ΕΝΙΑΙΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ (ΕΦΚΑ)
Ξεκίνησε η λειτουργία του για να ισοπεδώσει την κοινωνική ασφάλιση
Η έναρξη της λειτουργίας του ΕΦΚΑ ως φορέα κύριας κοινωνικής ασφάλισης σηματοδοτείται από το νόμο 4387/2016 και κύριος στόχος του δεν είναι η επέκταση και αναβάθμιση των υπηρεσιών της κοινωνικής ασφάλισης αλλά η κατάργησή της.
Κύριος στόχος η ενοποίηση των συνταξιοδοτικών κανόνων, η περαιτέρω μείωση των συντάξεων μέσω των διαδικασιών επαναϋπολογισμού τους και η δημιουργία ενός μαξιλαριού νέων περικοπών, της αποκαλούμενης “προσωπικής διαφοράς” που προκύπτει από την παρούσα σύνταξη και τον σχετικό επαναϋπολογισμό της από το νόμο Κατρούγκαλου (ο οποίος διατεινόταν ότι δεν πρόκειται να γίνει καμιά νέα περικοπή σύνταξης).
Αν και η κατάργηση της “προσωπικής διαφοράς” επίκειτο μετά το 2018, η κυβέρνηση υπολόγιζε ότι οι παρούσες συντάξεις δεν θα μειώνονταν αλλά θα υπόκειντο σε μια διαδικασία σταδιακής εξομάλυνσής τους από την πιθανολογούμενη αύξηση του ΑΕΠ (απίθανη όπως υπολογίζει το ΔΝΤ). Όμως οι διαδικασίες της 2ης αξιολόγησης, η επιστολή Τσακαλώτου και οι ασφυκτικές πιέσεις του ΔΝΤ για τη μη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους και τους ρυθμούς ανάπτυξης του ΑΕΠ για τα επόμενα χρόνια απαιτούν τη κατάργησή της εδώ και τώρα μέσω νομοθετικής ρύθμισης.
Η ασφαλιστική αντιμεταρρύθμιση, προσαρμοσμένη στην εξυπηρέτηση του δυσθεώρητου δημόσιου χρέους των 323,7δις ευρώ μετατρέπει το Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης από αναδιανεμητικό σε κεφαλαιοποιητικό. Η κοινωνική ασφάλιση υπόκειται στους νόμους της αγοράς, τις διακυμάνσεις της και τη χρεοκοπία ολόκληρου του καπιταλιστικού συστήματος. Η επίσημη ανεργία του 24% μαζί με τους περισσότερους από 500.000 μετανάστες (κυρίως νέοι/ες), η επέκταση της μερικής κι ελαστικής απασχόλησης μαζί με τους μισθούς πείνας έχουν δημιουργήσει ένα ασφυκτικό πλαίσιο επιβίωσης για τα εκατομμύρια των ασφαλισμένων.
Η χρεοκοπία του ασφαλιστικού συστήματος ανοίγει το δρόμο στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, οι οποίες ήδη από τη δημιουργία του ΕΟΠΥΥ, που είναι ο πάροχος υπηρεσιών υγείας, έκαναν πάρτι καθώς η συμμετοχή των ασφαλισμένων αυξήθηκε κατακόρυφα σε νοσήλεια, διαγνωστικές εξετάσεις και άλλες παροχές υγείας. Έτσι όποιος δεν έχει να πληρώσει, δεν έχει πρόσβαση ούτε στις υπηρεσίες υγείας και κάθε απόμαχος της εργασίας θα πρέπει να ζήσει με την σύνταξη της εθνικής φτώχειας.
Αξιολόγηση, κινητικότητα, μετατάξεις
Στο νέο υπερταμείο αναμένεται να παραμείνουν από τους περίπου 8.300 υπαλλήλους μόνο οι μισοί. Όσοι περισσεύουν πρέπει να μετακινηθούν εθελοντικά και αν αυτό δεν επιτευχθεί, ο νέος νόμος για την κινητικότητα (Ενιαίο Σύστημα Κινητικότητας, Ν.4440/2016) προβλέπει ότι η υπηρεσία θα έχει τη δυνατότητα για αποσπάσεις (προφανώς πανελλαδικά) για ανάγκες της.
