Η 25η Νοεμβρίου έχει οριστεί σαν η Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, αναγνωρισμένη επίσημα από τον ΟΗΕ το 2000. Παγκόσμια, κυβερνήσεις, διεθνείς οργανισμοί και όλων των ειδών “επίσημοι” φορείς διοργανώνουν εκδηλώσεις ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης. Όμως, παρά τις εξαγγελίες και τα ευχολόγια, η βία -σε όλες τις μορφές της- εναντίον των γυναικών και των θηλυκοτήτων, όχι μόνο δεν έχει εξαλειφθεί, αλλά αντίθετα έχει γιγαντωθεί μέσα στα χρόνια της κρίσης, και ιδιαίτερα στη διάρκεια της πανδημίας.
Η επιλογή της ημερομηνίας δεν είναι τυχαία. Στις 25 Νοεμβρίου 1960 ο δομινικανός δικτάτορας Ραφαέλ Τρουχίγιο δολοφόνησε (απήχθησαν, στραγγαλίστηκαν και ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου) τις αντιστασιακές αδελφές Μιραμπάλ. Τα φεμινιστικά κινήματα των επομένων δεκαετιών, ειδικά της Λατινικής Αμερικής, ανέδειξαν τις αδελφές Μιραμπάλ ως σύμβολα της γυναικείας χειραφέτησης και του αγώνα για την ελευθερία, οδηγώντας το Συνέδριο Φεμινιστριών Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής, το 1981, στην Μπογκοτά Κολομβίας, να προτείνει την επίσημη αναγνώριση της ημέρας ως αυτό που είναι σήμερα.
62 χρόνια αργότερα, η εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, των ΛΟΑΤΚΙ και όλων των ανθρώπων που δεν χωρούν μέσα στους ρόλους που τους “φόρεσε” η πατριαρχία -δυστυχώς- παραμένει ζητούμενο. Από την σεξιστική παρενόχληση στο δρόμο, έως την συζυγική βία, από τον βιασμό και τις ολοένα αυξανόμενες γυναικοκτονίες, δεν υπάρχει γυναίκα που να μην έχει ζήσει στο πετσί της την απειλή και την βία του ετερόφυλου άνδρα, που μια κοινωνία ολόκληρη την εκπαιδεύει από μικρή ηλικία να αισθάνεται υποδεέστερή του. Είναι μάλιστα ζητούμενο ακόμη και η θεσμική και νομική αναγνώριση του όρου “γυναικοκτονία”, με τον υπουργό Δικαιοσύνης Κ. Τσιάρα να αρνείται κατηγορηματικά να τον αποδεχθεί. Η κυβέρνηση προτιμά να βγάζει αντιδραστικότατους νόμους “συνεπιμέλειας”, που εκθέτουν μέχρι και σε θανάσιμη βλάβη την γυναίκα και τα παιδιά των κακοποιητών ή να δίνει δημόσια συμβουλές μέσω του αστυνομικού Μπαλάσκα για το πώς να “πέσουν στα μαλακά” κακοποιητές και γυναικοκτόνοι.
Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν η “κυβέρνηση των αρίστων” περιστοιχίζεται από ανθρώπους σαν τον Λιγνάδη και τον παιδοβιαστή και προαγωγό Μίχο; Όταν στηρίζει και ενισχύει το ανίερο και υποκριτικό τρίπτυχο “Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια”, και κόπτεται για την βία κατά των γυναικών και των παιδιών, μόνο όταν ο δράστης δεν είναι κάποιο τσιράκι της ή γόνος επιφανούς οικογένειας. Παρά όμως την κάλυψη του κράτους, την εθελοτυφλούσα δικαιοσύνη και τους μπάτσους, που και αυτοί με τη σειρά τους επανακακοποιούν τα θύματα της έμφυλης βίας με την ανοχή και την στήριξη πολλών, όλο και περισσότερες περιπτώσεις γυναικοκτονιών, βιασμών και κακοποίησης βλέπουν το φως της δημοσιότητας, μέσα και από την ανάπτυξη του κινήματος #metoo, και τον αγώνα χιλιάδων γυναικών για την ανάδειξη του ζητήματος και την καταδίκη των ενόχων. Όλο και περισσότερες γυναίκες χρόνια μετά την κακοποίησή τους, ανοίγουν το στόμα και μιλάνε, κατεγγέλλοντας την αλήθεια που όλοι γνώριζαν και κανείς δεν μίλαγε για αυτή.
Η πατριαρχία δεν ξεκίνησε με τον καπιταλισμό – η καταπίεση της γυναίκας ήταν αποτέλεσμα του πρώτου ταξικού διαχωρισμού της κοινωνίας, εκτός των άλλων και για την διασφάλιση “γνησίων τέκνων” για τον άνδρα-αρχηγό της οικογένειας. Όμως, ο καπιταλισμός ενέτεινε την καταστολή της γυναίκας και τον εξοστρακισμό της από την δημόσια οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα, μέσα από το κυνήγι μαγισσών σε Ευρώπη και Αμερική από τον 15ο μέχρι και τον 18ο αιώνα (που συνεχίζεται μέχρι και τις μέρες μας, κυρίως σε περιοχές ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης πλουτοπαραγωγικών πηγών στην υποσαχάρια Αφρική, τη νοτιοανατολική Ασία, τη Μέση Ανατολή, και ιδίως τη Σαουδική Αραβία και τα παντός είδους αντιδραστικά βασίλεια) και την αλλοτρίωση της γυναίκας σε αναπαραγωγική μηχανή και τροφό των απογόνων, στην περίπτωση των προνομιούχων αστών, νέας γενιάς εργατικής τάξης για ξεζούμισμα στην περίπτωση των φτωχών.
Μέσα από τον καπιταλισμό δεν πρόκειται ποτέ να λυθει το ζήτημα της βίας κατά των γυναικών και των θηλυκοτήτων, γιατί είναι αναγκαία αυτή η βία για την διατήρησή του. Οι διαπομπευθείσες οροθετικές γυναίκες, ο Ζακ Κωστόπουλος/Zackie Oh, η Κάρολαϊν, η Γεωργία στη Θεσσαλονίκη, η καθαρίστρια στα Πετράλωνα, τα θύματα του Μίχου και του Λιγνάδη, οι γυναίκες στο Ιράν που μάχονται για την αυτοδιάθεσή τους, οι γυναίκες στην Αμερική που τους απαγορεύθηκε το δικαίωμα στην άμβλωση και όλες οι κακοποιημένες και καταπιεσμένες θηλυκότητες δεν έχουν να περιμένουν ούτε ειρήνη ούτε δικαιοσύνη από το κράτος και τους θεσμούς του. Χρειάζεται ταυτόχρονα με την πάλη για την καταδίκη των ενόχων και την θεσμική προστασία των γυναικών, συνεχής πάλη για την ανατροπή του ίδιου του καπιταλισμού, που γεννά και υποδαυλίζει την έμφυλη βία, για την θεμελίωση μιας κοινωνίας πραγματικά ίσης και ελεύθερης.
Κάτω η Πατριαρχία και ο Καπιταλισμός
Επανάσταση ενάντια στην ταξική – εμφυλη βία του κράτους των βιαστών, δολοφόνων και φασιστών.
24/11/2022