Προγραμματικό Μανιφέστο του συνεδρίου του Σάο Πάολο που συγκαλέστηκε από το Εργατικό Κόμμα Αργεντινής, ως μέρος της διεθνούς καμπάνιας της Συντονιστικής Επιτροπής για την Επανίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς, στις 14 και 25 Σεπτεμβρίου 2012.
Η ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ ΤΗΝ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ
Η ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΛΥΣΗ
Για την ένωση της επαναστατικής αριστεράς με το εργατικό κίνημα
1) Οι οικονομικές και πολιτικές κρίσεις και η αναταραχή που διαπερνά την παγκόσμια σκηνή είναι αναμφίβολα εκδηλώσεις της χρεοκοπίας του καπιταλιστικού κοινωνικού συστήματος. Δυο δεκαετίες μετά την πτώση της ΕΣΣΔ και την παλινόρθωση του καπιταλισμού και την μαζική ενσωμάτωση της Κίνας στην παγκόσμια αγορά, η απειλή της διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η κρίση των ΗΠΑ θέτουν σε διερώτηση την τύχη του παγκόσμιου καπιταλισμού, και εξίσου την τύχη της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στα πρώην εργατικά κράτη. Όλες οι κοινωνικές τάξεις αντιμετωπίζουν κρίση εξουσίας: έχουν πέσει 26 κυβερνήσεις τα τελευταία 2μιση χρόνια, μαζί κι ολόκληρα καθεστώτα. Έγιναν επαναστάσεις ή ημι-επαναστάσεις στην Βόρεια Αφρική (ειδικά στην Τυνησία και την Αίγυπτο). Η πολιτική κρίση στην Ελλάδα εκδηλώνεται με την πτώση 3 κυβερνήσεων στη σειρά και την πολιτική διεκδίκηση μιας «κυβέρνησης της αριστεράς», ενάντια στον κυβερνητικό συνασπισμό των τριών καπιταλιστικών κομμάτων. Η τάση διάλυσης του καπιταλισμού, που είναι και η ουσία της όλης κρίσης, θέτει σε ακραία σύγκρουση την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων με τις επικρατούσες παραγωγικές σχέσεις, εξελίσσεται στην Ελλάδα μέσα στο σύνολο των πολιτικών σχέσεων.
Αναμφίβολα, οι εργαζόμενες μάζες έχουν αρχίσει να εισβάλλουνε σ’ αυτήν την παγκόσμια πολιτική σκηνή. Η περίοδος της σύντομης καπιταλιστικής ευφορίας, που ακολούθησε μετά την διάλυση των πρώην εργατικών κρατών έχει τελειώσει εδώ και καιρό. H ανάπτυξη της κρίσης σε πολλές χώρες, οι λαϊκοί αγώνες κι εξεγέρσεις έβαλαν τέλος στην εικασία ότι η σημερινή παγκόσμια κρίση θα περιοριζόταν σε κάποιο οικονομικό επεισόδιο με περιορισμένα χρηματοπιστωτικά. Η παγκόσμια σκηνή κυριαρχείται από τις κρίσεις του πολιτικού καθεστώτος και τις στροφές των μαζών.
Η απειλή διάλυσης της Ε.Ε. – ή εναλλακτικά, η μετατροπή της Ευρώπης σε προτεκτοράτο επιφορτισμένο να αναδιοργανώσει με βάναυσο τρόπο το κοινωνικό πλαίσιο αυτής της ηπείρου -και από την άλλη η ανάπτυξη των επαναστάσεων σε διάφορες αραβικές χώρες και η απειλή για μεγαλύτερους πολέμους στην περιοχή- διαμορφώνουν μια εξαιρετική ιστορική κατάσταση. Η επαναστατική πολιτική πρέπει να συνίσταται στην καθοδήγηση αυτής της στροφής προς την πάλη για την ανατροπή της αστικής τάξης και την εργατική εξουσία.
2) Η αποδιοργάνωση της Ε.Ε. διαψεύδει για άλλη μια φορά την ουτοπία μιας ειρηνικής ενοποίησης του χρηματιστικού κεφαλαίου (την θεωρία του «υπερ-ιμπεριαλισμού»), και αποκαλύπτει την αντιδραστική της φύση, γιατί συνεπάγεται μια μεγαλύτερη υποταγή των ασθενέστερων χωρών, την αφαίρεση κάθε περιεχομένου από τους τυπικούς θεσμούς της αστικής δημοκρατίας και την τάση να καταργηθεί η εθνική αυτονομία και να επιβληθεί καθεστώς προτεκτοράτου. Οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης δεν είναι μια ιστορική υπέρβαση των εθνικών συνόρων αλλά μια αντιδραστική ουτοπία (Λένιν). Η καπιταλιστική χρεοκοπία φέρνει στην Eυρώπη την αρχή της διάλυσης των πολιτικών καθεστώτων όπως προέκυψαν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό εκδηλώνεται με την εμφάνιση των «τεχνοκρατικών κυβερνήσεων» που επιβάλλονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ και την τάση διάλυσης συγκροτημένων κρατών, όπως στην περίπτωση των αυτόνομων περιοχών στην Ισπανία ή ακόμα και στο θέμα της ανεξαρτησίας της Σκωτίας (πέρα από εκέινες που προκλήθηκαν από τους πολέμους του ιμπεριαλισμού στα Βαλκάνια). Βλέπουμε επίσης τις ολοένα και πιο έντονες αλλαγές στην διάθεση των μαζών και τις γρήγορες μετατοπίσεις τους προς την αριστερά. Επιταχύνεται τώρα αυτή η πολιτική στροφή στην Ισπανία και στις διαδηλώσεις που ξεκίνησαν στην Ιταλία και την Γαλλία. Οι ΗΠΑ -η καρδιά του παγκόσμιου καπιταλισμού- ασφυκτιούν κάτω από το βάρος του δημόσιου χρέους που φτάνει το 140% του ΑΕΠ, από το ανυπολόγιστο εξωτερικό χρέος και την οικονομική κατάρρευση των Πολιτειών της ομοσπονδίας και αντιμετωπίζουν μιας ιστορικής κλίμακας κοινωνική οπισθοδρόμηση.
