Μέρος Β

[Εισαγωγή

Τον Ιούλιο του 1974, 50 χρόνια πριν, μια εν δυνάμει επαναστατική κατάσταση διαμορφώθηκε στην Ελλάδα – μέρος ευρύτερων επαναστατικών ανατροπών στον κόσμο. Η χρονιά ξεκίνησε με γενική απεργία των ανθρακωρύχων στη Βρετανία, που ανέτρεψε την κυβέρνηση Χηθ των Τόριδων· συνεχίστηκε τον Απρίλη με την επανάσταση των γαρυφάλλων στην Πορτογαλία, που ανέτρεψε την 40χρονη δικτατορία του Σαλαζάρ – και μετά η Ελλάδα. Το πραξικόπημα της χούντας στην Κύπρο, 15 Ιουλίου 1974, έδωσε το πράσινο φως για την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο στις 20 Ιουλίου, όπου οι “γενναίοι” χουντικοί αξιωματικοί “έδωσαν τη μάχη” ποιος θα την “κοπανίσει” πρώτος για… Αθήνα. Πριν την κοπανίσουν, είχαν δολοφονήσει αρκετούς νεολαίους του ΑΚΕΛ και της ΕΔΕΚ που αντιτάχθηκαν στο πραξικόπημα.

Αφού οι ελληνοτουρκικοί ανταγωνισμοί για τα πετρέλαια στο Αιγαίο διαμόρφωσαν κλίμα πολεμικής έντασης, οι εντάσεις της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, που κορυφώθηκαν με την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973, και οι αμερικανο-νατοϊκοί ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί στην ανατολική Μεσόγειο, έσπρωξαν τη χούντα στην “εξαγωγή” των εσωτερικών της αντιφάσεων. Το πραξικόπημα στην Κύπρο, κατά του Μακαρίου, που οργάνωσε η χούντα τού Ιωαννίδη με τη δύναμη της ΕΛΔΥΚ και τους φασίστες συνεργούς της στο νησί, έδωσαν την αφορμή για την εισβολή του τουρκικού Αττίλα – μια κατοχή που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ο συνδυασμός της εξέγερσης του Πολυτεχνείου με το Κυπριακό, ένα θέμα της ταξικής, αντιδικτατορικής πάλης με το “εθνικό” θέμα, οδήγησαν στην κατάρρευση / ανατροπή της 7χρονης στρατιωτικής δικτατορίας. Μια νέα περίοδος στην ιστορία της Ελλάδας διαμορφώθηκε, που μένει με τον χαρακτηρισμό Μεταπολίτευση, που όλο και τελειώνει, και που δεν λέει να τελειώσει. Το Παλάτι με τον καθοριστικό το ρόλο για σχεδόν ενάμισι αιώνα ανατράπηκε λόγω των εσωτερικών αντιφάσεων της κυρίαρχης τάξης και των ιμπεριαλιστών, και ο Στρατός, κυρίαρχος κι αυτός πλάι στο Παλάτι, ιδίως μετά το Κίνημα στο Γουδί το 1909, έχασε τον πρωταγωνιστικό του ρόλο των παρεμβάσεων στην πολιτική ζωή…

Με την συμπλήρωση των 50 χρόνων από την ανατροπή της δικτατορίας, και για να μην ξεχνάμε και να μην εφησυχάζουμε, θα δώσουμε μερικές “εικόνες” του 1974, με κείμενα από την παράνομη ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ που εξέδιδε η Εργατική Διεθνιστική Ένωση (ΕΔΕ-Τροτσκιστές) από τον Απρίλιο του 1970, μέχρι την πτώση της χούντας. Μετά ακολούθησε η Σοσιαλιστική Αλλαγή και στη συνέχεια η Νέα Προοπτική. Αρχικά, η ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ εκδίδονταν κάθε μήνα, όμως λίγο πριν την εξέγερση το Πολυτεχνείου είχε γίνει 15θήμερη, έως τις συλλήψεις μεγάλης ομάδας στελεχών της ΕΔΕ στα τέλη Φεβρουαρίου 1974.

