«Κανένας συμβιβασμός με τον θάνατο!»
Μέσα στο ασφυκτικά γεμάτο καφέ-βιβλιοπωλείο “Locomotiva”, τη Δευτέρα 12 Ιανουαρίου, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση του ΕΕΚ-Τροτσκιστές, με τίτλο: «Charlie Hebdo: η 11η Σεπτεμβρίου της Ευρώπης». Ο άρτι αφιχθείς από το Παρίσι, γ.γ. του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος, σ. Σάββας Μιχαήλ, καθήλωσε τους επισκέπτες -που στην κυριολεξία κρεμόντουσαν ακόμη κι από τον όροφο του βιβλιοπωλείου- με μια συγκλονιστική ομιλία-προσωπική μαρτυρία, από την πρόσφατη σφαγή στην έδρα του Γαλλικού περιοδικού, αλλά και στο Εβραϊκό παντοπωλείο ακολούθως, με συνολικά 20 νεκρούς.
Για το σ. Σ. Μιχαήλ, το γεγονός συνιστά ένα «Συμβάν, μια τομή για τα ευρωπαϊκά πράγματα, που, τηρουμένων των αναλογιών, με ομοιότητες και διαφορές, αποτελεί μια ευρωπαϊκή 11η του Σεπτέμβρη».
Το σπίτι διαμονής του ομιλητή στο Παρίσι, βρισκόταν μόλις πενήντα μέτρα από το σημείο του μακελειού, δίνοντας έτσι την ευκαιρία να δει ιδίοις όμμασι «την εμπόλεμη κατάσταση στην οποία βρέθηκε η Γαλλική πρωτεύουσα, λίγη μόλις ώρα μετά το συμβάν, με χιλιάδες ένοπλους, αστυνομίας και στρατού, τεθωρακισμένα και άρματα μάχης να έχουν αποκλείσει όλους τους δρόμους». Όπως χαρακτηριστικά είπε, «είναι μια άσκηση πολέμου ενάντια σε όλους μας, για αυτά που έρχονται ή για αυτά που έχουν ήδη ξεκινήσει». Όπως μετά την 11/9/2001 στις ΗΠΑ, έτσι και τώρα έχουμε μια κλιμάκωση της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης στην Ευρώπη, μια σκλήρυνση του κράτους καταστολής και του νομοθετικού του πλαισίου.
Το Charlie Hebdo (C.H.), γνωστό αρχικά ως Χαρακίρι, ήταν γνωστό για το καυστικό και «προκλητικό» του χιούμορ, ενάντια σε κάθε ταμπού, από την εποχή του Μάη του ’68, με τους συντελεστές του να προέρχονται από τον αριστερό και εξωκοινοβουλευτικό χώρο και με μεγάλη ευαισθησία σε ζητήματα ελευθερίας. Τον Αύγουστο του 2013, είχαν σταθεί δίπλα στο Σ. Μιχαήλ και στο ΕΕΚ, στη νικηφόρα δικαστική μάχη που δόθηκε ενάντια στους Ναζί της Χρυσής Αυγής.