Η συστημική διάσταση της καπιταλιστικής κρίσης εκδηλώνεται κυρίως με την είσοδο της Κίνας στο παγκόσμιο κύκλωμα της χρεοκοπίας, γι’ αυτό κι οι λαϊκές και εργατικές εξεγέρσεις ξεφυτρώνουν εκεί σαν τα μανιτάρια. Η συστημική κρίση του καπιταλισμού (που καλύπτει όλες τις χώρες και τις οικονομικές δραστηριότητες) λαμβάνει χώρα σε συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες : Πρώτον, αυξανόμενη παρακμή (εξάντληση της δυνατότητας ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και απειλή επιβίωσης του πλανήτη). Δεύτερον, το συλλογικό υποσυνείδητο των εκμεταλλευομένων, που καθορίζεται από την εμπειρία οικοδόμησης μεγάλων ταξικών οργανώσεων, ιδιαίτερα την εμπειρία πολλών επαναστάσεων, οι οποίες άλλες νικήθηκαν κι άλλες θριάμβευσαν, αποδεικνύοντας την δυνατότητα ανατροπής του καπιταλισμού και την απαρχή της μετάβασης προς ένα ιστορικά ανώτερο κοινωνικό σύστημα.
Οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης με την μορφή ενός αναπόφευκτου προτεκτοράτου, πυροδοτούν τον ενδο-ιμπεριαλιστικό αγώνα με τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία και παρασύρουν την Ρωσία και την Κίνα σε έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο χωρίς να υπάρχει χώρος για ουδέτερα έθνη. Σε αντίθεση με αυτή την αντιδραστική ουτοπία, εμείς προτάσσουμε την μάχη ενάντια στα προγράμματα λιτότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής – ΔΝΤ, υπερασπιζόμαστε τις κοινωνικές κατακτήσεις των εργαζομένων, την εθνική ρήξη με την Ε.Ε. για την δημιουργία των Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, δηλαδή την πολιτική ενότητα του προλεταριάτου της Ευρώπης.
Η αρχή μιας νέας περιόδου επαναστάσεων και εμφυλίων πολέμων στη Μέση Ανατολή αλλάζει ριζικά τις προϋποθέσεις για μια παλαιστινιακή εθνική νίκη και τον σχηματισμό μιας ενιαίας, κοσμικής και σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Παλαιστίνης. Η παλιά εξάρτηση των εθνικών παλαιστινιακών κινημάτων από τις αστικές τάξεις και τις φεουδαλο-καπιταλιστικές «φάρες»(clans) της περιοχής, μπορεί τώρα σίγουρα να αντικατασταθεί από την πολιτική ενότητα των εργατών και αγροτών της Μέσης Ανατολής.
3) Η ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης της εργατικής τάξης η οποία είχε παλινδρομήσει για πάνω από 2 δεκαετίες, απόκτησε νέα ορμή λόγω της καπιταλιστικής χρεοκοπίας. Στην επαναστατική αριστερά και τις μάζες, μπαίνει το καθήκον της προετοιμασίας για μια κυβέρνηση των εργατών, μέσα στη νέα μεταβατική περίοδο.
Η Λατινική Αμερική δεν έχει μείνει έξω από την παγκόσμια κρίση, όπως εκδηλώθηκε με τις υφέσεις του 2008-09: οι κυβερνήσεις του Μεξικού, Βραζιλίας και Περού χρειάστηκε να διασωθούν με δάνεια από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Αμερικής ή από την Τράπεζα της Κίνας (στην περίπτωση της Αργεντινής). Η κρίση έχει εντείνει το καθεστώς της μονοπαραγωγής και τη σχετική, τόσο χρηματοπιστωτική όσο και τεχνολογική, καθυστέρηση της εξαρτημένης από τα διεθνή κεφάλαια εκβιομηχάνιση. Έχει δημιουργηθεί όμως ένα μεγάλο μονομερές «άνοιγμα» στην παγκόσμια αγορά – με τις εξαγωγές ορυκτών και δημητριακών – και, αντίστοιχα, μία σχετική μείωση της εγχώριας αγοράς. Οι εθνικές αστικές τάξεις χάσανε κυριολεκτικά τις δυνατότητες που τους προσέφερε η παγκόσμια κρίση να αναπτύξουν τις εσωτερικές παραγωγικές δυνάμεις, για τον απλό λόγο ότι έπρεπε να εθνικοποιήσουν τις τράπεζες και το εξωτερικό εμπόριο. Η παγκόσμια κρίση έχει σπρώξει προς τα πίσω την Mερκοσούρ [κοινή αγορά του λατινοαμερικανικού νότου], η νομισματική πολιτική έχει μείνει εξαρτημένη από την αμερικανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα. Τους τελευταίους μήνες, η εξέλιξη της κρίσης στην Κίνα απειλεί τις επιδοτήσεις των εξαγωγών, ενώ δημιούργησε, για τις εισαγωγές, μια πρωτοφανή επισιτιστική κρίση και μια σειρά από λαϊκές εξεγέρσεις.
Οι υψηλές τιμές των πρώτων υλών χρηιμσοποιήθηκαν για να συγκαλύψουν την κοινωνική εξαθλίωση με σχέδια κοινωνικής πρόνοιας, και την παρασιτική συσσώρευση διεθνών συναλλαγματικών αποθεμάτων για αν χρησιμοποιηθούν στην δειθνή κερδοσκοπία. Η κοινωνική βοήθεια παρουσιάζεται σαν μέθοδος της αναδιανομής του εισοδήματος όταν στην πραγματικότητα εδραιώνει έναν στρατό απο χρόνιους ανέργους χωρίς καμια προοπτική, πιέζοντας ταυτόχρονα στην μείωση των πραγματικών μισθών, ενώ προκαλεί από την άλλη, μεγαλύτερη κοινωνική διαφοροποίηση εντός των λαϊκών μαζών. Οι εθνικιστικές κυβερνήσεις έχουν χρησιμοποιήσει αυτά τα σχέδια βοήθειας ώστε να αντιτάξουν τις άνεργες μάζες απέναντι στην εργατική τάξη. Ο βιομηχανικός εργάτης παρουσιάζεται από τον εθνικισμό ως αριστοκρατία δικαιολογώντας έτσι την «αναδιανομή των εισοδημάτων» των βιομηχανικών εργατών προς τις άνεργες μάζες μέσω φόρων στην κατανάλωση και την κατάσχεση των συνταξιοδοτικών αποταμιεύσεων. Αυτή η «εξίσωση προς τα κάτω» έχει από καιρό προωθηθεί από την Παγκόσμια Τράπεζα, τις ΜΚΟ και τους καπιταλιστές της φιλανθρωπίας. Επίσης είναι μια μέθοδος κοινωνικού ελέγου του κράτους και των φορέων του πάνω στις μάζες που έχουν περισσότερο πληγεί από την καπιταλιστική κρίση.