Για να έχουμε μια “γεύση” του κλίματος της εποχής, στο παρόν Β’ μέρος του αφιερώματος, αντλούμε υλικό από την ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ Νο 55 (Ιούλιος 1974) ξεκινώντας με την προκήρυξη της ΕΔΕ την επομένη του πραξικοπήματος στην Κύπρο, και μ’ ένα σχετικά εκτενές κείμενο ανάλυσης για την Κύπρο, γραμμένο από την Κ. Λήμνου (ψευδώνυμο της σ. Κατερίνας Μάτσα). Θα συνεχίσουμε το Γ’ μέρος με υλικό ξανά από την ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ του Ιουλίου 1974.

Θ.Κ.

Στρατιώτης της χούντας στο προεδρικό μέγαρο της Κύπρου. Το πραξικόπημα της χούντας θα δώσει το άλλοθι στον τουρκικό Αττίλα.

ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ Νο 55, Ιούλιος

1. «Οι παρακάτω προκηρύξεις μοιράστηκαν απ’ την ΕΔΕ τον Ιούλη [1974], στις εργατικές συνοικίες της Αθήνας.

Στις 16.7.1974

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΥΠΡΙΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ!

ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ!

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΩΝ ΣΤΑΛΙΝΙΚΩΝ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΗ ΔΙΧΤΑΤΟΡΙΑ

Τα σχέδια της αντίδρασης, που για τόσα χρόνια μαγείρευαν από κοινού το ΝΑΤΟ και η χούντα της Αθήνας, με εκτελεστικά τους όργανα το Γρίβα και τους οπαδούς του στο νησί, μπήκαν σε εφαρμογή. Θα επιχειρήσουν τώρα να μεταβάλλουν ολοκληρωτικά το νησί σε βάση εξόρμησης του ΝΑΤΟ ενάντια στην αραβική επανάσταση. Ο κίνδυνος για τη διχοτόμηση του νησιού σύμφωνα με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα είναι άμεσος.

Ο Μακάριος με την πολιτική του έστρωσε το δρόμο για την ανατροπή του. Έγινε ο Παπανδρέου της Κύπρου. Έτσι η χούντα του Γκιζίκη με δούρειο ίππο το Μακάριο κατόρθωσε να επεχταθεί και στην Κύπρο.

Οι σταλινικοί της Κύπρου, το ΑΚΕΛ, με τις ευλογίες του διεθνούς σταλινισμού πρόδωσαν με τον πιο επαίσχυντο τρόπο τους Κύπριους εργαζόμενους και τους ρίχνουν τώρα ανυπεράσπιστους στη μανία της αντίδρασης. Οι σταλινικοί είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει σήμερα στην Κύπρο. Με την χωρίς όρους υποστήριξή τους στο Μακάριο αφόπλισαν με συνειδητό τρόπο τους Κύπριους εργαζόμενους ιδεολογικά, πολιτικά και φυσικά.

Έσπειραν για τόσα χρόνια ανάμεσα στις μάζες της Κύπρου τη χειρότερη ιδεολογική σύγχυση και τις έκαναν ουρά του Μακάριου, αντί να παλέψουν για την πολιτική ανεξαρτησία των εργατών και χωρικών και να προετοιμάσουν τις μάζες για την εξουσία.

Οι σταλινικοί ήσαν οι πρώτοι που βοήθησαν το Μακάριο να αφοπλίσει ακόμα και φυσικά όσους εργαζόμενους οπλίστηκαν για να αμυνθούνε απέναντι στους Γριβικούς δολοφόνους. Στο όνομα της νομιμότητας ζήτησαν τη διάλυση “όλων των παράνομων οργανώσεων” και υποστήριζαν με θέρμη την ίδρυση της Μακαριακής εφεδρικής αστυνομίας, η οποία τώρα παραδίνεται μαζικά στους πραξικοπηματίες.