Αυτό προϋποθέτει τη σύνταξη των αναγκών όλων των υπηρεσιών, την αξιολόγηση των δομών μέχρι τις 15 Φλεβάρη όπως αναφέρει σχετικό έγγραφο του υπουργείου Διοικητικής Ανασυγκρότησης. Οι μετακινήσεις και αποσπάσεις θα περνάνε μόνο από τις αρμόδιες, «αδιάβλητες» επιτροπές, που θα αποφασίζουν για τις κενές θέσεις στο Δημόσιο και την πλήρωσή τους.
Οι διαδικασίες επισπεύδονται ενόψει της ολοκλήρωσης της 2ης αξιολόγησης και των μνημονιακών υποχρεώσεων. Έτσι από πέρυσι με νόμο (Ν. 4389/2016) καθορίζεται για τον ΕΦΚΑ ότι: «Μέχρι την 1.3.2017 προσδιορίζεται ο αναγκαίος αριθμός του προσωπικού για τη λειτουργία του Ε.Φ. Κ. Α… Τυχόν πλεονάζον προσωπικό μεταφέρεται μέχρι την 1.4.2017 ….». ¨Έτσι οι υπάλληλοι των ασφαλιστικών ταμείων πρόκειται να κλείσουν όλες τις τρύπες των οργανογραμμάτων άλλων δημοσίων υπηρεσιών, δημιουργώντας ένα σφικτό συγκεντρωτικό ασφαλιστικό οργανισμό διοικούμενο από τον εκάστοτε υπουργό κι αναλόγως των επιταγών των δανειστών.
Το μικρό κι ευέλικτο Κράτος του νεοφιλελευθερισμού
Το μικρό κι ευέλικτο κράτος που ευαγγελιζόταν ο Κωστάκης Καραμανλής κι επιχειρεί να υλοποιήσει η σημερινή κυβέρνηση που δυσφημεί την αριστερά, δεν αφορά το βασικό πυρήνα συγκρότησής του αλλά τις κοινωνικοποιημένες δομές (ενέργεια, μεταφορές, βασικές υποδομές, υγεία, παιδεία κοινωνική ασφάλιση), δηλαδή την πλήρη ανατροπή των όρων της κοινωνικής αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης. Με το γιγαντιαίο ποσοστό ανεργίας και τον εκπληκτικό αριθμό μετανάστευσης νέων, περισσότερων από τη δεκαετία του 1950, είναι φανερό ότι ένα τμήμα του πληθυσμού “περισσεύει” στις συνθήκες της χρεοκοπημένης χώρας. Μαζί με την επέκταση της μερικής απασχόλησης, με δυσδιάκριτα τα όρια εργασίας-ανεργίας, οδηγούν στη δημιουργία των περίφημων πλεονασμάτων για λογαριασμό της διάσωσης του διεθνούς και ντόπιου χρηματιστικού κεφαλαίου και ταυτόχρονα στην πλήρη φτωχοποίηση του λαού.
Το Κράτος δεν αποχωρεί από τη κοινωνία αλλά αντίθετα επιχειρεί με διατάγματα να ρυθμίσει όλες τις κοινωνικές σχέσεις (ποιος θα δουλέψει και με τι όρους, ποιος θα έχει ρεύμα, νερό, στέγη, τροφή, υγεία, ασφάλιση κ.λπ.) για τη διάσωση του κεφαλαίου σε εποχή κρίσης. Αποκαλύπτεται ο βαθύς ταξικός κι αντιδραστικός του χαρακτήρας με την ανάδυση του κράτους έκτακτης ανάγκης που δεν έχει ανάγκη ούτε κοινοβούλια, ούτε συνδικαλιστικές εκπροσωπήσεις, ούτε δημοκρατικές ελευθερίες. Η κατασκευή του Χρεωμένου Ανθρώπου δεν είναι μόνο ένα οικονομικό γεγονός αλλά ένας μηχανισμός άσκησης εξουσίας σε όλες τις πλευρές της ανθρώπινης δραστηριότητας. Η βιοεξουσία καθορίζει το ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει.
