με τον ενθουσιασμό του, κινητοποιούσε τον κόσμο στο στόχο που είχε βάλει. Πείσμωνε όταν τον έπνιγε το άδικο και έκανε τα πάντα συλλογικά μαζί με τους κατοίκους να ανατρέψει τα σχέδια κυβέρνησης και Δήμου Αθηναίων. Πίστευε ότι μπορούμε να αναδείξουμε και να αγωνιστούμε χωρίς παραχωρήσεις και συμβιβασμούς, για την λύση των προβλημάτων της κοινωνίας πριν αυτά γίνουν μη αναστρέψιμα. Εξύψωνε το κίνημα, το εκπαίδευε και εκπαιδευόταν και ο ίδιος ώστε να κερδίζουμε τις μάχες που δίναμε, το ενέπνεε, χωρίς να το καναλιζάρει.
Τον Δεκέμβρη του 2001 εξ αιτίας της οικονομικής χρεοκοπίας στην Αργεντινή ξεσπάη εξέγερση των καταπιεσμένων, γνωστή ως Αργεντινάζο. Όλο αυτό το μεγάλο κίνημα με τις καταλήψεις δρόμων, τις λαϊκές συνελεύσεις κ.λπ. μετά και τις ανταποκρίσεις από τους Διεθνείς μας συντρόφους αλλά και τις συζητήσεις στο ΕΕΚ τον διαπέρασε και οραματιζόταν τη στιγμή που θα βρισκόταν ευκαιρία αυτό να έλθει και στην Ελλάδα.
Παραμονές δημοτικών εκλογών, το φθινόπωρο του 2002 υποψήφιος με την “Ανυπόταχτη Αθήνα” εκδίδει την εφημερίδα “Η Ανυπόταχτη Αθήνα στα Πετράλωνα”. Εκεί με φωτογραφικό υλικό παρουσιάζει όλες τις δραστηριότητες των κατοίκων για τα προβλήματα των συνοικιών μας και τις αντιπαραβάλει με το τι έκανε ο Δήμος Αθηναίων μέχρι τις εκλογές.
Μπροστά μας είχαμε την διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων του 2004. Τα σχέδια για την επιτυχία τής διοργάνωσης ακούμπησαν και τους ελεύθερους χώρους της Αθήνας και τον λόφο Φιλοπάππου. Η ανάδοχος του έργου “Εταιρεία Ενοποίησης Αρχαιολογικών Χώρων” μαζί με το Υπουργείο Πολιτισμού και τον Δήμο Αθηναίων θέλησαν να περιορίσουν τις προσβάσεις με κάγκελα και εισόδους, να χτίσουν πωλητήρια και χώρους αναψυχής ώστε να εμπορευματοποιήσουν το λόφο και να επιβάλουν το Ενιαίο Εισιτήριο Αρχαιολογικών Χώρων των 12 ευρώ. Με την εκλογή της Δημάρχου Ντόρας Μπακογιάννη στις 20/10/2002 όλη η Αριστερά έλεγε ότι τώρα δεν θα κουνιέται φύλλο κινηματικά. Μία βδομάδα μετά, ξεκίνησε το κλείσιμο του λόφου με τσιμεντένιες βάσεις και κάγκελα. Ήταν μεγάλη πρόκληση το κλείσιμο της εισόδου στο σημείο που ανέβαιναν τα παιδιά των γειτονικών σχολείων. Για το έργο μάς ειδοποίησε ο αείμνηστος και αλησμόνητος ιστορικός Δημήτρης Λιβιεράτος που περνούσε από το σημείο. Μαζί με έναν σύντροφο, ο Γιάννης τρέχει και με δυνατή φωνή προειδοποιεί τα συνεργεία λέγοντάς τους: “Aν δεν ανοίξετε την είσοδο, οι κάτοικοι της περιοχής θα αντιδράσουμε με μεγάλη κινητοποίηση και θα τις ανοίξουμε εμείς.” Φωτογραφίζει την κλειστή είσοδο και βγάζει αφίσα σε 5.000 αντίτυπα, που καλούσε σε ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ & ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ στο σημείο, την Κυριακή 3 Νοέμβρη 2002. Το πρωί της Κυριακής φτάνοντας στο σημείο της συγκέντρωσης η είσοδος ΕΙΧΕ ΑΝΟΙΞΕΙ! Ήταν η πρώτη νίκη! Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων συγκεντρωθήκαμε 500 κάτοικοι όπου μετά την ομιλία του Γιάννη, συναποφασίσαμε και έπεσαν τα κάγκελα στο μεγαλύτερο μέρος του περιφερειακού στο ύψος των προσφυγικών αλλά και στην πλευρά του Κουκακίου. ΜΕΡΑ ΣΤΑΘΜΟΣ για την δημιουργία ενός μεγάλου κινήματος για τους ελεύθερους χώρους στο λεκανοπέδιο της Αττικής και όχι μόνο, όπου με λαϊκές συνελεύσεις οι κάτοικοι συζητούσαν, αποφάσιζαν και δρούσαν για τις τύχες της ζωής τους και των γειτονιών τους ενάντια στα συμφέροντα των από πάνω. Στο λόφο ξεκίνησε ένας αγώνας με λαϊκές συνελεύσεις, δράσεις, ημερίδες, περιπολίες απέναντι στις φωτιές που επιχείρησαν να βάλουν, αλλά και καταστολή, δικαστήρια που συνεχίζονται μέχρι σήμερα όμως ο λόφος παραμένει ελεύθερος και προσβάσιμος !
Από την Απελπισία στην Ελπίδα. Αυτό υλοποιούσε. Μετέτρεπε το αρνητικό σε θετικό, ΠΙΣΤΕΥΕ στην ΚΟΙΝΩΝΙΑ και τη δύναμή της, ΑΦΟΥΓΚΡΑΖΟΤΑΝ. ΔΕ ΦΟΒΗΘΗΚΕ τον κόσμο. ΜΙΣΟΥΣΕ την μιζέρια. Έκανε άνοιγμα στην κοινωνία. Έδινε χώρο στον καθένα να μιλήσει, να εκφραστεί, να βγει μπροστά, να εκπαιδευτεί. Μάθαινε από τις συζητήσεις με τους κατοίκους, όχι αφ’ υψηλού αλλά με την πίστη ότι αυτός ο κόσμος κρύβει μέσα του τη δύναμη για να αλλάξει την κοινωνία και τον ίδιο του τον εαυτό, φτάνει να δράσει συλλογικά μαζί με τους άλλους. Τότε όλοι μιλούσαν για την “Μεγάλη Ελλάδα” διοργανώτρια των Ολυμπιακών αγώνων του 2004, της ευκολίας, των δανείων, του καταναλωτισμού και του life style. Μέσα στον Δεκέμβρη του 2002, δυο βδομάδες μετά την πρώτη λαϊκή συνέλευση στου Φιλοπάππου, συζήτησε με τους συντρόφους, έψαξε, βρήκε χώρο, μοίρασε κάλεσμα και δημιούργησε την “Παρέμβαση Κατοίκων Πετραλώνων – Θησείου – Κουκακίου”. Μια συλλογικότητα πρωτόγνωρη! Εκεί μιλήσαμε για ό,τι ετοίμαζαν για εμάς, χωρίς εμάς. Κάτοικοι όλων των ηλικιών, διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων εκτός από φασίστες, πολιτικοποιημένοι και μη, από τις γειτονιές γύρω από το λόφο και για 6 τουλάχιστον χρόνια αλλάξαμε πολλά σ’ αυτές τις γειτονιές.
Η “Παρέμβαση Κατοίκων” ασχολήθηκε με τον κλείσιμο του εργοστασίου της ΣΙΣΣΕΡ ΠΑΛΚΟ, σταθήκαμε στο πλευρό των εργατριών και τον Μάη του 2003 διοργανώσαμε μαζί με το σωματείο εργαζομένων μεγάλη εργατική λαϊκή συνέλευση έξω από το εργοστάσιο.