Αντί της συσσώρευσης των παραγωγικών πόρων οι χώρες της Λατινικής Αμερικής γνώρισαν τις μεγαλύτερες εκροές κεφαλαίων στην ιστορία. Η Βενεζουέλα που η θεμελιώδης παραγωγική της δραστηριότητα είναι το πετρέλαιο, που επισήμως εθνικοποιήθηκε [PDVSA: Κρατική επιχείρηση πετρελαίου της Βενεζουέλα] καταγράφει μια κρίση κόστους και δανεισμού χωρίς προηγούμενο, η οποία εξαρτάται όλο και πιο πολύ από τις συμφωνίες των διεθνών μονοπωλίων στην Cuenca del Orinoco [είναι το σημαντικότερο υδάτινο σύστημα μεταφοράς στην Βενεζουέλα, στα σύνορα με την Κολομβία]. Μετά από 12 χρόνια της Μπολιβαριανής εμπειρίας, η ταξική δομή της Βενεζουέλας δεν έχει αλλάξει, ούτε η οικονομία των εισοδηματιών. Oι εθνικοποιήσεις των εταιριών δεν έχουν οδηγήσει στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων αλλά σε μια οπισθοδρόμηση.
Η Μπολιβαριανή Συμμαχία για τους Λαούς της Λατινικής Αμερικής –ALBA- καυχιέται ότι έχει πετύχει μια χωρίς προηγούμενο ολοκλήρωση στην ιστορία της περιοχής. Συγχέουν τις παραισθήσεις με την πραγματικότητα και τη φλυαρία με την ουσία. Τίποτα καλύτερο δεν το αποδεικνύει αυτό από την επίμονη πτώση της Mercosur (μειώθηκαν οι εσωτερικές ανταλλαγές), που βυθίζεται σε μια εμπορική διαμάχη, λόγω της παγκόσμιας κρίσης. Ο πρωταρχικός σκοπός αυτής της ένωσης, δηλαδή να διαπραγματεύεται ως όλο μια επωφελή ένταξη στην παγκόσμια αγορά, κατέληξε σε αποτυχία (μόλις και μετα βίας υπέγραψε συμφωνία για ελεύθερες συναλλαγές με το Ισραήλ!). Η Βραζιλία και η Αργεντινή έχουν προσχωρήσει σε αυτή την ένωση αλλά το διαπραγματεύονται ως μια συμφωνία χωρίς νόημα. Η διάσημη, πολυαναμενόμενη ενεργειακή ένωση που αναφέρει αυτή η ένωση διαψεύσθηκε από την σκανδαλώδη ανεπάρκεια της συμφωνίας Βραζιλίας – Βενεζουέλας για την κατασκευή ενός διακρατικού δυιλιστηρίου Pernαmbuco. Για να μην αναφέρουμε ότι ο Ούγκο Τσάβες ανοίγει την οικονομία της Βενεζουέλας στο σιωνιστικό καθεστώς. Τα δυο κυριότερα έργα αυτής της ολοκλήρωσης, δηλαδή ο ηπειρωτικός αγωγός φυσικού αερίου και η Τράπεζα του Νότου, έχουν μπει στο αρχείο. Ενώ ούτε ακόμα πέτυχε την αντικατάσταση του δολαρίου από τα τοπικά νομίσματα στο διασυνοριακό εμπόριο. Ο «σοσιαλισμός του 21ου αιώνα» εξαρτάται από την ένταξή του σε μια καπιταλιστική ολοκλήρωση που δεν σκοπεύει στην ανεξαρτησία της Λατινικής Αμερικής, και πολύ λιγότερο στην υπέρβαση του καπιταλισμού. Η Nτίλμα Ρούσεφ και η Kριστίνα Κιρτσνερ ήταν ανίκανες να αποτρέψουν το πραξικόπημα εναντίον του Λούγκο, ούτε η Unasur την ανατροπή του προέδρου της Ονδούρας Ζελάγια. Η Αργεντινή και η Βραζιλία υποβάλλουν στην Παραγουάη σε μία ημι-αποικιακή εκμετάλλευση! Πρώτα, με τις λεηλασίες στην ενέργεια στον τόπο των Γκουαρανί και επίσης με το εμπορικό μονοπώλιο που ασκούν σχετικά με την εξαγωγή της παραγουάνικης σόγιας, προς όφελος των διεθνών μονοπωλίων στα δημητριακά και τα εθνικά μονοπώλια του Σαο Παόλο και Ροσάριο (της Aργεντινής). Οι Ρούσεφ και Κίρτσνερ δεν μπορεσαν να κανουν περισσοτερα από ό,τι έκαναν, απέναντι στο πραξικόπημα του Λούγκο, δηλαδή τίποτα, γιατί προστατεύουν τις χώρες τους έχοντας τα ίδια συμφέροντα με τους καπιταλιστές τσιφλικάδες της σόγιας.
Το ενοίκιο για την ηλεκτρική ενέργεια του Itaipu και Yacireta το οποίο είναι παρόμοιο με αυτό για το πετρέλαιο ή τον άνθρακα καθορίζονται ως εκ τούτου από την παγκόσμια αγορά και ιδιωποιείται από την Αργεντινή και την Βραζιλία σε βάρος της Παραγουάης. (Η ανταπόδοση αυτής της ενέργειας καθορίστηκε μέσα από ένα σύστημα κόστους – κέρδους και δεν λαμβάνει υπόψη της το υψηλό εισόδημα της υδροηλεκτρικής ενέργειας). Ο Λούγκο προσπάθησε να αυξήσει το μερίδιο του εισοδήματος για την Παραγουάη και αυτό απορρίφθηκε αμέσως από τους «ενωτικούς» γείτονές του. Η εμπειρία αυτή αποδεικνύει το αβάσιμο του σχεδίου Frente Guazu που έχει ως στόχο την λατινοαμερικάνικη ένωση ως ένα τρόπο για την ανάπτυξη των εθνικών παραγωγικών δυνάμεων. Αυτή η έξοδος είναι δυνατή μόνο μέσω την ανάκτησης της κυριαρχίας στην ενέργεια, την εθνικοποίηση της γης και την εθνικοποίηση του εξωτερικού εμπορίου.