Η λευκή σημαία του χρεοκοπημένου συνδικαλισμού
Οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών ηγεσιών στα ασφαλιστικά ταμεία (ΠΟΣΕ-ΙΚΑ και ΠΟΠΟΚΠ), ακολούθησαν την πολιτική της συναίνεσης στα μνημόνια, της κλαδικότητας των αιτημάτων και της εξαίρεσης από τα μνημόνια σε εποχή γενικευμένης κρίσης. Ο στενός οικονομισμός χρεοκόπησε την πολιτική τους καθώς κάθε παραχώρηση προς τους εργαζόμενους έγινε αδύνατη.
Παρά τους αγώνες των τελευταίων των μνημονιακών χρόνων, τουλάχιστον από το 2010, οι εργαζόμενοι βρέθηκαν συμπιεσμένοι στη μέγγενη της αστικής πολιτικής χωρίς μια δικιά τους ανεξάρτητη πολιτική επίλυσης της καπιταλιστικής κρίσης. Το βάθος της κρίσης, δομικό, ιστορικό και παγκόσμιο έχει δείξει κι εμπειρικά ότι οι κλαδικές συνδικαλιστικές λύσεις του παρελθόντος είναι ατελέσφορες.
Το πρόβλημα παραμένει πολιτικό και ιδιαίτερα ταξικό: Ποια κοινωνική τάξη μπορεί να λύσει το πρόβλημα της καπιταλιστικής χρεοκοπίας μετά τη συνθηκολόγηση και προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ; Η θεωρία «να σώσουμε ό,τι μπορούμε», είναι η πεμπτουσία της σημερινής κυβερνητικής πολιτικής και η αποδοχή της από τα συνδικαλιστικά μας όργανα αποτελεί μια άνευ όρων παράδοση χωρίς να δοθεί καν μια μάχη. Με αυτή την απουσία καλλιεργείται η εξατομίκευση, η παθητικότητα και το δόγμα “ο σώζων εαυτόν, σωθείτο” και τα επιφανή συνδικαλιστικά στελέχη διαπραγματεύονται το πως θα κρατήσουν τις θέσεις τους σαν εκπρόσωποι των εργαζομένων στο νέο φορέα, ώστε να μπορούν να εξασφαλίσουν εξυπηρετήσεις, ρουσφέτια στο νέο σύστημα διανομής της εξουσίας.
Η ενότητα των μαχόμενων εργατικών δυνάμεων δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί από τη ΓΣΕΕ του ΝΑΙ, την παράλυτη ΑΔΕΔΥ ή με το κανόνα της εξαίρεσης από τα μνημόνια που διεκδικούσαν οι συνδικαλιστές μας. Η κρίση ενοποιεί εργαζόμενους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, εργολαβικούς, επισφαλείς, ανασφάλιστους και άνεργους, ντόπιους και πρόσφυγες ή μετανάστες. Η ενότητα δεν μπορεί να επιτευχθεί με την προβολή κλαδικών αιτημάτων αλλά με την ενσωμάτωσή τους σε πολιτικά αιτήματα για τη λύση του συνολικού κοινωνικού ζητήματος από τα κάτω και αριστερά με επιτροπές βάσης, μαχητικά συνδικάτα, αυτοοργανωμένες συλλογικότητες, αριστερά πολιτικά κόμματα που δεν υποτάχτηκαν στα μνημόνια. Η λύση ή θα είναι πέρα από τα όρια του καπιταλισμού ή δεν θα υπάρξει. Κάθε άλλη προοπτική ανοίγει το δρόμο στη δεξιά, στον εθνικισμό, το φασισμό και το πόλεμο, στη συντριβή τη δικιά μας και των επόμενων γενιών.
Όλες οι μαχόμενες δυνάμεις του εργατικού κινήματος πρέπει να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε ένα κοινό, τολμηρό σχέδιο πανελλαδικής δράσης, άμεσο και σε βάθος χρόνου, πάνω στα καυτά ταξικά-κοινωνικά ζητήματα που τη παρούσα στιγμή έχει άμεσες πρακτικές συνέπειες για τη ζωή όλων μας. Πάνω σε αυτό το ζήτημα χρειάζεται να αρχίσουμε να καταθέτουμε συγκεκριμένες προτάσεις ώστε να δημιουργηθεί μια δύναμη ικανή να ανατρέψει τα πάντα.
25/1/2017
Γιάννης Χατζηγιάννης
ΕΦΚΑ Μισθωτών Μαγνησίας