Η επίθεση στο C.H., προκάλεσε μια κατάσταση σοκ και ένα μαζικό, λαϊκό πένθος για τους αναίτιους και απεχθείς θανάτους, που εκφράστηκε αυθόρμητα με πορείες και συγκεντρώσεις σε πολλά σημεία της Γαλλίας. Αυτή η άμεση και οργισμένη κινητοποίηση ενός ολόκληρου συγκλονισμένου λαού, φόβισε εξ αρχής την άρχουσα τάξη για τις πιθανές συνέπειες ενάντια σε ένα πολιτικό σύστημα που το απεχθάνονται άπαντες. Έσπευσε να χειραγωγήσει το λαϊκό ρεύμα, καλλιεργώντας την απάτη της «εθνικής ενότητας» μπροστά στον «κίνδυνο για την δημοκρατία και τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό». Σε αυτή τη βάση, βρήκαν την ευκαιρία οι φασίστες, από την Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία, την Ελλάδα, τη Γερμανία, να καλλιεργήσουν το μίσος ενάντια στον Ισλαμικό «αποδιοπομπαίο τράγο», θέλοντας έτσι να δικαιολογήσουν την ίδια την παρακμή της Ευρώπης. Ο κίνδυνος για τους λαούς, όμως, προέρχεται από την «νομιμοποίηση» της ακροδεξιάς και του φασισμού στη συνείδηση της λαϊκής μάζας, με τα ΜΜΕ να δίνουν, μετά το συμβάν, νυχθημερόν βήμα στους ρατσιστές του Εθνικού Μετώπου για να ξερνούν το δηλητήριο τους. Η εξοικείωση με τον φασισμό είναι εξοικείωση με την φρίκη που ζούμε, όλοι οι Ευρωπαϊκοί λαοί, για να μην την νοιώθουμε. Αλλά οι ισλαμοφοβικές τάσεις δεν έχουν κυριαρχήσει μέσα στις μάζες. Αξιοσημείωτες είναι οι κινήσεις στήριξης (τραγούδια, ανακοινώσεις κ.λπ.) στο βαλλόμενο μουσουλμανικό κόσμο, από Γάλλους, Εβραίους κ.ο.κ.
Ακριβώς λόγω αυτού του κλίματος, οι κινητοποιήσεις στη Γαλλία, δεν στερούνταν σύγχυσης. Για παράδειγμα, στην πρώτη πορεία που πραγματοποιήθηκε, με 50.000 κόσμο, κάποιος έσκισε το Κοράνι. Στη συνέχεια, κι ενώ το C.H. και συνδικάτα είχαν καλέσει την μεγαλειώδη πορεία που κατέβασε 1.700.000 ανθρώπους στους δρόμους του Παρισιού, ο Ολάντ κάλεσε όλους τους εξουσιαστές, τους μακελάρηδες της ελευθερίας της έκφρασης για να διαδηλώσουν… υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης! Αλλά αυτή η «διαδήλωση» (των Ολάντ, Μέρκελ, Νταβούτογλου, Νετανιάχου, Αμπάς, Σαμαρά, Ραχόι κ.α.), ήταν σε πλήρη αντίθεση με την τεράστια κοσμοπλημμύρα που πορευόταν σε άλλους δρόμους, και από πολιτικής και από χωροταξικής άποψης.
Την ίδια στιγμή που είναι πασιφανής η υποκρισία κι ο ρατσισμός της Ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης, δεν μπορούμε να κλείνουμε το μάτι σε τέτοιες πράξεις σαν του C.H. Το ΕΕΚ δεν ξεχνάει τα εγκλήματα των αιώνων της αποικιοκρατίας και του Ιμπεριαλισμού. Αλλά δεν αρκεί να κρατάς μια μονόπλευρη στάση, λέγοντας το αυτονόητο, πως υπαίτιος είναι ο Ιμπεριαλισμός. Δεν αποδεχόμαστε την τυφλή βία και το θάνατο γιατί δεν υπάρχει τίποτα το επαναστατικό σε αυτό. Ο ένοπλος, επαναστατικός αγώνας, είναι μόνο αυτός που στρέφεται ενάντια σε στρατιωτικούς στόχους. Δεν πρέπει να εξοικειωθούμε με το θάνατο, με τον ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής. Ο παρηκμασμένος καπιταλιστικός κόσμος μας υποβάλλει σε μια παιδεία θανάτου. Αλλά μόνο οι φασίστες αναφωνούν «ζήτω ο θάνατος!». Αυτοί που παλεύουν για να αλλάξουν τον κόσμο, παλεύουν για τη ζωή, δίνοντας αν χρειαστεί και την ίδια τους τη ζωή.