Το ΑΚΕΛ, το ΚΚΕ και ο διεθνής σταλινισμός, με επικεφαλής το Κρεμλίνο, εξαπάτησαν τις μάζες στην Κύπρο με το τροπάρι ότι είναι αδύνατη η επιβολή διχτατορίας στο νησί γιατί δήθεν ο σοβιετικός στόλος θα την εμπόδιζε. Τώρα η μοσχοβίτικη γραφειοκρατία είναι έτοιμη ν’ αναγνωρίσει την επέκταση της διχτατορίας και στην Κύπρο. Τα προδοτικά σταλινικά κόμματα της Κύπρου και της Ελλάδας (ΑΚΕΛ, ΚΚΕ) δεν πρόκειται να παλέψουν για να ματαιώσουν τα σχέδια της χούντας και του ΝΑΤΟ.

Ο Μακάριος αρνιόταν να στηριχτεί στις μάζες γιατί τις φοβόταν, και προσπαθούσε ν’ αντιμετωπίσει τις γριβικές συμμορίες και τους χουντικούς υποστηριχτές τους με ξόρκια και με συνεννοήσεις με το “εθνικό κέντρο”. Τα σπασμωδικά μέτρα που πήρε τελευταία ήταν αδύνατο να τον υπερασπίσουν.

Οι προειδοποιήσεις των τροτσκιστών για να μη δοθεί καμιά εμπιστοσύνη στο Μακάριο γιατί έτσι στρώνεται ο δρόμος προς τη διχτατορία, επαληθεύτηκαν μ’ ένα τραγικό τρόπο. Ένα πολύτιμο μάθημα πρέπει να βγάλουν οι εργαζόμενοι της Κύπρου και της Ελλάδας από τη σταλινική προδοσία: Το ΑΚΕΛ όπως και το ΚΚΕ έχουν περάσει οριστικά στο πλευρό της αντεπανάστασης. Ένα νέο επαναστατικό κόμμα πρέπει να χτιστεί στην Κύπρο όπως και στην Ελλάδα, τμήμα της Δ.Ε. της 4ης Διεθνούς, που θα ενώσει έλληνες και κύπριους εργαζόμενους ενάντια στη διχτατορία και τον ιμπεριαλισμό.

– Η εργατική τάξη όλων των χωρών πρέπει να κινητοποιηθεί ενάντια στην επέκταση της διχτατορίας στην Κύπρο και για τη ματαίωση των νατοϊκών σχεδίων.

– Απαιτούμε απ’ τη σοβιετική κυβέρνηση και τις εργατικές κυβερνήσεις όλου του κόσμου να μποϋκοτάρουν το διχτατορικό καθεστώς στο σύνολό του.

– Καλούμε κάθε αγωνιστή του ΑΚΕΛ και του ΚΚΕ να παλέψει για τον ίδιο σκοπό.

– Κάτω η Χούντα!

– Να ξεσκεπάσουμε την προδοσία των σταλινικών.

– Χτίστε το επαναστατικό Κόμμα τώρα!

ΕΔΕ (ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ)

2. ΟΧΙ ΣΤΗ ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ!

ΟΧΙ ΣΤΑ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΑ ΜΑΓΕΙΡΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΕΝΕΥΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΗΕ

Στις 15 του Ιούλη, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, μέσω των χουντικών ανδρεικέλων του, προσπάθησε να επιβάλει στην Κύπρο την εφαρμογή του σχεδίου Άτσεσον για τη διχοτόμηση του νησιού και οριστική μετατροπή του σε νατοϊκή βάση ενάντια στα Αραβικά κράτη, τη Σοβιετική Ένωση και τις Βαλκανικές χώρες. Η γριβική συμμορία μ’ επικεφαλής τον Σαμψών σφετερίστηκε την εξουσία, ανατρέποντας τον Μακάριο και εξαπολύοντας μια χωρίς προηγούμενο δολοφονική επίθεση ενάντια στα δημοκρατικά δικαιώματα και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του Κυπριακού λαού.

Το Κυπριακό κίνημα φούντωσε. Οι εργαζόμενες μάζες πρόβαλαν ηρωική αντίσταση στους γριβικούς φασίστες και τα ιμπεριαλιστικά εγκληματικά σχέδια. Στις 20 του Ιούλη, η Τουρκία έκανε απόβαση στο νησί, κι έτσι άρχισε η πολεμική αναμέτρηση Ελλήνων και Τούρκων στην Κύπρο.