Στο πλαίσιο αυτής της περιφερειακής σχέσης της Παραγουάης, η εγκατάσταση της καναδικής εταιρίας άνθρακα Rio Tinto, η οποία θα κατανάλωνε το πλεόνασμα της ενέργειας που παράγεται στην χώρα, μετατράπηκε τελικά σε μονοπώλιο εξόρυξης. Η Rio Tinto μεταεμπορεύεται τις εισαγόμενες πρώτες ύλες για την παραγωγή αλουμινίου, με μοναδικό σκοπό την αποθησαύριση του εισοδήματος ηλεκτρικής ενέργειας. Τα συμφέροντα της ολιγαρχίας στην Παραγουάη μαζί με τους καλλιεργητές brasiguayos είναι βαθιά συνυφασμένη με τις επιχειρήσεις της χώρας και την βραζιλιάνικη βιομηχανία μεταποίησης αγροτικών προιόντων και τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά αγροτικά συμφέροντα. Η Παραγουάη είναι μία πό τις χώρες με την μεγαλύτερη συγκεντροποιημένη γη. Το 2% του πληθυσμού κατέχει το 85% των εδαφών μεταξύ των οποίων 8 εκατ. εκτάρια σφετεριστήκανε κατά την διάρκεια της δικτατορίας του Στρέσνερ και αντιστοιχούν στο 20% της επικράτειας. Η ένωση της Λατινικής Αμερικής που διευκολύνει ιδιαίτερα τη Βραζιλία εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων εργολάβων κατασκευαστικών έργων που σχετίζονται με τις επενδύσεις διεθνών κεφαλαίων εξόρυξης και σε στενή σχέση με τη βαρειά βιομηχανία των ΗΠΑ (Caterpillar).
Οι επαναστάτες σοσιαλιστές καταγγέλουμε τους ανυπέρβλητους φραγμούς της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης της Λατινικής Αμερικής και τους σκοπούς που έχουν ως φορείς των διεθνών μονοπωλίων. Εμείς προτείνουμε την δήμευση των λατιφουντίων, την εθνικοποίηση των τραπεζών και του εξωτερικού εμπορίου και την δημιουργία της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας των χωρών της Νότιας Αμερκής.
Η στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στην περιοχή, δεν έχει εξασθενήσει. Συνεχίζει να βρίσκεται στην Κολομβία και τον Παναμά, αυτό φαίνεται από τις κοινές στρατιωτικές ασκήσεις που γίνονται καθώς και τις συμβάσεις πολεμικής παραγωγής με τις κυβερνήσεις στην περιοχή. Για να θέσουν σε λειτουργία τον 4ο Στόλο, οι ΗΠΑ διαπραγματεύονται στρατιωτικές βάσεις στο Chaco της Αργεντινής και της Παραγουάης. Η στήριξή των ΕΠΑ στην στρατιωτική κατοχή των Άγγλων στις Μαλβίνες λειτουργεί προς αυτή την κατεύθυνση.
Η πιο χοντροκομμένη εκδήλωση και διάψευση των χειραφετητικών αξιώσεων που παριστάνει ότι έχει ο μικροαστικός λατινοαμερικανισμός αποτελεί η στρατιωτική κατοχή της Αϊτής, από την μια πλευρά και από την άλλη η απόρριψη του αιτήματος για την εθνική ανεξαρτησία του Πουέρτο Ρίκο και της ένωσής του σε μια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής.
Η έναρξη των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων μεταξύ της κολομβιανής κυβέρνησης και του [ένοπλου αντάρτικου] FARC μπορεί να εμφανίζεται ως αναγνώριση της πολεμικής ικανότητας των ανταρτών από την μεριά του κράτους και των Ενόπλων Δυνάμεων και ένα βήμα προς την «ανθρωπιστική έξοδο» στην μακροχρόνια σύγκρουσή τους. Αλλά ο πραγματικός στρατηγικός στόχος αυτών των διαπραγματεύσεων είναι να ανοίξει μια διέξοδο ο καπιταλισμός,σε ό,τι πε΄τυχε χάρη στην μεγάλη απαλλοτρίωση των αγροτών που έλαβε χώρα στην Κολόμβια, να
ενσωματώσει χιλιάδες εκτάρια στην διεθνή αγορά σόγιας, νανανπτύξει την διείσδυση του χρηματιστικού κεφαλαίου στο κολομβιανό πετρέλαιο, να λύσει το ζήτημα της ένταξης των παραστρατιωτικών δυνάμεων στο πολιτικό καθεστώς και πάνω να κατοχυρώσει την συνεργασία του τσαβισμού και του καστρισμού με τους καπιταλιστές και γαιοκτήμονες στην τάξη πραγμάτων της Καραϊβικής. Έτσι υποστηρίζονται οι διαπραγματεύσεις από όλο το διεθνές κατεστημένο που θέλει έτσι να ενσωματώσει τον τσαβισμό και να ενισχύσει τη διεθνή γραμμή πλήρους παλινόρθωσης του καθεστώτος της ιδιωτικής ιδιοκτησίας στην Κούβα. Αυτή η νέα προσφυγή στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις, που δεσμεύουν τους αντάρτες να διατηρήσουν το πολιτικό καθεστώς της Κολομβίας, είναι μια νέα απόδειξη ότι η βία ή ο μιλιταρισμός δεν αποτελούν από μόνα τους ένα πρόγραμμα χειραφέτησης. Καταγγέλουμε τα αξεπέραστα όρια των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων σαν μέσο ή οδό για να μπει τέλος στην εξαθλίωση των μαζών της Καραϊβικής και στην εθνική υποταγή των χωρών τους. Καλούμε να εκμεταλλευτούμε την «ειρήνευση» που θα μπορούσε να προκύψει από αυτές τις διαπραγματεύσεις, για να ενισχύσουμε την λαϊκή και εργατική οργάνωση, αναβαθμίζοντας τις διεκδικήσεις, αναπτύσσοντας τη μαζική πάλη και εν τέλει προβάλλοντας μια σοσιαλιστική εργατική εναλλακτική λύση.
4. Οι εθνικιστικές μικροαστικές κυβερνήσεις, πολιτικές ή στρατιωτικές, οικειοποιούνται ιστορικά την εκπροσώπηση των λαϊκών συμφερόντων. Επιδιώκουν να καθιερώσουν την πολιτική τους νομιμοποίηση, παριστάνοντας την αντιπολίτευση στην «Δεξιά», (αλλά κρύβουν την παρουσία στους κόλπους μιας ισχυρής -και κυρίαρχης- ενδογενούς Δεξιάς). Προσπαθούν με αυτό να εκτρέψουν τη τάση του μαζικού κινήματος για ανεξάρτητη δράση.