Με πρωτοβουλία του Γιάννη τον Απρίλη του 2005 κερδίσαμε την δημιουργία του πάρκου της “Κορεάτικης Αγοράς” απέναντι από την Τεχνόπολη, μετά από δύο λαϊκές συνελεύσεις, διαδηλώσεις και κατάληψη του ραδιοσταθμού 9,84 και αποτρέψαμε την δημιουργία μεγάλου διασκεδαστήριου στον ίδιο χώρο. Πρώτη φορά στην Αθήνα μεταπολεμικά γκρεμίζονται παλαιά κτίρια και δημιουργείται πάρκο. Δικαίως ο αείμνηστος Δημήτρης Λιβιεράτος είχε πει στο πολιτικό μνημόσυνο του Γιάννη, το 2016, ότι το πάρκο πρέπει να πάρει το όνομα ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΑΤΣΗΣ. Ελπίζουμε, ότι κάποια στιγμή στο μέλλον αυτό θα υλοποιηθεί.
Ο Γιάννης δεν έλειψε και στις μεγάλες κινητοποιήσεις των κατοίκων της περιοχής Κεραμεικού για την υποβάθμιση της ζωής τους και ενάντια στα νυχτομάγαζα της Ιεράς Οδού.
Όπως ανέφερα και στην αρχή ο Γιάννης νοιαζόταν για όλους και όλες και τον θύμωνε το άδικο. Έτσι, βρέθηκε να πρωτοστατεί σε διήμερη κινητοποίηση τον Ιούλη του 2007, ενάντια στον υπέργειο Προαστιακό σιδηροδρόμο μετά τον σοβαρό τραυματισμό νεαρής κοπέλας σε αφύλακτη διάβαση στο ύψος του “Μετρό Κεραμεικός”. Στο τέλος των διήμερων κινητοποιήσεων φασίστες, πρώιμο τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής, αποπειράθηκαν να τον δολοφονήσουν μπροστά στα μάτια μου, χτυπώντας τον στο κεφάλι με πτυσσόμενο ρόπαλο και φωνάζοντας: “Κομμουνιστής είσαι ρε καθίκι“.
Ήταν ενεργός στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και την απόπειρα δολοφονίας της Κούνεβα, και από τους πρώτους που το πληροφορήθηκε. Τον Νοέμβρη του 2009 μπράβοι της νύχτας αποπειράθηκαν να μας κάψουν ζωντανούς ξημερώματα μέσα στο σπίτι μας επειδή εναντιωθήκαμε και κινητοποιηθήκαμε συλλογικά απέναντι στη δημιουργία διασκεδασούπολης στα Πετράλωνα.
Ενεργοποιήθηκε για τη δημιουργία του “Κοινωνικού Χώρου για την Υγεία” στο εγκαταλειμμένο πρώην ΠΙΚΠΑ των προσφυγικών στα Αταλλειώτικα, αγωνίστηκε ενάντια στην τοποθέτηση παρκόμετρων στο Θησείο, για το νέο Σεράφειο με διατήρηση του πρασίνου στον περιβάλλοντα χώρο και χωρίς να εμπορευματοποιηθεί, ήταν παρών στην αναζωοπύρωση των λαϊκών συνελεύσεων με σύνθημα “Στην κρίση κανένας μόνος του” την περίοδο των μνημονίων. Ήταν εμπνευστής του “Συλλογικού χώρου για την τροφή”, εγχείρημα αυτοοργάνωσης που λειτούργησε καθημερινά επί 2,5 χρόνια. Ήταν από τους πρώτους που κινητοποιήθηκαν στα Πετράλωνα όταν έγινε η δολοφονία του Λουκμάν στις 17 Γενάρη 2013.
Από το 2002 παράλληλα με όλες τις άλλες δραστηριότητες ασχολήθηκε με την καλλιέργεια της τροφής στην πόλη όπου το 2012 δημιούργησε ταρατσόκηπο Αστικών Καλλιεργειών, μοιραζόταν τη γνώση για το εγχείρημα αυτό, με σεμινάρια σε σχολεία, σε οικογιορτές και σε φοιτητές από την Γαλλία που ήλθαν για να το γνωρίσουν και να μάθουν. Ασχολήθηκε με εκτροφή σαλιγκαριών όχι για τροφή.