Στην Ελλάδα η χούντα κήρυξε γενική επιστράτευση. Τα συσσωρευμένα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας υψώθηκαν σ’ ένα εκρηχτικό επίπεδο. Η αγανάκτηση των καταπιεσμένων μαζών που σύρονταν στο πολεμικό σφαγείο πήρε απειλητικές διαστάσεις. Τα αντιπολεμικά αισθήματα των εργαζομένων κλιμακώθηκαν, παίρνοντας όλο και πιο ολοκληρωμένη έκφραση μαχητικής αντίθεσης στη χούντα. Η εξαθλίωση άρχισε ήδη ν’ απλώνεται στις μάζες, τροφοδοτώντας τη φουντωμένη λαϊκή αγανάκτηση.

Η χούντα δε μπορούσε ούτε στιγμή να μείνει στην εξουσία. Έφυγε όπως ακριβώς ήρθε, από την πίσω πόρτα. Οι σπίθες ενός επικείμενου εμφυλίου πόλεμου άρχισαν ν’ απειλούν ξεκάθαρα τα θεμέλια του καθεστώτος. Όλο το σύστημα ιμπεριαλιστικού ελέγχου και εξάρτησης στην Ανατολική Ευρώπη άρχισε να καταρρέει. Έτσι έγινε αναγκαία για τους ιμπεριαλιστές η αντικατάσταση του Σαμψών απ’ τον Κληρίδη και στην Ελλάδα η εγκατάσταση της νατοϊκής κυβέρνησης Καραμανλή.

Αυτό το πρόσκαιρο πολιτικό σχήμα στάθηκε αναγκαίο για τον ιμπεριαλισμό, απ’ τη μια για να εμποδίσει το ξέσπασμα της ταξικής αναμέτρησης και να δώσει τον καιρό στην αντίδραση να προετοιμάσει μια νικηφόρα αντεπανάσταση, κι απ’ την άλλη για να προωθήσει τις διαπραγματεύσεις των εμπόλεμων κρατών σαν ένα πρώτο, σύντομο στάδιο της οριστικής διχοτόμησης της Κύπρου. Η πρώτη φάση αυτών των διαπραγματεύσεων στη Γενεύη, δημιούργησε ένα κάλυμα πίσω απ’ το οποίο επεκτάθηκε η παρουσία ιμπεριαλιστικών στρατευμάτων στο νησί και προωθήθηκε η δημιουργία μιας κατάστασης ντε φάκτο διχοτόμησης.

Στη διάρκεια αυτών των ημερών το Κυπριακό κίνημα έδειξε πως είναι απόλυτα αποφασισμένο να συντρίψει τα σχέδια του ιμπεριαλισμού και τα γριβικά ανδρείκελά του. Εξοπλισμένες οι μάζες δημιούργησαν στα βουνά εθνικοαπελευθερωτικά σώματα, που άρχισαν ήδη ν’ αντιπαραθέτουν τις δυνάμεις τους στις ομάδες τής ΕΟΚΑ Β’.

Όλες αυτής οι πολιτικές εξελίξεις στον ανατολικομεσογειακό χώρο συνδέονται άμεσα με την παγκόσμια πληθωριστική κρίση, στο αποφασιστικό της στάδιο της κρίσης πρώτων υλών και του μποϋκοτάζ πετρελαίου. Η ελληνοτουρκική κρίση που εκφράστηκε με τις προστριβές για την εδαφική διεκδίκηση του Αιγαίου και των πετρελαίων του και με το Κυπριακό, αποτελεί ένα τμήμα του πολύπλοκου παγκόσμιου προτσέσου ιμπεριαλιστικής κρίσης και οξύτατων διαμαχών.