Η Αργεντινή που πλήττεται από μια σοβαρή δημοσιονομική κρίση που επηρεάζει τη δυνατότητα του Κιρχνερισμού να παριστάνει τον διαιτητή, παρακολουθεί την αρχή της ρήξης της εργατικής τάξης με την κυβέρνηση και την αρχή της ανόδου της Αριστεράς. Τα επιμέρους παρεμβατικά μέτρα οδήγησαν σε μια οικονομική αποδιάρθρωση επιδεινώνοντας τη φυγή κεφαλαίων και προκαλώντας ύφεση σε βασικούς τομείς της οικονομίας. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία βρίσκεται αντιμέτωπη, μ’ αυτή την κρίση, δυσφημισμένη κι αμφισβητούμενη από έναν νέο συνδικαλιστικό ακτιβισμό που επιδιώκει να ξανακερδίσει τα συνδικάτα σε μια ανεξάρτητη πολιτική.
Όσον αφορά τη Βραζιλία, η κυβέρνησή της βρίσκεται στην πρώτη τη γραμμή στην προσπάθεια να ρίξει την κρίση στις πλάτες των εργαζομένων. Ανακοίνωσε νέο γύρο ιδιωτικοποιήσεων των λιμανιών, αυτοκινητόδρομων και αεροδρομίων, με γενναιόδωρες επιδοτήσεις στις μεγάλες επιχειρήσεις και προωθεί ένα πλήρες αντεργατικό πρόγραμμα που έχει ως στόχο να καταστρέψει την εργατική νομοθεσία. Η στρατηγική είναι να προβεί σε μαζική κατάσχεση των φυσικών πόρων για την επιδότηση ιδιωτικών επιχειρήσεων και να μετριάσει την πτώση του ποσοστού κέρδους. Η αντίδραση των μαζών αρχίζει να αλλάζει το πολιτικό σκηνικό, το οποίο είχε μείνει ανενεργό για σχεδόν μια δεκαετία, (από την κυβέρνηση Λούλα και από την ταξική συνεργασία των συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών της CUT και του MST). Μπροστά στις πρόσφατες πανεθνικές απεργίες των δημόσιων υπαλλήλων, η [πρόεδρος της Bραζιλίας] Ντίλμα Ρούσσεφ χρησιμοποιήσε όλους τους νόμιμους και παράνομους τρόπους για να αντιμετωπίσει τους απεργούς. Ποινικοποίηση των αγώνων, μη πληρωμή των ημερών των απεργιών, αυξημένη βία κατά των φτωχών, αντισυνταγματικά διατάγματα ενάντια στο δικαίωμα στην απεργία. Όλα αυτά, έχουν αποκαλύψει στα μάτια των μαζών, τον βαθύ αντεργατικό και αντιλαϊκό χαρακτήρα της κυβέρνησης της Βραζιλίας.
5. Η τεράστια κινητοποίηση της ολοένα και πιο ριζοσπαστικοποιημένης νεολαίας όπως αποδεικνύει η Χιλή, είναι βασικός παράγοντας της πολιτικής κατάστασης στην Λατινική Αμερική. Η εξέγερση ενάντια στη ρύθμιση για την εκπαίδευση έχει διεθνή χαρακτηριστικά και αυτό φαίνεται από τους αγώνες που ξέσπασαν από τη Χιλή μέχρι τον Καναδα, την Κολομβία και την Ευρώπη. Όλα αυτά είναι το αποτέλεσμα της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης και της τεράστιας επιβάρυνσης που βαραίνει τις οικογένειες για να πληρώσουν τα έξοδα του σχολείου. Η χρηματοπιστωτική χρεοκοπία έβαλε σε κρίση αυτό το σύστημα ακόμη και στις πλούσιες χώρες. Στις φτωχότερες, καταστρέφονται οι δήμοι οι οποίοι είναι αυτοί εκείνι στους οποίους ρίξανε την ευθύνη της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Η παγκόσμια κρίση έχει ενισχύσει την ασφυξία στον δημόσιο προυπολογισμό για την εκπαίδευση ενώ ανοίγει το δρόμο για την ιδιωτική εκπαίδευση. Με άλλα λόγια, βρισκόμαστε ολοένα περισσότερο μπροστά σε μια εξέγερση με διεθνή χαρακτήρα. Στη Λατινική Αμερική οι μεγάλες κινητοποιήσεις των φοιτητών στη Χιλή έχουν θέσει σε κίνδυνο ολόκληρο το πολιτικό σύστημα.
Η νέα διαμαρτυρία των χιλιανών φοιτητών το 2012 έγινε ο άξονας μιας πολύ μεγάλης πανεθνικής κινητοποίησης των καταπιεσμένων της χώρας, θέτοντας σε κίνδυνο την κυβέρνηση του Πινιέρα. Η Χιλή είναι το πιο ακραίο παράδειγμα καταστροφής της δημόσιας εκπαίδευσης που σχεδιάζεται από την Παγκόσμια Τράπεζα και επιβλήθηκε με αίμα και φωτιά από τον Πινοσέτ.
Στην Αργεντινή, η επαναστατική νεολαία παίζει ηγετικό ρόλο στα μεγάλα πανεπιστήμια και αντιστέκεται στις επιθέσεις της κυβέρνησης Κίρχνερ που θέλει να τα υποτάξει στην υπηρεσία του κράτους μέσω των κυβερνητικών φοιτητικών της οργανώσεων. Η δίκη των υπευθύνων για το έγκλημα της δολοφονίας του νέου αγωνιστή του Παρτίδο Ομπρέρο Μαριάνο Φερέιρα, δολοφονημένου από μια συμμορία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, έχει μετατραπεί από μια έκκληση για δικαιοσύνη σε μια πραγματική πανεθνική υπόθεση της νεολαίας.
Στην Βραζιλία, η απεργία των πανεπιστημιακών είχε μαζική συμμετοχή των φοιτητών έξω από τις δομές που κυριαρχούνται από την κυβέρνηση.
Στο Μεξικό, η επιστροφή του PRI στην εξουσία – όχι μόνο δεν αντιπροσωπεύει κάποια αποκατάσταση του κύρους του Κράτους- το έφερε αντιμέτωπο με ένα μεγάλο κίνημα της νεολαίας, το Yosoy132 (φοιτητικό και νεολαιΐστικο κίνημα που εμφανίστηκε τον Μάιο του 2012, ενάντια στον Νιέτο και το κόμμα του PRI, ζητώντας διαφάνεια και πολιτικές αλλαγές στη χώρα). Η κυβέρνηση του Πένια Νιέτο βαθειά φιλοϊμπεριαλιστική και αντιλαϊκή, βρέθηκε αντιμέτωπη με μια ‘αγανακτισμένη’ νεολαία που καταλαμβάνει τους δρόμους.