Η αύξηση του Ισλαμικού φονταμενταλισμού και των τυφλών χτυπημάτων στις δυτικές χώρες, δεν είναι μια απλή εξαγωγή των προβλημάτων του τρίτου κόσμου στη Δύση. Από καιρό το ΕΕΚ μίλαγε για την δημιουργία ενός τρίτου κι ενός τέταρτου κόσμου μέσα στον πρώτο κόσμο της Δύσης. Είναι τα εκατομμύρια των ανέργων και φτωχών της Ευρωπαϊκής ηπείρου. Είναι τα εκατομμύρια των αποκλεισμένων στα παρισινά προάστια που εξεγέρθηκαν το 2005, οι φτωχοδιάβολοι στα γκέτο των Ευρωπαϊκών μητροπόλεων. Στα γκέτο της Παρισινής μητρόπολης, ζει ένας πραγματικός, ξεχασμένος τέταρτος κόσμος. Ολόκληρες οικογένειες στην ανεργία και στον κοινωνικό στιγματισμό. Τα δύο αδέρφια εκτελεστές, ήταν γάλλοι πολίτες, τρίτης γενιάς, πάμφτωχοι, ορφανοί, που μεγάλωσαν σε αναμορφωτήρια και φυλακές. Από αυτή τη δεξαμενή της απελπισίας ψαρεύει, μέσα στην ίδια την καρδιά της Ευρώπης, υποστηρικτές το ISIS, για να σκοτώσουν και να σκοτωθούν για τον Μωάμεθ. Ολόκληρες γενιές χωρίς μέλλον, σε μια Ευρώπη χωρίς μέλλον. Μόνο από την Γαλλία, έχουν στρατολογηθεί χίλιοι νεαροί στο Ισλαμικό κράτος. Σωστά έγραψε η Le Monde πως «το ISIS είναι προϊόν της νεωτερικότητας» και όχι απλά της καθυστέρησης της Μέσης Ανατολής. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι απλά τα εγκλήματα που κάνει ο Ιμπεριαλισμός στον τρίτο κόσμο, αλλά τα εγκλήματα που διαπράττει και μέσα στις ίδιες του τις χώρες, στον πρώτο κόσμο, στη Γαλλία και σε όλη την Ευρώπη. Αιτίες είναι η ανασφάλεια, η φτώχεια, η διάλυση του πολιτικού συστήματος. Ταυτόχρονα, η απουσία μιας διαφαινόμενης λύσης από τα αριστερά, με τους ηγέτες ακόμα και της υποτιθέμενης ριζοσπαστικής αριστεράς να βουλιάζουν στη μετριοπάθεια, και στην προσαρμογή σε μια δημοκρατία που δεν μπορεί να υπάρξει πια.
Ο παρηκμασμένος καπιταλισμός αλλοιώνει κάθε ποιοτική διαφορά, δημιουργεί ταυτότητες που τις κολλάει στο μέτωπό μας, προσδιορίζοντάς μας ως κανονικούς ή μη-κανονικούς. Αυτό που τους τρομάζει είναι πως γεννιέται κάτι άλλο, κάτι νέο και υβριδικό, έξω από κάθε κανόνα. Ο «ελληνικός» Δεκέμβρης του 2008, τους τρόμαξε, γιατί ήταν αταξινόμητος, μη-κανονικός και από αυτή την άποψη, ερχόταν από το Μέλλον. Ο ίδιος ο Ευρωπαϊκός Πολιτισμός που τώρα «υπερασπίζονται» οι υποκριτές ηγέτες, δεν θα υπήρχε χωρίς τον Αραβο-Εβραϊκό Πολιτισμό, είναι υβριδικός κι έτσι μη-Ευρωπαϊκός.
Μέσα σε αυτόν τον κόσμο-ζόμπι ο θάνατος δεν έχει τελειωμό, το κεφάλαιο ως βαμπίρ ρουφάει το αίμα των ζωντανών. Κι εκεί που ο θάνατος κυριαρχεί, το ψευτο-Ισλάμ των φανατικών εμφανίζεται ως η θρησκεία του θανάτου, κερδίζοντας ανθρώπους που δεν έχουν μέλλον και ζωή. Πρέπει να παλέψουμε μέχρι τέλους για τη ζωή. Δεν θα τους αφήσουμε να κλιμακώσουν τον πόλεμο εναντίον μας. Να φτύσουμε ό,τι αξίζει να φτυστεί, για να κερδίσουμε τη ζωή, που μπορεί να γίνει μόνο με Επανάσταση Διαρκή.
Κ. Αποστολόπουλος