Ιστορικά, η όξυνση του Κυπριακού προβλήματος συνδέθηκε πάντα με περίοδες όπου οι αντιφάσεις του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος έβγαιναν εκρηχτικά στην επιφάνεια. Το πρώτο εθνικοαπελευθερωτικό ξέσπασμα εκδηλώθηκε το 1931, όταν το καπιταλιστικό σύστημα σειόταν κάτω από το βάρος του κραχ του ‘29. Το κίνημα που άρχισε με την εξέγερση των εργατών στα μεταλλεία και την πυρπόληση του Βρετανικού κυβερνείου στη Λευκωσία, πήρε γρήγορα μεγάλες διαστάσεις. Αλλά το νεαρό, τότε, Κ.Κ. Κύπρου, εφαρμόζοντας πιστά τη σταλινική πολιτική της Τρίτης Περιόδου, αρνήθηκε τον εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα του κινήματος που αποπροσανατολίστηκε και σφάχτηκε τελικά απ’ τους αποικιοκράτες. Λίγο αργότερα, και μέσα σε συνθήκες νέας όξυνσης της ιμπεριαλιστικής κρίσης, όταν οι άλυτες αντιφάσεις του συστήματος οδηγούσαν στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το κίνημα άρχισε πάλι να φουντώνει. Αποπροσανατολίστηκε όμως και πάλι απ’ την πολιτική του ΑΚΕΛ -που καλούσε τις μάζες να φορέσουν “την τιμημένη στολή του βρετανού φαντάρου”- και πνίγηκε πριν καν γίνει επικίνδυνο. Μετά τον πόλεμο, η νέα άνοδος του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος στην Κύπρο συνδέθηκε ξανά με την περίοδο όπου αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια οι αντιφάσεις του συστήματος, οι καλυμένες πίσω απ’ τις συμφωνίες του Μπρέττον Γουντς. Αυτές οι συμφωνίες, βάζοντας τους όρους μιας τεχνητής πληθωριστικής άνθησης και μιας πολιτικής παραχωρήσεων στην εργατική τάξη των μητροπόλεων, έβαζαν ταυτόχρονα και τους όρους μιας ακόμα αγριότερης εκμετάλλευσης των αποικιών και μισοαποικιών.

Ο Κυπριακός λαός ξεσηκώθηκε διεκδικώντας το αναφαίρετο δικαίωμά του για εθνική ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση. Η ντόπια μπουρζουαζία, διατηρούμενη απ’ το αποικιοκρατικό σύστημα σε μια κατάσταση απόλυτης οικονομικής και πολιτικής αδυναμίας, ήρθε κι αυτή σε σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό, θέλοντας να αποκτήσει τον έλεγχο της εθνικής της αγοράς. Νοιώθοντας, όμως, τρόμο μπρος στις καταπιεσμένες μάζες, και λογαριάζοντάς τες σαν τον κύριο αντίπαλό της, στράφηκε ζητώντας βοήθεια απ’ το απόλυτα εξαρτημένο απ’ τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό “εθνικό κέντρο”. Αυτό κατόρθωσε και έστειλε το φασίστα Γρίβα που μπήκε επικεφαλής του κινήματος, καταλαμβάνοντας το κενό που άφησε η άρνηση του ΑΚΕΛ να δώσει ηγεσία στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα – στ’ όνομα της “ειρηνικής συνύπαρξης” και του “ειρηνικού δρόμου προς το σοσιαλισμό και την ανεξαρτησία”.

Στα χρόνια 1955-59 το κίνημα φούντωσε απειλητικά. Η αντιδραστική γριβική ηγεσία στάθηκε ανίκανη να το χαλιναγωγήσει. Οι ιμπεριαλιστές αναγκάστηκαν να προχωρήσουν το 1959 στις συνθήκες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, δίνοντας έτσι ένα πρόσχημα ψευτοανεξαρτησίας στο νησί που στην ουσία παρέμενε μισοαποικία των Εγγλέζων. Βρισκόταν σε απόλυτη οικονομική εξάρτηση απ’ την αγορά της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, με βρετανικές στρατιωτικές βάσεις στην Επισκοπή και τη Δεκέλεια και με την παρουσία στο έδαφός της της αμερικανοκίνητης ΕΛΔΥΚ και ΤΟΥΡΔΥΚ. Ταυτόχρονα στήθηκε ένας μηχανισμός τεχνητών προστριβών ανάμεσα στην τουρκοκυπριακή και ελληνοτουρκική κοινότητα, που η κάθε μιά τους συνδέονταν με τα υποτελή στην αμερικανοκρατία καθεστώτα της Ελλάδας και της Τουρκίας. Πολιτικά διαμορφώθηκε το βοναπαρτιστικό καθεστώς του Μακάριου, που μέσω της προδοτικής πολιτικής του ΑΚΕΛ, συγκέντρωνε πίσω του τις λαϊκές μάζες.