6. Έπειτα από πολύ καιρό μιας εμφανούς πολιτικής – θεσμικής αδράνειας, αναπτύσσεται τώρα στην Κούβα, ένας σεισμός οικονομικής και κοινωνικής φύσεως. Στο όνομα της «ενεργοποίησης του κουβανικού οικονομικού μοντέλου» άνοιξε ο δρόμος για αυξημένες παραχωρήσεις στο κεφάλαιο του εξωτερικού και ο δρόμος για συσσώρευση στο εσωτερικό (αγοραπωλησίες κατοικιών, περιουσίες ακινήτων, αυτοκινήτων κλπ.) δίνοντας έτσι ένα μεγάλο οικονομικό δυναμικό στα χρήματα από το Μαιάμι.. Η όλο και μεγαλύτερη εξάρτηση από τον τουρισμό αναπτύσσει με μια ιδιαίτερη μορφή την λεγόμενη «ολλανδική νόσο» δηλαδή ανεβάζει τις τιμές στην εσωτερική παραγωγή, σε πρώτη φάση την γεωργία, σε σχέση με τις διεθνείς τιμές. Τόσο η εισαγωγή τροφίμων για την τουριστική κατανάλωση μπλοκάρει την ενίσχυση των γεωργών όσο και οι απολύσεις εργαζομένων από τις κρατικές επιχειρήσεις στο πλαίσιο της «Σοσιαλιστικής Προσαρμογής» απειλούν να δημιουργηθεί ένας χρόνιος στρατός χιλιάδων ανέργων. Η διπλή συναλλαγματική ισοτιμία και η κυκλοφορία του δολλαρίου στον τομέα του τουρισμού (που είναι η κύρια πηγή ξένου συναλλάγματος και εισοδήματος για ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού) επιταχύνουν τους εωτερικούς μηχανισμούς της συσσώρευσης. Η κοινωνική διαφοροποίηση μεγαλώνει γρήγορα και τροφοδοτεί την απληστία της γραφειοκρατίας να γίνει τάξη ιδιοκτητών.
Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση επιταχύνει από τη μια, την τάση για καπιταλιστική παλινόρθωση, και από την άλλη την μετατρέπει σε πιο καταστροφική. Παρατηρείται στην Κούβα να γίνονται μεγάλες πολιτικές επισταμένες συζητήσεις. Η έλλειψη πολιτικών ελευθεριών και δικαιωμάτων παρεμποδίζει την ικανότητα των εργαζομένων να αντιμετωπίσουν την κρίση από την σκοπιά των δικών τους συμφερόντων. Η συνδικαλιστική και πολιτική ελευθερία είναι θεμελιώδη δικαιώματα για την πάλη για μια σοσιαλιστική λύση. Η τύχη της κουβανικής επανάστασης βρίσκεται πρώτα από όλα στα χέρια και κάτω από την ευθύνη των εργατών όλης της Λατινικής Αμερικής.
7. Η επανστατική αριστερά και ο σοσιαλισμός στη Λατινική Αμερική βρίσκονται σε μια ιστορική πρόκληση. Η καπιταλιστική χρεοκοπία και η εξάντληση των νέων εθνικιστικών εμπειριών δίνουν την ιστορική δυνατότητα να ανακάμψουν οι δυνάμεις του επαναστατικού κινήματος. Ευθύνη μας είναι αρχικά να συζητήσουμε τον χαρακτήρα αυτής της ιστορικής στιγμής και να αναπτύξουμε ταυτόχρονα το ενιαίο μέτωπο της επαναστατικής Αριστεράς στην κλίμακα όλης της ηπείρου . Δεν πρέπει καθόλου να ξεχνάμε ότι οι μάζες εξακολουθούν να είναι παγιδευμένες στις εμπειρίες των εθνικιστικών κινημάτων. Αυτό θα ξεπεραστεί μόνο μέσω των δικών τους εμπειριών όταν και εφόσον η επαναστατική αριστερά συμμετάσχει σε αυτή την εμπειρία. Με αυτό τον τρόπο αποκαλύπτεται πόσο διαλυτικός είναι ο ρόλος και της αυτό-διακήρυξης και του διακηρυκτικού προπαγανδισμού. Τα πιο έντονο αδιέξοδο της Αριστεράς φανερώνεται στην Βενεζουέλα, όπου ένα σημαντικό μέρος του εργατικού κινήματος ψηφίζει την άθλια αντιπολίτευση σαν μια λαθεμένη διέξοδο από την ενσωμάτωση των συνδικάτων στο κράτος από τον Τσαβισμό. Οι εθνικιστές έχουν πλήρη επίγνωση των καταστροφικών επιπτώσεων της παγκόσμιας κρίσης στις πολιτικές βάσεις τους. Έτσι εμφανίζονται να εναντιώνονται στην λιτότητα, εμφανίζονται ακόμα και σαν αντικαπιταλιστές, ενώ την ίδια στιγμή παίρνουν με΄τρα «προσαρμογής» με τον τρόπο τους κα συμφωνούν με το μεγάλο κεφάλαιο (ιδίως το κεφάλαιο των εξορύξεων και των μεγάλων εργολάβων). Καταφεύγουν, λόγω της κρίσης σε απομονωμένες απαλλοτριώσεις και σε έναν παρεμβατισμό «sui generis» που η μπουρζουαζία ελπίζει ότι θα είναι παροδικός. Χρησιμοποιούν αυτές τις ενέργειες για να κρύψουν από ιδεολογικής σκοπιάς, τον αυστηρό και αδίστακτο έλεγχο της εργατικής τάξης και των κοινωνικών οργανώσεων, οι οποίες θα πρέπει, λένε, να υποστηρίξουν το «εθνικό σχέδιο». Απέναντι στον εθνικιστικό λόγο δεν αρκεί να αντιταχθεί ο σοσιαλιστικός λόγος, με τη ψευδαίσθηση πως ο βοναπαρτισμός στην κυβέρνηση θα κλίνει προς τα αριστερά. Αλλά θα πρέπει να καταγγελθούν μπροστά στις μάζες και τα όρια και η υποκρισία της εθνικιστικής πολιτικής για να οργανωθεούν πρώτα τα π[πιο πρωτοπόρα τμήματα των εργατών και κατόπιν οι μάζες για να διεκδικήσουν την πολιτική εξουσία από τους εθνικιστές. Σε αυτό το πλαίσιο, η ανάπτυξη των εργατικών και λαϊκών αιτημάτων που οξύνονται από την από την παγκόσμια κρίση και το ναυάγιο του εθνικιστικού οικονομικού παρεμβατισμού, θα είναι ένα αποφασιστικό εργαλείο για την κινητοποίηση και την οργάνωση των μαζών που επηρεάζονται μέχρι τώρα από την εθνικιστική εμπειρία.
