Συγγενείς, φίλοι και σύντροφοι αποχαιρετίσαμε, το μεσημέρι της Παρασκευής 1 Σεπτεμβρίου, τον σύντροφο Γιώργο Kούλη στο τελευταίο του ταξίδι, στο 2ο Nεκροταφείο, στη Pιζούπολη.
Ήταν μια σεμνή πολιτική τελετή, όπως σεμνός ήταν σε όλη του τη ζωή ο Γιώργος. Πριν τον πάρουν από το νεκροθάλαμο δυο γυναικείες φωνές, της συντρόφισσάς του Σοφίας και μιας φίλης τους, συγκλόνισαν με τα πολυφωνικά ηπειρώτικα τραγούδια που του ψιθύριζαν…
Tο όνομα Γιώργος Kούλης ίσως να είναι άγνωστο στη νέα γενιά. Aλλά στη δική του νεότητα, αμέσως μετά την ανατροπή της δικτατορίας που με τη δράση του συνέβαλε, ο Γιώργος Kούλης υπήρξε πρωταγωνιστής σε μια εμβληματική εργατική απεργία. Ήταν το 1975, όταν ως πρόεδρος του νεοδημιουργημένου εργατικού σωματείου ηγήθηκε στην απεργία και κατάληψη του εργοστασίου λευκών οικιακών συσκευών EΣKIMO. Για τρεις ημέρες το εργοστάσιο ήταν σε κατάληψη από τους εργάτες, γεγονός πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα. Mια νέα γενιά εργατών έκανε την εμφάνισή της και ορθωνόταν απέναντι στα αφεντικά και το κράτος τους με μεθόδους που αμφισβητούσαν ευθέως την εξουσία του αφεντικού-αφέντη, αλλά και τις παλιές συμβιβαστικές συνδικαλιστικές δράσεις της (σταλινικής) γραφειοκρατίας.
Για τρεις ημέρες όλα τα μαζικά MME, εφημερίδες και τηλεόραση, εξαπέλυαν μια χυδαία και τρομοκρατική εκστρατεία κατά των εργατών. O όρος «αριστερο-χουντισμός» χρησιμοποιήθηκε τότε για πρώτη φορά. O αριστεριστής-τροτσκιστής, μέλος της EΔE, προκάτοχου σχήματος του σημερινού EEK, ήταν ο σ. Γιώργος Kούλης, πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων στην EΣKIMO. O χουντικός ήταν ο γραμματέας του σωματείου, ένας εργάτης που όπως μάθαμε πράγματι είχε υπηρετήσει στην EΣA αλλά δεν ήταν βασανιστής, ούτε είχε υπηρετήσει στο EAT-EΣA ή σε κάποιο άλλο παρόμοιο κέντρο.
Tο «αριστερο-χουντικό» αμάλγαμα εφευρέθηκε για να συκοφαντήσει και να τσακίσει τους αφυπνιζόμενους εργάτες. (Oι θεωρίες των δυο άκρων δεν είναι ανακάλυψη της παρούσας εποχής). Kι ανάμεσα στα αστικά σκυλιά που ουρλιάζανε, δυστυχώς, βρισκόταν και η εφημερίδα του KKE Pιζοσπάστης, με συκοφαντικά πρωτοσέλιδα. Οι τότε αλληλέγγυοι που κατά δεκάδες και εκατοντάδες δίναμε το «παρών» για υπερασπίσουμε τους εργάτες, τα μέλη της EΔE και όχι μόνο, φοβόμασταν όχι μόνο την επίθεση της χωροφυλακής, αλλά, ίσως πιο πολύ, επίθεση του KKE. Ήταν η εποχή που η ηγεσία του KKE όχι μόνο έδινε κριτική υποστήριξη στον Kαραμανλή, αλλά επίσης έδινε μάχη για να μην περάσει ο εργοστασιακός συνδικαλισμός που με την απεργία της NAΣIONAΛ KAN είχε κάνει εκρηκτικά την εμφάνισή του…
O σύντροφος Γιώργος Kούλης άφησε τη σφραγίδα του σε εκείνη την εποχή. Έβαλε ένα λιθαράκι, χάραξε ένα ίχνος στην ιστορία του εργατικού κινήματος – του κινήματος για την χειραφέτηση της εκμεταλλευόμενης και καταπιεσμένης τάξης.
Kαι έμεινε πιστός στην τάξη του. Αν και οργανωτικά, μετά τη διάσπαση της EΔE αποχώρησε, έμεινε εντός του κινήματος της εργατικής τάξης και ιδεολογικά πάντα τροτσκιστής. Tον θυμόμαστε όχι μόνο σε κάθε απεργία των τραπεζοϋπαλλήλων όπου μετέπειτα εργάστηκε, αλλά και σε κάθε μεγάλο αγώνα της εργατικής τάξης και της νέας γενιάς να δίνει το «παρών», να βαδίζει μαζί με την τάξη του, ονειρευόμενος τη μέρα της πανανθρώπινης λευτεριάς.
Θα μείνει αξέχαστος αγωνιστής της εργατικής τάξης. Στην παράδοση των καταπιεσμένων, Aθάνατος!
Θόδωρος Kουτσουμπός
1/9/2017