Μέσα σ’ αυτό το προσωρινό πλαίσιο προωθούνται τα σχέδια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού να επιβάλει τον απόλυτο έλεγχό του στην Κύπρο, που εκφράζονται ήδη απ’ το 1964 με το σχέδιο Άτσεσον για οριστική, ντε φάκτο διχοτόμηση. Ολόκληρο το ΝΑΤΟ σα σύνολο θέλει αυτή τη λύση σαν το μόνο τρόπο κατάπνιξης του δικαιώματος του Κυπριακού λαού για αυτοδιάθεση. Όμως, ο κάθε συνεταίρος θέλει η λύση αυτή να εξυπηρετεί τα δικά του αποκλειστικά συμφέροντα. Γιατί όσο βαθαίνει η κρίση τόσο οξύνεται η σύγκρουση των κύριων ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων Ευρώπης και Αμερικής.

Στην εξέλιξη του Κυπριακού προβλήματος εκφράστηκε καθαρά η κλιμάκωση σε εκρηχτικές διαστάσεις του εμπορικού πολέμου Αμερικής – Ευρώπης – Ιαπωνίας μετά το μποϋκοτάζ πετρελαίου και την τεράστια κρίση πρώτων υλών. Το τεράστιο άνοιγμα του ισοζυγίου πληρωμών όλων των χωρών, με τις οικονομίες τους στα πρόθυρα κατάρρευσης, κάνει αυτό τον πόλεμο θέμα ζωής για τους ιμπεριαλιστές. Στα διάφορα οικονομικά και πολιτικά μέτρα με τα οποία η Αμερική προσπαθεί να συντρίψει τους Ευρωπαίους (όπως και τους Γιαπωνέζους) συνεταίρους της, η Ευρώπη απαντά δημιουργώντας το πολύπλοκο οικοδόμημα της Μεσογειακής της Πολιτικής, με αντικειμενικό στόχο την εξασφάλιση του δρόμου προς τα τόσο ζωτικά γι’ αυτήν πετρέλαια της Μ. Ανατολής. Έτσι η Κύπρος, με τη σημαντικότατη στρατηγική της θέση γίνηκε ο χώρος όπου διαδραματίζεται αυτή η σύγκρουση, ένας κόμβος στην αλυσίδα των εσωϊμπεριαλιστικών διαμαχών που απαρτίζουν τον οικονομικό πόλεμο Αμερικής και Ευρώπης.

Όμως τα ιμπεριαλιστικά σχέδια σκοντάφτουν πάνω στο δυναμισμό του κυπριακού εθνικοαπελευθερωτικού και ελληνικού εργατικού κινήματος. Τα ανδρείκελα του Σαμψών αποδείχνονται ανίκανα να κυριαρχήσουν, και η χούντα της Αθήνας γκρεμίζεται. Η Αμερική δοκιμάζει μια ήττα, που βαθαίνει ακόμα περισσότερο την κρίση του σάπιου κοινωνικού καθεστώτος της, τροφοδοτώντας το σκάνδαλο του Γουώτεργκέητ. Οι μονοπωλιακοί κύκλοι της Ανατολικής Ακτής κατηγορούν σήμερα ανοικτά τους εκπρόσωπους των μονοπωλιακών κύκλων της Δυτικής Ακτής, Νίξον – Κίσσινγκερ, για την αποτυχία τους στην Κύπρο. Και η διάσπασή τους βαθαίνει ακόμα περισσότερο. Τα συμφέροντα των Ευρωπαίων προωθούνται στην Ελλάδα. Όμως, αυτή ακριβώς η προώθηση είναι η αντεστραμμένη φόρμα της χρεωκοπίας της Ευρώπης και της ΕΟΚ. Η κυβέρνηση Καραμανλή, με τη συγκατάθεση και της CIA, εκφράζει ακριβώς όλα τα αντίθετα που βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε σύγκρουση μεταξύ τους.