8. Το πραξικόπημα κατά του προέδρου Λούγο (Lugo) δίνει σκληρά μαθήματα επειδή ανετράπη από τους δικούς του πολιτικούς συμμάχους. Η Αριστερά της Παραγουάης ακολούθησε από την άποψη αυτή την βραζιλιάνικη εμπειρία αν και σε μια πολύ πιο υποβιβασμένη μορφή. Ο Λούγο πήρε ως πρότυπο την κυβέρνηση Λούλα αλλά στερήθηκε τις πολιτικές δυνάμεις του ΡΤ (Κόμμα των Εργαζομένων), το οποίο συνεργάστηκε με τη Δεξιά και το PMDB, και κατέφυγε στη δωροδοκία για να κρατήσει τη συμμαχική κυβέρνηση. Ο Λούλα και ο Λούγο επεξεργάστηκαν τις ίδιες συμμαχίες με το μεγάλο ντόπιο κεφάλαιο και τους παλιούς πολιτικάντηδες. Επίσης το ίδιο έγινε και στη Χιλή, με το δημοκρατικό συνασπισμό ανάμεσα το PS (Σοσιαλιστικό Κόμμα) και τους Xριστιανοδημοκράτες. Αυτές είναι δεξιές παραλλαγές του λαϊκού μετώπου που προωθήθηκαν ιστορικά από τον σταλινισμό. Το ίδιο ισχύει, σε ορισμένο βαθμό και στην Ουρουγουάη, στο Frente Amplio (Ευρύ Μέτωπο), που μετατοπίζεται προς τα δεξιά λόγω της φράξιας του Ντανίλο Αστόρι (Danilo Astori) που συνδέεται με το χρηματιστικό κεφάλαιο και μερικα΄στελέχη των παλιών κομμά Blanco και Colorado. Μάλιστα, το Frente Amplio της Ουρουγουάης, που είναι μορφή του πιο κλασικού λαïκού μετώπου, έχει αποκτήσει και εμπειρία καταστολής του εργατικού κινήματος (μεταξύ άλλων, την επίταξη των απεργών δημοτικών υπαλλήλων του Μοντεβιδέο), με τη συνεργασία της ηγετικής πλειοψηφίας των PIT-CNT που συνδέονται με το Κομμουνιστικό Κόμμα. Υπό αυτές τις συνθήκες, η παρουσία μιας φράξιας συνδικάτων που αντιτίθενται στην επίσημη πολιτική, προσφέρει την προοπτική μιας εναλλακτικής προοπτικής για την εργατική τάξη.
Μέσα σε συνθήκες πλήρους κρίσης, στην περίπτωση της Χιλής, εξαιτίας των κινητοποιήσεων των φοιτητών, αναπτύχθηκε μια νέα λαϊκομετωπική προσπάθεια με επικεφαλής την Μπατσελέτ (Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Χιλής από το 2006 μέχρι το 2010). Στην Παραγουάη, το αδιέξοδο του κινήματος των εργατών και των αγροτών εκδηλώνεται με την πολιτική πρόσδεση της Αριστεράς στην ηγεσία του Φερνάντο Λούγο, που μόλις επέδειξε μια κολοσσιαία πολιτική αποτυχία και απίθανη αδυναμία να αντιμετωπίσει το δεξιό πραξικόπημα. Η Αριστερά της Παραγουάης έχει την ευθύνη κατ’ αρχάς να αναπτύξει ένα πρόγραμμα που να αντιτίθεται στην καπιταλιστική αγροτική «ολοκλήρωση», και να προτάσσει την αγροτική επανάσταση και την κυβέρνηση των εργατών και αγροτών.
Επίσης δεν μπορεί να αγνοηθεί ο αντιδραστικός διεθνής ρόλος αυτών των λαϊκών μετώπων. Το ΡΤ (Κόμμα Εργατών) ήταν ο αρχιτέκτονας της μετατροπής της υποψηφιότητας του Περουβιανού Ουμάλα (Humala) σε πράκτορα των καπιταλιστών εξόρυξης ορυκτών και των βραζιλιάνικων κατασκευαστικών εταιριών. Ακόμη, στη Βενεζουέλα παίζει σε διπλό ταμπλό, συμβουλεύοντας από την μία τον υποψήφιο Καπρίλες (Capriles), ενώ από την άλλη διακηρύσσει την επίσημη υποστήριξή του στον Τσάβες.
Η προοπτική της επαναστατικής ανόδου στη Λατινική Αμερική απαιτεί με οξύ τρόπο τον αγώνα εκδίωξης της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, για την ανεξαρτησία του εργατικού κινήματος. Η επαναστατική στρατηγική συνίσταται στην ουσία, στην ένωση της επαναστατικής αριστεράς με το εργατικό κίνημα. Αυτό απαιτεί μια ακούραστη εργασία στα υπάρχοντα συνδικάτα· ακόμη κι εκεί όπου η επαναστατική αριστερά έχει κατακτήσει ηγετικές θέσεις μέσα στα συνδικάτα πολλών διαφορετικών τομέων είναι απολύτως ζωτικής σημασίας το σύνθημα για ενιαίο μέτωπο απευθυνόμενο προς τα παραδοσιακά συνδικάτα, από την μία πλευρά για να εξασφαλιστεί η μαζική πάλη κατά των καπιταλιστικών κυβερνήσεων και από την άλλη για να αναπτυχθεί η κοινή εμπειρία των εργατών σε αυτά τα συνδικάτα.