Μελέτησε από σάιτ του εξωτερικού τα συστήματα ενυδρειοπονία,ς μία βιώσιμη – συμβιωτική μέθοδο παραγωγής οργανικών τροφίμων (ψαριών και φυτών). Υπάρχουν ιερογλυφικά από την Αρχαία Αίγυπτο που δείχνουν υδατοκαλλιέργειες ψαριών (τιλάπια Νείλου) σε δεξαμενές με φυτά. Μέθοδος καλλιέργειας σχεδόν άγνωστη στην Ελλάδα αλλά με ραγδαία εξέλιξη σε όλο τον κόσμο. Ένα σύστημα που έχει εφαρμοστεί εδώ και χρόνια και εξασφαλίζει τροφή σε οικογένειες στην αποκλεισμένη Γάζα. Ο Γιάννης ήταν από τους πρώτους που το εφάρμοσε στην Ελλάδα με μεγάλη επιτυχία, σε μικρό οικιακό σύστημα από το 2012 και φυσικά το διέδιδε μέσα από σεμινάρια. Ασχολήθηκε με τον κύκλο της ζωής στη φύση μέσα από την κομποστοποίηση οργανικών υπολειμμάτων τροφής με γεωσκώληκες, τη δύναμη του φυσικού λιπάσματος. Μελέτησε και πέτυχε σε κλωβό την αναπαραγωγή του εντόμου επανάσταση BSFL -την προνύμφη της μαύρης μύγας στρατιώτης- που κομποστοποιεί όλα τα οργανικά υπολείμματα κουζίνας σε λίγες μόνο μέρες.
Υπέρμαχος αυτής της φυσικής ανακύκλωσης και όχι της ανακύκλωσης όπως μας την παρουσιάζουν οι βιομήχανοι του χαρτιού, του γυαλιού και του μετάλλου. Ήξερε την σημασία των παραδοσιακών σπόρων για τις διατροφικές μας ανάγκες. Στο χώμα έχουμε τη γέννηση, την ανάπτυξη, την καρποφορία και το θάνατο και ξανά ΖΩΗ μέσα από νέο σπόρο, αναγέννηση, ζωντάνεμα απ’ την αρχή γεμάτο ελπίδες.
Έλεγε ” Εχω δημιουργικό άγχος“. Να ζεις με δημιουργική αμφιβολία, σημαίνει να έρχεσαι στο χάος για να ανακαλύψεις εκεί την αλήθεια και να βρεις όλες τις δυνατότητες του εξωτερικού αντικειμενικού κόσμου που κρύβουν και τις λύσεις των προβλημάτων της κοινωνίας. Δημιουργικός, αναλάμβανε να κάνει ταυτόχρονα πάρα πολλά πράγματα τα οποία ενώ φαινομενικά ήταν τόσο διαφορετικά τροφοδοτούσαν το ένα το άλλο, συνεξελισσόμενα.
Να ζήσουμε “το πανηγύρι των καταπιεσμένων”, την επανάσταση, και έτσι τα πιστεύω του Γιάννη να γίνουν πραγματικότητα, γιατί ο Γιάννης Γιαννατσής ήταν μια ολότητα επιθυμιών, ένας Κομμουνιστικός Άνθρωπος κατά τον Καρλ Μαρξ. Σε σημειώσεις που βρήκα για την συνεισφορά του στο “14ο συνέδριο του ΕΕΚ” που έγινε τον Μάρτη του 2015 έγραφε: “Αυτή τη στιγμή, η ζωή μας είναι σε απόγνωση. Η κρίση είναι μια μετάβαση και δεν υπάρχει ελπίδα μέσα στο σύστημα. Το καπιταλιστικό σύστημα γεννάει τους όρους για την ανατροπή του και έτσι υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ. Η μιζέρια και η μαυρίλα είναι τα όπλα της άρχουσας τάξης. Ο πόθοι μας μπορούν να σχεδιαστούν, να εφεύρουμε τρόπους, να πάρουμε την ΖΩΗ μας πίσω.
Δεν θα είναι Οκτώβρης, αλλά θα είναι ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ”.
Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας!