Το ίδιο το μεταπολεμικό στρατιωτικό οικοδόμημα του ΝΑΤΟ ζει σήμερα την βαθύτερή του διάσπαση. Οι ανάγκες του καπιταλισμού, μέσα στη βαθύτατη κρίση του στην Ελλάδα και την Τουρκία, ξεπερνούν τις ανάγκες της ελληνοτουρκικής νατοϊκής συμμαχίας και οδηγούν σ’ ένα πόλεμο που κρύβει τεράστιους κινδύνους τόσο για τον ιμπεριαλισμό, όσο και για την Ελληνική και Τουρκική μπουρζουαζία. Αλλά είναι το βάθος της κρίσης που οδηγεί στην πολεμική έκρηξη κι όχι η ελεύθερη θέληση της μιάς ή της άλλης τάξης, του ενός ή του άλλου κράτους. Και αυτή η ίδια η κρίση, απ’ την άλλη, προκαλεί, με τις συνέπειές της πάνω στο βιοτικό επίπεδο των μαζών, το δυνάμωμα του επαναστατικού κινήματος, που μπαίνει εμπόδιο στα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Το ελληνικό εργατικό και αγροτικό κίνημα ενώνεται με το Κυπριακό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, εκφράζοντας στη σημερινή περίοδο την ενότητα της Ευρωπαϊκής με την αποικιακή επανάσταση.

Αλλά για να προχωρήσει και να νικήσει αυτή η επανάσταση, είναι αναγκαία η συντριβή του σταλινισμού που σε ντόπια και διεθνή κλίμακα βοηθά, με την πολιτική του, τον ιμπεριαλισμό να εφαρμόσει τα εγκληματικά του σχέδια διχοτόμησης. Στην Κύπρο το ΑΚΕΛ καλεί τα μέλη του να πολεμήσουν μαζί με τους γριβικούς φασίστες. Ταυτόχρονα, η γραφειοκρατική κλίκα του Κρεμλίνου, μολονότι βλέπει ότι όλα αυτά είναι ουσιαστικά προετοιμασίες για 3ο παγκόσμιο πόλεμο και επίθεση του ιμπεριαλισμού ενάντια στις καταχτήσεις του Οχτώβρη, αρνείται να κόψει κάθε συνεργασία με τον ιμπεριαλισμό, και περιορίζεται σε ανεδαφικές διαμαρτυρίες για επάνοδο της Μακαριακής τάξης πραγμάτων, ενώ και αυτό το βέτο που προβάλει τη μια μέρα, το αποσύρει την άλλη.

Το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της Κύπρου μπορεί να προχωρήσει μόνο κάτω απ’ την ηγεσία της εργατικής τάξης, μέσα από ανεξάρτητα όργανα πάλης, που θα του εξασφαλίζουν την απόλυτη πολιτική ανεξαρτησία του. Απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό είναι το χτίσιμο του επαναστατικού κόμματος, τμήματος της Δ.Ε. της 4ης Διεθνούς, που θα παλέψει να δώσει ανεξάρτητη μαρξιστική ηγεσία στο κίνημα, ξεσκεπάζοντας στα μάτια των μαζών την προδοτική πολιτική του σταλινισμού. Καλώντας το ΑΚΕΛ να κόψει σχέσεις με τους πράκτορες του ιμπεριαλισμού και να παλέψει ανεξάρτητα για να δώσει το ίδιο λύση στο καυτό πολιτικό πρόβλημα της Κύπρου, που μπορεί να λυθεί μόνο στα πλαίσια μιας ανεξάρτητης σοσιαλιστικής Κύπρου.

– ΟΧΙ ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ!

– ΟΧΙ ΣΤΑ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΑ ΜΑΓΕΙΡΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΕΝΕΥΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΗΕ!

– ΕΞΩ ΟΛΑ ΤΑ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ ΑΠ’ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ!

– ΖΗΤΩ Η ΛΕΥΤΕΡΗ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ, ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΥΠΡΟΣ!

Κ. ΛΗΜΝΟΥ