[O νεαρός P. μίλησε στην εκδήλωση του “Πολύμορφου κινήματος για την ψυχική υγεία” με θέμα: «Λέρος: 25 χρόνια μετά, από το ξεπέρασμα του ψυχιατρικού εγκλεισμού στην ίδρυση νέου στρατοπέδου εγκλεισμού προσφύγων και μεταναστών».]
Αξιότιμο ακροατήριο, πρώτα να συστηθώ, είμαι ο Ρ. Είμαι από το Μπαγκλαντές και είμαι μετανάστης στην Ελλάδα. Σήμερα θέλω να μιλήσω για τη ζωή μου στην Ελλάδα. Ήρθα στην Ελλάδα το 2009. Εδώ αντιμετώπισα πολλά προβλήματα. Δύο βδομάδες έμενα στο πάρκο. Δεν είχα συγγενείς εδώ. Πάντα προσπαθούσα να βρω κάπου να μείνω. Δυο βδομάδες προσπαθούσα και δεν έβρισκα μέρος, έτσι έμενα χωρίς φαγητό στο πάρκο. Μερικές φορές αγόραζα φαγητό και τότε έτρωγα. Στις δυο βδομάδες, ήρθε η αστυνομία στο πάρκο και με συνέλαβε. 20 μέρες έμεινα στη φυλακή. Μετά η αστυνομία μου έδωσε άδεια παραμονής 30 ημερών. Βγήκα έξω και γνώρισα έναν Μπαγκλαντεσιανό. Με πήρε στο σπίτι του. Έψαχνα για δουλειά αλλά δεν έβρισκα. Εδώ, χωρίς χαρτιά, η δουλειά είναι πολύ δύσκολη. Πάντα προσπαθούσα να βρω τρόπο να βγάλω λεφτά. Πώς να πληρώσω νοίκι και φαγητό. Πήρα την απόφαση να δουλέψω στο δρόμο. Ξεκίνησα τη ζωή μου εδώ ως ζητιάνος στο δρόμο.
2013. Η προηγούμενη κυβέρνηση λέει ότι οι μετανάστες είναι κίνδυνος για την κοινωνία. Βγάζει νόμο και συλλαμβάνει παράνομους μετανάστες να τους στείλει φυλακή για 18 μήνες. Το 2014 συλλαμβάνουν και εμένα, και με στέλνουν σε κέντρο κράτησης. Θέλω εδώ να μοιραστώ την εμπειρία μου από το κέντρο κράτησης όπου έμεινα για έξι μήνες. Τα κέντρα κράτησης είναι ο τρόπος που επινόησαν το ελληνικό κράτος και η αστυνομία για να βασανίζουν τους μετανάστες. Πολλοί εκεί μέσα έχασαν τα λογικά τους μόνο και μόνο επειδή δεν γνώριζαν πότε και αν θα τελείωνε αυτή η κράτηση. Εκεί μέσα τίποτα δεν παρέχεται, και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κοιμάσαι. Το φαγητό είναι πολύ κακό και λίγο. Δεν δίνουν φάρμακα και ρούχα, ούτε καν όταν αρρωστήσουμε. Αν αρρωστήσω και χρειαστώ θεραπεία, η αστυνομία θα το αναβάλλει μονίμως, χωρίς να νοιάζονται καθόλου. Οι κρατούμενοι δεν μπορούν να ειδοποιήσουν τις οικογένειές τους. Μέσα στα κέντρα κράτησης δεν υπάρχουν τηλέφωνα, ούτε επιτρέπονται τα τηλεφωνήματα. Η αστυνομία φέρεται πολύ άσχημα. Δεν σκέφτεται ότι είμαστε άνθρωποι. Θέλουμε να αλλάξουν άμεσα αυτές οι συνθήκες.
Στο κέντρο της πόλης νοιώθουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Χωρίς χαρτιά, είναι αδύνατο να δουλέψεις. Χωρίς χαρτιά, όταν αρρωσταίνουμε δεν μπορούμε να πάμε στο νοσοκομείο. Χωρίς χαρτιά, δεν μπορούμε να κυκλοφορούμε στο δρόμο. Αν βγούμε, η αστυνομία θα μας συλλάβει και θα μας κλείσει σε κέντρο κράτησης. Αξιότιμο ακροατήριο, δεν θέλουμε κέντρα κράτησης γιατί είμαστε άνθρωποι. Δεν είμαστε εγκληματίες. Απλώς μετανάστες. Θέλουμε ελευθερία. Να κινούμαστε οπουδήποτε στην Ελλάδα. Θέλουμε καλύτερη ζωή στην Ελλάδα. Αντιμετωπίζουμε πρόβλημα εθνικότητας. Όπως μαύροι και λευκοί. Όταν παίρνουμε λεωφορείο ή μετρό ή στο δρόμο, έχουμε αυτό το πρόβλημα. Δεν το θέλουμε αυτό, θέλουμε ισότητα. Γιατί όλοι είναι ίσοι.
Θέλω να μιλήσω για τις Συνελεύσεις. Παίρνω μέρος σε δύο συνελεύσεις, στη Συνέλευση (σημ. Μεταναστών και Αλληλέγγυων) της ΑΣΟΕΕ, και στη Συνέλευση Πλατείας Βικτωρίας. Η Συνέλευση της ΑΣΟΕΕ βοηθάει τους μετανάστες και δίνει δωρεάν φαγητό. Είναι ενάντια στο ρατσισμό. Όταν ήμουν στο κέντρο κράτησης αυτή η Συνέλευση με βοήθησε. Η Συνέλευση Βικτωρίας επίσης βοηθάει τους μετανάστες, άνοιξε ιατρικό κέντρο και παρέχει δωρεάν φροντίδα και δωρεάν φάρμακα. Θέλω εδώ να ευχαριστήσω το δρ. Τσ.και την Ευγ. Κ. Όταν ήμουν στο κέντρο κράτησης ο δρ. Τσ. με φρόντισε. Αν είχαμε περισσότερες συνελεύσεις όπως αυτές της ΑΣΟΕΕ και της Πλ. Βικτωρίας, τότε θα μπορούσαμε να αγωνιστούμε όλοι μαζί.