Mέσα στη φρίκη των ιμπεριαλιστικών πολέμων ενάντια στους εξαρτημένους λαούς σε ολόκληρο τον κόσμο, ο ιμπεριαλισμός προωθεί δημοκρατικές εκλογικές διαδικασίες, εν ονόματι των οποίων δικαιολογεί τις πολεμικές επιχειρήσεις του. Δεν μπορεί ωστόσο, να μπουν όλες οι εκλογές στο ίδιο καλούπι, μια και σε πολλές χώρες, ιδίως στη Λατινική Αμερική, οι εκλογές αναδύονται εν μέρει, ως συνέπεια των μαζικών αγώνων ενάντια στις δικτατορίες που επιβάλλει ο ίδιος ο ιμπεριαλισμός. Οι εκλογικές διαδικασίες έχουν γίνει ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα για την επαναστατική αριστερά. Κάποιες τάσεις έχουν υποτάξει όλη τους την πολιτική δράση στο στόχο να μπουν στο κοινοβούλιο, όπως αποδεικνύεται από τις ενέργειες του ΙU (Izquierda Unida) και του PS (Proyecto Sur) στην Αργεντινή. Ενώ άλλες τάσεις της Αριστεράς αντιτίθενται στην εκλογική μάχη λόγω ενός ψεύτικου εργατισμού ή συνδικαλισμού που κρύβει κάτι θεμελιώδες: την απουσία ενός συνολικού πολιτικού αγώνα ενάντια στο κράτος και τα κόμματά του, μιας και δεν παρουσιάζει κανένα πρόγραμμα αλλά και περιφρονεί κάθε κοινοβουλευτικό αγώνα. Εξισώνουν τον κοινοβουλευτικό αγώνα με τον ρεφορμισμό, ενώ αυτό που διακρίνει τον ρεφορμισμό είναι ο στρατηγικός συμβιβασμός με το αστικό κράτος. Αυτό το αδιέξοδο έχει αποκαλύψει τον στενό συνδικαλιστικό χαρακτήρα της επαναστατικής αριστεράς η οποία βλέπει την οικοδόμησή της σαν μια συσσώρευση δυνάμεων στο συνδικαλιστικό πεδίο. Πρόκειται για οικονομισμό λατινοαμερικανικού τύπου. Η επαναστατική σοσιαλιστική δουλειά ως μέθοδος πρέπει να συνίσταται σε σοσιαλιστική προπαγάνδα και αγκιτάτσια ενάντια στο αστικό κράτος και τα κόμματά του. Η εκστρατεία του Μετώπιοου της Αριστεράς (Frente de Izquerda – Μέτωπο του PO /Εργατικού Κόμματος με το PTS /Κόμματος Σοσιαλιστών Εργαζομένων και την Isquierda Socialista /Σοσιαλιστική Αριστερά) στην Αργεντινή το 2011 υπήρξε ένα σχολείο σοσιαλιστικής πολιτικής στον εκλογικό τομέα. Η συμμετοχή στις εκλογές δεν θα πρέπει να είναι μια διακοπή της δουλειάς στα συνδικάτα αλλά μια έκφραση της εργατικής προπαγάνδας και της αγκιτάτσιας καθώς επίσης και μια πρόσθετη ευκαιρία, πολύ σχετική με την εκπαίδευση των εργατικών αγκιτατόρων και επαναστατικών στελεχών ικανών να αναπτύξουν το επαναστατικό πρόγραμμα, με διαπαιδαγωγικό τρόπο, στους εργαζόμενους και εκμεταλλευόμενους. Η αστική ψευτο-δημοκρατία πρέπει να ξεπεραστεί μέσα από την εμπειρία και όχι με λόγια, ακόμα και στο δικό της έδαφος.
9. Απορρίπτουμε την εγκατάσταση των νέων βάσεων των ΗΠΑ στο Τσάκο (Chaco) της Αργεντινής και της Παραγουάης και καλούμε στην κατάργηση όλων των στρατιωτικών συμφωνιών με τον ιμπεριαλισμό. Για την αντιμετώπιση της κρίσης προτείνουμε :
- Καμία απόλυση, ή διαθεσιμότητα, κατανομή των ώρων εργασίας χωρίς να επηρεαστούν οι μισθοί, τιμαριθμική αναπροσαρμογή των μισθών και των συντάξεων σύμφωνα με τον πληθωρισμό.
- Απέναντι στην απόπειρα ενσωμάτωσης των συνδικάτων στο κράτος, από τις εθνικιστικές κυβερνήσεις, διεκδικούμε το δικαίωμα τα συνδικάτα να διαπραγματεύονται ελεύθερα, συλλογικά και ανεξάρτητα. Καταγγέλουμε το ρόλο της ενσωματωμένης στο κράτος γραφειοκρατίας και υπερασπιζόμαστε την πάλη για πλήρη συνδικαλιστική δημοκρατία για μια ταξική ενναλακτική λύση.
- Προωθούμε τον αγώνα για δημοκρατικά δικαιώματα, ιδιαίτερα υπερασπίζοντας το αναφαίρετο δικαίωμα στην απεργία και στην οργάνωση και ανεξάρτητη πολιτική έκραση των εργαζομένων και της νεολαίας.
- Παύση πληρωμών του εξωτερικού και του δημόσιου τοκογλυφικού χρέους, με προστασία των δικαιωμάτων των μικρών αποταμιευτών.
- Πλήρης εθνικοποίηση των τραπεζών, του εξωτερικού εμπορίου και των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση υπό τον έλεγχο των εργαζομένων.
- Eθνικοποίηση όλων των επιδοτούμενων επιχειρήσεων, άνοιγμα των βιβλίων, οικονομική και βιομηχανική αναδιοργάνωση κάτω από εργατική διαχείρηση.
- Αγροτική μεταρρύθμιση και απαλλοτρίωση της μεγάλης γαιοκτησίας χωρίς αποζημίωση, καθώς και των μεγάλων επιχειρήσεων στη βιομηχανία αγροτικών προϊόντων.
- Εθνικοποίηση του πετρελαίου και των ορυκτών κοιτασμάτων, όλων των φυσικών πόρων στη Λατινική Αμερική, χωρίς καμία αποζημίωση προς τα καπιταλιστικά συμφέροντα. Εκδίωξη κάθε καπιταλιστικής κλίκας από την διεύθυνση από όλες τις κρατικές εν όλω ή εν μερέι επιχειρήσεις για να τεθούν κάτω από τον εργατικό έλεγχο και εργατική διαχείρηση.
Tην κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές!
Για τη σοσιαλιστική ενότητα της Λατινικής Aμερικής και της Kαραϊβικής, συμπεριλαμβανομένου του Πουέρτο Pίκο!
Οι αντιπροσωπείες του Εργατικού Κόμματος Αργεντινής (PO), του Κόμματος Εργαζομένων της Ουρουγουάης (PT), το Ταξικό Βήμα της Βραζιλίας (Tribuna Classista), αγωνιστές και ακτιβιστές από τη Βραζιλία, την Παραγουάη και την Χιλή.
Σημειώσεις
ALBA : Μπολιβαριανή Συμμαχία της Λατινικής Αμερικής είναι μία διεθνής συνεργασία μεταξύ των χωρών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής για την κοινωνική, πολιτική και οικονομική ένωση . Συστάθηκε από τον Τσάβες το 2004 με τη Βολιβία, Κούβα, Εκουαδόρ, Νικαράγουα.